Επιστρέφουμε στη θαλασσινή πόλη της Εύβοιας για χαλαρές βόλτες και βουτιές.
«Πόλη, τρέμω τα γητέματά σου…» έγραφε ο ποιητής Γιάννης Σκαρίμπας για την πόλη που ερωτεύτηκε και πέρασε όλη του τη ζωή. Κι εμείς, οι επανακάμψαντες εκδρομείς της Κυριακής, στην πρώτη έξοδο αυτής της «χαμένης άνοιξης», χαράξαμε πορεία για τη Χαλκίδα «των τρελών νερών». Ίσως γιατί μέσα σε όλη αυτή τη μη κανονικότητα που ζήσαμε, το μοναδικό παλιρροϊκό φαινόμενο στο στενό του Ευρίπου φάνταζε ξαφνικά λιγότερο «τρελό».
Η πρωτεύουσα της Εύβοιας απέχει μόλις 78 χλμ. από την Αθήνα και ο συνδυασμός βουνού και θάλασσας την κάνει ελκυστική για τους εκδρομείς, όποια διάθεση κι αν έχουν: εξερεύνησης, κοσμική, σπορτίβ ή γαστρονομική. Αναχωρήσαμε λίγο μετά τις 8 το πρωί και, μετά περίπου 50 λεπτά άνετης διαδρομής, παρκάραμε δίπλα στην Παλιά Γέφυρα. Προχωρήσαμε προς τον πεζοδρομημένο παραλιακό δρόμο, τη συνήθως πολύβουη περαντζάδα, που λόγω ώρας είχε ελάχιστους περαστικούς, και απολαύσαμε μια χαλαρή βόλτα στην πρωινή δροσιά. Ανάμεσα στις πολυκατοικίες που κατακλύζουν το παραλιακό μέτωπο, τα μοναδικά τρία διατηρητέα κτίρια τραβούν την προσοχή του επισκέπτη: το Δημαρχείο με τους εντυπωσιακούς τρούλους, το πατρικό του συνθέτη Νίκου Σκαλκώτα («το σπίτι με τα αγάλματα») και απέναντί του ακριβώς το σημείο αναφοράς της Χαλκίδας, το «Κόκκινο Σπίτι». Στον μικρό κόλπο παραδίπλα, μια συντροφιά ηλικιωμένων είχε επιστρέψει –μετά τον εγκλεισμό– στο στέκι της, στα παγκάκια κάτω από τα αλμυρίκια, και είχε πιάσει κουβεντούλα, θαυμάζοντας το όμορφο αρχοντικό της οικογένειας Μαλλιά.
Πεζόδρομοι και δρόμοι ήπιας κυκλοφορίας παρέχουν ασφάλεια στους πεζούς.
Στο εμπορικό κέντρο της πόλης, αρκετοί δρόμοι έχουν πεζοδρομηθεί. Οι πρώτες οικογένειες κατηφορίζουν προς τη θάλασσα, τα στενά γεμίζουν σιγά σιγά ποδήλατα και πατίνια και την ησυχία του κυριακάτικου πρωινού διαδέχονται οι ζωηρές φωνές των παιδιών. Και όμως, εμείς θέλαμε λίγο ακόμα. Η συνοικία απέναντι από την Παλιά Γέφυρα θυμίζει τουρκομαχαλά, στα σοκάκια της είδαμε σπίτια με σαχνισιά και αυλές γεμάτες με λουλούδια. Εδώ βρίσκεται και το τζαμί του Εμίρ Ζαδέ, που έχει μετατραπεί σε Λαογραφικό Μουσείο (22210-75655). Μερικά στενά πιο πέρα, πιστοί μπαίνουν στον ναό της (πολιούχου της Χαλκίδας) Αγίας Παρασκευής για να ανάψουν ένα κερί. Η εμπορική πανήγυρη που στήνεται κάθε χρόνο από το 1864 με αφορμή τη γιορτή της (26 Ιουλίου) διαρκεί μία εβδομάδα και είναι από τα πιο σημαντικά λαϊκά δρώμενα της Εύβοιας.
Έξοδος και πάλι στη θάλασσα. Παντού κόσμος με καφέ στο χέρι (τελευταία Κυριακή με την εστίαση κλειστή). Όλοι βολεύονται όπως όπως στα παγκάκια και στα πεζούλια της παραλίας. Πίνουμε κι εμείς έναν δεύτερο καφέ, η ώρα το ζητάει, και μετά μπαίνουμε πάλι στο αυτοκίνητο, για να ανηφορίσουμε στο κάστρο του Καράμπαμπα. Δυστυχώς, το καφέ Χenia δεν έχει ανοίξει, από τις πέτρινες βεράντες του ωστόσο απολαμβάνουμε τη θέα της πόλης, αυτή τη φορά από την ηπειρωτική προς τη νησιωτική πλευρά της.
Η παραλία Αλυκές στη Δροσιά.
