Γιατί μια βόλτα στη Φωκίωνος Νέγρη και τους γύρω δρόμους είναι… υποχρεωτική για κάθε Αθηναίο ή επισκέπτη.
Για πολλούς Αθηναίους η Φωκίωνος Νέγρη, ο πιο δημοφιλής πεζόδρομος στην Αθήνα, συμβολίζει, όχι περιέργως, δύο αντιφάσεις. Από τη μια το αστικό παρελθόν και την παλιά δόξα της Κυψέλης και από την άλλη το δυναμικό σήμερα σε μια νέα σύνθεση πληθυσμού. Επιστρέφω συχνά στην Κυψέλη, όχι μόνο για να περπατήσω στους δρόμους από τους οποίους έχω τις πρώτες αναμνήσεις της ζωής μου, αλλά και για να δω αυτό που γεννιέται. Και αυτό που γεννιέται είναι πέρα από κάθε στερεότυπο για την παρακμή της μεσοαστικής συνοικίας. Οι πόλεις αλλάζουν και αυτό που υπήρξε επιζεί μετουσιωμένο μέσα σε αυτό που είναι τώρα. Πιστεύω ότι κάθε Αθηναίος και επισκέπτης αυτής της πόλης θα πρέπει να έρχεται συχνά στη Φωκίωνος Νέγρη, για να νιώθει το τώρα σε μια διαρκώς ανανεούμενη εκδοχή.
Ακόμη και όταν ήμουν παιδί, η μνήμη του ρέματος που έρεε εκεί που βλέπει σήμερα κανείς τα ψηλά δέντρα, τα παγκάκια με μαμάδες με μωρά, συνταξιούχους, ζευγάρια Νιγηριανών και νεαρούς Πακιστανούς, ήταν μια παλιά ιστορία. Περπατάω στον πεζόδρομο και ξέρω ότι μέσα στη γη υπάρχουν τα υπόγεια νερά της Αθήνας που θεριεύουν σήμερα τα δέντρα της Φωκίωνος. Απολαμβάνω το πράσινο και την αίσθηση του νερού, θεατού και αθέατου, και κάθε φορά θα περάσω να δω το άγαλμα του Σκύλου, κοντά στη Δημοτική Αγορά. Θα αποτίσω φόρο τιμής στον σύντροφο των παιδικών παιχνιδιών και με χαρά τον βλέπω πάντα περικυκλωμένο από παιδιά που τρέχουν ολόγυρα και φωνάζουν και τον γεμίζουν χάδια. Είναι ένα έμβλημα της Κυψέλης.
Αλλά αν το άγαλμα του Σκύλου αγγίζει μια ψυχική ενδοχώρα και ένα πεδίο αναμνήσεων, η περιοχή της Φωκίωνος με τους γύρω δρόμους είναι ένα πυκνό εκθετήριο της αστικής αρχιτεκτονικής της Αθήνας, κυρίως της περιόδου 1930-1970. Αυτά τα σαράντα χρόνια του αθηναϊκού μοντερνισμού, από την αρ ντεκό και τις συνοικιακές εκδοχές του μπαουχάους έως το mid-century modernism, που διαχέεται σε όλη την Αθήνα και σφραγίζει το ύφος των παλαιών συνοικιών.
Ας πάρουμε ένα δρομάκι να περπατήσουμε παρέα. Η οδός Σποργίλου, παντελώς άσημη σε όσους δεν μένουν στην περιοχή, αρχίζει από τη Φωκίωνος, συναντά την οδό Σύρου και καταλήγει στην οδό Ζακύνθου. Είναι δηλαδή ένας δρόμος στην καρδιά της Κυψέλης όπου μπορεί κανείς να δει διώροφα σπίτια της αρ ντεκό και του μοντερνισμού του ’30, εκλεκτικιστικά της δεκαετίας του ’20 και πολυκατοικίες του ’50 και του ’60, και όλα αυτά σε απόσταση λίγων μέτρων. Ολόγυρα, όποιον δρόμο και να διαλέξετε, θα δείτε λίγο πολύ την ίδια μείξη, αλλά είναι καλό να κινηθείτε προς την πλατεία του Αγίου Γεωργίου, που μαζεύει πολύ κόσμο για καφέ, φαγητό και βόλτα. Από τη Φωκίωνος Νέγρη μπορείτε να φτάσετε σε δέκα λεπτά από πολλούς δρόμους, αλλά μια επιλογή είναι από τη Σποργίλου και μετά Ζακύνθου, Κυψέλης, Αγίου Μελετίου. Είναι μια διαδρομή πυκνή σε αρχιτεκτονική του 20ού αιώνα, θα σας ανταμείψει και θα σας φέρει κοντά στο πνεύμα της παλιάς Κυψέλης. Αλλά στην Αγίου Μελετίου αξίζει να στρίψετε στη Σποράδων αριστερά και στη γωνία με το μικρό δρομάκι που λέγεται Σπετσοπούλας θα βρείτε ένα όμορφο new age, concept store, για καφέ και χειροποίητα γλυκά, και ρούχα και χαρτικά, και στο υπόγειο εκθεσιακό χώρο. Η πλατεία του Αγίου Γεωργίου είναι δυο βήματα από εκεί, μέσω της οδού Επτανήσου με τις πυκνές νεραντζιές. Το άρωμα από τις νεραντζιές θα μπορούσε να είναι το σήμα κατατεθέν της Αθήνας…
Πρώτη δημοσίευση: “Greece Is Αθήνα”.
Μπορείτε να παραγγείλετε το τεύχος εδώ: https://subscription.