Ένα road trip 775 χιλιομέτρων στον ιστορικό αυτοκινητόδρομο, από το Λος Άντζελες έως το Γκραν Κάνιον.
Το ραδιόφωνο σταμάτησε να παίζει τρία χιλιόμετρα μετά την αφετηρία της διαδρομής. Η οδηγός του λευκού τετραθέσιου –και τεράστιου μεγέθους για τα ευρωπαϊκά δεδομένα– Lada πήρε τη γενναία απόφαση να συνεχίσει α καπέλα μια βερσιόν του «She loves you», παράφωνη και τσιριχτή. Δίπλα και πίσω της είχε τρία κορίτσια, πρόθυμα να δοκιμάσουν τις δεύτερες φωνές τους. Η οδηγός ήμουν εγώ. Οι τέσσερίς μας υποδυθήκαμε για ώρες το ανερχόμενο girl band. Ήμασταν, άλλωστε, στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή – θα ζούσαμε τον μύθο μας σαν σταρ επί σκηνής, παρότι στην πραγματικότητα δεν το είχαμε ονειρευτεί ποτέ. Ήμασταν στο Λος Άντζελες. Και μόλις είχαμε μπει με το αυτοκίνητό μας στον «δρόμο των δρόμων».
Πίσω στο 1926, η Route 66 έγινε ο αυτοκινητόδρομος των 4.000 χιλιομέτρων που θα συνέδεε οδικώς την Καλιφόρνια με την Αριζόνα, το Ιλινόις, το Κάνσας, την Οκλαχόμα, το Τέξας, το Μιζούρι και το Νέο Μεξικό. Σήμερα, αλλάζει συχνά ονομασίες και κάνει ολοένα και πιο έντονη την επιθυμία για ένα road trip, με τις πολύχρωμες πινακίδες και τις neon επιγραφές δεξιά και αριστερά του. Αποτελεί εκείνο το «τικ» που σχεδόν κάθε ταξιδιώτης που αγαπά να «γράφει» χιλιόμετρα έχει στη λίστα του.
Αναμέτρηση με την τύχη στο καζίνο του ξενοδοχείου Bellagio, στο Λας Βέγκας.
Η μεγάλη πολύχρωμη ρόδα του Pacific Park της Santa Monica ήταν το σημείο εκκίνησης. Μετά από επτακόσια εβδομήντα πέντε χιλιόμετρα, πολλή ομίχλη και κάμποσα μπέργκερ με έξτρα πίκλες, θα φτάναμε στο Γκραν Κάνιον ή, αλλιώς, τον τελικό μας προορισμό. Στο ενδιάμεσο, η ζωή –ή μάλλον η τύχη– μας έστειλε στο Λας Βέγκας, να αναζητήσουμε τον Τζορτζ Κλούνεϊ, τον Άντι Γκαρσία και τον Μπραντ Πιτ, παίζοντας κόκκινο-μαύρο στην κινηματογραφική ρουλέτα του πολυτελούς ξενοδοχείου Bellagio. Όμως οι μάρκες μας χάθηκαν στο πρώτο μισάωρο και έτσι καταλήξαμε σε μπεργκεράδικο της πόλης να καταπίνουμε την ήττα μας με τη βοήθεια λίγης πικάντικης chipotle mayo.
