Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021

Οι προορισμοί της νέας χρονιάς που επέλεξαν οι αναγνώστες των New York Times.

49' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αυτή την εποχή του χρόνου, το ταξιδιωτικό τμήμα των New York Times δημοσιεύει την καθιερωμένη λίστα με τους 52 προορισμούς που αξίζει να επισκεφθούμε το νέο έτος. Ο κατάλογος συνοδεύεται από εξαιρετικές φωτογραφίες.

Λόγω πανδημίας, δεν τέθηκε καν στο τραπέζι η κατάρτιση της λίστας με τον τρόπο που το κάναμε μέχρι τώρα, κατ’ αρχάς για πρακτικούς λόγους: συνήθως αναθέτουμε σε έναν μικρό στρατό φωτογράφων να αναζητήσουν την τέλεια εικόνα, πράγμα που αυτή τη φορά ήταν σαφώς αδύνατο. Πέρα από αυτό όμως, η λίστα μας βασίζεται και σε μια δημοσιογραφική επιταγή: Τι νέο υπάρχει; Τι κάνει ένα μέρος τόσο συναρπαστικό και διαφορετικό ώστε να εκτοξευθεί στην κορυφή; Η πανδημία έβαλε στον πάγο τις περισσότερες από αυτές τις ενδιαφέρουσες από δημοσιογραφική άποψη εξελίξεις.

Το 2021 μας φέρνει ενώπιον μιας χρονιάς αβεβαιότητας. Με την πρόσφατη κυκλοφορία των εμβολίων, είναι πιθανό η ταξιδιωτική βιομηχανία να αρχίσει να ανακάμπτει. Αλλά δεν γνωρίζουμε ακόμη πότε και από πού θα ξεκινήσει αυτή η αναγέννηση. Συνεπώς, μια λίστα που ενθαρρύνει τους ανθρώπους να επιστρέψουν στα αεροπλάνα, τη στιγμή που τόσο πολλοί συνάνθρωποί μας υποφέρουν, θα έμοιαζε από πλευράς μας με έλλειψη ενσυναίσθησης. Ωστόσο ο κόσμος μας, με όλη την εκπληκτική φυσική ομορφιά και τον πολιτιστικό του πλούτο, είναι εδώ. Εάν το 2020 έχει κάνει ένα πράγμα για τους ανθρώπους που αγαπούν τα ταξίδια, είναι το ότι τους υπενθύμισε ότι ο πλανήτης δεν είναι ένας κατάλογος από μέρη που πρέπει να τικάρεις –Βενετία ΟΚ, Σερενγκέτι πήγαμε κι εκεί, κ.λπ.–, αλλά κάτι που αξίζει να εξερευνήσεις, να απολαύσεις και να αγαπήσεις.

Αυτή είναι και η ζωογόνος ιδέα πίσω από τους 52 προορισμούς της φετινής χρονιάς. Αντί για τους συνεργάτες και τους ανταποκριτές μας, στραφήκαμε σε μια άλλη ομάδα παθιασμένων ταξιδιωτών: τους αναγνώστες μας. Τους ζητήσαμε να μας μιλήσουν για τα πιο αγαπημένα μέρη τους και να μας εξηγήσουν γιατί αξίζουν μια θέση στη λίστα μας. Τους ζητήσαμε επίσης να μοιραστούν μαζί μας τις φωτογραφίες τους. 

Απάντησαν περισσότεροι από 2.000. Μας είπαν για τις πατρίδες τους, τις οποίες επανεκτίμησαν στη διάρκεια της πανδημίας. Για χώρες με τις οποίες διατηρούν στενούς οικογενειακούς δεσμούς, αλλά προς το παρόν μόνο να λαχταρήσουν μπορούν. Για προορισμούς διακοπών στους οποίους ξαφνικά ανακάλυψαν κάτι σημαντικό για τους ίδιους. Διαβάζοντας τις προτάσεις τους, μας έγινε σαφές ότι, ενώ η λίστα μας συνήθως εστιάζει στις αλλαγές που συμβαίνουν σε ένα μέρος, τα ίδια τα μέρη μπορούν να επιφέρουν βαθιές αλλαγές στους ανθρώπους που τα επισκέπτονται – και αυτός είναι εξαρχής ο λόγος για τον οποίο ταξιδεύουμε.

Αφού κάναμε τις επιλογές μας, μια ομάδα δημοσιογράφων πήρε συνέντευξη από τους συγκεκριμένους αναγνώστες. Η τελική λίστα που δημοσιεύεται εδώ είναι ένας συνδυασμός των αρχικών προτάσεων και της επικοινωνίας που ακολούθησε, συμπυκνωμένης και επιμελημένης για λόγους ακρίβειας και οικονομίας χώρου.

Οι συνεργάτες μας προέρχονται από όλο τον κόσμο, γεγονός που υπογραμμίζει ότι, παρά τα lockdowns, είμαστε πραγματικά μια παγκόσμια κοινότητα. Αυτή η λίστα κλίνει θεματικά περισσότερο προς την ύπαιθρο από ό,τι συνήθως. Περιλαμβάνει επίσης μέρη που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν απίθανο να επιλέξουμε – πολύ «ταπεινά», πολύ «επικίνδυνα» ή πολύ προσωπικά για να έχουν θέση σε μια λίστα με μέρη που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείς. Αλλά εδώ θα βρείτε προορισμούς που αξίζει να αγαπήσετε. Και αυτό κάνει όλη τη διαφορά. – AMY VIRSHUP

1. Ισφαχάν, Ιράν

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-1
© VISUALHELLAS.GR

Έχω αποσπασματικές αναμνήσεις από το Ισφαχάν: το τσιτσίρισμα στο τηγάνι του nan panjereh, του μπελαλίδικου τραγανού γλυκίσματος καθώς η γιαγιά μου μου δείχνει πώς να το βυθίσω στο καυτό λάδι. Οι χαμογελαστοί, πολυλογάδες ταξιτζήδες με τις ατελείωτες ερωτήσεις τους για την Αμερική και τις παιχνιδιάρικες σπόντες τους για την προφορά μου. Τα ελικοειδή σοκάκια που αποκαλύπτουν κρυμμένες γωνιές στο Μεγάλο Παζάρι.

Είναι άλλο πράγμα ο ιρανικός λαός και άλλο η κυβέρνησή του. Μακάρι οι Αμερικανοί να μπορούσαν να δουν τη ζωηρή περιέργεια που έχουν οι άνθρωποι που ζουν εδώ.
Συνήθιζα να επισκέπτομαι το Ισφαχάν κάθε χρόνο. Περνούσα πολλές ώρες το πρωί αθλούμενη σε γυμναστήρια μόνο για γυναίκες. Το απόγευμα παρακολουθούσα τον παππού μου να ποτίζει με αγάπη τα φυτά στον κήπο του και να απομακρύνει τις αδέσποτες γάτες. Αλλά η διχαστική πολιτική –και τώρα η Covid-19– έχουν κάνει πιο δύσκολη την επιστροφή. Ο παππούς μου πέθανε πριν από δύο χρόνια. Δεν ήμουν εκεί. Νιώθω τα φαρσί να σκουριάζουν στη γλώσσα μου.

Η Neeknaz Abari, 22 ετών, μεγάλωσε στην Ουάσιγκτον και εργάζεται σε μια συμβουλευτική εταιρεία στο Ντάλας. 

2. «Χρυσό Τρίγωνο» της Μοντάνα, ΗΠΑ

Μεγάλωσα σε ένα αγρόκτημα 22 χλμ. δυτικά της πόλης Μπιγκ Σάντι, στη Μοντάνα.

Κοντά στη φάρμα μας υπήρχε ένας παλιός λάκκος για βουβάλια, ενώ στο μπροστινό βοσκοτόπι μπορούσες να διακρίνεις τα απομεινάρια ενός αρχαίου ινδιάνικου οικισμού. Όταν ήμουν παιδί, κάθε πρωί αντίκριζα πρώτα τη γη και έπειτα τον κόσμο.

Τα απογεύματα του καλοκαιριού, το φως διαρκεί πολύ εκεί. Φυσούν μόνιμα δυνατοί άνεμοι. Γύρω από μια γωνιά του κύριου αγροκτήματος είχαμε σειρές από δέντρα, που λειτουργούσαν ως ζώνη προστασίας. Πήγαινα όταν ήμουν παιδί και έφτιαχνα τον μικρό μου κόσμο από τους χωμάτινους σβόλους της γης που ήταν και είναι κομμάτι της ψυχής μου. Είσαι μικρός σε αυτό το μέρος της χώρας.

H Ντορίν Στίβενς, 71 ετών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μοντάνα. Είναι συνταξιούχος και ζει με τον σύζυγό της στο Άρλινγκτον της Μασαχουσέτης.

3. Μαλπαΐς, Κόστα Ρίκα

Το 2005 βρέθηκα για σπουδές στο Σαν Χοσέ της Κόστα Ρίκα. Κάποια στιγμή επισκεφθήκαμε το Μαλπαΐς, μια παραλία στην ακτή του Ειρηνικού. Μας πήρε ώρες για να φτάσουμε –χρειάστηκε να πάρουμε λεωφορείο, φέρι μποτ και ταξί– και θυμάμαι να αναρωτιέμαι αν τελικά θα άξιζε τον κόπο.

Ήταν πανέμορφα. Τη νύχτα επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι. Βρισκόμουν στην παραλία και στρέφοντας το βλέμμα στον ουρανό μπορούσα να παρατηρήσω καθαρά τα αστέρια. Εκεί είδα επίσης για πρώτη φορά στη ζωή μου δορυφόρο. Ένιωσα μικρή και μεγάλη ταυτόχρονα.

Όταν ταξιδεύεις, έχεις την ευκαιρία να γίνεις μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού σου. Στο Μαλπαΐς κοιμόμασταν στις αιώρες της παραλίας – μας κόστιζε μόλις ένα δολάριο. Ένιωθα τόσο ελεύθερη.

Η Kara Hoholik είναι διευθύνουσα σύμβουλος της εταιρείας μάρκετινγκ περιεχομένου Social for Good Co. Ζει σε ένα αγρόκτημα στο δυτικό Μίσιγκαν.

4. Los Llanos, Κολομβία

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-2
© AFP/VISUALHELLAS.GR

Πέρα από τις τουριστικές πλατείες της Καρταχένα και την αστική βουή της Μπογκοτά, οι δραματικές κορυφές των Κολομβιανών Άνδεων διασκορπίζονται στα ανατολικά σε αχανείς, άγριες πεδιάδες, που ονομάζονται Los Llanos. Τους τροπικούς ρυθμούς αντικαθιστά ο οξύς ήχος της άρπας στον τοπικό χορό joropo, ενώ η μυρωδιά της θάλασσας δίνει τη θέση της σε καταπράσινα τοπία, κοπάδια βοοειδών και καπνό ψησταριάς.

