Έξι επαγγελματίες του χώρου ανακαλούν τις δικές τους μοναδικές οινοτουριστικές εμπειρίες.
ΣΤΕΛΛΙΟΣ ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ
Οινοπαραγωγός
Tαξίδι στη Napa Valley
Μόλις έχω πιάσει δουλειά στην Αμερική και ετοιμάζομαι για μια εκδρομή στο Σαν Φρανσίσκο. Έχουμε οργανώσει ωραίο weekend με δύο φίλους και μια κοπελιά, και, για να πω την αλήθεια, ήθελα να κάνω λίγο φιγούρα στους φίλους μου ότι ξέρω από κρασιά κ.λπ. Την πρώτη μέρα κάνουμε βόλτες στην πόλη και την επομένη οργανώνω ταξίδι στη Napa Valley. Η διαδρομή έως εκεί διαρκεί μία ώρα το πολύ. Διασχίζουμε την κοιλάδα παίρνοντας τον Highway 29, όπου και συναντάμε πολλά οινοποιεία δεξιά και αριστερά. Περνάμε ωραία, δεν λέω, όμως σαν κάτι να μου λείπει… Αν και μου αρέσει να κρατάω χαμηλό προφίλ, εκείνη την ημέρα παίρνω το θάρρος και καλώ στο Robert Mondavi Winery, κλείνοντας ραντεβού. Λέω πως είμαι από Ελλάδα και ότι ασχολούμαι με το κρασί, τίποτα παραπάνω.
Φτάνοντας στο οινοποιείο, η μία έκπληξη ακολουθούσε την άλλη. Κατ’ αρχάς, είχαν ανεβάσει μια ελληνική σημαία για την άφιξή μας. Μας ανέλαβε ο γεωπόνος του κτήματος, περπατήσαμε στο «To Kalon», ένα από τα εμβληματικότερα αμπέλια της Napa, κάναμε γευστική δοκιμή σε ειδικό χώρο VIP, μας κέρασαν μεσημεριανό και μας έδωσαν δώρο από δύο φιάλες. Ήταν μια αξέχαστη επίσκεψη. Ανέβηκαν οι μετοχές μου, έκανα τη φιγούρα μου, κέρδισα και το κορίτσι! Από τότε έγινα για πάντα φανατικός της μάρκας Robert Mondavi. Το ηθικό δίδαγμα από την ιστορία μου; Περιποιηθείτε όλους σας τους επισκέπτες στα οινοποιεία σαν να είναι VIP. Είναι μονόδρομος για την επιτυχία, αλλά και συνταγή για να φτιάξετε φανατικούς της μάρκας και λάτρεις των κρασιών σας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΙΓΑΝΟΣ
Ιδιοκτήτης της κάβας Mr. Vertigo
Στον Λίγηρα των θρύλων
Αναζητώντας το επόμενο υπέροχο κρασί, γνώρισα τους τόπους, μέσα από τους ανθρώπους που δουλεύουν το αμπέλι. Ίσως η πιο ιδιαίτερη εμπειρία που είχα μέχρι τώρα ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα τη θρυλική έκθεση La Dive Bouteille στον Λίγηρα. Εκεί παρουσιάζονται τα φυσικά κρασιά της περιοχής. Πίσω από βαρέλια, μέσα σε πυκνό σκοτάδι, σαν μύστες μιας αίρεσης, οι πιο ριζοσπαστικοί οινοποιοί συγκεντρώνονται στα υπόγεια κελάρια της πόλης Saumur. Στον Λίγηρα γνώρισα όσους θεωρώ ιερά τέρατα του χώρου, όπως τον αριστοκράτη Nicolas Joly στο Château de la Roche aux Moines, έναν από τους μεγαλύτερους υπέρμαχους της βιοδυναμικής καλλιέργειας και των «terroir driven» κρασιών, όσων δηλαδή φτιάχνονται με τις ευλογίες του φυσικού τους περιβάλλοντος. Γνώρισα ακόμα τον αστό Richard Leroy στο οινοποιείο του στο Montbenault, ο οποίος παρεμπιπτόντως πρωταγωνιστεί σε ένα από τα γνωστότερα γαλλικά κόμικ και φτιάχνει κρασιά που δίνονται από χέρι σε χέρι συνωμοτικά.
