Όσο κι αν έχει «μικρύνει» ο κόσμος για τους ταξιδιώτες, υπάρχουν τόποι που καλό είναι να τους ανακαλύπτεις με τη βοήθεια των επαγγελματιών.
ΕΜΠΕΙΡΙΑ 1η
ΣΤΑ ΙΜΑΛΑΪΑ ΜΕ ΑΝΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΡΟΟΠΤΑ
«Στο Λαντάκ θα φάτε τα νοστιμότερα βερίκοκα της ζωής σας», είπε ο ταξιδιωτικός μας πράκτορας. Δεν είχα ιδέα πού είναι το Λαντάκ και δεν γνώριζα κανέναν που να το έχει επισκεφτεί. Στο βορειοδυτικό τμήμα της Ινδίας, σε υψόμετρο 3.500 μ., τον χειμώνα η θερμοκρασία φτάνει τους -25 βαθμούς και όλα είναι καλυμμένα από χιόνι. Μα βερίκοκα σε τέτοιο υψόμετρο; Δεν είχε άδικο. Τα φρεσκοκομμένα φρουτάκια που πουλούσαν οι ντόπιες στην κεντρική αγορά της πρωτεύουσας Leh ήταν γλύκα. Μικρά, μαλακά, σαν να είναι φτιαγμένα από σιρόπι. Ίσως να τα προσπερνούσα, αν δεν με είχε συμβουλεύσει να τα γευτώ ο άνθρωπος που πρότεινε να περάσουμε με τον σύντροφό μου δύο εβδομάδες σε αυτό το οροπέδιο των Ιμαλαΐων, κάνοντας ένα road trip από το Λαντάκ μέχρι το Κασμίρ.
Το οροπέδιο του Λαντάκ φημίζεται για τα γλυκά μικρόκαρπα βερίκοκα. Θα τα δοκιμάσετε φρέσκα αν το επισκεφθείτε το καλοκαίρι ή αποξηραμένα τον υπόλοιπο χρόνο. (Φωτογραφία: Νένα Δημητρίου)
Ήταν η πρώτη μας φορά στα «ατρόμητα» Ιμαλάια και αποφασίσαμε να το εκμεταλλευτούμε στο έπακρο. Το πακέτο μας περιλάμβανε μεταφορές, αναβαθμισμένα καταλύματα, τρία γεύματα τη μέρα, Λαντακιανό ξεναγό που μιλούσε άπταιστα αγγλικά, όπως και οδηγό για όλες τις μετακινήσεις με καινούργιο αυτοκίνητο τύπου SUV (με κλιματισμό), εμφιαλωμένο νερό και σνακ για τη διαδρομή. «Χρειάζεται οδηγός και αυτοκίνητο με κλιματισμό στα Ιμαλάια;» αναρωτιόμουν πριν φτάσω.
Κακά τα ψέματα, μερικά ταξίδια απαιτούν οργάνωση από κάποιον που έχει επισκεφθεί τον προορισμό πριν από εσένα, και αυτό αποδείχθηκε τέτοιο. Δεν υπήρχαν λίστες top ten εμπειριών ούτε αξιόπιστα σχόλια στο trip advisor, ούτε καν αγγλόφωνοι ντόπιοι για να μας κατατοπίσουν. Τη δημόσια συγκοινωνία εξυπηρετούσαν οχήματα που η Ευρώπη έχει πάψει να χρησιμοποιεί εδώ και δεκαετίες. Όσο κι αν στα ταξίδια αναζητούμε την περιπέτεια, την εξερεύνηση νέων κόσμων, δεν φανταζόμουν να οδηγώ δεξιοτίμονο αυτοκίνητο στο κακοτράχαλο οδικό δίκτυο της οροσειράς, με τα πρώτα συμπτώματα της νόσου του υψομέτρου να εμφανίζονται αμείλικτα. Ο ΚΟΚ εκεί επιβάλλει το πάτημα της κόρνας σε κάθε στροφή ή σε κάθε προσπάθεια για προσπέραση. Οι χωματόδρομοι με κοφτερές πέτρες μπορεί να έχουν μήκος χιλιομέτρων, ενώ οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν ταχύτατα.