Παρότι η Κολομβία προσελκύει όλο και περισσότερους διεθνείς επισκέπτες τα τελευταία χρόνια, τα Los Llanos παραμένουν εκτός ταξιδιωτικού ραντάρ. Συνδυάζουν την παρθένα βιοποικιλότητα με την παραδοσιακή αγροτική κουλτούρα, που μοιάζει χαμένη στον χρόνο. Ανακόντα, πίθηκοι αλουάτα, καπιμπάρα και κροκόδειλοι συμβιώνουν με κτηνοτρόφους, αγρότες και χιλιάδες βοοειδή. Aυτές οι πεδιάδες υπήρξαν κάποτε τόπος διεξαγωγής των πιο άγριων μαχών της εποχής της Ανεξαρτησίας, αλλά και αυτόπτες μάρτυρες της βίας του αντάρτικου του 20ού αιώνα και της διακίνησης ναρκωτικών. Όπως η υπόλοιπη Κολομβία, σήμερα τα Los Llanos αναδεικνύονται –αν και όχι με σταθερότητα– σε τόπο ηρεμίας.

5. Όαση Σίβα, Αίγυπτος

Η Σίβα στοιχειώνει τα όνειρά μου. Αυτή η όαση, σχεδόν 650 χλμ. από το Κάιρο, στην οποία για να φτάσεις οδηγείς σε μοναχικούς δρόμους της ερήμου, είναι ένας τόπος με απεριόριστη θέα και ιδανικός για κουβέντες από καρδιάς. Μόνο ένας δρόμος πηγαίνει στη Σίβα: μια κοιλάδα με συκιές και φοινικόδεντρα, θερμές και παγωμένες πηγές.
Κατοικημένη από τους παλαιολιθικούς χρόνους, είναι το μέρος στο οποίο συνυπάρχουν παρόν, παρελθόν και μέλλον. Εκεί θα συναντήσετε ένα βουνό γεμάτο Πτολεμαϊκούς τάφους και το Μαντείο του Άμμωνα – και οι μεν και το δε ηλικίας χιλιάδων ετών.

Όταν λέω ότι στοιχειώνει τα όνειρά μου, το εννοώ. Συχνά βρίσκω τον εαυτό μου να περπατά νύχτα μέσα σε οπωρώνες με χουρμαδιές στην έρημο, νιώθοντας τη δροσερή άμμο στα κουρασμένα πόδια μου καθώς κοιτάζω τα αστέρια. Πάντα ξυπνώ με μια αίσθηση ηρεμίας και διαύγειας.

Η Catherine Litten από το Χάιατσβιλ του Μέριλαντ εργάζεται ως διευθύντρια υποτροφιών σε έναν μη κερδοσκοπικό εκπαιδευτικό οργανισμό.

6. Διαδρομή Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα, Ισπανία

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-3
© Gonzalo Azumendi/laif

Ο παππούς μου και εγώ έχουμε κάνει μαζί τέσσερα κομμάτια της διαδρομής του Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα. Είναι 80 ετών και καθολικός. Είμαι 35 και σκεπτικιστής. Οι βόλτες μας λειτούργησαν για εκείνον ως ευκαιρίες για να μου αφηγηθεί χωρίς περισπασμούς την ιστορία της οικογένειας και μια ολόκληρη ζωή γεμάτη σοφία, διανθισμένη από ταυρομαχίες και τάπας. Η πρώτη μας πεζοπορία έγινε το 2007, μετά τον θάνατο δύο αδελφών του. Δεν περίμενα να το απολαύσω, όμως τελικά εκτίμησα τόσο τον διαλογισμό που αναγκαστικά έκανα στη διαδρομή όσο και τους άλλους περιπατητές που συναντήσαμε στην πορεία. Επιστρέψαμε πολλές φορές, παίρνοντας μαζί διαφορετικά μέλη της οικογένειάς μας κάθε φορά. Διανύοντας με τα πόδια χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων, επαναδιαπραγματεύτηκα δουλειές, σχέσεις, την ίδια την πορεία της ζωής μου. Κάθε φορά που πλησιάζεις σε μια πόλη, πραγματικά μυρίζεις, ακούς και βλέπεις τη σταδιακή αλλαγή από το αγροτικό στο αστικό τοπίο και πάλι από την αρχή. Ο πατέρας μου πέθανε πρόσφατα. Ελπίζουμε να επιστρέψουμε του χρόνου και να περπατήσουμε για λογαριασμό του τα τελευταία 100 χιλιόμετρα της γαλλικής διαδρομής. Θα ήταν για μένα μια ευκαιρία να στοχαστώ γεμάτος ευγνωμοσύνη για την οικογένεια που άφησα πίσω μου.

O Sam Michaux είναι από τη Μινεσότα. Μετακόμισε στο Λος Άντζελες για να αφοσιωθεί στη συγγραφή βιβλίων. 

7. Αρούμπα

Η μαμά μου είναι από την Αρούμπα και δύο από τις θείες μου ζουν ακόμα εκεί. Μια θεία αγόρασε το σπίτι των παππούδων μου, οπότε, όταν πηγαίνουμε, πίνουμε το κρασί μας στην ίδια πίσω βεράντα όπου έπαιζα όταν ήμουν παιδί.

Όταν βρίσκομαι εκεί, μπορεί να ξυπνήσω νωρίς ένα πρωινό και να πάω στο Εθνικό Πάρκο Arikok ή να επισκεφτώ τα σπήλαια Guadirikiri και Fontein. Κατεβαίνω στην παραλία κάθε μέρα. Αλλά ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα είναι να περνάω χρόνο στο Σαν Νίκολας, από όπου κατάγεται η οικογένειά μου. Έχω δει το μέρος να αλλάζει. Από πολύβουη πόλη που εξαρτούσε την ύπαρξή της από τα διυλιστήρια πετρελαίου που λειτουργούσαν εδώ, εξελίχθηκε σε ένα κάπως καταθλιπτικό χωριό όταν το εργοστάσιο έκλεισε. Τώρα, έχει ξαναγεννηθεί χάρη στην Έκθεση Τέχνης της Αρούμπα, που πραγματοποιείται εδώ κάθε χρόνο.

Κάνοντας τεστ DNA, ανακάλυψα ότι έχω πολύ βαθιές ρίζες σε αυτόν τον τόπο. Η προγιαγιά μου κατάγεται από τη φυλή Arawak. Σήμερα, μεγάλο μέρος του νησιού είναι φτιαγμένο αποκλειστικά για τους τουρίστες, όμως υπάρχουν πολλά ακόμη να εξερευνήσει κανείς.

Η Elise Thompson είναι μάρκετινγκ μάνατζερ. Έχει ζήσει στη Νέα Υόρκη για δεκαέξι χρόνια.

8. Ασουνσιόν, Παραγουάη

Όταν κατεβαίνεις από το αεροπλάνο στην Ασουνσιόν, την πρωτεύουσα της Παραγουάης, είναι λες και ανοίγεις φούρνο: η ζέστη θολώνει τα γυαλιά σου και ο αέρας μυρίζει ντίζελ και ψητό κρέας. Τα πολύχρωμα λεωφορεία τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην πόλη όπου έζησα για δύο χρόνια – αναπόφευκτα επιβραδύνουν λόγω των μάνγκο και των λαπάχο που φυτρώνουν στους δρόμους: η πρακτική εδώ είναι, αντί να κόβουν τα δέντρα, να στρώνουν την άσφαλτο γύρω από αυτά. Μερικές φορές η Παραγουάη θεωρείται μεταβατικός σταθμός από τα τροπικά δάση της Βραζιλίας στις αλυκές της Βολιβίας. Οι backpackers έχουν την τάση να την παρακάμπτουν για χάρη των πιο φανταχτερών γειτονικών κρατών. Όμως, για μένα, το ταξίδι δεν είναι η λήψη φωτογραφιών σε διάσημα τοπόσημα, αλλά οι άνθρωποι. Και η Παραγουάη είναι το μέρος όπου πολλοί ντόπιοι θα προσφερθούν  να σε πάνε ή να σε φέρουν από το αεροδρόμιο. Αυτή την αίσθηση αποδοχής την αντιλαμβάνονται και οι επισκέπτες.

Η Abigail Williamson είναι καθηγήτρια αγγλικής γλώσσας στο νησί Martha’s Vineyard της Μασαχουσέτης. 

9. Μεδίνα του Μαρακές, Μαρόκο

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-4
© Jean Carlo Emer/Unsplash

Έχω φύγει από τη Μεδίνα εδώ και δύο χρόνια, αλλά αυτός ο έρωτας κρατάει ακόμα. Δίδασκα σε ένα πανεπιστήμιο του Μαρακές και τη δεύτερη χρονιά μου εκεί νοίκιασα ένα διαμέρισμα που μου άρεσε πολύ: βρισκόταν στην καρδιά της Μεδίνας, στην παλιά πόλη, και είχε μια υπέροχη ταράτσα. Μέσα στη Μεδίνα υπάρχει πάντα αυτός ο θόρυβος κάπου στο βάθος: τύμπανα, ο ήχος χιλιάδων περαστικών. Από την ταράτσα μου μπορούσα να διακρίνω επτά τζαμιά. Πέντε φορές την ημέρα η πρόσκληση για προσευχή ξεκινούσε διαδοχικά από το καθένα από αυτά με διαφορά λίγων δευτερολέπτων, σαν μια μάχη φωνών. Έμαθα τι θα πει κρύο της ερήμου – το σπίτι μου είχε ανοίγματα που δεν έκλειναν, οπότε, όταν η θερμοκρασία έπεφτε στους 4 βαθμούς, έκανα κάμπινγκ στην κρεβατοκάμαρα με τον υπνόσακό μου. Έχω ένα αεροπορικό εισιτήριο για το Μαρόκο τον Φεβρουάριο. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορέσω να το χρησιμοποιήσω, αλλά έχω εναποθέσει πάνω του όλο μου το είναι. 

Η Jennifer Borch ζει στην πόλη Ιεριχώ του Βερμόντ, όπου εργάζεται ως συντονίστρια εκπαιδευτικών προγραμμάτων στην Αμερικανική Επιτροπή Προσφύγων και Μεταναστών.

10. Laugavegur Trail, Ισλανδία

Το 2019 διέσχισα το Laugavegur Trail, μια διαδρομή μήκους 55 χλμ. στη νότια Ισλανδία, με τη φίλη μου Μέρεντιθ και τη μητέρα της. Ήταν η πρώτη φορά που κάποια από τις τρεις μας είχε σχεδιάσει παρόμοια πεζοπορία στο εξωτερικό.

Αναρριχηθήκαμε σε έναν παγετώνα χρησιμοποιώντας κραμπόν και άλλα τεχνικά μέσα και πεζοπορήσαμε κατά μήκος 10 χιλιομέτρων ηφαιστειακής τέφρας. Την τελευταία ημέρα, σκαρφαλώσαμε σε μια γέφυρα από έναν τεράστιο καταρράκτη. Τα βουνά ήταν καλυμμένα με βρύα και ο ουρανός είχε ένα τέλειο μπλε χρώμα. Ένιωσα τυχερή που έβλεπα κάτι τόσο ξεχωριστό και όμορφο.

Είμαι μια υπέρβαρη Κινέζα και κατά καιρούς μού έχουν πει ότι δεν μπορώ να κάνω τέτοια πράγματα. Αλλά μαντέψτε: τα έκανα και μάλιστα πολύ καλά! Έχω σκαρφαλώσει σε τοίχο από πάγο. Έχω διασχίσει δεκάδες ποταμών με ένα σακίδιο στην πλάτη μου. Αυτό το μονοπάτι μού δίδαξε πόσο δυνατή μπορώ να είμαι.

