Αν δεν έχεις πάει σε χωριά, να πας οπωσδήποτε. Να δεις τους ανθρώπους, τα σπίτια, τις παλιές εκκλησίες και τα μικρά ξωκλήσια, τα μοναστήρια. Να πας σε κανένα πανηγύρι να ακούσεις τους τοπικούς οργανοπαίκτες και τους περιπλανώμενους μουσικούς να παίζουν σκοπούς έως το ξημέρωμα. Να αφουγκραστείς και τις κουβέντες των χωρικών στα καφενεία, ανακατωμένες με λαϊκά τραγούδια, γέλια, αναστεναγμούς, τσουγκρίσματα, φωνές πλανόδιων πωλητών, πετάγματα πουλιών, κρωξίματα βατράχων, κάτω από πλατάνια με τον βόμβο από τα μελίσσια και τα τζιτζίκια μέσα στη λάβρα του καλοκαιριού. Να ακούσεις το βουητό των ανέμων μέσα στη σιωπή και τα κουδούνια απ’ τα κοπάδια.
Να σταθείς να ακούσεις τα πουλιά σε καμιά σκιερή ρεματιά, να πιεις νερό από ορεινές βρυσομάνες τρώγοντας τυρί και ζυμωτό ψωμί και καμιά ντομάτα, σαν ξένος που τον φίλεψαν στοργικά χέρια. Να δεις τη θάλασσα από τίποτα στενά παράθυρα και τις σπηλιές που χοχλακίζουν τα νερά. Να σκαρφαλώσεις σε πλαγιές και κάστρα και στάνες. Βάλε τα χέρια σου πάνω στις ζεστές πέτρες και άσε το φως να κυλήσει μέσα σου αχνό και τρυφερό σαν τον κρίνο και κίτρινο σαν ηλιοτρόπιο και σαν ασημένιο φεγγάρι.
Μύρισε στον αέρα το θειαφισμένο αμπέλι και το δάκρυ της μαστίχας, και το ρετσίνι του πεύκου, και την αλμύρα. Και παρατήρησε τα αγέρωχα πρόσωπα και τις βαθιές ζάρες, και τον ιδρώτα στα ρούχα, και τη σπίθα στα μάτια. Θα σε ρωτήσουν να πεις ποιος είσαι κι από πού, κι άμα θελήσεις θα σου πουν όσα είδαν κι όσα ξέρουν.
– ΑΓΓΕΛΑ ΜΑΝΤΖΙΟΥ