Μπέργκερ και καζίνο
Ήμασταν περίπου στις τέσσερις ώρες δρόμου. Είχαμε ξελαρυγγιαστεί από το τραγούδι και πεινάσει, όταν μια επιγραφή –όχι τόσο φωτεινή όσο οι διάσημες της Route 66– μας ενημέρωνε ότι για το Λας Βέγκας μπορούσαμε να αφήσουμε τη Route 66 και να στρίψουμε αριστερά. Το κάναμε. Λίγη ώρα αργότερα, περνούσαμε τον φανταχτερό και φωτεινό κόσμο των πιο διάσημων καζίνο του κόσμου. Θύμιζε κάτι από Ντίσνεϊλαντ και ταυτόχρονα είχε την εσάνς αποτυχημένου αποκριάτικου πάρτι. Ορδές κόσμου περπατούσαν προς πάσα κατεύθυνση. Κάποιοι φωτογραφίζονταν με χολιγουντιανούς «ήρωες», οι οποίοι κυκλοφορούσαν χαλαροί στον δρόμο, αμελώντας να επιδιορθώσουν τις ξεφτισμένες πια στολές τους. «Είναι τόσο πολύς ο κόσμος που μας προσπερνά καθημερινά, ποιος θα παρατηρήσει ότι έχω μια τρύπα στη φόδρα πίσω αριστερά», μου είπε ένας Σπάιντερμαν ξύνοντας τη μάσκα του. Λίγα μέτρα παρακάτω, μια κομψή Μέριλιν με κακοβαλμένο κόκκινο κραγιόν θα μας χαμογελούσε, πριν μας αποκαλύψει ότι κάνει αυτή τη δουλειά τα τελευταία σαράντα χρόνια. «Δεν έχει αλλάξει κάτι. Μόνο ο κόσμος. Τώρα έχουμε περισσότερους Ασιάτες. Τους ξεχωρίζω από τον αριθμό των τσαντών που κρατάνε όταν βγάζουν μαζί μου φωτογραφία».
Ένα μπέργκερ θα χορτάσει την πείνα σας και η αλυσίδα In-N-Out Burger είναι μια ασφαλής επιλογή. (Φωτογραφία: Shutterstock)
Μείναμε στο Flamingo, ένα ξενοδοχείο στην οροφή του οποίου λειτουργούσε μια ροζ πίστα με συγκρουόμενα. Μπορούσαμε να παίξουμε εκεί τυχερά παιχνίδια με ελεύθερη είσοδο, προτιμήσαμε όμως την πολυτέλεια του Bellagio, η οποία, αν και δεν ήταν περισσότερο πληθωρική από εκείνη των υπόλοιπων καζίνο της περιοχής, συγκέντρωνε τον περισσότερο κόσμο. Ο βασικότερος λόγος, φαντάζομαι, δεν ήταν άλλος από τη φωτογένειά του – σχεδόν όσες αμερικανικές ταινίες έχουν σκηνές με καζίνο έχουν γυριστεί εδώ. Σε κάθε περίπτωση, έχετε κατά νου πως, αν βρεθείτε στο Λας Βέγκας, πρέπει να δοκιμάσετε οπωσδήποτε ένα μπέργκερ από τα In-Ν-Out Burgers και να παίξετε μερικούς γύρους στο καζίνο του ξενοδοχείου σας. Δεν χρειάζεται να μετακινηθείτε δηλαδή στο καζίνο κάποιου άλλου ξενοδοχείου: πρακτικά δεν θα έχει καμία διαφορά με αυτό του δικού σας.
Νυχτερινή άποψη του Λας Βέγκας. (Φωτογραφία: Getty Images/Ideal Image)
Από το Λας Βέγκας φύγαμε το επόμενο πρωί. Σειρά είχε το κάμπινγκ στο Mojave National Preserve.
