Πρωί 11ης Αυγούστου, λίγες ώρες πριν από την αναχώρηση από την Πάρο για την Αθήνα, κάθομαι σε ένα καφέ στο λιμανάκι της Νάουσας και παίρνω τηλέφωνο ένα προς ένα διαγνωστικά κέντρα και κλινικές, για να κάνω προληπτικό τεστ αμέσως μετά την επιστροφή. Πιέστε 1, πιέστε 2, πιέστε Χ, είστε σε σειρά αναμονής, μουσική, «δεν σας ακούω, μετακινηθείτε», κόπηκε η σύνδεση, πάμε από την αρχή. Τελικά βρίσκω. «Θα έρθει εκπρόσωπός μας για δειγματοληψία στο σπίτι, να σας πω τιμούλα», «να μου πείτε», «είναι στα 150 ευρώ».
Τέσσερις μέρες στο νησί, το αεράκι διακινούσε όχι μόνο επικίνδυνα σταγονίδια αλλά και δυσοίωνες φήμες. Για τα μεν μπορεί να φοράς τη μασκούλα σου, στις δε είναι αδύνατον να κλείσεις τα αυτιά σου. Ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα γενικά, ζώντας με την αγωνία του πυρετού των άλλων. Αλλά με μένα τα είχα, κανένας άλλος δεν έφταιγε. Ούτε το κράτος, ούτε οι επιχειρήσεις της υγείας, ούτε η αστυνομία, ο δήμος, το λιμενικό, ο ΠΟΥ, η Κίνα, οι εξωγήινοι, ο Μπιλ Γκέιτς, ο Αντίχριστος, ούτε καν ο κορωνοϊός δεν «έφταιγε». Δεν ενέδωσαν αυτοί στο αίτημα δύο έφηβων κοριτσιών να πάμε στο νησί που θα ήταν οι παρέες τους. Δεν ήταν αυτοί που ψέκαζαν με Ντετόλ τις ξαπλώστρες και τις πετσέτες που απλώνονταν πάνω στις ξαπλώστρες την ώρα που στα σοκάκια – ταβερνάκια – μπαράκια γινόταν χαμούλης. Δεν έπρεπε να κάνουν αυτοί μεταβολή και πίσω στην Αθήνα, και χαλάλι τα λεφτά του ξενοδοχείου, όταν είδαν με το καλημέρα την πρώτη σκηνή χυμαδιού στην παραλία ή, το απόγευμα, τραπεζάκια να στρώνονται από ακάλυπτα ιδρωμένα πρόσωπα με γυμνά χέρια.
Ο θωρητικά έμπειρος, που κάθεται εκ των υστέρων να γράψει, έπρεπε να έχει υποψιαστεί από πριν ότι το ελληνικό καλοκαίρι δύσκολα αστυνομεύεται, ότι το νεανικό μυαλό δεν ψεκάζεται εύκολα με πειθαρχία, ότι το να ελπίζεις πως τα παιδιά στο νησί δεν θα διασκεδάσουν, είναι σαν να περιμένεις από εκείνον που τους πουλάει ποτά, να μετρά ευλαβικά πόσα άτομα έχουν μαζευτεί γύρω και πάνω από κάθε τραπεζάκι. Το επόμενο πρωί μάθαινα και το φρέσκο μικρορεπορτάζ από το μέτωπο της πιτσιρικαρίας: πυρετό ο Β, θετικό τεστ η Χ, σηκωτός και στην Αθήνα ο Μ, κόλλησε ο αδερφός του φίλου της φίλης της Λ και πάει λέγοντας.
«Ηλίθιος ονομάζεται το άτομο που οι πράξεις του προκαλούν ζημίες σε ένα άλλο άτομο ή σε μια ομάδα ατόμων, χωρίς το ίδιο να αποκομίζει κέρδη, ενώ πιθανά να υφίσταται ακόμη και ζημίες», γράφει ο Κάρλο Τσιπόλα* στο γνωστό βιβλιαράκι του, που θα ήταν πραγματικά ένα χρήσιμο ανάγνωσμα σε αυτές τις διακοπές για πολλούς από εμάς.
ΥΓ. Επιστροφή στο γυμναστήριο, μετά το πέρας του αυτοπεριορισμού και δύο αρνητικά τεστ. Το μηχάνημα που πουλάει μπουκαλάκια νερού παραμένει εκτός λειτουργίας για προληπτικούς λόγους. Ήδη νιώθω πιο ασφαλής.
*«Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας», Carlo M. Cipolla, εκδ. Κέδρος.