11. Νιανσογκόνι, Mπουρκίνα Φάσο

Η Μπουρκίνα Φάσο είναι μια χώρα της Δυτικής Αφρικής με έρημο και δέντρα μπαομπάμπ, όπου ομιλούνται περισσότερες από 60 γλώσσες.

Είχα ακούσει φήμες για ένα εγκαταλελειμμένο χωριό, χτισμένο στο χείλος του γκρεμού, όπως το Μέσα Βέρντε των ΗΠΑ, το οποίο δεν βρισκόταν μακριά από το μέρος όπου έμενα.

Όταν ένας φίλος ήρθε για επίσκεψη, φύγαμε για ένα τριήμερο ταξίδι με μηχανή, με προορισμό τους γκρεμούς του Νιανσογκόνι και τις κορυφές Σίντου. Ενώ το Νιανσογκόνι ήταν μόνο 32 χλμ. μακριά, ο δρόμος ήταν δύσκολος. Βρισκόμασταν καταμεσής της θερμής περιόδου της χρονιάς και φτάσαμε κατασκονισμένοι και αφυδατωμένοι. Αλλάξαμε ρούχα, ήπιαμε μια αναπάντεχα κρύα μπίρα Brakina και ακολουθήσαμε τον οδηγό μας σε μια πεζοπορία στα βράχια.

Aντικρίσαμε αυτό το εγκαταλελειμμένο χωριό των τρωγλοδυτών της φυλής Wara, η οποία τον 14ο αιώνα κατέφυγε στους λόφους για να ξεφύγει από τις γειτονικές φυλές Senufo. Στην κορυφή, στην ησυχία ανάμεσα στα δέντρα μπαομπάμπ, στην άκρη της Γης.

Η Teresa Gotlin-Sheehan είναι καθηγήτρια κοινωνικών σπουδών σε λύκειο του Ντένβερ. Ως μέλος της εθελοντικής οργάνωσης Peace Corps, έζησε στην Μπουρκίνα Φάσο από το 2012 έως το 2014.

12. Wadi Rum, Ιορδανία

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-5
© Valdemaras D./Unsplash

Στο Wadi Rum πρέπει να πάτε την ώρα του δειλινού. Η κόκκινη άμμος θα αποκτά δεκάδες αποχρώσεις του ροζ και του χρυσού, καθώς ο ήλιος θα γλιστρά πίσω από τους αρχαίους βράχους. Κάτω από το φως, τα βουνά θα κάνουν κι αυτά τα δικά τους παιχνίδια και θα μεταμορφώνονται σε φάλαινες, μυστηριώδεις πίνακες ζωγραφικής, την ίδια τη Μητέρα Φύση.

Το Wadi Rum είναι ένα μέρος ανέγγιχτο για αιώνες. Το πρόγραμμα του επισκέπτη καθορίζεται από την ανατολή και τη δύση του ήλιου. Μέσα στην απεραντοσύνη, νιώθεις κοντά στο κέντρο του σύμπαντος.

Επέστρεψα στην ενήλικη ζωή μου, έχοντας κάνει εκεί πολλές πεζοπορικές εκδρομές στα μαθητικά μου χρόνια. Ζούσα στη Νέα Υόρκη και είχα συνηθίσει στον θόρυβο της πόλης. Συνειδητοποίησα ότι είχα περπατήσει σε αυτή την άμμο πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά δεν είχα εκτιμήσει ποτέ το μεγαλείο της. Το timing έχει τεράστια σημασία, τόσο στο ηλιοβασίλεμα όσο και στη ζωή. Αν φτάσετε την κατάλληλη στιγμή, το Wadi Rum θα σας αλλάξει για πάντα.

Ο 34χρονος Hashem Sabbagh είναι δικηγόρος που μεταπήδησε στη σκηνοθεσία. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αμμάν της Ιορδανίας. 

13. Κοιλάδα Methow, Ουάσιγκτον

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-6

Ερχόμουν στην κοιλάδα Methow επί πέντε χρόνια για σκι αντοχής, πριν τη δω να ανθίζει. Το Εθνικό Πάρκο North Cascades ήταν γεμάτο μπλε και πράσινες βουνοκορφές, ενώ την κοιλάδα αποκάτω σκέπαζαν κίτρινα λουλούδια, ένα βορειοαμερικανικό είδος ηλίανθου. Ήξερα τότε πως ήθελα να μείνω εδώ για πάντα και να παρατηρώ τα χρώματά της να αλλάζουν ξανά και ξανά.

Αγόρασα το σπίτι μου μερικούς μήνες αργότερα, ως άλλη μια μπροστάρισσα του κόσμου που εργαζόταν εξ αποστάσεως και άφηνε την πόλη πίσω της. Αυτό συνέβη τον Σεπτέμβριο του 2019. Πλέον έχω ζήσει την κοιλάδα Methow όλες τις εποχές του χρόνου και υπήρξε το καταφύγιό μου κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Αφότου ήρθα εγώ, ακολούθησαν και άλλοι. Υπάρχει ωστόσο χώρος για όλους μας, πράγμα που ευνοεί και την κοινωνική αποστασιοποίηση.

Η κοιλάδα αποτελείται από τρεις κοινότητες, τη Μαζάμα, το Γουίνθροπ και το Τουίσπ, όπου πηγαίνω τα καλοκαίρια για να αγοράσω 12 κιλά τοματίνια και βανίλιες. Το φθινόπωρο περπατώ μέχρι το παρατηρητήριο της βουνοκορφής Γκόουτ Πικ και θαυμάζω τους λάρικες (σ.σ. κωνοφόρα δέντρα) που κιτρινίζουν και από μακριά μοιάζουν σχεδόν χρυσοί.

Η κοιλάδα Methow μπορεί να είναι μικρή, όμως πλέον τη γνωρίζω… προσωπικά. Το τοπίο της είναι βάλσαμο και αυτή ένα πολύτιμο μέρος.

Η Rose Thompson, 32 ετών, ζει στην κοινότητα Μαζάμα της πολιτείας Ουάσιγκτον με τον σύντροφό της και δύο σκυλιά.

14. Λίμνη Μίσιγκαν, ΗΠΑ

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-7
© K B/Unsplash

Όταν έφυγα από το Βανκούβερ για να κάνω το διδακτορικό μου στο Σάουθ Μπεντ της Ιντιάνα, νόμιζα ότι είχα χάσει τη θάλασσα, τον ουρανό και τα βουνά. Κανείς δεν μου είχε μιλήσει για τη λίμνη Μίσιγκαν.

Στις πρώτες φθινοπωρινές μου διακοπές, ο σύζυγός μου και εγώ οδηγήσαμε έως εκεί για να τη δούμε από κοντά. Οι άγριοι αμμόλοφοι, τα βρυχώμενα κύματα και ο ατελείωτος ορίζοντας με εντυπωσίασαν. Το επόμενο καλοκαίρι, κολύμπησα για ώρες στα νερά της.

Οι επισκέψεις στη λίμνη Μίσιγκαν έγιναν σταδιακά μια συνήθεια για κάθε εποχή του χρόνου: τo εντυπωσιακό φαινόμενο των κυμάτων από πάγο τον χειμώνα, τα αγριολούλουδα τον Απρίλη, το κολύμπι αργά το φθινόπωρο. Περάσαμε το καλοκαίρι της καραντίνας με την οικογένειά μας στο Ποκόνος της Πενσυλβάνια, ώστε να έχουμε βοήθεια για τη φροντίδα του γιου μας, του Τζεμ. Την πρώτη εβδομάδα που επιστρέψαμε, τον πήγα στη λίμνη. Ήταν περίπου τριών μηνών. Περπάτησα μέσα στο νερό κρατώντας τον στην αγκαλιά μου. Ήθελα να βιώσει αυτή την εμπειρία, που ήταν τόσο σημαντική στη δική μου ζωή.

H Jillian Snyder είναι καθηγήτρια ανθρωπιστικών σπουδών και αγγλικής γλώσσας στο Βαλπαραΐσο της Ιντιάνα.

15. Σκωτσέζικα Χάιλαντς, Ηνωμένο Βασίλειο

Τα Σκωτσέζικα Χάιλαντς άλλαξαν τον τρόπο που βλέπω την ίδια μου τη χώρα. Μεγάλωσα στο δυτικό Σάσεξ, στη νότια ακτή της Αγγλίας, αλλά τα επισκέφθηκα για πρώτη φορά μόλις το 2017.

Σε εκείνο το ταξίδι οδηγήσαμε στον αυτοκινητόδρομο NC500 και συναντήσαμε τη θέα των χιονισμένων βουνών που αντανακλώνται στη λίμνη με τον πιο τέλειο τρόπο. Όταν ταξιδεύεις, υπάρχουν αυτές οι στιγμές που αποκαλώ «στιγμές 100%», και η συγκεκριμένη ήταν μία από αυτές.

Μόλις μπορέσουμε να ξαναταξιδέψουμε με ασφάλεια, τα Χάιλαντς είναι ένα από τα πρώτα μέρη που θα πάω. Θα πάρω το νυχτερινό τρένο για το Ίνβερνες, θα επισκεφθώ το Εθνικό Πάρκο Cairngorms και θα μείνω στο ξενοδοχείο Fife Arms. Θα φτάσω μέχρι τα αποστακτήρια ουίσκι του Isle of Jura και θα κάνω μεγάλες βόλτες στον αέρα και στη βροχή. Η εποχή που διανύουμε υπήρξε βασανιστική, αλλά ελπίζω ότι όλοι μπορέσαμε να μάθουμε να αγαπάμε και να εκτιμάμε πραγματικά τον τόπο μας.

O Morgan Charles ζει στο Σόμερσετ της Αγγλίας και εργάζεται στο τμήμα εταιρικής ασφάλειας της United Airlines.

16. Ντακάρ, Σενεγάλη

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-8
© Samuel Aranda/The New York Times

Προσγειώθηκα στο Ντακάρ και μου αποκαλύφθηκαν ο πιο γαλάζιος ουρανός που έχω δει ποτέ, εκατοντάδες δέντρα μπαομπάμπ, η σκόνη της άμμου και ένα αγγελικό φως. Το Ντακάρ είναι μια πόλη της οποίας η σταθερότητα με έχει βοηθήσει να βρω το «κέντρο» μου στις πιο ασταθείς στιγμές της ζωής μου. Είναι ένα μέρος που η παράδοση διατρέχει κάθε γωνιά του: από τη γλώσσα Wolof μέχρι το μοίρασμα του φαγητού και ειδικά του thieboudienne, του τοπικού πιάτου από ψάρι και ρύζι που μαγειρεύεται σε κόκκινη σάλτσα. 

Γιόρτασα τα 25α γενέθλιά μου στο Ντακάρ. Μια πόλη με ξεκάθαρη αίσθηση του εαυτού της, των ιδανικών και της ιστορίας της, μια πόλη που αρνείται να είναι όπως οι άλλες, μια πόλη που μου δίδαξε τη σημασία τού να είμαι αυτή που είμαι, μια πόλη που με έκανε να αναρωτιέμαι τι πρεσβεύω σε αυτόν τον κόσμο. 

