Μια εκδρομή με γνωριμίες, κεράσματα, νόστιμη φασολάδα, πολύ οξυγόνο και παρατηρητικά ελάφια.
«Ελάτε, πάρτε κι άλλα, έχουμε πολλά. Στο Τατόι τα μαζέψαμε». Το γενναιόδωρο χέρι μιας πεζοπόρου προτάσσει ένα τάπερ με ροδοκόκκινα μούρα. Δευτέρα μεσημέρι, αποφάσισε να κάνει μια βόλτα με τον σύζυγό της στο μεγαλύτερο βουνό της Αττικής (1.413 μ.). Οι βετεράνοι περιπατητές έχουν «αγκυροβολήσει» στην αυλή του Αγίου Πέτρου. Εκείνος κοιμάται σε μια καρέκλα με τα πόδια απλωμένα στο πεζούλι, εκείνη μας δίνει τις βασικές πληροφορίες για το δάσος της Μόλας (όμορφη τοποθεσία με τραπέζια για πικνίκ) και για το πώς θα πάμε στο Μεσιανό Νερό. Ρίχνει μια ματιά στα παπούτσια μας, «εσύ φοράς ορειβατικά, εντάξει, εσύ με τα All Star μπορεί να γλιστρήσεις», προσφέρει για ακόμα μία φορά τα νόστιμα μούρα της και αποχαιρετά.
Έλαφος η ευγενής (Cervus elaphus) ή κόκκινο ελάφι, ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς του βουνού. (Φωτογραφία: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΕΡΑΚΟΣ)
Το Μεσιανό Νερό δεν απέχει πολύ από τη Μόλα, 4 λεπτά οδικώς και 16 λεπτά με τα πόδια. Επιλέγουμε την εύκολη λύση (αυτοκίνητο), παρκάρουμε στο σημείο που δεν επιτρέπεται να προχωρήσεις παραπέρα και μετά από σύντομο περπάτημα φτάνουμε στο Μεσιανό Νερό. Που ναι, έχει νερό, όμως καλοκαιρινό, με ροή αναιμική, με βουητό σχεδόν αθόρυβο. Ένα μικρό σκαρφάλωμα από το σημείο όπου βρίσκεται η πηγή και να το κιόσκι με την ωραία θέα, ένα επίσης καλό σημείο για να κάνει κανείς πικνίκ προστατευμένος από τον ήλιο. Και ξαφνικά από το μονοπάτι, να και μια περιπατήτρια, νέα, μάλλον άπειρη, αλλά με τρομερό ενθουσιασμό, που επιτέλους βγαίνει από το σπίτι της μετά τη μαρτυρική καραντίνα. Πώς τη λένε; «Αμάντα. Είμαι από την Καλιφόρνια. Ο άντρας μου είναι Έλληνας και έρχεται συχνά στην Πάρνηθα». Καλό περπάτημα, Αμάντα!
Το Καταφύγιο Μπάφι είναι ανοιχτό καθημερινά. Έχει μια φιλόξενη αυλή για κολατσιό μετά την πεζοπορία και δωμάτια για διανυκτέρευση. (Φωτογραφία: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΕΡΑΚΟΣ)
Έτσι συνεχίζεται το οδοιπορικό. Σε κάθε στάση βρίσκουμε κι έναν άνθρωπο, θαμώνα του βουνού ή περαστικό, που με το ύφος και τα λόγια του μπορεί να σου φτιάξει ή να σου χαλάσει τη διάθεση. Οι βετεράνοι πεζοπόροι και η Αμάντα είναι ευχάριστες γνωριμίες. Ο δασοφύλακας έξω από την Αγία Τριάδα ήταν απρόσμενη. Η κουβέντα ξεκινάει από το λευκό ξωκλήσι με τη γεμάτη γλάστρες αυλή, που είναι μετόχι της Μονής Πετράκη. Καλά έως εδώ. Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν η συζήτηση περνάει σε ένα απομονωμένο κτίριο της Πάρνηθας, γνωστό ως βίλα ή καταφύγιο Παπαδόπουλου. «Διάβασα σε έναν πεζοπορικό οδηγό ότι ήταν αυθαίρετη βίλα του πρώην δικτάτορα», του λέω και τον ρωτάω αν ισχύει. «Ποια βίλα;» «Ποιος δικτάτορας;» και «ποια δικτατορία;» είναι το στίγμα της απάντησής του. Προτιμώ να στρέψω την προσοχή μου σε δύο –γνήσια δημοκρατικά– ελάφια που έχουν στρατοπεδεύσει εκεί κοντά και μας κοιτούν με περιέργεια.
