Με αφορμή την επανεκκίνηση των πτήσεων από το εξωτερικό, διατυπώθηκαν στο «καφενείο» των social media και αφοριστικές απόψεις του τύπου «εμείς ταλαιπωρηθήκαμε από τα μέτρα περιορισμού και τώρα έρχονται οι ξένοι να μας κολλήσουν». Είναι κάτι αντίστοιχο με όσα ακούγονταν εις βάρος μας τα χρόνια της οικονομικής κρίσης από βορειοευρωπαϊκές φωνές: «Εμείς δουλεύουμε σκληρά μια ζωή και οι Έλληνες τεμπελιάζουν και τώρα θέλουν να τους ξελασπώσουμε».
Ψυχραιμία, παιδιά. Το ότι η διαχείριση των πτήσεων είναι ένας γρίφος τρομακτικής πολυπλοκότητας, που θα έχει και «αναταράξεις», είναι αναμφισβήτητο. Το ότι μπορεί να σημειωθεί αύξηση των εισαγόμενων κρουσμάτων ας το θεωρήσουμε δεδομένο. Ομοίως και το ότι η έκκληση του προέδρου του ΣΕΤΕ, Γιάννη Ρέτσου, κατά την πρόσφατη ομιλία του με αφορμή την ανανέωση της θητείας του δεν θα εισακουστεί, δυστυχώς. Την αντιγράφω:
«Μην εργαλειοποιείτε τον τουρισμό, προσδοκώντας μικρά πολιτικά οφέλη. Ο πόνος και η αγωνία του τουριστικού τομέα δεν είναι καύσιμη ύλη για πολιτικές συγκρούσεις. Ιδίως τώρα, σε αυτές τις δύσκολες, τις κρίσιμες στιγμές για τον τόπο μας. Προστατέψτε την κοινωνική ειρήνη, το κύρος, την αξία, τον κόπο εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, χιλιάδων μικρών ή μεσαίων επιχειρηματιών που προσφέρουν τον καλύτερό τους εαυτό για το κοινό καλό».
Ας δείξουμε λίγη εμπιστοσύνη στον κρατικό μηχανισμό, που μας έβγαλε ασπροπρόσωπους μέχρι σήμερα. Ας δούμε και λίγο θετικά το γεγονός ότι τόσες διεθνείς έρευνες τοποθετούν την Ελλάδα στην κορυφή των επιθυμητών προορισμών. Ας μην προεξοφλούμε την καταστροφή. Κι ας ξεσκονίσουμε τις γνώσεις μας για την αρχαία ελληνική φιλοξενία, την οποία τόσα και τόσα χρόνια είχαμε κάνει «σημαία» μας. Αντιγράφω και πάλι, αυτή τη φορά ένα απόσπασμα από κείμενο του Παντελή Μπουκάλα που είχε δημοσιευτεί στην περσινή αγγλική έκδοση Greece Is Philoxenia: «Τον ξένο φρόντισε εκ προοιμίου να τον προστατέψει η ίδια η γλώσσα: Η λέξη “ξένος”, ιδιαίτερης βαρύτητας, προικίστηκε σοφά από ποιητές και φιλοσόφους, πρωτίστως δε από τον δήμο, με έναν νοηματικό δυϊσμό που της προσφέρει ζηλευτή πληρότητα, αφού σημαίνει ταυτόχρονα τον φιλοξενούντα και τον φιλοξενούμενο. Ενσωματώνοντας την κοινωνική εμπειρία, αυτή η προνοητική λέξη προειδοποιεί ότι εκείνος που ξενίζει, που φιλοξενεί, είναι πιθανό να βρεθεί στην ανάγκη του ξενιζομένου, εκείνου που φιλοξενείται.
Προειδοποιείται λοιπόν να τιμά τα θέσμια, ώστε να έχει το δικαίωμα, την ώρα της δικής του χρείας, να απαιτήσει να τα τιμήσουν και οι απέναντί του, να του φερθούν φιλόξενα, όπως αρμόζει σε κοινωνίες ανθρώπων. Ειδάλλως θα κριθούν όμοιοι των Κυκλώπων, όπως τους ιστορεί ο Όμηρος στην “Οδύσσεια” και ο Ευριπίδης στο σατυρικό του δράμα “Κύκλωψ”».