Μια έμπειρη ταξιδιώτισσα εκμυστηρεύεται γιατί αποφάσισε να ασχοληθεί με την αναρρίχηση.
Την προηγούμενη Κυριακή, ξύπνησα αλλιώς. Άνοιξα τα μάτια μου την ώρα που χάραζε. Αστέρια λαμπύριζαν ακόμη, το νέο φεγγάρι άστραφτε μέσα στα χρώματα της ανατολής. Κουκουλωμένη με το sleeping bag, αντίκρισα τον θεσσαλικό κάμπο από ψηλά, τα φώτα της Καλαμπάκας στα πόδια μου, τους βράχους των Μετεώρων να υψώνονται λίγο πιο χαμηλά από το σημείο όπου βρισκόμουν – δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι αυτός ο μαγικός τόπος μπορούσε να γίνει ακόμη πιο απόκοσμος. Περάσαμε τη νύχτα στην κορυφή της Μεγάλης Αγιάς, του πιο ψηλού Μετεώρου, 630 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο ζωτικός μας χώρος ήταν δεν ήταν 15 τ.μ., περιφρουρημένος από ένα αναρριχητικό σκοινί, πάνω στο οποίο μείναμε δεμένοι όλη νύχτα. Για να φτάσουμε εδώ, είχαμε διασχίσει ένα αναρριχητικό μονοπάτι – περπάτημα και σκαρφάλωμα εναλλάξ. Άκουσα τον εαυτό μου να μιλάει στον βράχο, αναζητώντας τα πιασίματά του με τα δάχτυλα, ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά συναγερμό στα δύσκολα περάσματα. Στο κατέβασμα, ασφαλισμένη στο ρελέ, κρεμασμένη στον αέρα, 50 μέτρα πάνω από το έδαφος, ένιωσα κάψιμο μέσα μου, κι όταν ξεκινούσα το ραπέλ, άδειασα εντελώς. Αν δεν είχα σκαρφαλώσει, όμως, αυτή η μαγική νύχτα δεν θα υπήρχε ούτε στη φαντασία μου.
Ξεκαθαρίζω: έχω ακροφοβία. Κάθε που κάνω ένα βήμα εις ύψος, νιώθω πολύ άβολα. Είμαι εντελώς αρχάρια επίσης. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ξεκίνησα μαθήματα στη Σχολή Αναρρίχησης Βράχου του ΠΟΑ. Πρώτη φορά δέθηκα με αναρριχητικό σκοινί πριν από έναν χρόνο, στα Τουρκοβούνια. Μέχρι τότε, σκαρφάλωνα στα βράχια της παιδικής μου ηλικίας για να βουτήξω στη θάλασσα. Μα υπάρχει αναρριχητικό πεδίο στα Τουρκοβούνια; Δέκα χρόνια κάτοικος της ευρύτερης περιοχής, δεν είχα πάρει χαμπάρι. Δεν χρειάζεται να πω πόση ανασφάλεια ένιωθα όταν εγκατέλειψα το έδαφος. Πόση εμπιστοσύνη δεν είχα στα σκοινιά, στα σετάκια (μέσο ασφάλισης στις πλακέτες), στα ρελέ (σημείο ασφάλισης στο τέλος κάθε σχοινιάς), ακόμη και στους φίλους που με ασφάλιζαν.
