Πέντε μοτοσικλετιστές γυρίζουν τον κόσμο και μοιράζονται μαζί μας τις εμπειρίες τους.
Στην εποχή της πανδημίας, τα δίτροχα κατέκλυσαν τις γειτονιές των πόλεων. Ποδήλατα και πατίνια έγιναν το νέο καθημερινό μέσο μεταφοράς και άθλησης για ανθρώπους κάθε ηλικίας. Οι πωλήσεις τους αυξήθηκαν και οι υπεύθυνοι σε πολλές πόλεις το είδαν σαν μια ευκαιρία για να υιοθετηθεί ένα πιο πράσινο μοντέλο στη διαχείριση του κυκλοφοριακού. Σύμφωνα με άρθρο των ΝΥ Times, το διάστημα αυτό το Όκλαντ απαγόρευσε την κυκλοφορία των αυτοκινήτων στο 10% των δρόμων, ενώ το Σιάτλ σχεδιάζει να κλείσει μόνιμα 20 μίλια δρόμων – παραχωρώντας τους στα ποδήλατα.
Τι γίνεται όμως με τις μοτοσικλέτες; Με τους υπευθύνους να συνιστούν να αποφεύγονται οι άσκοπες μετακινήσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και το κυκλοφοριακό να έχει αυξηθεί σημαντικά, θα περίμενε κανείς ότι οι μηχανές, οι οποίες κυκλοφορούν χωρίς περιορισμούς, ευθυγραμμίζονται με τα υγειονομικά πρωτόκολλα, είναι πιο οικονομικές στην κίνηση και σε πάνε παντού χωρίς να αγχώνεσαι για πάρκινγκ, θα είχαν κατακλύσει επίσης τις πόλεις. Οι αντιπροσωπείες, ωστόσο, ανακοινώνουν ότι δεν υπήρξε μεγάλη αλλαγή στις πωλήσεις. Από προσωπική εμπειρία διαπιστώνω ότι κάποιοι στράφηκαν στις μεταχειρισμένες – αρκετοί γείτονες με ρώτησαν αν πουλάω τη λευκή vespa LX150 που έβλεπαν στο πάρκινγκ.
Όμως, μοτοσικλέτα δεν είναι μόνο ελευθερία, οικονομία και ευκολία. Η οδήγησή της απαιτεί υπεθυνότητα, τεχνική και ψυχραιμία. «Το δίπλωμα οδήγησης δεν φτάνει, χρειάζεται περαιτέρω εκπαίδευση», λέει ο Παναγιώτης Κασαπίδης, εκπαιδευτής του Ελληνικού Ινστιτούτου Μοτοσικλέτας «Μοτοθέσις» (motothesis-motoe.org, φορέας κατάρτισης της Ελληνικής Ομοσπονδίας Μοτοσικλετιστών). Οι μοτοσικλετιστές ταξιδευτές, οι οποίοι έχουν οδηγήσει σε κάθε είδους δρόμο, συστήνουν την εκπαίδευση και σε όσους χρησιμοποιούν τη μοτοσικλέτα σαν μέσο μεταφοράς. Η διαφορά είναι ότι για τους πρώτους είναι τρόπος ζωής – που ίσως εμπνεύσει και εσάς.
Στέργιος Γκόγκος, Αλεξάνδρα Φεφοπούλου
Ο γύρος του κόσμου με μια βέσπα
Στέργιος: Ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό η τροπή που θα έπαιρνε η ζωή μου όταν στα 19 μου αγόρασα μια vespa PX200 για να μετακινούμαι στη Θεσσαλονίκη. Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό ήταν στην Αυστρία. Στο δεύτερο έφτασα ως την Πορτογαλία και την επόμενη χρονιά μέχρι το Βόρειο Ακρωτήριο, στη Νορβηγία. Σύντομα συνειδητοποίησα πως δεν χρειάζεται μεγάλη μοτοσικλέτα για να ταξιδέψεις, οπότε άρχισα να σκέφτομαι να κάνω τον γύρο το κόσμου με βέσπα. Με την οικονομική κρίση, οι συνθήκες στην εργασία μου άλλαξαν ολοκληρωτικά, κυριαρχούσε η νοοτροπία πως όφειλα να συμβιβαστώ γιατί «στην Αφρική δεν είχαν ούτε αυτά» που είχαμε εμείς εδώ. Τότε το πήρα απόφαση: να δω τον κόσμο με τα μάτια μου και να διαπιστώσω αν, πράγματι, είναι έτσι όπως μου τον περιέγραφαν.