Στο Ντακάρ ένιωσα να δυναμώνω. Η πόλη στάθηκε στο πλευρό μου. Δεν ένιωσα ποτέ πως δεν είμαι ασφαλής – και για μια μαύρη γυναίκα οπουδήποτε στον κόσμο αυτό είναι σπουδαίο πράγμα.

17. Εθνικό Πάρκο Yarra Ranges, Αυστραλία

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-9

Λίγα μέρη αγαπώ τόσο βαθιά όσο το πάρκο Yarra Ranges, και ειδικά τους πανύψηλους ευκαλύπτους του. Το πάρκο είναι ιδιαίτερα δημοφιλές το καλοκαίρι, αλλά στα καλύτερά του είναι τον χειμώνα, όταν το σκεπάζει το χιόνι.

Μου αρέσει να το επισκέπτομαι μετά από έντονη χιονόπτωση, όταν ο δρόμος που οδηγεί σε αυτό κλείνει και αναγκαστικά ακολουθώ την εναλλακτική οδό: δύο ώρες διαδρομή με τη δημοτική συγκοινωνία και μετά περπάτημα. Κανείς άλλος δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει αυτό, με εξαίρεση την τρελή της γειτονιάς, δηλαδή εμένα. Δεν με νοιάζει, γιατί έτσι έχω όλο το πάρκο δικό μου – μαζί και τους κατοίκους του, τους φασκωλόμυς (σ.σ. μαρσιποφόρα φυτοφάγα ζώα), τoυς καγκουρολαγούς και τα ενδημικά πτηνά lyrebird, που μιμούνται ό,τι ακούν γύρω τους. Αν στήσω αυτί, μπορώ να ακούσω κάπου είκοσι διαφορετικές φωνές από το ίδιο πουλί, το οποίο συγχρόνως κάνει και έναν μικρό χορό για να προσελκύσει το ταίρι του. Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα το πάρκο, δεν το πίστευα ότι υπήρχε τέτοιο μέρος τόσο κοντά στο σπίτι μου. Έκτοτε πηγαίνω κάθε χειμώνα.

Η Eden Alley-Porter είναι ιστιοπλόος, αρχαιολόγος και εξερευνήτρια και ζει στη Μελβούρνη.

18. Kaliya Dhrow, Iνδία

Πάντα αναζητώ δρόμους που δεν υπάρχουν στους χάρτες. Μιλάω με τους ντόπιους και τους αφήνω να με καθοδηγήσουν.

Οδηγώντας κατά μήκος ενός χωματόδρομου, περάσαμε έναν λόφο που η φύση έχει χωρίσει στα δύο. Και στα δύο τμήματά του κυλάει νερό, ενώ οι κορυφές είναι απόκρημνες.

Είχε μεσημεριάσει, ο ήλιος έκαιγε και είχαμε οδηγήσει για δύο ώρες μέχρι το τέλος του δρόμου. Σταθμεύσαμε τις μηχανές μας.

Από το χείλος ενός κρατήρα χάθηκα με το βλέμμα σε αυτό το θαυμάσιο, απέραντο κόκκινο τοπίο: γραμμές πορφυρές, κροκί, πορτοκαλιές. Άρχισα να κατεβαίνω, βουτώντας μέσα στις διαφορετικές αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος, ώσπου έφτασα σε έναν καταρράκτη με ψάρια που χοροπηδούσαν στο νερό, κόντρα στο ρεύμα.

Ο Varun Suchday από το Bhuj της Ινδίας οδήγησε με τη μοτοσικλέτα του στην απομακρυσμένη περιοχή κοντά στο χωριό Bhadli, με τον πατέρα και τους θείους του, το 2020.

19. Βηρυτός, Λίβανος 

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-10
Dylan Griffin/The New York Times

Ο Λίβανος συχνά απεικονίζεται ως μια χώρα που μαστίζεται από τραγωδίες – πολέμους, διαφθορά, οικονομική κατάρρευση. Αλλά για μένα η Βηρυτός, η κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα του Λιβάνου, είναι το μέρος όπου έχω περάσει νύχτες απίθανης διασκέδασης. Όσο για τα βουνά και την ακτογραμμή της, γοητεύουν με την αινιγματική ομορφιά τους. Όταν ήμουν έξι μηνών, ο πατέρας μου, ο οποίος γεννήθηκε στο χωριό Σαχέλ Άλμα, με πήγε στην πατρίδα του για να βαπτιστώ. Μία γενιά αργότερα, επέστρεψα με την έξι μηνών κόρη μου στην αγκαλιά μου. Μετείχε του ίδιου μυστηρίου στην ίδια μικρή εκκλησία της παραθαλάσσιας πόλης Jounieh. Έγραψα το όνομά της στο ίδιο βιβλίο βάπτισης.

Στον δικό μου Λίβανο, οι θείες μου ετοιμάζουν πιάτα με μεζέδες που πιάνουν από τη μία άκρη της τραπεζαρίας έως την άλλη, καθώς οι υπόλοιποι τσιμπολογάμε χλωρά αμύγδαλα. Ο αέρας είναι αρωματισμένος με άνθη πορτοκαλιάς και γαρδένιες από τον κήπο της γιαγιάς μου. Ο ήλιος βυθίζεται στη Μεσόγειο και μου προσφέρεται η απόλυτη πολυτέλεια: η αγκαλιά της οικογένειας.

Η Carolinne Griffin, 42 ετών, είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος. Ζει στο Βερμόντ με τον σύζυγό της, τα δύο παιδιά και τους σκύλους τους.

20. Εθνικό Πάρκο Μπράις Κάνιον, Γιούτα

Έφτασα στη Γιούτα ένα απόγευμα εν μέσω καραντίνας, σε ένα μοναχικό ταξίδι μου με το αυτοκίνητο. Οδήγησα κατά μήκος του κεντρικού δρόμου του πάρκου μέχρι την κορυφή και επιστρέφοντας σταμάτησα σε κάθε παρατηρητήριο, απολαμβάνοντας διαφορετικές όψεις των περίφημων hoodoos, των πορτοκαλοκόκκινων πέτρινων πυργίσκων που μοιάζουν με τα κάστρα που φτιάχναμε στην άμμο όταν ήμασταν παιδιά.

Ήταν ωστόσο την επόμενη μέρα, κατά τη διάρκεια δύο μεγάλων πεζοπορικών διαδρομών, που το ερωτεύτηκα. Ο απογευματινός ήλιος ήταν ζεστός και η ατμόσφαιρα καθαρή. Άκουγα μόνο τις πατημασιές μου στην άμμο και το περιστασιακό τιτίβισμα των πουλιών, το πετάρισμα μιας αλογόμυγας ή το τρεχαλητό κάποιου σκίουρου. Στη βάση του φαραγγιού το μονοπάτι πήρε απότομη κλίση και σταμάτησα. Το μυαλό μου ησύχασε και για πρώτη φορά εδώ και μήνες οι σκέψεις μου δεν κάλπαζαν.

Συνειδητοποίησα ότι η πεζοπορία είχε μετατρέψει την επιβεβλημένη απομόνωσή μου σε μοναξιά από επιλογή. Το πάρκο Μπράις είναι το ιδανικό μέρος για να βρεθείς με τον εαυτό σου.

Τον Ιούλιο του 2020, η Nora Lewis, βοηθός δημόσιου συνηγόρου υπεράσπισης, έφυγε από το Μαϊάμι, όπου περνούσε μόνη της την καραντίνα, για να διασχίσει τη Γιούτα.

21. Άνδρος, Ελλάδα

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-11
© Getty Images/Ideal Image

Πήγα για πρώτη φορά στην Άνδρο, το νησί από το οποίο κατάγεται η οικογένειά μου, το 1992, το καλοκαίρι πριν ξεκινήσω το λύκειο. Ήταν μαγικά. Ο ξάδερφός μου ο Γιάννης και εγώ ήμασταν απλώς εξαφανισμένοι όλη μέρα και όλη νύχτα. Ξυπνούσαμε το πρωί και πηγαίναμε για μπάνιο κι έπειτα χορεύαμε όλο το βράδυ με τους καινούργιους φίλους μας. Το νησί έσφυζε από ζωή.  

Όταν επέστρεψα, το 1996, ο Γιάννης είχε νοσήσει από καρκίνο. Και ενώ θυμάμαι το 1992 σαν να ήταν χθες –τι φορούσα, πού πηγαίναμε–, δεν μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου αυτό το δεύτερο ταξίδι μου. Ο Γιάννης μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο για χημειοθεραπείες. Πέθανε έναν χρόνο αργότερα.

Το 2017 επέστρεψα με τα παιδιά μου και ανακουφίστηκα που είδα ότι ως επί το πλείστον ελάχιστα είχαν αλλάξει, παρότι υπήρχαν πράγματα που δεν είχα παρατηρήσει στο παρελθόν, όπως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και ένας κινηματογράφος που προβάλλει παλιές κλασικές ταινίες. Η Άνδρος είναι ένα ζεστό, φιλόξενο μέρος και ο αέρας της έχει άρωμα λουλουδιών. Τα παιδιά μου ανυπομονούν να επιστρέψουν.

Η Maria Dal Pan είναι συγγραφέας και ιδρύτρια της εταιρείας Erwin Park Communications. Ζει στο Μονκλέρ του Νιου Τζέρσεϊ. 

22. Ρουμανία

Έχοντας μεγαλώσει σε μια εβραϊκή οικογένεια με καταγωγή από τη Βεσσαραβία, είχα ακούσει κάποια πράγματα για την πατρίδα μου, αν και τίποτε από όσα λέγαμε γι’ αυτή δεν είχε ενδιαφέρον. Ποτέ δεν είχε φτάσει στα αυτιά μου, για παράδειγμα, το μεγαλείο των τοπίων της ή η αφθονία των αγαθών της. Ταξιδέψαμε στη Βουκοβίνα και στις Μαραμούρες, στα σύνορα με την Ουκρανία. Οι λασπωμένοι επαρχιακοί δρόμοι, οι κυματιστοί λόφοι, τα αγροκτήματα, οι θημωνιές και τα κάρα με τα άλογα φανέρωναν έναν τρόπο ζωής υπό εξαφάνιση. Ρομά στην άκρη του δρόμου πουλούσαν χάλκινα καζάνια που χρησιμοποιούνται για την απόσταξη της tuica, του παραδοσιακού αλκοολούχου ποτού που φτιάχνεται από δαμάσκηνα.

Έξω από την πόλη Πιάτρα Νέαμτς, ένας φράχτης με το Άστρο του Δαβίδ τράβηξε την προσοχή μου. Ανηφορίσαμε προς ένα νεκροταφείο. Ο ογδοντάχρονος επιστάτης του μας έκανε μια μικρή ξενάγηση. Στην πόλη ζουν ακόμα 10-15 Εβραίοι το πολύ. Ήταν συγκινητικό να βλέπεις κάποιον να νοιάζεται για το μέρος αυτό. Ήξερα πως κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου ταξιδιού θα έκανα πρόταση γάμου στη γυναίκα μου. Οδηγήσαμε από τη Βουκοβίνα προς τις Μαραμούρες ακολουθώντας ένα ελικοειδές ορεινό μονοπάτι. Φτάνοντας σε ένα ύψωμα, γύρισα και της είπα: «Αυτό είναι το σημείο».

