Η παρέα οργανώθηκε στο άψε σβήσε, χωρίς πολλά πολλά. «Πάμε Νεμέα το Σαββατοκύριακο, να δοκιμάσουμε κρασιά;» Οι πινέζες μπήκαν στο google maps, τα ραντεβού με τα οινοποιεία κλείστηκαν τηλεφωνικά και την επομένη, οι τέσσερις φίλοι άφηναν πίσω τους την Αθήνα για να ζήσουν το δικό τους «Πλαγίως» στον μεγαλύτερο ενιαίο αμπελώνα της Ελλάδας και πατρίδα του Αγιωργίτικου. Περιηγήθηκαν στα φορτωμένα αμπελοτόπια, έμαθαν από πρώτο χέρι τα μυστικά του τρύγου και του terroir, γεύτηκαν σπάνιες και παλιές σοδειές. Τρεις οινοξεναγήσεις και κάμποσες ώρες αργότερα, αποφάσιζαν να μην πάρουν τον δρόμο του γυρισμού το ίδιο βράδυ, όπως αρχικά είχαν προγραμματίσει. Γιατί, εκτός από το κρασί, υπήρχαν κι άλλα εκεί έξω.
Σημείο αναφοράς της θεματικής τους εξόρμησης ήταν η αγάπη τους για το Αγιωργίτικο. Αυτή τους είχε οδηγήσει στη Νεμέα και στα δροσερά κελάρια της. Και αυτή τους έδωσε στη συνέχεια την αφορμή να περιπλανηθούν σε έναν τόπο προικισμένο, με ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων και συντροφεύει τη φήμη του μέχρι σήμερα. Απρόσμενες στάσεις προστέθηκαν στο ταξίδι τους: Ο ναός του Νέμειου Δία και το αρχαίο στάδιο με τη θολωτή είσοδο, που έχει αποκατασταθεί και είναι η ίδια που χρησιμοποιούσαν οι αθλητές τον 4ο αιώνα π.Χ. Η εγκαταλελειμμένη μονή της Παναγίας του Βράχου, σφηνωμένη μέσα στο όρος Πολύφεγγος, που ατενίζει τον κάμπο από το πιο προνομιακό σημείο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Το Ψάρι, από τα πιο γνωστά σταφιδοχώρια της περιοχής, και τα σηματοδοτημένα πεζοπορικά μονοπάτια του, όπου υποσχέθηκαν να επιστρέψουν με την πρώτη ευκαιρία.
Εκείνο το Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη, οι τέσσερις φίλοι απόλαυσαν τα εξαιρετικά κρασιά της Νεμέας στον τόπο παραγωγής τους. Και μαζί με αυτά, γνώρισαν με όλες τους τις αισθήσεις ένα κομμάτι ελληνικής γης που τους εξέπληξε ευχάριστα. «Ας πιούμε στις ωραίες αφορμές», συμφώνησαν, υψώνοντας τα ποτήρια τους.