Ξεκίνησα το ταξίδι το 2013 και βρέθηκα σε καταστάσεις όπου αναγκάστηκα να ανακαλύψω τα όριά μου. Λίγο πριν φτάσω στην πόλη όπου γνώρισα την Αλεξάνδρα, κάηκε ο συμπλέκτης στη μέση της ζούγκλας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Ήθελα να φτάσω από την Κινσάσα (την πρωτεύουσα) στο Λουμπουμπάσι, στα νότια της χώρας, μια απόσταση 2.000 χλμ. Έτσι, τα 1.600 χλμ. που απέμεναν τα έκανα πάνω σε ένα φορτηγό παρέα με 20 ντόπιους και με τη βέσπα κρεμασμένη από την καρότσα με σχοινιά. Η διαδρομή κράτησε τρεις εβδομάδες. Ήταν μεγάλο σχολείο για μένα. Περπατούσαμε στις λάσπες όταν κολλούσαν οι ρόδες, κοιμόμασταν κάτω από το φορτηγό, πλενόμασταν στα ποτάμια, τρώγαμε ό,τι ήταν διαθέσιμο στα χωριά όπου σταματούσαμε.
Αλεξάνδρα: Γνώρισα τον Στέργιο το 2014 στο Κονγκό και για 15 μήνες ήμασταν κυριολεκτικά αχώριστοι, καθώς αποφάσισα να τον ακολουθήσω στην Αφρική. Περνώντας τόσο χρόνο μαζί, η γνωριμία μας «επιταχύνθηκε». Μάθαμε πώς να αλληλοβοηθιόμαστε και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Το 2016 επιστρέψαμε στην Ελλάδα και μείναμε περίπου τρία χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμασταν ως ζευγάρι στην πατρίδα μας μαζί. Σε αυτό το διάστημα γράψαμε το βιβλίο «Ρύζι και Χώμα» για την Αφρική και οργανωθήκαμε για το επόμενο ταξίδι. Την Πρωτοχρονιά του 2019 ξαναφύγαμε και έως σήμερα δεν έχουμε επιστρέψει (σ.σ. τώρα βρίσκονται στην Αργεντινή). Σταδιακά το ταξίδι έγινε η κανονικότητά μας, ο τρόπος ζωής μας. Είμαστε μια ομάδα, όμως ο καθένας μας ασχολείται με όσα αγαπά: ο Στέργιος φτιάχνει βίντεο και φωτογραφίζει κι εγώ γράφω. Έτσι, δημιουργήθηκε το βιβλίο μας, οι ιστορίες στη σελίδα μας, η σειρά με τα βίντεο. Υπάρχουν διαφωνίες, κούραση, ξεσπάσματα, δύσκολες στιγμές. Ακριβώς όπως σε κάθε ζευγάρι, οπουδήποτε στον κόσμο. Δεν ξεχνάμε όμως να ζυγίζουμε τις ζωές μας και να σιγουρευόμαστε αν είμαστε σύμφωνοι με τις αποφάσεις μας, αν νιώθουμε όμορφα μαζί κι αν εξακολουθεί ο τρόπος ζωής μας να μας γεμίζει. Από τη στιγμή που συμβαίνουν αυτά, τότε όλα είναι καλά. Το ταξίδι μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη βέσπα μας, τον «Κίτσο», που έχει μια θέση μέλους στην οικογένειά μας.
Στέργιος: Το ταξίδι με τη βέσπα είναι από μόνο του μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία. Στην Ελλάδα ταξιδεύαμε και με αυτοκίνητο σε κάποιες περιπτώσεις, και μας άρεσε. Κυρίως γιατί μπορούσαμε να πετάμε όλα τα πράγματά μας μέσα χωρίς να χρειάζεται μία ώρα για σωστό πακετάρισμα και δέσιμο! Πάνω στη βέσπα, που κινείται με χαμηλή ταχύτητα, οι εικόνες αλλάζουν αργά μπροστά στα μάτια μας, και αυτό μας δίνει χρόνο να παρατηρήσουμε, να απαντήσουμε σε ένα νεύμα ή σε μια βιαστική ερώτηση στο φανάρι… Ναι, η αλήθεια είναι πως, μετά από μία ώρα ταξιδιού, τα σώματά μας πονούν λίγο, αλλά δεν μας πειράζει.