Ο Ivan Stoler ζει στη Νέα Υόρκη με τη σύζυγό του και εργάζεται σε κατασκευαστική εταιρεία (η οικογένειά του κατάγεται από τη Μολδαβία, που ανήκε κάποτε στη Μεγάλη Ρουμανία). 

23. Huanchaco, Περού

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-12
© SHUTTERSTOCK

Ταξιδεύοντας στη Νότια Αμερική, ποτέ δεν είχα σκεφτεί να επισκεφτώ το Huanchaco. Αποφάσισα να μείνω εκεί αρχικά για δύο εβδομάδες, που στη συνέχεια έγιναν τρεις και τελικά τέσσερις μήνες. Περπατώντας στον κεντρικό δρόμο, από τη μία έχεις χιλιόμετρα ακτής και από την άλλη μια μικρή αλλά πολύβουη πόλη. Παντού ακούς φωνές πλανόδιων πωλητών: κάποιοι εμπορεύονται κοσμήματα, άλλοι διαφορετικά είδη φαγητών. Μια καπνιστή μυρωδιά κρέατος αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Μπορώ και τώρα να φέρω στον νου τη μυρωδιά από τους τηγανητούς λουκουμάδες (picarones) και τις γεμιστές τηγανητές πατάτες (papas rellenas). 

Όσο για τα ηλιοβασιλέματα, είναι πάντα εντυπωσιακά και ιδανικό φόντο για σερφ. Οι ντόπιοι πιστεύουν πως το σερφ γεννήθηκε στο Huanchaco. Μέχρι και το έμβλημα της πόλης τους είναι ένα κανό από καλάμια που χρησιμοποιούν στο ψάρεμα, το caballito de totora. Λένε μάλιστα πως αυτή ήταν η πρώτη σανίδα του σερφ στην ιστορία.

Ο 26χρονος Will Lopez Flores είναι φωτογράφος και ειδικός στον τομέα της εκπαιδευτικής τεχνολογίας και ζει στο Σαν Φρανσίσκο.

24. Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, Ηνωμένο Βασίλειο

Δεν ήξερα τι να περιμένω από το Κέιμπριτζ πριν μετακομίσω εκεί. Ό,τι είχα δει σχετικό ήταν μόνο στις ταινίες του Χάρι Πότερ και ό,τι είχα ακουστά αφορούσε διάσημους αποφοίτους του πανεπιστημίου του, όπως ο Ισαάκ Νεύτων. Πράγματι, ήταν μεγαλοπρεπές και γοτθικό, αλλά πέρα από αυτό εντυπωσιάστηκα από την τελετουργική υπερβολή που συνεπάγεται η ζωή εκεί. Κάθε Παρασκευή, για παράδειγμα, το πρόγραμμα της ημέρας περιλάμβανε επίσημα δείπνα τριών πιάτων, ταιριάσματα με κρασί και οινογνωσίες. Την ίδια στιγμή, είχα την τύχη να δημιουργήσω στενές φιλίες με ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Και τα δύο αυτά έκαναν τη χρονιά μου στο Trinity College να μοιάζει σχεδόν σουρεαλιστική. 

Ακόμα και σήμερα, σε περιόδους μεγάλης πίεσης ή θλίψης συνειδητοποιώ πως το Κέιμπριτζ έρχεται στον νου μου σαν ένα είδος αντίστιξης. Και τότε αισθάνομαι να μεταφέρομαι πίσω στο ασφαλές και προστατευμένο περιβάλλον του. Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τη χρονιά που πέρασα εκεί, ένα πραγματικό προνόμιο.

Η Peggy Xu κατάγεται από το Τζονς Κρικ της Τζόρτζια και σπουδάζει Νομική.

25. Λαχόρη, Πακιστάν

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-13
© Getty Images/Ideal Image

Ήμουν 18 χρονών και είχα να επισκεφτώ τη Λαχόρη δώδεκα χρόνια. Ήταν χειμώνας. Στην υπαίθρια αγορά Λίμπερτι η μητέρα μου και εγώ περιπλανηθήκαμε ανάμεσα στους πάγκους, ενώ υφασματοπώλες ξετύλιγαν τόπια από υφάσματα με έντονα χρώματα, καλώντας μας να ρίξουμε μια ματιά. Το σούρουπο, με πασμίνες περασμένες στους ώμους μας, καταβροχθίσαμε ένα μπολ με πικάντικο κοτόπουλο karahi, χρησιμοποιώντας στο τέλος τις πιτούλες khameeri roti που μόλις είχαν βγει από τη φωτιά για να «σκουπίσουμε» τη σάλτσα από το μπολ. Το φαγητό σχεδόν τραγουδούσε καθώς έφτανε στον ουρανίσκο μας. 

Το Πακιστάν έχει κακή φήμη και συχνά οι ταξιδιώτες που επισκέπτονται τη Νότια Ασία το παραβλέπουν. Οι κάτοικοι της Λαχόρης όμως είναι από τους πιο καλοσυνάτους και φιλόξενους ανθρώπους που υπάρχουν. Λατρεύουν να περιποιούνται τους ξένους και να τους κάνουν το τραπέζι. 

Τα καλοκαίρια εδώ είναι τόσο ζεστά, που μπορεί να μοιάζουν καταπιεστικά. Τον χειμώνα όμως είναι σκέτη απόλαυση να βλέπεις τα φώτα να τρεμοφέγγουν στην ομίχλη το σούρουπο. Το Androon Lahore, το ιστορικό κέντρο της πόλης, είναι γεμάτο μνημεία από την εποχή των Μογγόλων. Μου αρέσει να βλέπω τους ντόπιους Παντζάμπι (σ.σ. εθνοτική υποομάδα του Πακιστάν) να γευματίζουν στις βεράντες των εστιατορίων με θέα το τέμενος Μπαντσχαχί – είναι απλοί άνθρωποι με συνηθισμένες ζωές που ζουν έντονα το παρόν, διατηρώντας παράλληλα τους δεσμούς τους με το παρελθόν.

Η Haneen Iqbal είναι 29 χρονών και εργάζεται ως freelance συγγραφέας στο Τορόντο του Καναδά.

26. Γέφυρα Tappan Zee, Νέα Υόρκη

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-14

Την παλιά γέφυρα Tappan Zee πρέπει να την έχω διασχίσει εκατοντάδες φορές. Για μένα ήταν πάντα συνώνυμη της περιπέτειας. Από εδώ μπορούσες να δεις την πόλη της Νέας Υόρκης, που απλώνεται 40 χλμ. Νοτιότερα, και τον προμαχώνα Γουέστ Πόιντ στον βορρά. Μου δίνει όμως και την αίσθηση της επιστροφής στο σπίτι.

Μια Κυριακή βράδυ του περασμένου Σεπτέμβρη, καθόμουν στο πάρκο Πίρσον στην πόλη Ταριτάουν, στις ανατολικές ακτές του ποταμού Χάντσον, και έβλεπα τον ήλιο να δύει πίσω από τη γέφυρα. Σκεπτόμουν πόσο ωραία είναι που βρισκόμουν εκεί τη δεδομένη στιγμή, δίχως άγχος για το τι έπεται. Μπορούσα και έβλεπα τα πράγματα με ένα νέο, ενήλικο βλέμμα.

Η γέφυρα, που τώρα ονομάζεται Governor Mario M. Cuomo, είναι ολοκαίνουργια – όχι εκείνη η ετοιμόρροπη που διέσχιζα ως παιδί. Τις προάλλες, όμως, σκεφτόμουν πως, όπου και να με βγάλει η ζωή, αυτά τα 5 χιλιόμετρα θα είναι πάντα για μένα κάτι σαν το σπίτι μου.

Η 27χρονη νοσηλεύτρια Alexis Sabol γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη Γουάιτ Πλέινς της Νέας Υόρκης. 

27. Αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, Νορβηγία

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-15
© Thomas Lipke/Unsplash

Ο Αρκτικός Κύκλος είναι ένας κόσμος πάνω από τον δικό μας: πτυχώσεις από βράχια και πάγο, σπάνια άγρια ζωή και απέραντες λευκές λωρίδες γης που δεν σταματούν να απλώνονται προς μiα θάλασσα γεμάτη πάγους. 

Καθώς ο ήλιος έριχνε τις ακτίνες του στους παγετώνες, εκείνοι άλλαζαν χρώματα: από άσπροι γίνονταν ροζ και κατόπιν πορτοκαλί και έπειτα χρυσοί. Ένα βράδυ, αυτά τα βουνά από πάγο φωτίστηκαν από την πανσέληνο και άρχισαν σχεδόν να φωσφορίζουν καθώς έμοιαζαν να κατρακυλούν προς την κατάμαυρη θάλασσα. 

Όταν πήγα στο Σβάλμπαρντ, αισθανόμουν λες και η Γη ήθελε να μου εκμυστηρευτεί κάποιο ενδόμυχο μυστικό της σε μια γλώσσα που μόνο εγώ και οι άλλοι συνεπιβάτες μου στο πλοίο μπορούσαμε να καταλάβουμε. Και αυτό γινόταν κάθε φορά που ακούγαμε τον κρότο από κάποιο κομμάτι πάγου να αποκολλάται από τον παγετώνα – πριν πέσει με πάταγο στο νερό και οι ριπές γίνουν τόσο μεγάλες, που μετατρέπονταν σε κύματα και έσκαγαν στις ακτές του φιορδ. Για όσο ζήσαμε εκεί, ο παγετώνας έγινε κομμάτι μας και εμείς δικό του. Και καθώς συρρικνώνεται, το κομμάτι εκείνο μέσα μου συρρικνώνεται και αυτό.

Η Krysten Koehn, δασκάλα καλλιτεχνικών που ζει στο Αμβούργο της Γερμανίας, παρακολούθησε ένα πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών στο Σβάλμπαρντ το 2014.

28. Λουτρά της νήσου Χοκάιντο, Ιαπωνία

Με τον ερχομό του χειμώνα, πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται τις ιαματικές πηγές (onsen) και τη φύση στον ξενώνα Nutapukaushipe. Για να φτάσεις έως εκεί, χρειάζεται να ταξιδέψεις πέντε ώρες με «σιν-κανσέν» (σ.σ. τρένο υψηλής ταχύτητας) από το Τόκιο και μετά για άλλες οκτώ ώρες με το αυτοκίνητο.

Η Ιαπωνία είναι γεμάτη από τα γεωθερμικά αυτά ιαματικά λουτρά, που πολλοί χρησιμοποιούν σε καθημερινή βάση. Λειτουργούν εν μέρει ως λουτρά και εν μέρει ως λέσχες, όπου οι μεγαλύτερης ηλικίας Ιάπωνες συναντιούνται για να πουν τα νέα της ημέρας και να κουτσομπολέψουν.