Από το κάμπινγκ στο μοτέλ
Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, για προφανείς, αλλά και εντελώς απροσδιόριστους λόγους, ήταν λες και είχαμε τον David Lynch στη συντροφιά μας. Ξαναμπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο-πρωταγωνιστή του ταξιδιού μας. Δίπλα μας βλέπαμε μόνο έρημο. Έρημο και κάτι περίεργα δέντρα, που αργότερα θα μαθαίναμε γκουγκλάροντας ότι λέγονται joshua trees. Κάτω από ένα τέτοιο λίγο αργότερα θα αποφασίζαμε να διανυκτερεύσουμε – μια ιδέα που εκείνη την ημέρα είχαν σχεδόν άλλοι διακόσιοι ταξιδιώτες. Κάποιοι ήταν φοβερά οργανωμένοι μέσα στα τροχόσπιτά τους. Εμείς είχαμε απλώς προνοήσει να έχουμε μαζί μας σκηνή και να προμηθευτούμε ένα σωρό σνακ από το σούπερ μάρκετ – αυτά τα αμερικανικά μεγαθήρια καταναλωτισμού, που όταν τα επισκέπτεσαι για ψώνια, θέλεις να αγοράσεις ό,τι υπάρχει γύρω σου. Κατασκηνώσαμε εκεί για δύο βράδια. Δεν μας έφτασε το ένα για να χορτάσουμε τα αστέρια του ουρανού που τρεμόφεγγαν από πάνω μας. Αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία και να κάνετε κάμπινγκ σε αυτή την περιοχή. Μπορείτε να φέρετε τη δική σας σκηνή ή να επιλέξετε κάποιο από τα οργανωμένα κάμπινγκ εκεί. Αρκετά είναι αυτά που προσφέρουν παροχές glamping, όπως επιπλωμένη σκηνή, ιδιωτικό ντους και τουαλέτα.
Τα αμερικανικά diners αποτελούν κλασική στάση στη διάρκεια της διαδρομής. (Φωτογραφία: AFP/VISUALHELLAS.GR)
Μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο. Περάσαμε την Golden Valley και η νύχτα μάς βρήκε κοντά στο Kingman. Το ίδιο και η ομίχλη. Στο μοτέλ όπου θα περνούσαμε τη νύχτα, γύρω στις 21.00 είχε πια πέσει το απόλυτο σκοτάδι. Μερικές λάμπες αγκομαχούσαν να κρατηθούν αναμμένες, φωτίζοντας τον δρόμο. Το δωμάτιό μας βρισκόταν στην πιο μακρινή πτέρυγα του μοτέλ, που ήταν και αυτή με τη χαλασμένη επιγραφή. Προσπαθήσαμε μάταια να κοιμηθούμε, με τα αυτοκίνητα να περνούν με μανία τον δρόμο διαταράσσοντας τη νυχτερινή σιωπή, και εμείς να διατηρούμε τη σιγουριά ότι κάπου δίπλα συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με το «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» των αδελφών Κοέν. Η αλήθεια είναι ότι δεν κλείσαμε μάτι.
Τα πρωινά αυγά «ανέπνεαν» μετά βίας κάτω από το βούτυρο που έλιωνε βασανιστικά αργά πάνω τους. Η μυρωδιά του μπέικον μας έβγαλε από την κούραση της βραδινής αϋπνίας. Το αμερικανικό όνειρο του «eggs and bacon» βρισκόταν μπροστά μας με μαχαίρι και πιρούνι. Τα διπλανά τραπέζια το συνδύαζαν με ένα ποτήρι κρύα μπίρα. Ήταν δέκα το πρωί. Ξαναβγήκαμε στον δρόμο.
Η ώρα του Γκραν Kάνιον
Φτάνοντας στο Γκραν Κάνιον, σου κόβεται η ανάσα. Η απεραντοσύνη των κόκκινων βράχων του δεν περιγράφεται με λέξεις. Ούτε καν με φωτογραφίες. Θα διανυκτερεύαμε εκεί για τις επόμενες τρεις ημέρες. Μας θυμάμαι να ανεβαίνουμε δίχως ίχνος υψοφοβίας το ένα πέτρινο σκαλοπάτι μετά το άλλο και σχεδόν κάθε δέκα λεπτά να σταματάμε και να φωτογραφίζουμε: το τοπίο, τους εαυτούς μας, τους δεκάδες τουρίστες που ακολουθούσαν και ακολουθούσαμε. Το Γκραν Κάνιον είναι τόσο μεγαλοπρεπές όσο το περιμέναμε. Και ναι, χρειάζεται μέρες. Δηλαδή η μονοήμερη επίσκεψη δεν ενδείκνυται. H είσοδος στο Γκραν Κάνιον με αυτοκίνητο κοστίζει 30 ευρώ και με μοτοσικλέτα 25. Μόλις φτάσετε εκεί, θα συναντήσετε check points όπου θα προμηθευτείτε χάρτη με όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε για να περιπλανηθείτε σε ένα από τα μεγαλύτερα αξιοθέατα του κόσμου.
