Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι τη μέρα που θα ξυπνήσω πάλι εκεί… Στην αιώνια αγαπημένη μου, την Αιώνια Πόλη.
Ο πρώτος πρωινός εσπρέσο πίνεται στα όρθια βιαστικά. Οι βαριές ξύλινες πόρτες ανοιγοκλείνουν με θόρυβο, τα στενά σοκάκια γύρω από την Piazza Navona δεν έχουν ακόμη φωτίσει από τις πρωινές αχτίδες του ήλιου, οι πάγκοι στήνονται γύρω από το Campo dei Fiori. Ένα κομμάτι pizza bianca ή pizza rustica από έναν παραδοσιακό forno, η φιδίσια ανoιχτωσιά της Via Veneto, ο αιώνιος καπουτσίνο, οι μπαρόκ εκκλησίες και τα αναγεννησιακά παλάτσι.
Οι νωπογραφίες του Μιχαήλ Άγγελου και η γλυπτική πανδαισία του Μπερνίνι, οι γέφυρες που πλημμυρίζουν κόσμο και οι τρούλοι που ξεπροβάλλουν πάνω από τις στέγες. Ένα απεριτίβο σε μια κομψή πλατεία και οι ζωηρές συζητήσεις πάνω από μια αχνιστή καρμπονάρα, οι εφτά λόφοι γεμάτοι αρχαία ερείπια, μια βραδινή βόλτα από το Pantheon έως τη Navona με ένα τελευταίο παγωτό στο χέρι. Ευτυχώς όλα τα κλισέ της Dolce Vita είναι ακόμη εδώ!
Στείλτε μας στο [email protected] φωτογραφίες από ταξίδια που κάνατε και σύντομα κείμενα γι’ αυτά που ονειρεύεστε.