Ο ξύλινος ξενώνας μας ήταν χτισμένος μέσα σε έναν βράχο, κάτω από ένα ηφαίστειο στο εθνικό πάρκο Daisetsuzan. Η διαμονή ήταν ευχάριστη: ζεστή μυρωδιά ξύλου, ξυλόγλυπτα αντικείμενα, χαλιά παντού, σύνεργα του σκι, βιβλία και χειροποίητα έπιπλα.

Στην Ιαπωνία μπαίνεις στα λουτρά εντελώς γυμνός. Οι Βρετανοί αισθάνονται πολύ άβολα και μόνο στη σκέψη της γύμνιας. Δεν ήμασταν έτοιμοι να βγάλουμε τα ρούχα μας μπροστά στις συζύγους των φίλων μας (εδώ τα λουτρά είναι μεικτά), οπότε στείλαμε μήνυμα στους υπολοίπους της παρέας για να κανονίσουμε να πάμε χωριστά. Θα θυμάμαι για πάντα τη στιγμή που γλίστρησα στο νερό που χόχλαζε με κρύα τενεκεδάκια μπίρας Sapporo στο χέρι και εξαφανίστηκα στους ατμούς.

Ο Michael Sheridan, σύμβουλος μηχανικός από το Λονδίνο, ταξίδεψε με φίλους του στο Χοκάιντο τον Οκτώβριο του 2019. 

29. Αϊτή

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-16
©  VISUALHELLAS.GR

Έχω πάρει τόσα μαθήματα από τους ανθρώπους εδώ: μαθήματα αισιοδοξίας και ευρηματικότητας (οι κάτοικοι της Αϊτής είναι ειδικοί στην εύρεση εναλλακτικών λύσεων, γιατί τα πράγματα ποτέ δεν πηγαίνουν όπως τα έχουν σχεδιάσει). Η έκφραση «Grâce à Dieu» (σ.σ. δόξα τω Θεώ) ταιριάζει σε κάθε συζήτηση. Η τέχνη βρίσκεται στο επίκεντρο της ζωής: από τα μοναδικά παπιέ μασέ της εταιρείας Caribbean Craft και τα έργα με χάντρες της Pascale Théard μέχρι τους χτύπους των ντραμς του συγκροτήματος RAM, τα δημοφιλή τραγούδια του συνθέτη BélO και το φεστιβάλ PAPJAZZ κάθε Γενάρη. Πού και πού πηγαίνω στο ξενοδοχείο Montana Haiti για ένα απογευματινό ποτό. Έχει μια υπέροχη τεράστια βεράντα με θέα την πρωτεύουσα, το Πορτ-ο-Πρενς. Έχει κάτι το ιδιαίτερο η θέα αυτή: τους φοίνικες καθώς φεύγει το φως της ημέρας, τον μικρό διάδρομο προσγείωσης του αεροδρομίου και πίσω από αυτό τα βουνά.

Η Αϊτή είναι για μένα τα βουνά. Όταν ο ήλιος αρχίζει να δύει, ένα ελαφρύ αεράκι σηκώνεται, τα φύλλα των φοινικόδεντρων αρχίζουν να κουνιούνται και εγώ απλώς εκπνέω. Όλα τότε ησυχάζουν. Κλείνω τα μάτια και αισθάνομαι ευγνώμων που είμαι εδώ.

Η Nadia Todres, φωτογράφος από τη Νέα Υόρκη, λειτουργεί στο Πορτ-ο-Πρενς το μη κερδοσκοπικό κέντρο τεχνών Center for the Arts , το οποίο φέρνει τις έφηβες κοπέλες σε επαφή με την τέχνη και την εκπαίδευση.

30. Ιστ Χάνταμ, Κονέκτικατ

Ποτέ δεν μου άρεσε που είχα γεννηθεί σε μικρή πόλη. Παιδάκι ακόμα, ήθελα να δραπετεύσω από εκεί το συντομότερο δυνατό. Αφότου απέκτησα άδεια οδήγησης, έφευγα σφαίρα για άλλα μέρη. Πέρυσι, ωστόσο, μια χρονιά που ο κόσμος έμοιαζε σαν να έγινε μικρότερος, νοστάλγησα τη γενέτειρά μου, το Ιστ Χάνταμ: τις πλαγιές των λόφων που διαδέχονται ο ένας τον άλλο κατά μήκος του ποταμού Κονέκτικατ, την υπέροχη περιστρεφόμενη γέφυρά του, το θέατρο Goodspeed, που ειδικεύεται στα μιούζικαλ και στο οποίο εργαζόμουν ως ταξιθέτρια όταν πήγαινα στο λύκειο.

Αν και το γνωρίζω όλη μου τη ζωή, ερωτεύτηκα για πρώτη φορά το Ιστ Χάνταμ το καλοκαίρι που μας πέρασε, όταν το επισκέφτηκα με τον φίλο μου. Βουτήξαμε στον καταρράκτη του πάρκου Ντέβιλς Χόπγιαρντ και έπιασα τον εαυτό μου να θαυμάζει τα χαριτωμένα ξωκλήσια της Νέας Αγγλίας και τους γραφικούς πάγκους της λαϊκής αγοράς με τα πάσης φύσεως καλούδια. Μπορεί να είναι μικρό, είναι όμως το σπίτι μου.

Η Caley Millen-Pigliucci είναι πτυχιούχος σχολής δημοσιογραφίας στη Νέα Υόρκη.

31. Παραλία Tζίμις, Νέα Νότια Ουαλία, Αυστραλία

Υπάρχει ένα σημείο στην παραλία Tζίμις, βόρεια του Μπαρνς Ροκς, όπου τα νερά του ποταμού Κάρουα συναντούν την αμμουδιά. Εκεί μου αρέσει να πηγαίνω βόλτα με τον σκύλο μου, τον Ντίζελ. Σταματάμε για να παρατηρήσουμε τα θαλάσσια φανερόγαμα και τα όστρακα, ενώ ένα σμήνος από γλαρόνια μάς διασκεδάζουν με τις κατακόρυφες πτώσεις τους στο νερό.

Όταν πρωτοεπισκέφτηκα το σημείο αυτό, μπορούσες ακόμα να δεις βυθισμένα δέντρα (δεν υπάρχουν πια) να ξεπροβάλλουν από την άμμο, δημιουργώντας ένα παράξενο δάσος σαν γλυπτό. Υπήρχαν επίσης σωροί από όστρακα, απομεινάρια αρχαίων εορτών των Αβορίγινων. Αυτό το καλοκαίρι, περπατώντας με τον Ντίζελ, μας πήρε στο κατόπι ένα ντίνγκο (σ.σ. άγριος σκύλος της Αυστραλίας). Aγχωθήκαμε και ανοίξαμε το βήμα μας μέχρι που το είδαμε να χώνεται σε έναν θάμνο και εμείς βουτήξαμε στο παγωμένο νερό.

Η Suzie Shaw είναι συνταξιούχος καθηγήτρια λυκείου στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, όπου πέρασε το καλοκαίρι της πανδημίας.

32. Αλμπέρτα, Καναδάς

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-17

Όταν πρωτοπατήσαμε το πόδι μας στην επαρχία Αλμπέρτα του δυτικού Καναδά, ήμουν μια εννιάχρονη προσφυγοπούλα από το Κουρδιστάν που δεν ήξερε πού ανήκε στον κόσμο. Φτάνοντας στο Κάλγκαρι, ήμασταν μια εξαμελής οικογένεια που δεν ήξερε τι θα πει κρύο και ξηρό κλίμα. Έχοντας μεγαλώσει στο Ιράκ, χιόνι είχα δει μόνο στην τηλεόραση. Στον Καναδά έμαθα πώς είναι πραγματικά. Είδα το τοπίο να αλλάζει κάθε εποχή του χρόνου. Δεν το πίστευα πως αυτά τα υπέροχα βουνά και οι λίμνες βρίσκονταν στην πίσω αυλή μου.

Στην πατρίδα μου δεν είχα πάει καθόλου σχολείο, οι γονείς μου όμως πάντα μου μιλούσαν για τη σημασία της εκπαίδευσης. Στην Αλμπέρτα πήρα το πτυχίο μου, που μου επέτρεψε να κάνω και μεταπτυχιακό. Στην Αλμπέρτα έμαθα επίσης πόσο σκληρά είχαν εργαστεί οι γονείς μου για να μας μεγαλώσουν, αλλά και πόσο ελεύθερη μπορούσα να είμαι ως γυναίκα.

Η Marokh Yousifshahi εργάζεται ως αναλύτρια πολιτικών τακτικών στο Κάλγκαρι της Αλμπέρτα.

33. Σάντα Ρόσα, Καλιφόρνια

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-18
(Φωτογραφία: Shutterstock) 

Η Σάντα Ρόσα είναι σκέτο μεγαλείο. Όλα βρίσκονται σε μικρή απόσταση μεταξύ τους, συμπεριλαμβανομένης της πανέμορφης ακτογραμμής της κομητείας Σονόμα. Η περιοχή έχει να προσφέρει πολλές και διαφορετικές εμπειρίες: περιποιημένους αμπελώνες, ένα θαυμάσιο κέντρο με ζυθοποιεία και καφέ, καταπράσινα δάση και φιδωτά ποτάμια, βουνά και μεγάλες, καλλιεργήσιμες κοιλάδες.

Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στη Σάντα Ρόσα είναι το εθνικό πάρκο Trione-Annadel, που μαζί με άλλα τμήματα της περιοχής έχει πληγεί από πυρκαγιές τα τελευταία χρόνια. Οι κάτοικοι αυτής της αγροτικής κοινότητας βιώνουν από πρώτο χέρι την καταστροφή και την αναγέννηση. Βλέπουν πώς οι φωτιές πλήττουν την οικονομία και τη γη. Θεωρώ πως είμαι ένας δυνατός άνθρωπος –έχω ζήσει αποτυχίες, τραύματα, αναστάτωση– και πιστεύω πως ακριβώς αυτή η δύναμη χαρακτηρίζει και τη Σάντα Ρόσα.

Η Ria D’Aversa ζει στη Σάντα Ρόσα της Καλιφόρνια και είναι συνιδρύτρια ενός μικρού οινοποιείου.

34. Λαντάχ, Ιμαλάια

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-19
© unsplash

Όταν πέταξα για πρώτη φορά πάνω από το Λαντάχ, την περιοχή που εκτείνεται από την οροσειρά Καρακορούμ μέχρι τα Ιμαλάια, ένιωσα πως η καρδιά μου του ανήκει.

Στην κορυφή του κόσμου υπάρχει οικειότητα. Το να αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου είναι πράγμα ασυνήθιστο για non-binary άτομα όπως εγώ, αλλά κάτι μοιάζει να βλέπουν σ’ εμένα οι άνθρωποι εδώ.

Θυμάμαι εκείνη τη φορά που κάθισα στο παγωμένο πάτωμα του χώρου λατρείας Mangyu. Με έλουσε μια ακτίνα φωτός και ένιωσα να αποτελώ αναπόσπαστο κομμάτι μιας πρακτικής που συντελείται με τον ίδιο τρόπο εδώ και 1.000 χρόνια. Το Λαντάχ είναι όπως φαντάζομαι εγώ τον Παράδεισο: δεμένο με τη γη.

