Στις αρχές Ιουλίου, χιλιάδες Ταϊβανέζοι μπήκαν σε κλήρωση για να εξασφαλίσουν ένα από τα 180 εισιτήρια τριών ψευτοπτήσεων στο… πουθενά από το αεροδρόμιο Σονγκσάν, το δεύτερο της πρωτεύουσας Ταϊπέι και τρίτο μεγαλύτερο της χώρας, το οποίο γιορτάζει τα 70 χρόνια του και ήθελε να παρουσιάσει τις νέες του εγκαταστάσεις. Οι τυχεροί έκαναν check in, θερμομετρήθηκαν, πέρασαν από ελέγχους ασφαλείας και διαβατηρίων, επιβιβάστηκαν στο αεροσκάφος, παρακολούθησαν επίδειξη απολύμανσης και τις οδηγίες του πληρώματος, φωτογραφήθηκαν με έναν δεινόσαυρο, μια τίγρη και άλλες ζι-σιανγκ-γου (οι χαριτωμένες ζωόμορφες μασκότ που χρησιμοποιούνται αφειδώς στη χώρα αυτή για την προώθηση εταιρειών), προσδέθηκαν στις θέσεις τους, πήραν το αναψυκτικό τους και λίγα λεπτά αργότερα αποβιβάστηκαν στο αεροδρόμιο για να ψωνίσουν στα duty free και να γευματίσουν σε κάποιο εστιατόριο. Το αεροσκάφος δεν είχε μετακινηθεί ούτε εκατοστό.
Η ειδησούλα ταξίδεψε βεβαίως αρκετά και παρουσιάστηκε με τίτλους που έβγαζαν μια ελαφρά ειρωνεία σε media χωρών οι οποίες, κατά τραγική ειρωνεία, τα πήγαν πολύ χειρότερα από την Ταϊβάν στη διαχείριση της πανδημίας. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν χώρες που να τα πήγαν καλύτερα από την Ταϊβάν στη διαχείριση της πανδημίας. Mε 24 εκατομμύρια πληθυσμό, μετράει μονοψήφιο αριθμό θυμάτων και λιγότερα από 500 κρούσματα, χάρη στην ακαριαία και πολυεπίπεδη αντίδρασή της: δεν βασίστηκε στις ενημερώσεις της Κίνας, επέβαλε αμέσως ελέγχους στις πύλες εισόδου, κινητοποίησε το «οπλοστάσιο» τεχνογνωσίας και υποδομών που είχε αποκτήσει από παλαιότερες επιδημίες (SARS, H1N1), ενημέρωσε τον πληθυσμό της με απόλυτη διαφάνεια, εξασφάλισε επάρκεια μασκών και αντισηπτικών και γενικά έβαλε τα γυαλιά στον ΠΟΥ, του οποίου παρεμπιπτόντως δεν είναι μέλος, καθώς η Κίνα δεν την αναγνωρίζει ως χώρα.
Συμπαθώ την Ταϊβάν επειδή όλως τυχαίως ήταν ο προορισμός του τελευταίου μακρινού ταξιδιού που έτυχε να κάνω – πάει ένας χρόνος, αλλά μοιάζει πολύ περισσότερο. Δεν ξέρω, όπως οι περισσότεροι, πότε θα καταφέρω να ξανακάνω διηπειρωτικό ταξίδι, ούτε βέβαια θα έμπαινα σε πτήση-υποκατάστατο για να διασκεδάσω την επιθυμία της φυγής, που όλο και μεγαλώνει. Από την άλλη πλευρά, κακιά κουβέντα για το μαρκετίστικο χάπενινγκ δεν τολμώ να πω. Χώρες που έχουν αποδείξει τη σοβαρότητά τους δικαιούνται να κάνουν και κανένα αστείο.