Ο Βούδας του Μέλλοντος ή αλλιώς Maitreya Buddha, ύψους 32 μ., στο μοναστήρι Diskit στην κοιλάδα της Nubra. (Φωτογραφία: Shutterstock)
Με έδρα το ηλιόλουστο Leh, μια μέρα κατευθυνθήκαμε προς την κοιλάδα της Nubra, διασχίζοντας το περίφημο Khardung La pass, το ψηλότερο ορεινό πέρασμα (5.400 μ.) στον κόσμο που μπορείς να διασχίσεις με αυτοκίνητο. Είδαμε γιακ και μαρμότες, απογόνους των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου –έτσι λένε για τους κατοίκους μιας φυλής που ζει στην κοιλάδα Dha Hanu–, όπως και συνοριοφύλακες με παγοπέδιλα. Θαυμάσαμε το χρωματιστό άγαλμα του Maitreya Buddha, ύψους 32 μέτρων, περάσαμε κάτω από γιρλάντες με χρωματιστά σημαιάκια προσευχής, από χωριά που ζουν τον περισσότερο χρόνο υπό το ψύχος. Βραχήκαμε κάτω από έναν καταρράκτη και φωτογραφίσαμε καμήλες στις αμμώδεις εκτάσεις της κοιλάδας. Ο Ινδός ποταμός σχημάτιζε εντυπωσιακούς παραποτάμους, ενώ ο ήχος του νερού πάνω στο φράγμα του ήταν ξεκάθαρη επίδειξη δύναμης της φύσης. Ο ξεναγός μας, ο Stanzin –με δεκαετή θητεία σε θιβετιανό μοναστήρι–, ήταν πολύ ανοιχτός στο να προσαρμόσει 100% το πρόγραμμα σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας. Μαζί επισκεφθήκαμε θρησκευτικά πανηγύρια, όπου οι μοναχοί ψάλλουν και χορεύουν φορώντας μάσκες. Δίπλα στο μοναστήρι Alchi του 11ου αιώνα, φάγαμε μαζί με ντόπιους πιάτα που δεν έμοιαζαν με ινδική κουζίνα –κοκκινιστή προβατίνα με ρύζι, γεμιστά ραβιόλι με λαχανικά– και ήπιαμε τσάι με βερίκοκα.
Κι εκεί που όλα πήγαιναν σύμφωνα με το πρόγραμμα, πολιτικές αναταραχές στο κρατίδιο Τζαμού-Κασμίρ δεν μας επέτρεψαν να φτάσουμε έως εκεί ούτε να κοιμηθούμε σε ποταμόπλοιο ή να περάσουμε από το Zojila pass, το επικίνδυνο στενό πέρασμα που ενώνει το Λαντάκ με το Κασμίρ. Η περιοχή είχε αποκλειστεί, οι επικοινωνίες διακόπηκαν, ήμασταν απομονωμένοι στο φτωχό Leh για 24 και βάλε ώρες, ενώ περισσότεροι από 9.000 τουρίστες βρέθηκαν αποκλεισμένοι στο αεροδρόμιο του Κασμίρ τις επόμενες μέρες. Ευτυχώς, όχι εμείς. Ο Stanzin επικοινώνησε με το συνεργαζόμενο γραφείο του Νέου Δελχί κι εκείνοι με το γραφείο της Αθήνας. Αποφάσισαν ομόφωνα πως το ασφαλέστερο τη δεδομένη στιγμή ήταν να απομακρυνθούμε κι έτσι άλλαξαν όλο το πλάνο. Αυτές τις ανέσεις τις χρειάζεσαι. – Ν. Δ.
