Aπολαυστικός επίλογος σε ένα παράξενο καλοκαίρι: ιστιοπλοϊκή εξόρμηση στο Αιγαίο με ένα από τα καλύτερα τουριστικά καταμαράν στον κόσμο.
Τη σχέση μου με τη θάλασσα θα την έλεγα τυπική – κοινώς ξενέρωτη. Ούτε σχέση φόβου ούτε πάθους. Σποραδικές επισκέψεις σε νησιά με πλοία της γραμμής, λίγο καλοκαιρινό κολύμπι, μετρημένες στα δάχτυλα παράκτιες βόλτες με κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο σκάφος, μια αποτυχημένη απόπειρα ψαρέματος αχινών και μια γεύση από δοκιμαστικά America’s Cup το 2007 στη Βαλένθια – κι αυτή όχι και τόσο συναρπαστική, καθότι επικρατούσε μια εκνευριστική μπουνάτσα και κυρίως ξεροψηνόμασταν στον ήλιο. Παρ’ όλα αυτά (ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό), δεν υπήρχε περίπτωση να προσπεράσω την ευκαιρία ενός αποχαιρετισμού σ’ αυτό το παράξενο καλοκαίρι, ταξιδεύοντας στο Αιγαίο με ένα ολοκαίνουργιο, υπερσύγχρονο, άνετο καταμαράν, που μόλις πριν από μερικές εβδομάδες κατέπλευσε από το ναυπηγείο του στη Γαλλία και δεν έχει γράψει ούτε 3.500 μίλια στο «κοντέρ» του. Υπογραμμίζω το «άνετο», γιατί υπερσύγχρονοι ήταν και αυτοί οι αεροδυναμικοί διάολοι που είδαμε πρόσφατα στο κινηματογραφικό μπλοκμπάστερ «Tenet», τα SailGP F50, που πετάνε πάνω απ’ το νερό τρεις φορές πιο γρήγορα από χελιδονόψαρο (50 κόμβοι ή 93 χ.α.ώ.), αλλά σαφώς και δεν θα είχα το στομάχι για κάτι τέτοιο.
| «H στεριά δημιουργήθηκε για να έχουν κάπου τα πλοία να πηγαίνουν». – Μπρουκς Άτκινσον (1894-1984), Αμερικανός κριτικός |
Πίσω στα δικά μας, στη μαρίνα του Αγίου Κοσμά και στην εντυπωσιακή «Aloia», ένα Alegria 67 της Fountaine-Pajot, που ιδρύθηκε το 1976 από δύο σπουδαίους Γάλλους ιστιοπλόους και σήμερα έχει εξελιχθεί σε μία από τις κορυφαίες και πλέον καινοτόμους κατασκευάστριες εταιρείες ιστιοφόρων και μηχανοκίνητων καταμαράν στον κόσμο, με 250 ναυπηγήσεις ανά έτος. Το 67 παραπέμπει ασφαλώς στο μήκος του (67 πόδια), που το καθιστά ναυαρχίδα της F-P, το δε «Alegria» θα πει βεβαίως «χαρά»: «Η χαρά του να ζεις πάνω στη θάλασσα σε μια κατοικία πολυτελείας, η χαρά του να απολαμβάνεις μια ευρύχωρη γέφυρα 37 τ.μ., ένα lounge 39 τ.μ. και το τζακούζι του, η χαρά του να αναπαύεσαι στους καναπέδες ή σε μία απ’ τις ξαπλώστρες που βρίσκονται παντού στο σκάφος, η χαρά του να νιώθεις τον θαλασσινό αέρα στο δέρμα σου και το ελαφρύ τράνταγμα κάθε μεγαλοπρεπούς μανούβρας στο κορμί σου», όπως γράφουν στην ιστοσελίδα τους οι κατασκευαστές και μέλλει να διαπιστώσω.
