Ένα διστακτικό αντάμωμα στην ταράτσα με φόντο τις στέγες των πολυκατοικιών, η πόλη θολή πίσω από μια γαλάζια κουρτίνα, ένας άνδρας και μια γυναίκα με μάσκα στο πρόσωπο, στο αυτοκίνητό τους νύχτα στην Εγνατία. Σκόρπια στιγμιότυπα που συγκράτησα από την έκθεση «Anthropause», που εγκαινιάστηκε την περασμένη Τρίτη στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, με θέμα την περιπέτεια της πανδημίας. Εικόνες οικείες, τρυφερές και σκληρές μαζί, παραπέμπουν σε όσα ζήσαμε, σε μια συνθήκη που θα θέλαμε να ξεχάσουμε. Αλλά ίσως γι’ αυτό μας αγγίζουν πιο πολύ.
Το προηγούμενο βράδυ, στον ήσυχο πεζόδρομο της οδού Ισαύρων, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αποχαιρετούσα φίλους από τα παλιά που είχαμε να βρεθούμε χρόνια. Η σύντομη παραμονή μου στην πόλη τούς έφερε –είπαν– λίγη ανεμελιά, αντίδοτο-βάλσαμο στη ρουτίνα μιας καθημερινότητας που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο παράξενη. Νέα κρούσματα, νέα αρνητικά ρεκόρ, δουλειά από το σπίτι, digital Δημήτρια, μια σταθερή άνω τελεία πριν από τις λέξεις απόδραση, εκδρομή και τα συνώνυμά τους. Μια παύση που όσο συνεχίζεται μοιάζει να μην έχει τέλος.
Κάναμε την υπέρβαση: μπήκα για πρώτη φορά σε αεροπλάνο μετά από μήνες, οι φίλοι μου με χώρεσαν στο πρόγραμμά τους και έγιναν για ένα Σαββατοκύριακο ταξιδιώτες στη Θεσσαλονίκη τους. Περπατήσαμε μαζί στα στενά της Άνω Πόλης, ξεσκόνισαν τις μνήμες τους για να μοιραστούν μαζί μου όλα όσα θεωρούσαν πως άξιζε τον κόπο. Μια κρυφή αυλή που λίγοι ξέρουν, ένα κυπαρίσσι με παράξενη ιστορία, μια θέα αποζημιωτική. Τριγυρίσαμε με τις ώρες, θυμηθήκαμε λαχανιάζοντας αυτά που μας ενώνουν.
Είναι ανεκτίμητος ο πλούτος που αποθέτει στις ψυχές των ανθρώπων ένα ταξίδι. Το παρελθόν των άλλων γίνεται το δικό μας παρόν, το οποίο με τη σειρά του γίνεται ένα με το δικό μας παρελθόν. Ένα μπρος πίσω στον χρόνο που μας δυναμώνει στο εδώ και στο τώρα. Να γιατί η παύση είναι προσωρινή, να γιατί με μάσκες ή χωρίς δεν θα σταματήσουμε ποτέ να ταξιδεύουμε.