Ο τρόπος που ταξιδεύουμε σε κάποιον βαθμό καθορίζει το πώς βλέπουμε τον κόσμο, αλλά και το πώς ο κόσμος βλέπει εμάς. Οι άνθρωποι και οι σχέσεις που αναπτύσσουμε μαζί τους είναι ένα σημαντικό κομμάτι του ταξιδιού. Μας πλησιάζουν χωρίς δισταγμό και μας ρωτούν πώς τα καταφέρνουμε με ένα τόσο μικρό μηχανάκι, μας καλούν στα σπίτια τους, ακόμα κι αν έχουν ελάχιστα να μοιραστούν. Για να είμαι ειλικρινής, οι περισσότερες από τις ανοιχτές πόρτες ανήκουν σε εκείνους που έχουν τα λιγότερα. Ίσως να είναι αυτοί που καταλαβαίνουν καλύτερα τι σημαίνει να είσαι γενναιόδωρος. Στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Αφρικής οι άνθρωποι μας άφηναν να κατασκηνώσουμε δίπλα στις καλύβες τους, μας έφερναν νερό για να πλυθούμε, μας πρόσφεραν ό,τι είχαν – λίγο ρύζι ή πουρέ από κασσάβα…
Αλεξάνδρα: Στη Λατινική Αμερική, τα πράγματα είναι πιο εύκολα, γιατί μιλάμε ισπανικά. Η φιλοξενία των Αργεντίνων είναι γνωστή, αλλά το «διαμάντι» είναι η σχετικά άγνωστη Παραγουάη. Οι ντόπιοι μάς έβαζαν στα σπίτια τους σχεδόν με το ζόρι. Δοκιμάσαμε ένα σωρό γεύσεις, μαγειρέψαμε μαζί με τις γυναίκες, μας έδειξαν τα βοτάνια και τα γιατρικά των Γουαρανί, των αυτοχθόνων κατοίκων, μοιράστηκαν μαζί μας ιστορίες από τη ζωή τους. Στο χωριό La Higuera (Βολιβία), όπου εκτέλεσαν τον Τσε Γκεβάρα, φτάσαμε χωρίς εξάτμιση και με δηλητηρίαση. Όταν συνήλθαμε, μέρες μετά, τα πιτσιρίκια ήρθαν να μας γνωρίσουν. Το παρουσιαστικό μας τους έκανε εντύπωση: η μακριά γενειάδα του Στέργιου, σε συνδυασμό με τη φαλάκρα, τους φαινόταν ξεκαρδιστική, και τον φώναζαν «Αϊ-Βασίλη». Τα κοντά μαλλιά μου τα μπέρδεψαν ακόμα περισσότερο, αφού στη Βολιβία οι γυναίκες έχουν μακριές πλεξούδες. Έτσι, μια μέρα, ένα από τα παιδάκια με ρώτησε: «Εσείς, κυρία, είστε άντρας ή γυναίκα;».
Στέργιος: Τελικά, τα διάσημα μνημεία, οι προορισμοί που «πρέπει να πας» είναι μικρό κομμάτι του ταξιδιού. Άλλες είναι οι αξέχαστες στιγμές, οι πιο δυνατές σε συναίσθημα. Εκεί όπου βλέπεις πως λίγη σημασία έχουν τα υλικά αγαθά αν δεν μπορείς να ευχαριστηθείς τη ζωή. Πως είναι πολλοί οι άνθρωποι που προσφέρουν χωρίς να θέλουν αντάλλαγμα κι άλλοι τόσοι εκείνοι που ζητούν αντάλλαγμα. Μάθαμε πως ο πλανήτης μας είναι πολύ μικρός και πως οι αποστάσεις είναι σχετικές. Πως ο φόβος είναι μέσα στο μυαλό μας – αλλά δεν είναι κακό να φυλάμε καλά τα μετρητά μας. Κυρίως μάθαμε να δεχόμαστε το διαφορετικό και να το σεβόμαστε. Μάθαμε πως δεν είμαστε ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι.