ΕΜΠΕΙΡΙΑ 2η
ΑΙΓΥΠΤΟΣ: ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
Φτάνοντας στον σταθμό του τρένου «Γκίζα», στο Κάιρο, για να επισκεφτώ τις Πυραμίδες, το να βρω την έξοδο, την πιθανή πιάτσα ταξί ή το λεωφορείο ήταν μια μικρή πρόκληση. Είχα διαβάσει για τους πιθανούς απατεώνες, που σου προτείνουν να σε πάνε με το αυτοκίνητό τους με υψηλότερη τιμή από ένα απλό ταξί, δεν ήμουν όμως προετοιμασμένη για μία ακόμα πιο έξυπνη απάτη. Προσπάθησα να δω ποιον άνθρωπο θα ήταν ασφαλές να ρωτήσω, είδα έναν άντρα με ένα παιδί και τους σταμάτησα. Πολύ ευγενικά μου πρότεινε να τον ακολουθήσω, όμως φαινόταν πως κατευθυνόμασταν σε λάθος προσανατολισμό. Έκανα μεταβολή και κατευθύνθηκα πίσω στον σταθμό. Τότε παρατήρησα πως τουλάχιστον 10 άντρες με παιδιά ήταν ακροβολισμένοι στον σταθμό για να σε «κατευθύνουν».
Νεαρός νοικιάζει καμήλες στις Πυραμίδες της Γκίζας, κοντά στο Κάιρο. Εδώ, μπροστά από την Πυραμίδα του Χέοπα. © Markus Kirchgessner/laif
Σε ένα ταξίδι στο οποίο διασχίσαμε τη χώρα από το Κάιρο μέχρι την έρημο της Σίβα, στα σύνορα με τη Λιβύη, και από την Αλεξάνδρεια μέχρι το Αμπού Σιμπέλ, στα νότια σύνορα με το Σουδάν, χρησιμοποιώντας μέσα μαζικής μεταφοράς, ταξί, αλλά και ιδιωτικό αυτοκίνητο, το περιστατικό στις Πυραμίδες ήταν μόνο μία από τις δεκάδες απόπειρες απάτης που αντιμετωπίσαμε. Και ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου δυσκολιών. Η επιθετική συμπεριφορά των μικροπωλητών που πουλούσαν σουβενίρ στα τουριστικά σημεία, η χρέωση διπλάσιων τιμών όταν καταλάβαιναν ότι είσαι τουρίστας, καθώς και άλλα «παράξενα» περιστατικά μού δημιούργησαν κάποια κόπωση. Όπως όταν στο τρένο με το οποίο ταξίδευα από την Αλεξάνδρεια στο Λούξορ, άνοιξα τα μάτια μου μέσα στη νύχτα και είδα έναν άντρα να πίνει νερό από το μπουκάλι μου ή όταν μέσα σε ένα ταξί στο κέντρο του Καΐρου εν κινήσει ένας άντρας άνοιξε την πόρτα και ζητούσε επίμονα χρήματα. Ακόμα, στο ξενοδοχείο στη Σίβα, όταν ένα ολόκληρο βράδυ στο τραπέζι όπου τρώγαμε, δύο επιχειρηματίες μάλωναν –χωρίς να μας ρωτήσουν τι θα θέλαμε εμείς– για το ποιος θα μας συνοδεύσει στην έρημο. Περιστατικά που δημιούργησαν εκνευρισμό, ποτέ όμως –θέλω να το τονίσω– δεν μας έθεσαν σε πραγματικό κίνδυνο.
Η Αίγυπτος φάνηκε να είναι μια ασφαλής χώρα, το αρχαιολογικό ενδιαφέρον της είναι ανεξάντλητο, ο Νείλος ένας μαγνήτης για τις αισθήσεις και η έρημος μια καταπληκτική εμπειρία – αντίστοιχη φαντάζομαι με τη στιγμή που κάποιος βλέπει για πρώτη φορά τη θάλασσα. Εάν το ταξίδι περιπέτειας δεν είναι ο στόχος, ο ταξιδιωτικός πράκτορας, ο τοπικός οδηγός και το οργανωμένο πρόγραμμα έχουν αναμφισβήτητη αξία για το πόσο ανώδυνα θα περάσεις τις διακοπές σου. – Ν. Μ.
