Άρχισα να γράφω ένα σημείωμα με αφορμή το μέιλ ενός τακτικού αναγνώστη των «Ταξιδιών», που έχει αρχίσει να αναρωτιέται για τη σκοπιμότητά τους στην παρούσα συγκυρία. Έγραφα ότι τα ταξίδια στην Ελλάδα και στον κόσμο, ακόμα και τα όχι άμεσα πραγματοποιήσιμα ή και τα εντελώς ανέφικτα, είναι το οξυγόνο μας και ότι μια ζωή χωρίς αυτά θα είναι αφόρητα γκρίζα και βαρετή. Ότι τα τείχη που έχει υψώσει ο κορωνοϊός δεν μπορούν να μείνουν ακλόνητα για πάντα και ότι ο κλάδος του τουρισμού, που στη μεγάλη του πλειονότητα λειτούργησε άψογα στην πανδημία, όχι μόνο θα ανακάμψει, αλλά πιθανώς να βγει και πιο ώριμος από τη δοκιμασία αυτή. Έγραφα ότι ναι μεν δεν θα γράψουμε τώρα για εξωτερικές διακοπές στην Ταϊλάνδη, γαστρο-τουρ στο Παρίσι ή θεατρικό σίτι μπρέικ στο Λονδίνο, αλλά ότι ο ρόλος μας, σε μια εποχή που οι επιλογές δεν είναι απεριόριστες, είναι ίσως ακόμα πιο σημαντικός, κι αυτό το δείχνει ο συγκινητικός ρυθμός με τον οποίο λαμβάνουμε κείμενα και φωτογραφίες από εξορμήσεις αναγνωστών μας.
Μετά διάβασα για τον Τζέσι Καταγιάμα και σταμάτησα να γράφω, γιατί η περίπτωσή του είναι η καλύτερη απάντηση στο γιατί ταξιδεύουμε. Ο 26χρονος δάσκαλος πυγμαχίας γύριζε με crowdfunding τον κόσμο για συλλογή εμπειριών σχετικών με το άθλημά του και το λοκντάουν τον πέτυχε στο Περού, παραμονές της επίσκεψης στο Μάτσου Πίτσου, που αποτελούσε γι’ αυτόν όνειρο ζωής. Αντί να επιβιβαστεί σε μια πανάκριβη πτήση επαναπατρισμού, νοίκιασε ένα σπιτάκι στη γειτονική κωμόπολη Aguas Calientes και… περίμενε, βιοποριζόμενος με το να παραδίδει μαθήματα μποξ σε παιδιά. Οι ημέρες έγιναν εβδομάδες και οι εβδομάδες μήνες, επτά τον αριθμό, μια τοπική εφημερίδα πρόσφατα δημοσίευσε την αξιοπερίεργη ιστορία του και την περασμένη εβδομάδα η περουβιανή κυβέρνηση του έδωσε ειδική άδεια να περιηγηθεί στα ερείπια της πόλης των Ίνκας, που περιλαμβάνεται στη λίστα Μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Οι σχετικές φωτογραφίες έκαναν τον γύρο του κόσμου, προσφέροντας δωρεάν προβολή σε μια χώρα για την οποία ο τουρισμός είναι η τρίτη μεγαλύτερη πηγή πλούτου, ενώ το πανηγυρικό post του Τζέσι στο Ιnstagram («After the lockdown, the first man to visit Machu Picchu is meeeeeee») πρέπει να το ζήλεψαν οι απανταχού ταξιδιώτες που τους τελευταίους μήνες νιώθουν σαν θηρία στο κλουβί.
Όχι μόνο επτά, αλλά και δεκαεπτά μήνες να περάσουν, δεν εγκαταλείπουμε το όνειρο. Θα ξαναταξιδέψουμε.