Γιώργος Αμάραντος
Στην Παναμερικάνα
Απόγευμα Γενάρη του 1988, ρίχνει χιονόνερο και η θερμοκρασία είναι κοντά στους 3 βαθμούς. Με το μπλε παπί μιας συμμαθήτριάς μου πηγαίνουμε στην Κόρινθο, μια απόσταση 35 χλμ., για να μαζέψουμε δώρα για τη λαχειοφόρο της πενταήμερης. Κάποια στιγμή, ένιωσα την κοπέλα να τρέμει ολόκληρη και της πρότεινα να οδηγήσω εγώ. Πρώτη φορά έπιανα τιμόνι, αλλά εκείνη δεν το ήξερε. Θυμάμαι μέτρο μέτρο εκείνη τη διαδρομή. Δύο χρόνια αργότερα απέκτησα την πρώτη μου «μπέμπα», μια μπορντό BMW R51.
Ένα βράδυ του 2001, συζητώντας με έναν φίλο στο Toy Café στην Καρύτση, του εξομολογήθηκα το όνειρό μου να διασχίσω την Παναμερικάνα, από την Αλάσκα μέχρι τη Γη του Πυρός (σ.σ. είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος δρόμος στον κόσμο). Οδηγός σύγχρονων μηχανών εκείνος, με ρώτησε περιπαικτικά αν θα το έκανα με τη γέρικη BMW μου, την «Γκλόρια». Εκείνο το βράδυ μπήκε το στοίχημα και μαζί με αυτό οι βάσεις για το πρώτο μεγάλο ταξίδι, διάρκειας έξι μηνών, από το Καράκας της Βενεζουέλας μέχρι την Παταγονία. Παρήγγειλα κάποιους χάρτες από την Αγγλία, οι πληροφορίες τότε για τη Νότια Αμερική ήταν ελάχιστες. Οι δοκιμές κράτησαν έναν χρόνο. Είχα φτάσει στο σημείο να κυκλοφορώ χωρίς λάδια στην Αθήνα για έναν μήνα για να τσεκάρω τις αντοχές του κινητήρα της και τις δικές μου στο σπρώξιμο.
Οι δυσκολίες δεν σταμάτησαν όταν πάτησα στο χώμα της Νοτίου Αμερικής το 2003 –όλη η προετοιμασία κράτησε δύο χρόνια–, ανταμείφθηκα όμως με τις πανέμορφες εμπειρίες που μοιράστηκα με τους ανθρώπους των Άνδεων – η διαδρομή που είχα χαράξει ήταν κατά μήκος της οροσειράς. Έκανα φίλους, με κάποιους από τους οποίους κρατάω ακόμη επαφή, και στις επτά χώρες που ταξίδεψα. Δεκαέξι χρόνια πριν, χωρίς ίντερνετ και facebook, η διαφορά ανάμεσα στην Ευρώπη και στη Νότια Αμερική ήταν τεράστια. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε στο Μπουένος Άιρες, μετά από 27.000 χλμ., που περιλάμβαναν τοπία κάθε είδους: ζούγκλες, ερήμους, στέπες και τις μοναδικές βουνοκορφές των Άνδεων.
Το σώμα μου γύρισε Ελλάδα πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι το πνεύμα μου. Για μήνες ένιωθα ευτυχισμένος μόνο όταν βρισκόμουν πάνω στην «Γκλόρια». Κόλλησα ξανά τον χάρτη της Νοτίου Αμερικής στον τοίχο για να χαράξω την επόμενη διαδρομή, και αυτό που κατάλαβα είναι ότι η θέληση υπερισχύει της λογικής. Οργάνωσα άλλα δύο πεντάμηνα ταξίδια στη Νότια Αμερική με την Γκλόρια, έναν μήνα του μέλιτος στη Νότια Ιταλία και τρία ταξίδια σε Κεντρική Αμερική και Μεξικό με την «Γκόρδα», την καινούργια «μπέμπα». Ακολούθησαν περισσότερα από δέκα οδοιπορικά στη Λατινική Αμερική, στα οποία όμως ταξίδευα με νοικιασμένες μοτοσικλέτες.
Το τελευταίο τρίμηνο ταξίδι μου έγινε στο Μεξικό με σκοπό να ξαναπαντρευτώ (γυρίσαμε λίγες ημέρες πριν από το lockdown). Όλα τα ταξίδια μου, όμως, μου έδωσαν εμπειρίες και τροφή για σκέψη. Το να ζεις για μεγάλo χρονικό διάστημα μακριά από τον τόπο σου, να συναναστρέφεσαι ανθρώπους από άλλη κουλτούρα σε κάνει πιο ανοιχτό, μαθαίνεις να σκέφτεσαι διαφορετικά. Διαπιστώνω συχνά επιστρέφοντας ότι βλέπω πιο καθαρά τα πράγματα.