Εδώ συνάντησα και τον αντισυμβατικό Benoit Courault στο ωραιότερο αγροτικό σπίτι που έχω δει, δίπλα στο χωριό Faye d’Anjou, ο οποίος παράτησε τη ζωή στην πόλη για να φτιάχνει τα τρομερά Chenin του στη μέση του πουθενά. Ο καθένας ξεχωριστά είναι θρύλος για το κρασί. Το να τους ακούς να μιλάνε την ώρα που έξω χιονίζει διαολεμένα ανοίγει μια μικρή πόρτα στην αλήθεια. Συνειδητοποιείς πως κάθε οινοποιός εκφράζει διαφορετικά την ψυχή του στη δουλειά και στη ζωή του. Και μάλιστα αποδεικνύει τη θεωρία πως το κρασί μπορεί να είναι μια υψηλή μορφή τέχνης. Αν και ξέρω πως η συγκίνηση δεν θα είναι ποτέ ίδια όπως αυτή της πρώτης φοράς, πάντα περιμένω την επόμενη άνοιξη και την επόμενη La Dive Bouteille.
ΛΙΛΥ ΧΑΛΙΚΙΑ
Σομελιέ στο Oinoscent
Ο πρώτος μου τρύγος
Το 2013, απόφοιτος του τμήματος Οινολογίας και Τεχνολογίας Ποτών, βρέθηκα να κάνω την πρακτική μου στη Νεμέα. Δεν είχα φύγει καλά καλά από την Αθήνα, και όμως η πρώτη μου αίσθηση ήταν πως βρέθηκα μέσα στη φύση, ίσως γιατί, φτάνοντας στο Κτήμα Σκούρα, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν ένας μικρός αμπελώνας. Αμέσως μετά, με καλωσόρισαν ο Δημήτρης Χάλιας, υπεύθυνος για το επισκέψιμο τμήμα του οινοποιείου, η οινολόγος Δήμητρα Τραχανή και ο ίδιος ο οινοποιός, ο Γιώργος Σκούρας. Στην υποδοχή με περίμεναν και όλες οι ετικέτες τους, στοιχισμένες πάνω σε ένα μοναστηριακό τραπέζι. Αριστερά, το μπιστρό και η αίθουσα γευσιγνωσίας. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι ήταν για μένα το εργαστήριο, όπου δεσπόζει το Wine Scan, ένα μηχάνημα που κάνει μετρήσεις και αναλύσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ενθουσιασμό μου. Ήθελα να αναμειχθώ σε όλα, να κάνω όλες τις δουλειές. «Ποιανού είσαι εσύ;» με ρώτησε ο Γιώργος Σκούρας, για να σπάσει ο πάγος. Και έτσι έγινε. Έγινα η υπεύθυνη παραλαβής και με μεγάλη χαρά υποδεχόμουν κάθε μέρα τα σταφύλια. Τρύγος θα πει να καμαρώνεις για τα βαμμένα –από τα σταφύλια– χέρια σου. Ανεβοκατέβαινα στους αμπελώνες –Κόρινθος, Αργολίδα, Νεμέα, Μαντίνεια, τοπία μαγικά στον αμπελώνα του Ασπρόκαμπου και του Γυμνού–, με παρέα τον Νίκο τον αμπελουργό, που ξέρει τις αμπελιές όπως την παλάμη του. Πίσω στο εμφιαλωτήριο, ανέβαινα σκάλες και… δεξαμενές. Πολλές και μεγάλες. Στο κελάρι είχε δροσιά και σκοτάδι. Τα βαρέλια στην ατμοσφαιρική κάβα περίμεναν να γεμίσουν με το νέο κρασί. Μαζί με τα σταφύλια ερχόταν και κόσμος, τουρίστες, για χάρη του κρασιού. Όσοι έφταναν εδώ για να μας γνωρίσουν εντυπωσιάζονταν – και νομίζω ακόμη συμβαίνει στους ανθρώπους που φτάνουν στη Νεμέα από όλο τον κόσμο. Ο οινοτουρισμός για μένα είναι μια διαδικασία εξαγωγής πολιτισμού. Κάθε φορά που ανοίγω μια φιάλη, σκέφτομαι τον πρώτο μου τρύγο, τους ανθρώπους που γνώρισα σε αυτό το ταξίδι και, φυσικά, πως θα το έκανα ξανά χωρίς να αλλάξω τίποτα.
