Πόσα παράδοξα μπορούν να χωρέσουν μέσα σε ένα καλοκαίρι; Να περνώ σχεδόν όλο τον Αύγουστο σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, αλλά, αν έπρεπε να τον συνοψίσω σε τίτλους, να κρατώ τις μικρές χαρές που με περίμεναν στο βουνό σαν «προίκα» μου για τον χειμώνα: την αναζωογονητική δροσιά του πυκνού ελατοδάσους, τον σωτήριο ίσκιο των πλατάνων το απομεσήμερο δίπλα στο ποτάμι. Το σούρσιμο μιας σαύρας επάνω στα πεσμένα ξερά φύλλα, τον καθηλωτικό χορό της λιβελούλας στην επιφάνεια του νερού. Η ανεμελιά που αποζητούσα μήνες ολόκληρους δεν ήρθε να με βρει στον τόπο των διακοπών μου, αλλά περίπου 120 χιλιόμετρα πιο μακριά, στο τμήμα Ελάτη-Βυτίνα του Menalon Trail, στην καρδιά της αρκαδικής γης.
Ήταν η πρώτη φορά που κάναμε οικογενειακώς μια τόσο μεγάλη πεζοπορική διαδρομή. Μας πήρε ώρες –πολύ περισσότερες από τις προβλεπόμενες δυόμισι– για να διανύσουμε τα βατά 8,5 χιλιόμετρα που συνδέουν τα δύο χωριά της Γορτυνίας. Κάτι οι συχνές στάσεις και ο περιπατητικός ρυθμός των παιδιών, κάτι ο ήλιος που από ένα σημείο και έπειτα μας ζόρισε αρκετά, γιατί όσο προχωρούσε η μέρα και απομακρυνόμασταν από την Ελάτη οι σκιές ήταν λιγοστές, χάσαμε την αίσθηση του χρόνου. Ελάχιστα μας ένοιαξε. Ανταμοιβή μας, οι αναζωογονητικές γουλιές από τις πετρόχτιστες κρήνες και οι ερειπωμένοι παλιοί νερόμυλοι, η ξυπολησιά στην κοίτη του Μυλάοντα, οι καλημέρες με τους μετρημένους στα δάχτυλα πεζοπόρους που συναντήσαμε στον δρόμο μας και το λουκούλλειο γεύμα-επίλογος στην όμορφη αυλή της Κληματαριάς, στη Βυτίνα, χωρίς τον κόσμο του χειμώνα.
Εκεί, στο έμπα του χωριού, ήταν που δυο κυρίες, ακούγοντας τις κόρες μας να αφηγούνται με ενθουσιασμό το κατόρθωμά τους, τους χάρισαν από μια αγκαλιά σύκα κι ένα κλαδί μπουκαμβίλιας από τον κήπο τους. Και είναι αυτό το κλαδί με το οποίο κλείνει η τελευταία σελίδα του φυτολογίου που φτιάξαμε το ίδιο βράδυ, αποκαμωμένοι μα ευτυχείς, στο σπίτι δίπλα στη θάλασσα.