Σε όσους με ρωτούν πόσο ασφαλές είναι να οδηγείς σε αυτές τις χώρες, απαντώ ότι η ασφάλεια ξεκινάει από τον ίδιο τον οδηγό: από το πώς σκέφτεται, τι μοτοσικλέτα οδηγεί, πόση αυτογνωσία έχει. Η γνώση σε σώζει. Όχι ο δρόμος, ούτε η χώρα. Γι’ αυτό η συμβουλή είναι «ονειρέψου ταξίδια με περίσσια θέληση και σχεδίασέ τα με περίσσια λογική».
Ηλίας βροχίδης
Νομάς του κόσμου
Το όνειρό μου μου ήταν να γυρίσω τον κόσμο με ένα 4×4 που είχα αγοράσει για τις φυσιολατρικές μου εξορμήσεις. Όταν διαπίστωσα ότι τα οικονομικά μου δεν μου το επέτρεπαν, άρχισα να σκέφτομαι τη λύση των δικύκλων. Έκανα μια έρευνα σχετικά με το πόσο επικίνδυνα είναι και τι μπορώ να κάνω για να ελαχιστοποιήσω τους κινδύνους, όπως το να φορώ ολόκληρη στολή και, κυρίως, να οδηγώ αργά έτσι ώστε να μην κάνω λάθη λόγω ταχύτητας και να έχω τον χρόνο να αποφύγω τα λάθη των άλλων οδηγών. Πολύτιμη τακτική ειδικά για χώρες της Ασίας και της Αφρικής, όπως η Ινδία και η Αίγυπτος, όπου οι συνθήκες στους δρόμους είναι χαοτικές. Αυτός θεωρώ ότι είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος σε ένα τέτοιο ταξίδι και όχι οι τρομοκράτες ή οι απαγωγείς που μόνο στην τηλεόραση έχω δει.
Το 2007, στα 23 μου, βγήκα για πρώτη φορά από την Ελλάδα και στην Ευρώπη με τη μοτοσικλέτα μου, μια Honda XR 250 του 1995. Σκοπός μου ήταν σε διάστημα δέκα μηνών να περιηγηθώ σε τέσσερις χώρες. Τελικά γύρισα μετά από δύο χρόνια και δυόμισι μήνες, έχοντας επισκεφτεί 14 ασιατικές χώρες. Οι εμπειρίες που αποκόμισα ήταν ανεκτίμητες, οι άνθρωποι που γνώρισα ήταν, οι περισσότεροι, απίστευτα φιλόξενοι και κάποιες φιλίες κρατούν μέχρι σήμερα. Το ταξίδι αυτό το περιγράφω στο βιβλίο «27 πανσέληνοι στην Ανατολή». Το πιο σημαντικό που έμαθα ταξιδεύοντας είναι η κατανόηση. Προτού κρίνω κάποιον, να προσπαθώ να τον κατανοήσω, γιατί καθένας μας έχει διαφορετικές εμπειρίες, νοοτροπία και τρόπο ζωής. Η κατανόηση είναι κάτι βασικό, που θεωρώ ότι λείπει από τις κοινωνίες μας. Το 2013 έφυγα και πάλι με προορισμό την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Σε τρία χρόνια εξερεύνησα 39 χώρες, καλύπτοντας 96.000 χλμ. (πάνω από δύο φορές την περιφέρεια της Γης!), και πάλι με την παλιά, μικρή μοτοσικλέτα μου. Το ταξίδι αυτό περιγράφεται στο βιβλίο «Ταξιδεύω άρα υπάρχω» (εκδ. iWrite).
Πολυτίμη Μποζνου
Η μηχανή με εξέλιξε
Οδηγούσα βέσπα για περίπου δέκα χρόνια για να μετακινούμαι μέσα στην Αθήνα. Το 2009, ανάμεσα σε άλλες αλλαγές που γίνονταν στη ζωή μου, αποφάσισα να πάρω μια μηχανή 650 κυβικών και να ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο, το οποίο ούτε που είχα φανταστεί ποτέ. Το πρώτο σόλο ταξίδι που έκανα ήταν στην Τουρκία το 2011 και το τελευταίο μεγάλο ταξιδιωτικό πέρυσι στην Ισλανδία. Φέτος, λόγω Covid-19, δεν ταξίδεψα στο εξωτερικό. Έτσι, είχα την ευκαιρία να ξαναγνωρίσω την Ελλάδα και να κάνω αρκετά ταξίδια με παρέα, κάτι που χάρηκα πολύ γιατί μου είχε λείψει.