ΕΜΠΕΙΡΙΑ 3η
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ – ΡΟΥΜΑΝΙΑ: ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ 100%
Aνέκαθεν έκανα οργανωμένα ταξίδια, αλλά ήμουν πάντα με το ένα πόδι εντός γκρουπ και με το άλλο εκτός. Διαλέγεις ένα ταξίδι που σε ενδιαφέρει και στο οποίο μπορείς να διατηρήσεις την αυτονομία σου έως έναν βαθμό. Το ίδιο συνεχίζω να κάνω και τώρα, παρέα με την κόρη μου και άλλες μαμάδες με τα παιδιά τους. Οι τελευταίες εκδρομές μας ήταν στην Κροατία και στις Δαλματικές ακτές, και πιο πρόσφατα στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία, όλες οδικώς.
Άποψη της Φιλιππούπολης ή Πλόβντιβ, στη Βουλγαρία. © Jodi Hilton/The New York Times
Δεν είναι εύκολο να απολαύσεις τη διαδρομή ή να κρατήσεις το ενδιαφέρον ενός εφήβου στο αυτοκίνητο όσο οδηγείς, όμως με το πούλμαν το ταξίδι είναι ξεκούραστο για όλους. Είσαι ξένοιαστος, καθώς κάποιος άλλος έχει οργανώσει τα πάντα για σένα, συνυπολογίζοντας τα απρόοπτα, όπως στη Σόφια, όπου φτάσαμε αργοπορημένοι. Και όμως, μας υποδέχτηκαν με ωραίο φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, αν και είχε κλείσει. Σε διαφορετική περίπτωση, αμφιβάλλω αν θα κρατούσαν την κουζίνα μόνο για μία οικογένεια. Επίσης, την ημέρα που χρειάστηκε να αναχωρήσουμε στις πέντε το πρωί, ετοίμασαν για όλους το πρωινό σε πακέτο.
Το πέρασμα στη Βουλγαρία πλάι στον Στρυμόνα, η κοιλάδα της Κρέσνας, όπως και η διαδρομή μέσα από το Εθνικό Πάρκο της χώρας ήταν εντυπωσιακά, κυρίως λόγω της φύσης. Βολτάραμε στο Βουκουρέστι, είδαμε απομεινάρια της μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής πριν φτάσουμε στα Καρπάθια. Είδαμε το Μπρασόβ, το παλάτι του Κόμη Δράκουλα στην Τρανσυλβανία, αλλά και το παλάτι Πελές, που σου δίνει μια αίσθηση παραμυθιού. Περάσαμε από την πόλη Σινάγια, γνωστή και ως «Διαμάντι των Καρπαθίων», και επισκεφθήκαμε εκκλησίες, κάστρα, τα γραφικά ιστορικά κέντρα των πόλεων, καθώς και δάση. Κάπως έτσι φτάσαμε μέχρι τη Φιλιππούπολη, διασχίσαμε φαράγγια και θέρετρα με λουτρά και spa, κατευθυνθήκαμε στα Πομακοχώρια και επισκεφθήκαμε το Μπάνσκο. Σε μία εβδομάδα είδαμε κάτι περισσότερο από τα απαραίτητα, πήραμε μια καλή γεύση και από τις δύο χώρες. Οι μέρες μας ήταν γεμάτες, μοιάζει να έχουν περισσότερες από 24 ώρες σε αυτά τα ταξίδια. Αξιοποιήσαμε κάθε ώρα. Το να συμμετέχεις σε εκδρομή με γκρουπ σε κάνει πιο δραστήριο από ό,τι το να ταξιδεύεις μόνος. Το αντίτιμο της εκδρομής, που συμπεριλάμβανε τα μεταφορικά, τη διαμονή σε τρία ξενοδοχεία, όπως και ημιδιατροφή (πρωινό και ένα γεύμα), δεν θα έφτανε να καλύψουμε παρά τα έξοδα της βενζίνης αν αποφασίζαμε να το κάνουμε μεμονωμένα. Σημαντική παράμετρος είναι και ο χρόνος που χρειάζεται να διαθέσει κανείς πριν από την αναχώρηση για την οργάνωση ενός επταήμερου ταξιδιού με παιδιά. Σίγουρα θα μας είχε ξεφύγει κάτι, περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό, αν το οργανώναμε μόνοι μας. – Κ. Κ.