Αφήνω λοιπόν τα παπούτσια στο καλάθι –θα έχω την πολυτέλεια να τα ξαναφορέσω τρεις μέρες μετά– και συστήνομαι στο πλήρωμα. «Ι am the captain», λέει ο Βλαντιμίρ, που έρχεται από τη Βουλγαρία. Θαλασσόλυκος σωστός, γεροδεμένος, ηλιοκαμένος, με πάθος για την ιστιοπλοΐα από οκτώ χρονών παιδί. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο σε αγώνες και ταξίδια, έπαψε να μετράει μίλια στο προσωπικό κοντέρ όταν έφτασε τα 100.000 (κι αυτό στα πρώτα επτά χρόνια μιας καριέρας που μετράει πάνω από είκοσι), μπορεί να σκαρφαλώνει στο 25μετρο κατάρτι με επτά μποφόρ σαν αίλουρος και, ναι μεν αστειεύεται στην παρέα, αλλά ποτέ με τη θάλασσα. «I am the chef», παίρνει σειρά ο Γκάνι, που έμαθε την τέχνη της γαστρονομίας στην Ιταλία, θήτευσε στο διάσημο ιταλικό εστιατόριο Leonardo στο Bansko, έχει για ευαγγέλιο τη φρεσκάδα των υλικών και ένα ταλέντο να φέρνει κάθε πιάτο του στο γευστικό επίπεδο που δεν χρειάζεται να προσθέσεις ούτε κόκκο αλατιού. Δημιουργικός, αλλά όχι επιδεικτικός στη μαγειρική, μεσημέρι βράδυ μάς κακομάθαινε με τα πιάτα που ετοίμαζε στη μικρή, πεντακάθαρη κουζίνα του, με κατσαρόλες και τηγάνια στη φωτιά ενώ το σκάφος περνούσε πάνω από τα κύματα: τι φαγκρί φούρνου με λαχανικά, τι χειροποίητα ζυμαρικά χωρίς γλουτένη με φρέσκια ντομάτα και μελιτζάνα, όπως τα κάνουν στην Τοσκάνη, τι φιλέτα πιπεράτα με φιδέ, άγριο ρύζι και ψιλοκομμένες πατατούλες, τι τσίζκεϊκ με τον αγγλικό τον τρόπο και αυστριακά Kaiserschmarrn με κόκκινα φρούτα… Ένα κανονικό εστιατόριο πολυτελείας στο πλωτό «εξοχικό» μας.
Τελευταίος, αλλά όχι έσχατος, ο Θέμης, ο ναύτης / καμαρότος, με καλές σπουδές στα τουριστικά και ταλέντο στην επικοινωνία με πελάτες, που ξεκινά με νεανική ορμή και φιλοδοξία την καριέρα του στο yachting και είναι όχι μόνο επαγγελματίας, αλλά και απολαυστικός συνομιλητής, παθιασμένος ερασιτέχνης φωτογράφος, barista, bartender και άλλα πολλά. Έχει σημασία η παρουσίαση αυτή του πληρώματος, γιατί το πλήρωμα είναι το παν: στα χέρια του η ασφάλεια και η καλοπέρασή μας, αυτοί θα είναι συνταξιδιώτες και συγκάτοικοί μας, και όλοι μας είμαστε αναπόφευκτοι ο ένας για τον άλλο, άρα παίζει μεγάλο ρόλο η χημεία. Την είχαμε, και στο τέλος αποχαιρετιστήκαμε σαν φίλοι από παλιά.
Μετά τις συστάσεις, η απαραίτητη εξερεύνηση του σκάφους, που είναι ομολογουμένως πολυτελέστερο από ένα πολυτελές διαμέρισμα. Πρώτη στάση στην καμπίνα μου, μία από τις τέσσερις δίκλινες που διαθέτει το σκάφος σε αυτή του τη διαρρύθμιση. Άνετο κρεβάτι, ντουλάπα, ιδιωτικό λουτρό βεβαίως με τέλεια πίεση νερού (σημαντικό αυτό), εύχρηστος κλιματισμός (επίσης σημαντικό), παροχές ρεύματος και υποδοχές USB για την απαραίτητη φόρτιση των μικροσυσκευών, αφράτες πετσέτες με κεντημένο το λογότυπο του σκάφους και, φυσικά, άπλετο φυσικό φως και θέα στο απέραντο γαλάζιο. Αρκετές ώρες αργότερα θα διαπιστώσω ότι με το ανεπαίσθητο λίκνισμα και τη γλυκιά κόπωση της θάλασσας, στην καμπίνα αυτή θα κάνω τον καλύτερο ύπνο της ζωής μου, αλλά δεν είναι ακόμα ώρα για ύπνο.