Ως γυναίκα αναβάτης δεν αντιμετώπισα ποτέ θέμα σε καμία από τις χώρες όπου ταξίδεψα. Θα έλεγα μάλλον το αντίθετο. Όπου και όταν χρειάστηκα βοήθεια την έλαβα με μεγάλη προθυμία και ανιδιοτέλεια. Η «κακή» στιγμή μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε δρόμο του κόσμου. Παρακολουθώντας διάφορα σεμινάρια, εξελίχθηκα σαν αναβάτης και έμαθα να προστατεύομαι, όσο αυτό είναι εφικτό. Όταν οργανώνω ένα ταξίδι, φροντίζω να είμαι σε καλή φόρμα, να έχω κοιμηθεί αρκετά την προηγούμενη και να έχω φάει σωστά, γιατί συχνά πρέπει να διανύσω πολλά χιλιόμετρα μέσα στη μέρα, κάποιες φορές κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Η μηχανή με εξέλιξε και ως άνθρωπο. Με δίδαξε ότι μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Μου έμαθε να αξιοποιώ πράγματα και καταστάσεις μέσα από μια άλλη οπτική γωνία. Να απλοποιώ τη ζωή και να ιεραρχώ διαφορετικά τα πράγματα. Να βρίσκω λύσεις άμεσα, προκειμένου να αντεπεξέρχομαι σε δυσκολίες. Με έκανε πιο δυνατή: είναι ωραίο να ανακαλύπτεις πόση δύναμη έχεις ακόμα μέσα σου, κυρίως όταν είσαι ευάλωτος και εκτεθειμένος σε όλα τα στοιχεία της φύσης. Μου δίδαξε να παίρνω μαζί μου μόνο ό,τι χρειάζομαι. Να κοιτάζω εκεί που θέλω να πάω και να εστιάζω σε αυτό.
Μέσα από τον κόσμο της μηχανής γνώρισα εξαίρετους ανθρώπους και έκανα δυνατές φιλίες. Τα ταξίδια κάποιων από αυτούς με ενέπνευσαν να ξεκινήσω να ταξιδεύω μόνη μου. Το γεγονός ότι είμαι μόνη μου με κάνει να ενσωματώνομαι πιο εύκολα στην κάθε κοινωνία, στον κάθε πολιτισμό. Γιατί, εκτός από τη διαδρομή και τα τοπία, στο τέλος η ανθρώπινη επαφή είναι αυτό που μένει. Οι άνθρωποι που συναντάς, που θα ζητήσεις μια πληροφορία, που θα σε φιλοξενήσουν και θα σου δώσουν ένα πιάτο φαγητό χωρίς να σε έχουν ξαναδεί στη ζωή τους. Στο ταξίδι της επιστροφής μου από τη Βουλγαρία ξεκίνησα αργά (μεγάλο σφάλμα) από ένα χωριό στα ανατολικά για να φτάσω αυθημερόν στο Σιδηρόκαστρο για διανυκτέρευση, χάθηκα όμως γιατί το GPS είχε πάθει μια βλάβη και με πρόλαβε η νύχτα, οπότε ήταν δύσκολο να χρησιμοποιώ χάρτη. Επιπλέον, έπιασε δυνατή βροχή. Σκεφτόμουν ότι θα με έβρισκαν σε κάποιο βουνό, όχι σε καλή κατάσταση. Όταν έφτασα στο Σιδηρόκαστρο στη μία τα ξημερώματα, με υποδέχτηκαν στο ξενοδοχείο σαν παιδί τους. Με βοήθησαν να βγάλω τα βρεγμένα ρούχα, τις μπότες, μου έφτιαξαν ζεστή σούπα και την άλλη μέρα ένα υπέροχο πρωινό. Ταξιδεύοντας με μηχανή, έμαθα ότι ο απλός κόσμος είναι πάρα πολύ καλός, κάτι που είχα ξεχάσει ζώντας σε μεγάλη πόλη.