Η ώρα της δύσης στο Γκραν Κάνιον, με θέα τον ποταμό Κολοράντο.
Η επιστροφή βγήκε σχεδόν όπως μια αναπνοή. Ούτε καταλάβαμε πότε πέρασαν οι επτά και κάτι ώρες με στάσεις. Φτάσαμε στο Λος Άντζελες τις πρώτες βραδινές ώρες. Με την πείνα που είχαμε, μπορούσαμε εύκολα να φάμε τους δεινόσαυρους του Τζουράσικ Παρκ, που τριγύριζαν κάπου εκεί σε ένα από τα σίκουέλ τους. Περπατώντας φτάσαμε στο Blossom (426 S Main St), ένα από τα πιο «δυνατά» βιετναμέζικα της πόλης, για να πιάσουμε τραπέζι. Και κάπως έτσι η μέρα έκλεισε με πάπια που βούλιαζε ευχάριστα στο κίτρινο ζουμί του κάρι.
Από την Αθήνα θα μεταβείτε αεροπορικώς στο Λος Άντζελες με πτήσεις με ενδιάμεσο σταθμό (Lufthansa, Turkish Airlines, κ.ά.). Ενδεικτική τιμή για πτήσεις στα τέλη Οκτωβρίου: από 700 ευρώ.
ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ
Είναι σημαντικό το αυτοκίνητο που θα νοικιάσετε να είναι εφοδιασμένο με GPS. Προτιμήστε εταιρείες ενοικίασης που δραστηριοποιούνται και εκτός ΗΠΑ (και στην Ελλάδα φυσικά), ώστε να επωφεληθείτε τυχόν προνομίων σε μελλοντικές συναλλαγές. Όποια εταιρεία κι αν επιλέξετε, πάντως, πρέπει να γνωρίζετε ότι για την ενοικίαση χρειάζεστε πιστωτική κάρτα (ενδεικτική τιμή για αυτοκίνητο μεσαίου κυβισμού 40-55 ευρώ την ημέρα – τα καύσιμα στις ΗΠΑ είναι σαφώς φθηνότερα από ό,τι στην Ευρώπη, υπολογίστε ότι στην Καλιφόρνια το ένα λίτρο κοστίζει περίπου 0,86 ευρώ). Έχετε επίσης κατά νου ότι στις περισσότερες αμερικανικές πόλεις δεν επιτρέπεται σχεδόν πουθενά το παρκάρισμα. Η στάθμευση γίνεται σε ιδιωτικά πάρκινγκ (από 9 έως 13 ευρώ για όλο το 24ωρο).
Μία σύνδεση κινητής τηλεφωνίας διάρκειας ενός μήνα κοστίζει περίπου 30 ευρώ και προσφέρει απεριόριστο ίντερνετ και κάποια δωρεάν λεπτά χρόνου ομιλίας προς την Ευρώπη. Εμείς βρήκαμε το πακέτο που μας εξυπηρετούσε με μια επίσκεψη σε κατάστημα της T-Mobile (t-mobile.com).
ΔΙΑΜΟΝΗ
• Στο Γκραν Κάνιον έχετε πολλές επιλογές, από κάμπινγκ μέχρι υπερπολυτελές ξενοδοχείο. To Grand Canyon Railway Hotel (thetrain.com, από 150 ευρώ το δίκλινο) προσφέρει ατμοσφαιρική διαμονή με σύγχρονες ανέσεις. Για τα προσφερόμενα κάμπινγκ στο South Rim, αναζητήστε πληροφορίες στην κατηγορία Campgrounds του site της Εθνικής Υπηρεσίας Πάρκων (nps.gov).