Εξερεύνησης συνέχεια. Το Alegria 67 εντυπωσιάζει όχι μόνο με την ευρυχωρία του –κάτι αναμενόμενο σε ένα καταμαράν αυτών των διαστάσεων–, αλλά και με την τέλεια ισορροπία εξωτερικών και εσωτερικών χώρων, καθώς και την προσαρμοστικότητα στις καιρικές συνθήκες, με τέντες, πτυσσόμενα παραπετάσματα κ.λπ. Όλα είναι μελετημένα ώστε ακόμα και μια οκταμελής παρέα να κάνει τέλειες διακοπές μικρής ή μακράς διαρκείας χωρίς την παραμικρή υπόνοια κλειστοφοβίας ή ξεβολέματος. Έχει μέσα έξω καναπέδες και ξαπλώστρες όπου θες να κάθεσαι με ένα βιβλίο για πάντα, μια γιγαντοοθόνη στο εσωτερικό σαλόνι του για να αράζεις βλέποντας ταινίες, αν επιθυμείς (δεν θα χρειαστεί), μεγάλη τραπεζαρία, άλλο καθιστικό στη γέφυρα για καλύτερη αίσθηση της πλεύσης (και παρέα με τον καπετάνιο) και, φυσικά, την πλώρη, το «τετράγωνο» με τις διχτυωτές αιώρες για να ξαπλώνεις πάνω απ’ το νερό, το τζακούζι κι άλλους καναπέδες για άραγμα, κι άλλα σποτ για φωτογράφιση ή αυτοφωτογράφιση. Κατά τα άλλα, έχει γρήγορο wi-fi ακόμα και μεσοπέλαγα για να ποστάρεις στιγμές του ταξιδιού (λέμε τώρα), τέλειο ηχοσύστημα για να συνδέεσαι μέσω bluetooth και να κάνεις τον DJ, high-tech καφετιέρα, ψυγειάκια γεμάτα αναψυκτικά, οινοθήκη και παγομηχανή για τα κοκτέιλ που σίγουρα θα ακολουθήσουν. Όλα αυτά μαζί με κάνουν να θέλω να σταθώ στην πλώρη και να φωνάξω «είμαι ο βασιλιάς του κόσμου» σαν τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Ωραία αρχίσαμε, η άγκυρα σηκώνεται, επιτέλους ξεκινάμε!
| «Το να μην επιθυμείς τίποτε άλλο πέραν αυτών που έχεις είναι σίγουρα ευτυχία. Πάνω σε ένα σκάφος είναι εξαιρετικά πιθανό να καταφέρεις ακριβώς αυτό. Γι’ αυτό και η ιστιοπλοΐα είναι ένας τρόπος ζωής. Ένας από τους καλύτερους τρόπους να ζεις». – Κάρλτον Μίτσελ (1910-2007), θρυλικός Αμερικανός ιστιοπλόος και συγγραφέας |
Θα γράψω τρομερή κοινοτοπία τώρα, αλλά, επειδή είμαι φύσει στεριανός, ενδεχομένως συγχωρείται: πόσο έχει εξελιχθεί η ιστιοπλοΐα από την πρώτη στιγμή που κάποιος στη Μεσοποταμία σκέφτηκε να βάλει ένα φύλλο παπύρου πάνω σε μια επίπεδη σχεδία από καλάμια, πριν από επτά χιλιάδες χρόνια; Κάθομαι στη γέφυρα με τα δίδυμα πηδάλια, καθένα με τη δική του οθόνη Garmin –όπου προβάλλονται χάρτες, πυξίδες, μοίρες, ταχύτητες ανέμου, ταχύτητες πλεύσης, αποστάσεις, βάθη και λοιπές ενδείξεις–, τα οποία όπως πληροφορούμαι χρησιμοποιούνται εναλλάξ, ανάλογα με τη διεύθυνση του ανέμου. Ο Βλαντιμίρ, πάντως, καθόταν πάντα στο δεξί και τα έκανε όλα μόνος του. Με το πόδι πατούσε ένα κουμπί και ανεβοκατέβαιναν με ηλεκτρικό μηχανισμό τα πανιά, αν χρειαζόταν σκαρφάλωνε στο κατάρτι για να τα δέσει με σβέλτες κινήσεις και να επιστρέψει στο πηδάλιό του, το οποίο απ’ ό,τι κατάλαβα είναι τόσο ευαίσθητο και ακριβές, που είναι σαν να οδηγείς αυτοκίνητο. Ένα τόσο μεγάλο σκάφος, και μπορεί να το κουμαντάρει με ασφάλεια ένας άνθρωπος. Σκέφτηκα μια δυο φορές να ρωτήσω αν μπορώ να κάνω κάτι (εδώ γελάμε), αλλά κρατήθηκα: το καλύτερο θα ήταν να μην μπλεχτώ στα πόδια του. Του έπιασα όμως την κουβέντα, όπως καλό είναι να κάνει με τον έμπειρο καπετάνιο όποιος ερασιτέχνης ταξιδεύει στη θάλασσα και θέλει κάτι να μάθει.
