Μεγάλη η πρόκληση να ξαναταξιδέψω στην ιστορική, κοσμοπολίτικη και πολυεθνική Odessa. Να διασχίσω την οδό Karantynnyi descent, να περάσω από το Πάρκο των Γλυπτών, το Αρχαιολογικό Μουσείο, τη φημισμένη Prymorsky Boulevard. Να σταθώ στην προτομή του Πούσκιν στο βουλεβάρτο και να θυμηθώ τα ποιήματα που έγραψε για το 1821 και για τον «μονόχειρα πρίγκιπά του», τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.
Να βρεθώ στην πλατεία Ρισελιέ και στην κορυφή της Σκάλας Ποτέμκιν. Να χαθεί το μάτι μου στην απεραντοσύνη της Μαύρης Θάλασσας, αυτής της Mare Liberum, που διακινούσε το σιτάρι στα πέρατα του κόσμου. Κι εκεί να πω: «Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κι εγώ την φύσι λίγο. Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού […]», όπως ο Καβάφης. Να προχωρήσω στην πλατεία της Μεγάλης Αικατερίνης, που αποπνέει μια ρομαντική αύρα αποτυπωμένη στις όψεις των κτιρίων γύρω της σε χρώματα ροδακινί και φιστικί. Να χαθώ στην πόλη με τα πολλά πάρκα και τους φαρδείς δρόμους, δεντροφυτεμένους με καστανιές, ακακίες, πλατάνια.
Να βρεθώ στην οδό των Ελλήνων και στο μουσείο της Φιλικής Εταιρείας και με έναν κόμπο στον λαιμό να ακούσω τον όρκο των Φιλικών. Στην Αγία Τριάδα, την εκκλησία των Γραικών, να ανάψω ένα κερί. Να απολαύσω αυτή την πόλη που είναι ένα ανοιχτό βιβλίο τέχνης, με μοναδικά art nouveau κτίρια. Πόλη διττή, η επάνω σού δημιουργεί «ψυχικήν ωφέλειαν και χαράν της καρδίας», η κάτω καφκική με τον λαβύρινθο των κατακομβών της, γκροτέσκα και ερεβώδης.
– Ελένη Φαρμάκη
Στείλτε μας στο [email protected] φωτογραφίες από ταξίδια που κάνατε και σύντομα κείμενα γι’ αυτά που ονειρεύεστε.