PERRY ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Ιδιοκτήτης της κάβας Wine Kiosk
Η έκπληξη της Κεφαλονιάς
Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου του 2019, με αφορμή το ετήσιο μουσικό φεστιβάλ Saristra, πήγα στην Κεφαλονιά. Με την ευκαιρία επισκέφτηκα μαζί με την οινόφιλη παρέα μου δύο οινοποιεία, συνδυάζοντας τη θάλασσα με τη μουσική και τα φυσικά κρασιά. Ρομπόλα, Βοστιλίδι, ξηρή Μαυροδάφνη, Ζακυνθινό και Μοσχάτο Κεφαλληνίας: δοκιμάσαμε όλες τις ετικέτες από τις ντόπιες ποικιλίες που οινοποιούν στο Petrakopoulos Winery, όπου μας υποδέχτηκαν ο Νίκος Πετρακόπουλος και η οινολόγος Κική Σιαμέλη. Το Ζακυνθινό μάθαμε πως προέρχεται από έναν αμπελώνα ηλικίας 90 ετών, και μάλιστα προφυλλοξηρικό. Παλιές και νέες σοδειές μάς έπεισαν πως όλα τα κρασιά τους, ερυθρά και λευκά, παλαιώνουν εξαιρετικά. Στο κτήμα του Ευρυβιάδη Σκλάβου (Βλάδη για τους φίλους) απόλαυσα την ξενάγηση από τον ίδιο τον οινοποιό. Τι ωραίο να σε υποδέχεται και να σε ξεναγεί ο παραγωγός! Ο Βλάδης ακολουθεί βιοδυναμικές τεχνικές και καλλιεργεί μόνο με κεφαλονίτικες ποικιλίες. Ο ίδιος μας οδήγησε στο αμπελοτόπι Λακομάτια στον Αίνο, μέσα στη ζώνη ΠΟΠ Ρομπόλας, που θεωρείται ένα από τα κορυφαία του νησιού. Κορυφαία ήταν και η ετικέτα Μεταγειτνίων 2018, από 100% Βοστιλίδι, από την ξύλινη δεξαμενή ενάμιση τόνου, στην οποία ζυμώνει και ωριμάζει ακόμη. Τι τύχη που το δοκιμάσαμε! Αν και στην Κεφαλονιά με έφεραν η μουσική και η παρέα, το κρασί και ο επαγγελματισμός των παραγωγών στον οινοτουρισμό θα με κάνουν να επιστρέψω σύντομα.
ΘΑΛΕΙΑ ΚΑΡΤΑΛΗ & ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΚΑΤΣΑΤΟΥ
Εκδότριες του περιοδικού «Grape»
Μια υπέροχη Κυριακή στην Αττική
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που τηλεφώνησα στη Ρωξάνη Μάτσα για να της ζητήσω να επισκεφτούμε το Κτήμα Μάτσα για ένα θέμα που ετοιμάζαμε για το περιοδικό. «Θα αστειεύεστε, κυρία Καρτάλη μου. Εγώ πνίγομαι τώρα», και η γραμμή έκλεισε. Ήταν περίοδος τρύγου. Όταν όμως τα πράγματα ηρέμησαν και τελικά φτάσαμε στο κατώφλι του ιστορικού κτήματος στην Κάντζα, βρεθήκαμε μέσα σε έναν παράδεισο. Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί ότι μια τόσο κακοποιημένη οικιστικά περιοχή μπορεί να κρύβει τόση ομορφιά. Τμήμα του ιστορικού κτήματος του «πατριάρχη της Μεσογαίας», Ανδρέα Καμπά, το Κτήμα Μάτσα αποτελείται σήμερα από 110 στρέμματα αμπελώνα και ένα εκπληκτικό αγρόκτημα με υπεραιωνόβια δέντρα, το παλαιό σπίτι της οικογένειας Καμπά, στο οποίο κατοικεί η Ρωξάνη Μάτσα, υποστατικά, αποθήκες και άλλα. Κάτω από τη σκιά της μεγάλης μουριάς στην αυλή του σπιτιού, αφού προηγουμένως είχαμε περιηγηθεί στον αμπελώνα μέσα σε ένα γαλάζιο 2CV, γευτήκαμε υπέροχα πιάτα συνοδευόμενα από τα κρασιά του κτήματος. Η συζήτηση ατελείωτη, ο χειμαρρώδης λόγος της Ρωξάνης απολαυστικός, και η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλάβουμε. Όταν κοιτάξαμε τα ρολόγια μας, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε κατά πολύ υπερβεί τα όρια μιας κανονικής επίσκεψης, είχαμε περάσει σαφώς στην «αρμένικη βίζιτα». Φεύγοντας, μία μόνο σκέψη κυριαρχούσε στο μυαλό μας: τι κρίμα που ο κόσμος δεν μπορεί να επισκεφτεί αυτό το υπέροχο κτήμα. Και όμως, το Κτήμα Μάτσα εδώ και λίγους μήνες έχει ανοίξει τις πόρτες του και είναι επισκέψιμο. Οι επισκέπτες δεν θα έχουν ίσως την τύχη να γευτούν τα εδέσματα της Ρωξάνης κάτω από τη μουριά, αξίζει όμως τον κόπο μια βόλτα. Είναι άλλωστε μια ανάσα από την Αθήνα –όπως και τα άλλα οινοποιεία της ευρύτερης περιοχής των Μεσογείων– και συστήνεται για μια υπέροχη κυριακάτικη εκδρομή.