Άνοιξαν για το κοινό και οι παραλίες του Μπενιντόρμ στην ισπανική Κόστα Μπιάνκα, αν ενδιαφέρεστε. Το πάλαι ποτέ κοιμώμενο ψαροχώρι, που ταυτίστηκε με τον τουρισμό των «πακέτων», άρχισε να μεγαλώνει αφύσικα γύρω στη δεκαετία του 1960, έγινε πόλη με τα όλα της και έφτασε να υποδέχεται 5 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως –80 φορές πάνω από τον σημερινό πληθυσμό της–, αποτελεί στην εποχή της CΟVID-19 έναν γρίφο για δυνατούς λύτες ως προς τη διαχείρισή του και ένα case study για τη μελλοντική εξέλιξη του φαινομένου του υπερτουρισμού.
Οι δύο μεγαλύτερες παραλίες του Μπενιντόρμ, η Πονιέντε και η Λεβάντε, συνολικού μήκους 5 χιλιομέτρων, έχουν χωριστεί σε 20 τομείς ώστε να ελέγχεται ο αριθμός των λουομένων, ο οποίος δεν πρέπει να ξεπερνά τις 25.000 (περίπου ο μισός από τον ημερήσιο μέσο όρο μιας τυπικής high season, αν υποθέσουμε ότι γινόταν κάποια καταμέτρηση των ροδοψημένων κορμιών Βορειοευρωπαίων και Ισπανών που ξάπλωναν ο ένας πάνω στον άλλο). Ειδικές ζώνες έχουν οριστεί για τους λουομένους άνω των 70 ετών, σε μια έκφανση ηλικιωτισμού για την οποία μάλλον κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί.
Ακτοφύλακες με μπλε στολές και μάσκες προστασίας έχουν επιφορτιστεί να τηρούν τον κανόνα «όσοι βγαίνουν-τόσοι μπαίνουν» και να υποδεικνύουν στους επισκέπτες πού θα καθίσουν, ενώ στα σκαριά βρίσκεται και ηλεκτρονικό σύστημα κρατήσεων. Η Ισπανία ασφαλώς δεν θέλει να διακινδυνεύσει μια νέα εστία εξάπλωσης του τρομακτικά επίμονου ιού, από την άλλη βέβαια πώς να καταδικάσει τα ξενοδοχεία-ουρανοξύστες, τα εστιατόρια και τα μπαρ του ξεσαλώματος σε καλοκαιρινό λουκέτο;
Σε δεύτερο χρόνο ενδιαφέρον θα έχει να δούμε αν και πότε στα μικρά και μεγάλα Μπενιντόρμ του κόσμου θα καταγραφούν εικόνες όπως αυτή που βλέπετε πάνω και, εάν όχι, πού θα στραφούν για διακοπές τα εκατομμύρια των ανθρώπων που γέμιζαν τις πτήσεις των 29,99 ευρώ μετ’ επιστροφής (λιγότερο μάλλον από όσο ξόδευαν κατ’ άτομο σε μπίρες κάθε βράδυ). Άραγε ο μαζικός τουρισμός πνέει τα λοίσθια, όπως υποστηρίζουν διάφοροι ειδικοί, ή για λίγο καιρό ξαποσταίνει; Ας μη βιαστούμε να βάλουμε στοίχημα.