Ξανοιγόμαστε. Πριν σηκώσουμε πανιά, βρίσκουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε τις επιδόσεις των δύο μηχανών, που στη standard έκδοση του σκάφους είναι των 150 ίππων, αλλά οι δικές μας είναι των 300 παρακαλώ, οι περίφημες Volvo Penta D4 νέας γενιάς, μέγιστης απόδοσης – οικονομίας και αξιοπιστίας. Με μια κανονική ταχύτητα 7-8 κόμβων θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε καίγοντας περίπου δύο λίτρα ανά μίλι – καθόλου άσχημα, η Fountaine-Pajot καμαρώνει άλλωστε για τις επιδόσεις της στο μέτωπο της οικολογικής, ενεργειακά αποδοτικής πλεύσης. «Μήπως να ξεκινήσουμε για Καραϊβική, μία βδομάδα μέχρι Γιβραλτάρ και άλλες δύο για να περάσουμε απέναντι;» πέφτει η τρελή ιδέα. Και θα μπορούσαμε, αν είχαμε τη θέληση ή την άνεση χρόνου. Το σκάφος σίγουρα θα μπορούσε. Αλλά προορισμός μας είναι η Σαντορίνη. Δεν βιαζόμαστε, ο Βλαντιμίρ δοκιμάζει διάφορους συνδυασμούς πανιών και μηχανής, προτιμά να ταξιδεύει δίχως μηχανή όμως, να μην ακούς τίποτα παρά μόνο τη θάλασσα και τον αέρα και το ελαφρύ λίκνισμα στα κύματα, που κάποιες στιγμές γίνεται και πιο έντονο, αλλά δεν πειράζει, γιατί πια έχεις συνηθίσει. Το σκάφος έχει τους 10 κόμβους στο «τσεπάκι» του, παρατηρώ τις ενδείξεις στην οθόνη, τσεκάρω τη θέση και την πορεία μας στον χάρτη κάθε τόσο. Άγιος Κοσμάς, Φλέβες, Ανάβυσσος, Θυμάρι, Πάτροκλος, Σούνιο, Νότια του Σουνίου, Μακρόνησος… όπα.
Είμαστε στο Αιγαίο. Έχει κύμα. Το μεσημεριανό έχει σερβιριστεί. Ομολογώ πως χρειάστηκα μια TravelGum, ξέρετε, τσίχλα με ακαριαία δράση κατά της ναυτίας, αλλά σε πέντε λεπτά η ελαφρά ενόχληση είχε περάσει και είχε μείνει μόνο ο ενθουσιασμός του ανοιχτού πελάγους και της αλμύρας στο πρόσωπο και η επιθυμία να μη χάσεις ούτε στιγμή από το πέρασμα από τις «πίσω αυλές» νησιών και νησίδων. Πλώρη για Κέα, Κύθνο, Σέριφο, πέρασμα από Πιπέρι και Σεριφοπούλα, αποφασίζουμε να κάνουμε μικρή παράκαμψη προς Αντίπαρο και να δέσουμε για βράδυ –και νυχτερινό μπάνιο– στο Δεσποτικό. Ο άνεμος μας οδηγεί, ο Βλαντιμίρ τον διαβάζει, μέσα σε λίγες ώρες ταξιδιού ο στεριανός φιλοξενούμενος-καταγραφέας ταξιδιού έχει πια μπει στο νόημα.