• Στο Λας Βέγκας, το Flamingo Hotel and Casino Las Vegas (caesars.com) των 3.626 (!) δωματίων αποτελεί σήμα κατατεθέν της πόλης. Για διαμονή μεσοβδόμαδα ισχύουν εκπτώσεις. Από 40 ευρώ το δίκλινο.
• Σε περίπτωση που διανυκτερεύσετε εκτός πόλης, προτιμήστε μια αλυσίδα Motel, όπως η Motel 6 (motel6.com). Οι τιμές εξαρτώνται από την περιοχή, αλλά συνήθως κυμαίνονται από 90 έως 150 ευρώ.
ΦΑΓΗΤΟ
• Μπεργκεράδικα θα συναντήσετε παντού, δεν είναι όμως όλα αντίστοιχης ποιότητας προφανώς. Καταστήματα της αλυσίδας In-N-Out Burger θα βρείτε καθ’ οδόν, αλλά και στο Λας Βέγκας και στο Λος Άντζελες. Είναι το μπέργκερ-διαμάντι της Καλιφόρνια που πρέπει να δοκιμάσετε. Στο Λος Άντζελες, το Ηollywood Burger (6250 Hollywood Blvd, hollywood-burger.com) σερβίρει επίσης περιποιημένα μπέργκερ.
• Στο πορτ μπαγκάζ, εκτός από βαλίτσες, πρέπει να υπάρχουν και φαγώσιμα. Τα Galleria Market (όπως και τα περισσότερα σούπερ μάρκετ στις ΗΠΑ) μοιάζουν με πολυκατάστημα. Θα βρείτε πολλές επιλογές σε σνακ και κάθε λογής τρόφιμα, για να μην… ξεμείνετε. Παρεμπιπτόντως, έχει φθηνά καλλυντικά.
ΣΤΑΣΕΙΣ
• Στο Λας Βέγκας δώστε μια ευκαιρία στο ξενοδοχείο Bellagio (bellagio.mgmresorts.com), αν όχι για τη διαμονή σας, τουλάχιστον για λόγους αναψυχής. Εκτός από το διάσημο καζίνο του, φιλοξενεί σόου σιντριβανιών και άλλα θεάματα (π.χ. παραστάσεις της θρυλικής ομάδας τσίρκο Cirque du Soleil).
• Στο Γκραν Κάνιον αξίζει να ζήσετε την εμπειρία μιας πτήσης με ελικόπτερο. Η τιμή είναι τσιμπημένη, αλλά αξίζει τον κόπο. Ενδεικτική τιμή από 264 δολάρια το άτομο με την Canyon Tours (canyontours.com).
• Πέρα από το National Park, στο Γκραν Κάνιον αξίζει να επισκεφτείτε το Village, το οποίο αποτελεί και το σημείο υποδοχής των τουριστών που επισκέπτονται το πάρκο. Περιηγηθείτε στο ιστορικό κέντρο με τα όμορφα κτίρια και, αν έχετε χρόνο, βάλτε στο πρόγραμμα μια στάση στο Antilope Canyon και στην Κοιλάδα των Μνημείων (Monument Valley). Το πρώτο βρίσκεται νοτιοδυτικά και απέχει από το Γκραν Κάνιον περίπου 2 ώρες και 15 λεπτά με το αυτοκίνητο. Μόλις φτάσετε εκεί, θα έχετε τη δυνατότητα να περιπλανηθείτε μέσα σε ένα από τα πιο στενά φαράγγια της περιοχής και να δείτε από κοντά τα διαφορετικά είδη πετρωμάτων και τους θεόρατους βράχους.
Η Koιλάδα των Μνημείων, κλασικό σκηνικό ταινιών γουέστερν, με το εμβληματικό κάστρο και τους λόφους από κόκκινη άμμο της Γιούτα, απέχει κάτι λιγότερο από 4 ώρες από το Γκραν Κάνιον.