Κατάλευκη Αγία Τριάδα, ένα μετόχι της Μονής Πετράκη. Βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το καζίνο. (Φωτογραφία: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΕΡΑΚΟΣ)
Ευτυχώς πρόκειται για τη μοναδική «ψυχρολουσία» του δάσους, όλοι οι υπόλοιποι φαίνονται καλά παιδιά, όπως ο Γιάννης, υπεύθυνος στο καταφύγιο Μπάφι. Θεμελιωμένο το μακρινό 1937, το καταφύγιο το 2009 υπέστη μεγάλη ταλαιπωρία, αφού πήρε φωτιά η στέγη και κάηκε μεγάλο μέρος του. Σήμερα είναι ανακαινισμένο και ήπια ενταγμένο στο τοπίο, με πλακόστρωτη αυλή και ξύλινα κάγκελα. Αφού μας κάνει ένα μίνι τουρ στα δωμάτια «Πάρνηθα», «Υμηττός» και «Πεντέλη» (προς τιμήν των τριών μεγάλων βουνών της Αττικής), ο Γιάννης μάς μιλάει για το δάσος («το νιώθω σαν αυλή μου και το θέλω καθαρό»). Εστιάζει στο πρόβλημα των σκουπιδιών και θυμίζει ότι η Πάρνηθα δεν είναι ένα απλό βουνό, αλλά Εθνικός Δρυμός, κάτι που σημαίνει ότι χρειάζεται απεριόριστο σεβασμό. Ό,τι φέρεις (σνακ, αναψυκτικά κ.λπ.) πρέπει να το πάρεις μαζί σου πίσω. Κάπου εδώ σταματά η κοινωνικοποίηση. Η εκδρομή συνεχίζεται με αρκετή σιωπή, ανάμεσα σε λαδανιές και ρείκια, έλατα, ιτιές, πεύκα. Τα συναπαντήματα είναι πια με γκρίζες και πράσινες σαύρες ή με ομοιώματα ανθρώπων, όπως είναι τα γλυπτά τα φτιαγμένα από κορμούς καμένων δέντρων που δημιούργησε ο γλύπτης Σπύρος Ντασιώτης απέναντι από το ιστορικό Σανατόριο της Πάρνηθας, σε ένα μέρος που είναι γνωστό ως το «Πάρκο των Ψυχών».
Η Μονή Κλειστών, από τους γνωστότερους θρησκευτικούς χώρους της Πάρνηθας. (Φωτογραφία: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΕΡΑΚΟΣ)
Τελευταία στάση είναι στο Φρούριο Φυλής, ένα αρχαίο οχυρό του 4ου αιώνα π.Χ., γλυκό μες στην εγκατάλειψή του, που έχει κάτι από τη μεγαλιθική ομορφιά των Μυκηνών. Ο ένας με ορειβατικά, ο άλλος με All Star ακολουθούμε με προσοχή το μονοπάτι στην αριστερή πλευρά του φρουρίου και μπαίνουμε μέσα, σε ένα πλάτωμα γεμάτο στάχυα και μια πύλη που σου αποκαλύπτει πρώτα τις δασωμένες πλαγιές του βουνού, λίγο μακρύτερα τα αραιοκατοικημένα προάστια και στο βάθος του ορίζοντα την πυκνοδομημένη μάζα της πόλης. Αντίο, Πάρνηθα! Μας παίδεψες λιγάκι, αλλά περάσαμε όμορφα.
• Το καταφύγιο Μπάφι είναι ανοιχτό κάθε μέρα, 09.00-22.00. To εστιατόριο προσφέρει κλασικά βουνίσια πιάτα (λουκάνικο, φασολάδα) και τη δυνατότητα ηλεκτρονικής παραγγελίας/πληρωμής, ώστε να μπείτε στον εσωτερικό χώρο απλώς για να παραλάβετε τον δίσκο σας. H διανυκτέρευση κοστίζει 13 ευρώ/άτομο, όμως πλέον, λόγω COVID-19, δεν γίνονται κρατήσεις κρεβατιών, αλλά δωματίων. mpafi.gr
• Αξίζει να αναζητήσετε το βιβλίο «Πάρνηθα/18 διαδρομές για να ανακαλύψεις το βουνό», έναν καλοδουλεμένο οδηγό που εκτός από την παρουσίαση των πεζοποριών περιλαμβάνει και πολλές πληροφορίες για τη χωρίδα, την πανίδα, την ιστορία και γενικά τα μυστικά της Πάρνηθας.
• Αποφεύγετε να πίνετε νερό από τις πηγές (συχνά είναι ακατάλληλο) και μην ταΐζετε τα ελάφια.