| «Ο πεσιμιστής γκρινιάζει για τον άνεμο. Ο αισιόδοξος περιμένει ότι ο άνεμος θα αλλάξει. Ο ρεαλιστής ρυθμίζει τα πανιά του». – Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ (1921-1994), Αμερικανός συγγραφέας, διάσημος για τα αποφθέγματά του |
Μπαίνω στον πειρασμό να δανειστώ αποσπάσματα από επαγγελματίες ιστιοπλόους – κριτικούς σκαφών που εξυμνούν σε άρθρα τους το Alegria 67, την «Αloia» μας, για τον ιδανικό συσχετισμό ανέσεων – ασφάλειας – πλοηγησιμότητας – τεχνολογίας. Αλλά θα αρκεστώ σε προσωπικές εντυπώσεις. Με τον σωστό επαγγελματία – ρεαλιστή στο πηδάλιο, απλώς αφήνεσαι στη θάλασσα. Αυτή κάνει κουμάντο έτσι κι αλλιώς. Συνδέεσαι μαζί της. Νιώθεις την αλμύρα της στο στόμα και το δέρμα. Νιώθεις επίσης τον χρόνο. Καμία ώρα που περνά στο σκάφος –από τις 7 το πρωί, αν ξυπνήσεις νωρίς, μέχρι την προχωρημένη νύχτα που θα αποσυρθείς στην καμπίνα σου– δεν είναι χαμένη ώρα. Τη μια στιγμή θα δεις δελφίνια να κολυμπούν. Την άλλη θα τραβήξεις ένα βιντεάκι με τα κύματα να σκεπάζουν την πλώρη σου. Μετά, μπορεί να προσέξεις αγριοκάτσικα στην πλαγιά μιας βραχονησίδας ή να διασταυρωθείς με άλλο σκάφος του οποίου οι επιβάτες θα γνέφουν «γεια» από μακριά. Ή, φυσικά, να «κολλήσεις» άσχημα με κάτι οικοδομικές – αισθητικές ανορθογραφίες που βλέπεις στα νησιά: από φαραωνικές κατασκευές που κραυγάζουν πλούτο, αλλά όχι σεβασμό στο τοπίο, μέχρι σπίτια και ενοικιαζόμενα που ξεπροβάλλουν σαν «καρφιά» στις κορυφές ανεμοδαρμένων υψωμάτων. Παύση εδώ, σχολιασμός, τι άλλο θα χτίσουν και με τι γούστο… Συνεχίζουμε. Η ψύχρα, η ζέστη, οι διαφοροποιήσεις στο φως, στα χρώματα που παίρνει η θάλασσα. Όλα γίνονται αντιληπτά, ενεργοποιούν τις αισθήσεις και υπαγορεύουν τις διαθέσεις.
Στο σκάφος έχεις επίσης χρόνο για περισυλλογή ή κουβέντα – και εδώ παίζει ρόλο η παρέα και το πλήρωμα, η χημεία που λέγαμε πριν. Η θάλασσα απελευθερώνει. Η θάλασσα ξυπνά. Φέρνει ισορροπία. Σε μεταμορφώνει – από αγχώδη στεριανό σε κανονικό άνθρωπο.
Και μ’ αυτά, φτάνουμε στο Δεσποτικό. Είναι περασμένες έντεκα πια, δυο τρία σκάφη ήδη έχουν δέσει. Η «Aloia» ανάβει τα φώτα της. Η θάλασσα γίνεται μια γαλάζια πισίνα. Βουτάς, βλέπεις τη σκιά σου στον πυθμένα και καθετί αρνητικό που κουβάλαγες από την πόλη, και δεν το είχε πάρει ήδη ο αέρας στη διαδρομή, ξεπλένεται. Δεν ακούγεται τίποτα. Κοιτάς ψηλά και δεν θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες τόσα άστρα στον νυχτερινό ουρανό. Πίσω στο lounge, η παρέα ασυναίσθητα κουβεντιάζει χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά, για να μη διαταράξει τη στιγμή. «Ωραία βραδιά», συμφωνούν όλοι.