Μέσα σε αυτόν τον χρόνο έμαθα για τα αμέτρητα αναρριχητικά πεδία που έχει η Αττική, είδα τα βράχια γεμάτα αραχνανθρώπους, γνώρισα μια κοινότητα που με αφορμή την αναρρίχηση έχει έναν άλλο τρόπο ζωής. Δεν μου ήταν ξένος, μια που ταξιδεύω συνέχεια, πεζοπορώ, ζω στη φύση. Τώρα, όμως, ο απογευματινός καφές με φίλους πίνεται στους Αχαρνείς, μελετώντας το επόμενο βήμα στον βράχο ή διοργανώνοντας την επόμενη εκδρομή. Τα Σαββατοκύριακα στην παραλία Βλυχάδα, στο Κυπαρίσσι, περιλαμβάνουν σκαρφάλωμα και όχι βαρετό λιάσιμο όλη μέρα. Στη Λαγκάδα γιορτάσαμε την πρόταση γάμου που έκανε ο Γιώργος στην Αθηνά σκαρφαλώνοντας με το δαχτυλίδι στην τσέπη και μια ανθοδέσμη κρεμασμένη πίσω του με καραμπίνερ, στον Όλυμπο την πρόταση που έκανε ο Νικόλας στη Ρούλα στην κορυφή του Στεφανιού, μετά το σκαρφάλωμα στη διαδρομή Comici-Escher. Κάνεις γενέθλια σε απρόσιτες τοποθεσίες, διανυκτερεύσεις ανάμεσα σε τοιχώματα φαραγγιών πάνω στα οποία έχεις περάσει όλη μέρα και τα νιώθεις γνώριμα, σε κορυφές βουνών που έως τότε κοιτούσες με δέος – υποψιάζομαι ότι σε λίγους μήνες θα δω τις φίλες μου να κρέμονται από τα βράχια της Καλύμνου με την κοιλιά στο στόμα. Για πολύ καιρό τους αποκαλούσα τρελούς. Τώρα αποκαλούν κι εμένα.
Στις ερημιές της επαρχίας μαθαίνεις ότι, όταν ακούς «γκλιν γκλιν», δεν είναι απαραίτητα κατσίκια, αλλά αναρριχητές αρματωμένοι με σετάκια. Ανακαλύπτεις ότι το ύψος σιγά σιγά συνηθίζεται. Ότι όταν σκαρφαλώνεις καμία σκέψη δεν μολύνει το μυαλό σου, υπάρχει μόνο η επόμενη κίνηση. Σταδιακά αρχίζεις να αναγνωρίζεις τα βράχια, να βλέπεις τους τόπους που έχεις επισκεφθεί δεκάδες φορές με άλλο μάτι. Ανακαλύπτεις ότι σε μέρη που νόμιζες ότι αλλοιώθηκαν από τον τουρισμό μπορείς να είσαι ακόμη μόνος σου. Βιώνεις μια εντελώς διαφορετική σιωπή.
Κατάλαβα ότι η αναρρίχηση δεν είναι να ανεβοκατεβαίνεις απλώς έναν βράχο, πράγμα που ίσως μοιάζει βαρετό και ανούσιο. Για μένα αυτό το πάνω κάτω λειτουργεί σαν μέσο εξάσκησης για να φτάσω μια άλλη μέρα σε ένα σημείο που έχει σημασία. Κι αυτό το κατάλαβα στα Μετέωρα, πριν από μερικούς μήνες. Το παιδικό όνειρό μου να βρεθώ πάνω σε ένα Μετέωρο ήταν εκεί μπροστά μου, όπως επίσης και οι φόβοι μου, τους οποίους είχα κληθεί να υπερνικήσω. Τα Μετέωρα δεν έχουν χαμηλές διαδρομές και το πέτρωμα προκαλεί ανασφάλεια ακόμη και στους έμπειρους. Οι αγαπημένοι μου σχοινοσύντροφοι Ρούλα και Ορέστης ανέλαβαν τα πάντα. Με μπόλικη βοήθεια και τρεμάμενα πόδια, ενώ επί της ουσίας δεν κινδύνευα, βρέθηκα στην κορυφή του πιο χαμηλού Μετεώρου – μόνο 30 μέτρα, κι ο κόσμος γύρω μου σαν να άλλαξε ξαφνικά. Άλλαξε όμως και ο τρόπος που κοιτούσα τον κόσμο και τον εαυτό μου.
Την προηγούμενη Κυριακή, στο πιο ψηλό Μετέωρο αυτή τη φορά, κατάλαβα γιατί επιμένω τόσο, παρότι όλα δείχνουν ότι η αναρρίχηση δεν μου πάει, παρότι, πριν επιχειρήσω ραπέλ, μου κόβονται η μιλιά, τα γόνατα, η ίδια η ανάσα. Παρότι ακόμη δεν μπορώ να σκαρφαλώσω πάνω από 30 μέτρα. Δεν είναι μόνο η αναμέτρηση με τον φόβο και το μυαλό μου. Είναι γιατί δεν μου φτάνει η Ελλάδα που ξέρω. Ξαφνικά, υπάρχει άλλη τόση να εξερευνήσω.