Μια και βρισκόμαστε στη βοιωτική ακτή, αποφασίζουμε να πάμε μέχρι την παραλία Αλυκές στη Δροσιά, περίπου 10 χλμ. από την πόλη. Θεωρείται από τις «κοσμικές», με θαλάσσια σπορ και σειρά από beach bars. Φέτος οι συμβάσεις με τους δήμους δεν έχουν ακόμη υπογραφεί και η παραλία είναι ελεύθερη σε όλους και γεμάτη παρέες – μερικές μάλιστα κάθονται ανησυχητικά… κοντά. «Ο κόσμος εδώ δεν φοβάται, επειδή δεν είχαμε κρούσματα, ούτε έχουμε ξένο τουρισμό. Όσοι έρχονται είναι ντόπιοι ή από την Αθήνα και θέλουν την άνεσή τους, ζητάνε ξαπλώστρα και ομπρέλα», λέει ο Μάριος Αθηναίος, υπεύθυνος στο «Ιπποκαμπάκι».
Προτού τα τσιπουράδικα γίνουν μόδα και στη Χαλκίδα, ντόπιοι και περαστικοί που λαχταρούσαν φρέσκα θαλασσινά και ουζάκι δίπλα στο κύμα κατευθύνονταν προς τη Νέα Λάμψακο. Η παραθαλάσσια κωμόπολη απέχει μόλις 10 λεπτά και τα τραπέζια των ουζερί φτάνουν λίγα μέτρα από τη θάλασσα. «Φέτος χάθηκε η άνοιξη, που είναι η καλύτερη εποχή για εμάς. Το καλοκαίρι όλοι φεύγουν για μπάνια και το φθινόπωρο ο κόσμος μαζεύεται. Έχει άλλες ανάγκες. Την άνοιξη έχει διάθεση να βγει, θα έρθει να φάει ψάρια και να ευχαριστηθεί», λέει ο Γιάννης Μακρίδης, ιδιοκτήτης του ουζερί «Το κουτούκι του Περικλή». Οι δικοί του ήρθαν πρόσφυγες από τη Λάμψακο της Μικράς Ασίας και ο παππούς Περικλής, που έστησε το μαγαζί, γέμισε έναν τοίχο με φωτογραφίες της «παλιάς» και της Νέας Λάμψακου. Ο κύριος Γιάννης μάς είπε ότι αρκετοί εκεί έχουν δικά τους καΐκια και βγάζουν φρέσκα ψάρια για τα μαγαζιά τους, οι μεγάλες τράτες όμως για φέτος δέσανε. Θα ξαναβγούν τον Οκτώβριο. «Χάσανε κι αυτοί τη σεζόν, γιατί τα εστιατόρια ήταν κλειστά και η ιχθυόσκαλα δεν απορροφούσε όλα τα ψάρια».
Οι τράτες δέσανε για φέτος και συντηρούνται.
Έχει ήδη πιάσει ζέστη και αποφασίζουμε να μη σπαταλήσουμε χρόνο στην οδήγηση, αφού μπορούμε να κάνουμε μια βουτιά ακόμα και μέσα στη Χαλκίδα. Πριν όμως, μια στάση στο γλυκοπωλείο «Μπισκοτόγλυκο», στην πλατεία Αγίου Νικολάου, που φτιάχνει δροσερά παλιομοδίτικα γλυκά – ό,τι χρειαζόμασταν. Ο πολυχώρος «Αστέρια» έχει θέα στην περαντζάδα και καθαρά νερά, αφού η κίνηση των νερών στο στενό είναι διαρκής. Την παραλία του προτιμούν για μπάνιο όσοι δεν θέλουν να μετακινηθούν με αυτοκίνητο και διαθέτει ξαπλώστρες, μπαρ και εστιατόριο. «Δεν έχουμε αξιοποιήσει τη Χαλκίδα σε όλη της τη δυναμική. Έφτιαξα αυτόν τον χώρο μόλις το 2016 και το εστιατόριο και το μπαρ λειτουργούν όλο τον χρόνο», λέει ο ιδιοκτήτης Άγγελος Μιχελής. Ιδιοκτήτης τεσσάρων χώρων εστίασης στην πόλη, επισημαίνει ότι όλο αυτό το διάστημα όσα μαγαζιά εξυπηρετούσαν delivery δούλεψαν πολύ καλά.
Λίγη ώρα αργότερα επιστρέφουμε στην περαντζάδα μαζί με όλους όσοι γυρίζουν από τις παραλίες. Νεανικές παρέες με μηχανές και εξοπλισμό κάμπινγκ, φοιτητές και ζευγάρια καταλαμβάνουμε και πάλι τα παγκάκια και τα πεζούλια για να φάμε κάτι στο χέρι. Η συζήτηση πιάνεται εύκολα. «Μας αρέσει πολύ να στήνουμε (σ.σ. σκηνή) στο Βυθάρι (50 χλμ.) και ερχόμαστε όσο συχνά μπορούμε», λέει ένας νεαρός. «Όλοι στην παρέα μας έχουμε ερωτευτεί τη Δάφνη (30 χλμ.)», απαντά η κοπέλα από δίπλα. Και υπάρχει συνέχεια, όση ώρα κάθεσαι, ακούς να απαριθμούν όμορφες και ξεχωριστές παραλίες – τη Χιλιαδού (60 χλμ.) και το Λημνιώνα (45 χλμ.) στο Αιγαίο, τους Αγίους Αποστόλους με τον Χερόμυλο (56 χλμ.), που η δημοτικότητά του αυξάνει χρόνο με τον χρόνο, τη Λιανή Άμμο στη Χαλκίδα, που μέσα έξω έχει ψιλή άμμο και είναι η αγαπημένη των kite surfers και πολλών ντόπιων για το ξέγνοιαστο παιχνίδι που έκαναν εκεί στα παιδικά τους χρόνια.