| «Tίποτα δεν συγκρίνεται με το να ξαπλώνεις στο κατάστρωμα, ολομόναχος, εξαιρουμένου αυτού που κρατάει το πηδάλιο, στην απόλυτη ησυχία, εξαιρουμένου του παφλασμού των κυμάτων πάνω στις πλευρές του σκάφους. Εκείνη τη στιγμή εξισώνεσαι με τον Οδυσσέα ή γίνεσαι αδερφός του». – Έρολ Φλιν (1909-1959), σταρ του παλιού Χόλιγουντ |
Εντάξει, κομματάκι υπερβολικό, αλλά, αν ξυπνούσες ξημέρωμα στην απόλυτη ησυχία του Δεσποτικού καθώς ο ήλιος ανεβαίνει, με τον καπετάνιο να πίνει τον καφέ του και να προετοιμάζει το σκάφος για απόπλου, θα το συμμεριζόσουν. «Μήπως να κάνουμε μια στάση στο Μαγγανάρι;» Και γιατί να μην κάνουμε; Ούτε δύο ώρες μετά, η διάσημη παραλία της Ίου με τα διάφανα νερά είναι εκεί και μας περιμένει – ασυνήθιστα έρημη, αδιανόητα θελκτική. Η συνθήκη είναι ιδανική για κολύμπι – και για παιχνίδια.
Τα παιχνίδια… Ξέχασα να τα αναφέρω. Σε όλο το ταξίδι ήταν κρυμμένα στις αδιάβροχες θήκες τους, περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να δείξουν στον στεριανό με πόσους τρόπους μπορείς πια να χαρείς τη θάλασσα. SUP, SeaBob, Jet Board, κανό, απ’ όλα έχει η «Αloia» μας, καθένα και ένας διαφορετικός τρόπος για να χαρείς τη θάλασσα, να βουτήξεις μέσα της σαν ψάρι ή να την «περπατήσεις» σαν τον Χριστό – δεν είναι δικό μου αυτό, είναι από ένα άρθρο για τα JetBoards της Radinn, που δουλεύουν με τηλεχειριστήριο και σου δίνουν τη δυνατότητα να τρέξεις πάνω στο νερό. Βουτιές, κολύμπι, μακροβούτια με SeaBobs, ασκήσεις ισορροπίας πάνω στο κύμα, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος για να ξαναγίνει παιδί. Βάλε στο mix και ένα drone που βιντεοσκοπεί – φωτογραφίζει τη δράση από ψηλά και θα καταλάβεις γιατί ό,τι θεωρούσες μέχρι τώρα διακοπές δεν ήταν, αλλά ΑΥΤΟ είναι.
Μην τα πολυλογώ. Αφήσαμε το Μαγγανάρι. Δύο ώρες μετά δέναμε στην Αρμένη της Σαντορίνης, όπου παρεμπιπτόντως λειτουργεί μια απομονωμένη ταβερνούλα με φρέσκο ψάρι, από τις ωραιότερες του πελάγους. Η παρέα αβγάτισε, μια φίλη, ο γιος της, ο φίλος του, ένα τρισχαριτωμένο σκυλάκι, κι ακόμα και το σκυλάκι απόλαυσε την «Aloia», την παρέα, τα παιχνίδια. Θα είχαμε άλλη μία μέρα για τον γύρο του νησιού στη διάθεσή μας. Και τώρα είναι η στιγμή να κλέψω δυο ατάκες από τον ξένο ιστιοπλόο – κριτικό σκαφών, ο οποίος έγραψε στο The International Yachting Media – Online Magazine αντί συμπεράσματος: «Στο τέλος του ταξιδιού μας, καθόμαστε και κάνουμε “λογαριασμό”. Αυτό το Fountaine Pajot Alegria 67 είναι πραγματικά ένα ξεχωριστό καταμαράν. Γρήγορο στον άνεμο και σχεδιασμένο έως την τελευταία λεπτομέρεια για να απολαμβάνεις τη θάλασσα, οι μόνες λέξεις που μπορούν να το περιγράψουν είναι “πρακτικά τέλειο”. Το μόνο αρνητικό; Σαλπάρει για το επόμενο ταξίδι του χωρίς εμάς».
Πληροφορίες: Instagram, @sailing_yacht_aloia