Κάθε χρόνο, επισκέπτομαι τη λίμνη Τσο Μορίρι, ανεβαίνοντας σε υψόμετρο 4.522 μ. πριν ακόμα χαράξει, για να δω την ανατολή του ηλίου. Ο αέρας φέρνει μαζί του τους ήχους των φορτηγών από τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις στις ανατολικές ακτές της λίμνης και τους ήχους από παλιά σημαιάκια προσευχής που ανεμίζουν.

Πριν γνωρίσω το Λαντάχ, πίστευα πως το να είσαι ταξιδιώτης σημαίνει να ανακαλύπτεις καινούργια μέρη κάθε χρόνο. Η περιοχή αυτή με δίδαξε την αξία της επιστροφής: να αφήνεις τον ίδιο τόπο ξανά και ξανά να σε δημιουργήσει από την αρχή.

Η Jody Greene, ζεν βουδίστρια και καθηγήτρια λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στη Σάντα Κρουζ, επισκέπτεται το Λαντάχ κάθε χρόνο για διαλογισμό και πεζοπορία.

35. Βόρειο Άρκανσο, ΗΠΑ

Υπάρχει ένα μικρό μέρος κρυμμένο στο βόρειο Άρκανσο, κοντά στον ποταμό Μπάφαλο, το οποίο λέγεται Πόνκα. Όλη η περιοχή γύρω από τον ποταμό υπήρξε για μένα Κήπος της Εδέμ και καταφύγιο κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Ανέγγιχτα βουνά που διαδέχονται το ένα το άλλο σαν κύματα. Ακόμα και τον χειμώνα η βλάστηση είναι τόσο πυκνή.

Ο ποταμός Μπάφαλο απέχει λιγότερο από δύο ώρες από την πόλη Μπέντονβιλ, όπου ζω, και μου φαίνεται απίστευτο ότι μέχρι πρότινος αγνοούσα την ύπαρξή του. Στενοχωριέμαι που δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να τον μοιραστώ με τον πατέρα μου, ο οποίος πέθανε πριν από δύο χρόνια και λάτρευε τη φύση. Κάθε φορά που έρχομαι εδώ, νιώθω πως βρίσκομαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή και πως επανασυνδέομαι μαζί του.

Η Shaye Anderson είναι διευθύντρια στρατηγικής περιεχομένου σε ένα δημιουργικό πρακτορείο και ζει στο Μπέντονβιλ του Άρκανσο.

36. Tagaytay, Φιλιππίνες

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-20

Η οικογένειά μου έχει ένα σπίτι στην Tagaytay, μια πόλη έξω από τη Μανίλα. Τον Ιανουάριο του 2018, ο ξαδελφός μου, ο θείος μου και εγώ αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Τάαλ, ένα νησί-ηφαίστειο, που είχα δει μόνο από μακριά.

Ξεκινήσαμε πρωί, διασχίζοντας μια φουρτουνιασμένη λίμνη με μια βάρκα από μπαμπού. Ο οδηγός μας, που ζούσε στο νησί, πεζοπορούσε φορώντας σαγιονάρες. Όταν φτάσαμε στην κορυφή του ηφαιστείου, αισθάνθηκα σαν να βρισκόμουν στον Άρη – υπήρχε ένας υπέροχος κόκκινος βράχος και ξαφνικά είδαμε έναν κρατήρα με μια λίμνη στη μέση. Μπορούσες να μυρίσεις το θειάφι. Θυμάμαι πως αισθάνθηκα ευγνώμων.

Οι αναμνήσεις μου από αυτό το μέρος είναι γαλήνιες και γεμάτες χρώμα. Μετά την έκρηξη, όμως, του ηφαιστείου τον Ιανουάριο του 2020, όλα καλύφθηκαν από γκρίζα στάχτη, συμπεριλαμβανομένου του σπιτιού της οικογένειάς μου. Θα ήθελα κάποια μέρα να επιστρέψω και να κάνω και πάλι αυτή τη διαδρομή.

Η Selena Ponio είναι νομική αναλύτρια και ζει στη Νέα Υόρκη.

37. Milford Sound, Νέα Ζηλανδία

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-21
© unsplash

Το Milford Sound, ένα φιορδ στο Νότιο Νησί της Νέας Ζηλανδίας, ήταν πάντα στη λίστα με τους προορισμούς που ήθελα να επισκεφτώ. Τελικά το επισκέφτηκα τον Μάιο του 2019, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού που οργάνωσε το Πανεπιστήμιο Αλάσκα Φέρμπανκς.

Ένα απόγευμα, επιβιβάστηκα σε ένα 12θέσιο αεροπλάνο και πέταξα πάνω από τρεις χιονισμένες οροσειρές. Όταν αρχίσαμε την κάθοδο προς το μικροσκοπικό αεροδρόμιο, δεν μπορούσαμε να δούμε τον διάδρομο προσγείωσης, το μόνο που διακρίναμε ήταν νερό. Πλέοντας αργότερα στο φιορδ, το πλήρωμα του πλοίου πήρε μερικά ποτήρια και μας τα έδωσε να τα γεμίσουμε στον πελώριο καταρράκτη κάτω από τον οποίο θα περνούσαμε λίγο αργότερα. Το νερό ήταν κρύο και αναζωογονητικό. Το Milford Sound βρίσκεται τόσο μακριά από τον πολιτισμό που ρύπανση δεν υπάρχει. Ήταν τόσο ανακουφιστικό να βρίσκεσαι στο νερό και να ρεμβάζεις.

Η Laura Lynn Walsh είναι συνταξιούχος δασκάλα και ζει στο Φέρμπανκς της Αλάσκας. 

38. Εθνικό Πάρκο Gates of the Arctic National Park and Preserve, Αλάσκα

Το πάρκο Gates of the Arctic National Park and Preserve, που καλύπτει έκταση μεγαλύτερη των 34 τ.χλμ., είναι ένα από τα πάρκα των ΗΠΑ με τη μικρότερη επισκεψιμότητα. Και αυτό γιατί μπορεί κανείς να το επισκεφτεί μόνο με ένα μικρό αεροπλανάκι που απογειώνεται από το Φέρμπανκς και πετάει πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο.

Διασχίζοντας την τούνδρα αισθάνεσαι πως θα πέσεις σε κινούμενη άμμο, ενώ η παλέτα του καλοκαιρινού τοπίου –μπλε και πράσινο διάστικτο από αγριολούλουδα– σε τυφλώνει, γιατί βλέπεις τα ίδια χρώματα παντού.

Κάθε καλοκαίρι γύρω στο θερινό ηλιοστάσιο, όταν η μέρα διαρκεί 24 ώρες το 24ωρο, η οικογένειά μου κάνει διακοπές στο Anaktuvuk Pass, ένα χωριό αυτόχθονου πληθυσμού που βρίσκεται εξ ολοκλήρου μέσα στο πάρκο. Αδημονούμε για τον αργό ρυθμό της ζωής που μας περιμένει εδώ.

Ο γιος μου παίζει με τα άλλα παιδιά. Θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό το να καταλάβει τι σημαίνει να μεγαλώνεις ανάμεσα σε αυτόχθονες. Θέλω να εκτιμήσει αυτό το μέρος, στο οποίο είμαστε μόνο επισκέπτες.

Η Bree Kessler είναι ερευνήτρια δημόσιων χώρων, σχεδιάστρια και ακτιβίστρια. Ζει στην Αλάσκα με τον σύζυγό της, που εργάζεται ως δασοφύλακας, και τον τετράχρονο γιο τους.

39. Κόρδοβα, Ισπανία

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-22
 Irene Sanchez/The New York Times

Γεννήθηκα στην Κόρδοβα, αλλά συνειδητοποίησα τη μοναδικότητά της τρώγοντας χούμους στην Ιερουσαλήμ, άλλη μία πόλη που συνδυάζει την εβραϊκή, τη μουσουλμανική και τη χριστιανική παράδοση. Στον πουρέ από ρεβίθι αναγνώρισα στοιχεία του «δικού μας» salmorejo, του σκορδάτου πουρέ από τομάτα και ψωμί.

Υπάρχει μια μαγική συνύπαρξη Αράβων, Εβραίων και χριστιανών στην Κόρδοβα και επίσης η πόλη έχει περισσότερα μνημεία UNESCO από οποιαδήποτε άλλη της Ισπανίας. Δεν είναι, όμως, μόνο τα όμορφα κτίριά της που σε μαγεύουν. Την άνοιξη τα στενά μυρίζουν γιασεμί και άνθη πορτοκαλιάς, ενώ μία φορά τον χρόνο οι κάτοικοι ανοίγουν τις πόρτες στις αυλές τους, αποκαλύπτοντας τους περίτεχνους κήπους και τις ιδιωτικές τους ζωές.

Όσοι ταξιδεύουν στην Ισπανία συχνά ξεχνούν να κάνουν στάση εδώ. Οι τουρίστες πηγαίνουν στη Βαρκελώνη ή επισκέπτονται τη Σεβίλλη για να δουν φλαμένκο. Κανείς τους δεν γνωρίζει την ιστορία της Κόρδοβα. Για μένα αυτή η πόλη είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα.

Ο Fernando Moreno Reyes, 45 ετών, γεννήθηκε στην Κόρδοβα και ζει στη Μαδρίτη.

40. Κον Ντάο, Βιετνάμ

Ο πατέρας μου ήταν δημοσιογράφος και φυλακίστηκε στο Κον Ντάο, ένα αρχιπέλαγος στα ανοιχτά των νοτιοανατολικών ακτών του Βιετνάμ, από το 1961 έως το 1963.

Ήταν μέλος μιας ομάδας ακτιβιστών που συμμετείχε στο πρώτο πραξικόπημα ενάντια στον Νγκο Ντινχ Ντιέμ, τότε πρόεδρο του Νότιου Βιετνάμ. Τον κρατούσαν σε ένα κλουβί διαστάσεων 1,5 μ. x 2,5 μ. μαζί με πέντε έξι ακόμα ανθρώπους. Οι συνθήκες ήταν άθλιες. Επιβίωσε, μου έλεγε η μητέρα μου, κάνοντας διαλογισμό και λέγοντας ιστορίες.

Ο πατέρας μου δεν ξαναπήγε ποτέ στο Βιετνάμ. Πέθανε το 2008 και τώρα, όποτε ταξιδεύω εκεί, κουβαλώ μαζί μου τη δημοσιογραφική του ταυτότητα, για να βοηθήσω το πνεύμα του να επιστρέψει στον τόπο του. Ως απόγονος μετανάστη, έχω μια έντονη ανάγκη να αγαπήσω το μέρος αυτό, γιατί ο πατέρας μου δεν μπόρεσε.

Πέρασα τρεις μέρες στο Κον Ντάο. Επισκέφθηκα ένα νεκροταφείο, όπου συγγενείς των ανθρώπων που πέθαναν ή υπέφεραν στη φυλακή μπορούν να φέρνουν προσφορές στους δικούς τους. Υπάρχει και ένα εκτροφείο θαλάσσιων χελωνών εκεί.

