Ήταν Απρίλιος, όπως και τώρα, όταν το 1941 ξεκίνησε μια μεγάλη αερομαχία που ανάμεσα στους Βρετανούς ιπτάμενους χειριστές έμεινε γνωστή ως η Μάχη της Αθήνας.
Είμαστε στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στον ουρανό της Αττικής τα αεροπλάνα της πολεμικής αεροπορίας των Βρετανών (της RAF) πολεμούν αυτά των ναζί (της Luftwaffe). Και ανάμεσα στους πιλότους είναι και ένας που πιθανόν να τον ξέρετε, επειδή αργότερα έγραψε κάποια πολύ αγαπημένα παιδικά μυθιστορήματα, ο Ρόαλντ Νταλ.
Για εκείνη τη μεγάλη αερομαχία γράφει ο Νταλ στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Σόλο πορεία»: «Σπάσαμε το σχηματισμό και τώρα καθένας ήταν υπεύθυνος για τον εαυτό του. Αυτό που έγινε γνωστό ως η Μάχη της Αθήνας είχε αρχίσει. Το βρίσκω σχεδόν αδύνατον να περιγράψω ζωντανά αυτό που έγινε την επόμενη μισή ώρα. Νομίζω πως κανένας πιλότος καταδιωκτικού δεν έχει καταφέρει ποτέ να μεταφέρει το πώς είναι να βρίσκεσαι εκεί πάνω, σε μια μεγάλης διάρκειας αερομαχία. […] Ήταν πραγματικά η πιο αγωνιώδης και, κατά κάποιον τρόπο, η πιο συναρπαστική εμπειρία που είχα ποτέ στη ζωή μου».
Παρά τη μεγάλη γερμανική υπεροχή -περισσότερα από 100 γερμανικά βομβαρδιστικά και καταδιωκτικά έναντι 12 Hurricane- οι Βρετανοί πιλότοι έχασαν μόλις 5 αεροπλάνα και υπολογίζεται πως κατέρριψαν 30 γερμανικά. Στο τέλος όμως αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, όπως και όλο το ελληνικό στράτευμα, για την Κρήτη και από εκεί για τη Μέση Ανατολή. Έπειτα από αυτή τη μάχη, ξεκίνησε η γερμανική κατοχή.
Ο ιπτάμενος Ρόαλντ Νταλ
O Ρόαλντ Νταλ (1916-1990), ένας από τους ήρωες εκείνης της μάχης, γεννήθηκε στην Ουαλία από γονείς νορβηγικής καταγωγής. Γνώρισε την οδύνη από πολύ μικρή ηλικία, όταν το 1920 έχασε την επτάχρονη αδελφή του Άστρι από σκωληκοειδίτιδα και ένα μήνα αργότερα τον 57χρονο πατέρα του από πνευμονία. Στην ηλικία των εννέα, τον έστειλαν σε βρετανικό οικοτροφείο, όπου το κλίμα ήταν πολύ καταπιεστικό. Η παιδική του ηλικία δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Αργότερα, σημάδια από τα ζόρικα παιδικά του χρόνια θα αποτυπωθούν στα βιβλία του. Στα «Ο Τζέιμς και το γιγαντοροδάκινο», «ΜΦΓ», «Οι μάγισσες» υπάρχει μια (γοητευτική) σκοτεινιά και στη «Ματίλντα» διακρίνουμε ξεκάθαρα το θυμό του απέναντι στο καταπιεστικό βρετανικό εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής του – πόσο σατανική εκείνη η διευθύντρια! Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Νταλ κατετάγη στη Royal Air Force και έγινε πιλότος των πολεμικών αεροσκαφών Hurricane. Ήρθε αντιμέτωπος με τη γερμανική Luftwaffe σε πολλές επικίνδυνες αποστολές. Και έγινε «άσος» των αιθέρων, δηλαδή κατέρριψε τουλάχιστον πέντε εχθρικά αεροσκάφη.
Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα Gremlins;
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Νταλ και οι άλλοι πιλότοι είχαν επινοήσει τα τερατάκια Gremlins, στα οποία απέδιδαν τις βλάβες των αεροσκαφών. Τα Gremlins υποτίθεται πως έμπαιναν ως λαθρεπιβάτες στα αεροσκάφη και είχαν μια καταστροφική μανία να σαμποτάρουν τις πτήσεις. Τα πλάσματα της φαντασίας των πιλότων έγιναν έπειτα δημοφιλή δικαιολογία για τα πάντα. Αν κάτι, χωρίς εμφανή λόγο, πήγαινε στραβά, κατηγορούσαν αυτά!
Καθώς η Αμερική έμπαινε στον πόλεμο, άρχισαν και… τα καρτούν να παίρνουν θέση*. Έτσι, ο Walt Disney ενδιαφέρθηκε να γυρίσει ένα φιλμ με τα Gremlins και ήρθε σε επαφή με τον Ρόαλντ Νταλ. Ωστόσο, αυτή η συνεργασία ποτέ δεν ολοκληρώθηκε, αν και ο Νταλ είχε ήδη ετοιμάσει το κείμενο/σενάριο και είχαν ήδη γίνει κάποιες εικονογραφήσεις. Ανάμεσα στα όσα τον προβλημάτιζαν ήταν και ο τρόπος με τον οποίο θα κατάφερναν να παρουσιάσουν τα παρείσακτα τέρατα ως επικίνδυνους δράστες των αιθέρων και παράλληλα να είναι συμπαθητικά στο κοινό. Και καθώς δεν μπόρεσε η Disney να αποκτήσει τα πνευματικά δικαιώματα για τα Gremlins, άλλες εταιρείες κινουμένων σχεδίων δημιούργησαν φιλμάκια με αυτά**. Όσο για το κείμενο του Νταλ, τελικά διασκευάστηκε ως παραμύθι, εκδόθηκε το 1943 και σήμερα κυκλοφορεί από την Dark Horse (παραμένει αμετάφραστο στα Ελληνικά).
* Για του λόγου το αληθές, δες στο Youtube το «Der Fuehrer’s Face» με ήρωα τον Ντόναλντ Ντακ.
** Δες στο Youtube το «Falling Hare» με ήρωα τον Μπαγκς Μπάνι.
Στον κινηματογράφο
Πολύ αργότερα, το 1984, τα Gremlins μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Εκείνα τα, με την πρώτη ματιά, γλυκύτατα πλασματάκια δεν έπρεπε να έρθουν σε επαφή με νερό γιατί πολλαπλασιάζονταν, δεν έπρεπε να ταϊστούν μετά τα μεσάνυχτα γιατί μεταμορφώνονταν σε τέρατα και δεν έπρεπε να εκτίθενται στο δυνατό φως, πόσω μάλλον στις ακτίνες του ήλιου, γιατί αυτό τα σκότωνε. Η ταινία της Warner Bros, με την παραμυθένια και ανάλαφρα τρομακτική ατμόσφαιρα, γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Το 1990 γυρίστηκε σίκουελ και τα Gremlins ανήκουν πλέον στις κλασικές φιγούρες του κινηματογράφου.