Την τελευταία μέρα ήμουν στην παραλία. Ενώ κολυμπούσα στο ζεστό τιρκουάζ νερό, έβαλα τα κλάματα. Είναι σημαντικό να έχουμε κάποια μέρη στα οποία μπορούμε να θυμόμαστε τους ανθρώπους που έχουμε χάσει. Μια μέρα θα πάω εκεί τα παιδιά μου, ώστε να μάθουν περισσότερα για τον παππού τους.

Ο Thang Dac (T. D.) Luong είναι δικηγόρος και συγγραφέας και ζει στο Σίδνεϊ.

41. Βόρειο Κιργιστάν

Ταξίδεψα στο βόρειο Κιργιστάν τον Αύγουστο του 2018. Μεγαλώνοντας στην Ινδία τη δεκαετία του 1970 και του 1980, η Σοβιετική Ένωση ήταν σε μεγάλο βαθμό παρούσα στις ζωές μας. Επισκεφθήκαμε την πόλη του Μπισκέκ, ένα ενδιαφέρον μείγμα σοβιετικής αρχιτεκτονικής και φιλελεύθερης κοινωνίας. Δεν ήταν όμως παρά μια στάση πριν πάρουμε τα βουνά.

Εντός ολίγων ωρών, ο καιρός επιδεινώθηκε και άρχισε να ρίχνει χιονόνερο. Είμαι 48 ετών και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβλεπα κάτι που να μοιάζει με χιόνι.
Οδηγούσαμε κάπου τρεις τέσσερις ώρες και δεν είχαμε συναντήσει ψυχή. Περάσαμε τέσσερα βράδια σε μια κατασκήνωση με παραδοσιακά γιουρτ (σ.σ. στρογγυλές σκηνές), απολαμβάνοντας εντυπωσιακή φιλοξενία. Και αυτό ήταν μόνο το βόρειο τμήμα της χώρας! Θα ήθελα να επιστρέψω, για να εξερευνήσω και το υπόλοιπο – εύχομαι σύντομα.

Ο Yogesh Mokashi είναι ο ιδρυτής της αλυσίδας εστιατορίων The Egg Factory στο Μπανγκαλόρ της Ινδίας.

42. Table Mountain, Κέιπ Τάουν, Νότια Αφρική

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-23
© unsplash


Βρισκόμασταν όλοι σε μεταβατική φάση: άλλοι χωρίζαμε, άλλοι αλλάζαμε δουλειές. Το ταξίδι μας έμοιαζε με ευτυχή συγκυρία, μια γιατρειά για όλα αυτά που συνέβαιναν στις ζωές μας.

Ήταν ένα ταξίδι-ανεμοστρόβιλος: στάση 14 ωρών στο Παρίσι, τρεις μέρες στο Κέιπ Τάουν. Δεν είχαμε τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε τίποτα και ό,τι κάναμε ήταν απόφαση της στιγμής.

Πήραμε το τελευταίο τελεφερίκ για την κορυφή του Table Mountain το ηλιοβασίλεμα – ολόκληρο το βουνό έλαμπε με ένα απαλό φως. Τυλιγμένοι στα σύννεφα, μπορούσαμε να δούμε μόνο μία σταλιά από την πόλη και τα φώτα της που τρεμόπαιζαν στο βάθος. Αισθανόμασταν πως αυτός ήταν ο πλέον κατάλληλος τρόπος για να συστηθούμε στη Νότια Αφρική.

Έχω κρατήσει μια φωτογραφία με τα αδέλφια μου να κοιτούν τον ορίζοντα. Μου θυμίζει πόση χαρά αισθανόμουν τότε.

Η Daniela Radpay από το Όστιν του Τέξας είναι καθηγήτρια ισπανικών και λέκτορας στο πανεπιστήμιο. Ταξίδεψε στο Κέιπ Τάουν με δύο από τα αδέλφια της.

43. Τούρκου, Φινλανδία

Ήρθα στο Τούρκου το 2016 με μια υποτροφία Fulbright και ερωτεύτηκα την πόλη από την πρώτη μέρα. Διέσχισα μια γέφυρα πάνω από τον ποταμό Aura. Είχε ήλιο και τα σχολεία δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα, οπότε πολλοί κάτοικοι λιάζονταν στο γρασίδι στις όχθες του ποταμού. Θυμάμαι να σκέφτομαι ότι «θέλω να ζήσω εδώ για πάντα».

Η φύση είναι τόσο προσβάσιμη στο Τούρκου. Παντού βλέπεις αυτά τα ψηλά δέντρα. Η γη μοιάζει να θέλει να αγγίξει τον ουρανό.

Όμως το αγαπημένο μου μέρος είναι το ποτάμι. Όταν κάνω ποδήλατο, λοξοδρομώ για να βρεθώ στον παραποτάμιο ποδηλατόδρομο. Επέστρεψα στην πόλη τον Αύγουστο που μας πέρασε, για να συναντήσω τον τότε φίλο μου και σήμερα σύζυγό μου. Δεν πολυκυκλοφορούμε εξαιτίας της πανδημίας και αισθάνομαι σαν να μην έχω επιστρέψει πραγματικά, γιατί ακόμα δεν έχω επισκεφτεί το ποτάμι.

Η Avanti Chajed κατάγεται από το Ιλινόι των ΗΠΑ και ζει στο Τούρκου. Είναι διδακτορική φοιτήτρια και εργάζεται πάνω στις εμπειρίες οικογενειών μεταναστών.

44. Δασική έκταση Rawah Wilderness, Κολοράντο

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-24

Ο αρραβωνιαστικός μου και εγώ έχουμε κάνει backpacking στα μονοπάτια του West Branch και του Rawah Creek αρκετές φορές. Τον Ιούνιο που μας πέρασε, ανακαλύψαμε μικροενδιαιτήματα μανιταριών, μυκήτων, λουλουδιών και βρύων κάτω από σωρούς λιωμένου χιονιού. Και ήταν όλα κρυμμένα, μακριά από το βασικό μονοπάτι. Αν δεν είχαμε σταματήσει, δεν θα τα είχαμε προσέξει.

Δυστυχώς, η μεγαλύτερη καταγεγραμμένη φωτιά στην ιστορία του Κολοράντο, η φωτιά του Cameron Peak, που περιορίστηκε τελικά στις αρχές Δεκέμβρη, καταβρόχθισε τη δασική έκταση Rawah Wilderness. Η περιοχή παραμένει κλειστή και κανείς δεν έρχεται εδώ εκτός από τη Δασική Υπηρεσία. Πιστεύω, πάντως, ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε.

Το μέρος αυτό συμβολίζει την ευθραυστότητα της φύσης. Μου έμαθε πώς να αποχαιρετήσω το Κολοράντο της παιδικής μου ηλικίας και να προετοιμαστώ για ένα αβέβαιο μέλλον. 

Η Michala Whitmore, 24χρονη ερασιτέχνις ιστορικός, ζει στο Μπούλντερ του Κολοράντο και της αρέσουν οι πεζοπορίες.

45. Νάντα Ντεβί, Ινδία

Όταν σκέφτομαι το Νάντα Ντεβί –ένα από τα πιο ιστορικά βουνά του κόσμου, το οποίο λατρεύουν οι ντόπιοι σαν ζωντανή θεότητα–, με κατακλύζει ένα αίσθημα παρηγοριάς με τη μορφή ανάμνησης: η σύζυγός μου και εγώ καθόμαστε στα σκαλιά ενός μπανγκαλόου, περνώντας μαζί μια ήσυχη στιγμή καθώς απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα.

Μπροστά μας βρίσκεται ένα πανόραμα κορυφών ύψους 7.000 μέτρων, με το Νάντα Ντεβί να κυριαρχεί στο τοπίο.

Ήταν ένας καταδικασμένος έρωτας. Λίγους μήνες μετά τον γάμο μας, η Σόμα ανακάλυψε ότι είχε καρκίνο. Μας απέμεναν τρία ακόμη χρόνια μαζί.

Όταν πέθανε η γυναίκα μου, είχα έναν φόβο: θα τη θυμάμαι καθώς πηγαίνω παρακάτω στη ζωή μου; Πώς μιλούσε, πώς ένιωθε, τι έλεγε, πώς έμοιαζε;

Την επόμενη φορά που είδα το βουνό, ήμουν μόνος. Η πρώτη ανάμνηση που ήρθε στο μυαλό μου ήταν εκείνου του δειλινού λίγα χρόνια νωρίτερα: μια χρυσή λάμψη στο πρόσωπό της. Έμοιαζε ήρεμη.

Ο Prayash Giria και η γυναίκα του επισκέφτηκαν το Νάντα Ντεβί, το δεύτερο ψηλότερο βουνό της Ινδίας, το 2016. Ο Giria, που κατάγεται από το Νέο Δελχί, το επισκέφτηκε ξανά το 2019.

46. Πάρκα Νότιου Λονδίνου, Ηνωμένο Βασίλειο

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-25
AP Photo/Tony Hicks

Στο Λονδίνο, τα πάρκα ανέκαθεν ήταν συνήθης χώρος κοινωνικής συγκέντρωσης, αλλά η αξία τους αναγνωρίστηκε ακόμη περισσότερο στη διάρκεια του lockdown. Ζω στο Νότιο Λονδίνο, και τα πάρκα μας είναι αληθινά διαμάντια. Το Clapham Common είναι το μέρος όπου έχουμε γιορτάσει πολλά γενέθλια όλα αυτά τα χρόνια, με το αλκοόλ να ρέει άφθονο. Μπορούμε να περπατήσουμε μέσα από τα ροδόδεντρα του Dulwich Park και να χαζέψουμε την πόλη από τους λόφους του Brockwell Park.

Στις αρχές του πρώτου lockdown, ο φίλος μου και εγώ πήγαμε στο Battersea Park, στο οποίο συναντιόμασταν στα πρώτα μας ραντεβού (και στο οποίο κάναμε και έναν από τους πρώτους μας καβγάδες). Ο ήλιος έλαμπε, τα λουλούδια είχαν ανθίσει και είχαμε την αίσθηση πως όλα θα είναι μια χαρά. Όταν οι περιορισμοί άρχισαν να χαλαρώνουν, το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να καλέσουμε μερικούς φίλους και να συναντηθούμε στο Myatt’s Field Park. Καθίσαμε σε απόσταση δύο μέτρων ο ένας από τον άλλο. Ήταν μια αξιομνημόνευτη στιγμή.

Η Sage Erskine ζει στο Λονδίνο εδώ και πέντε χρόνια και κατάγεται από το Maine. Είναι project manager σε ένα δημιουργικό γραφείο.

47. Nότια Ουαλία, Ηνωμένο Βασίλειο

Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχω ταξιδέψει στη Νότια Ουαλία περίπου επτά ή οκτώ φορές, με τη γυναίκα μου αρχικά και αργότερα με τα παιδιά μας, για να επισκεφτούμε την οικογένειά μου, που ζει στο Mumbles, μια πόλη κοντά στο Swansea. Στην άκρη της χερσονήσου Gower, το Mumbles είναι ένα μέρος πανέμορφο και άγριο μαζί, γεμάτο αχανείς παραλίες, μεσαιωνικά κάστρα, μονοπάτια στις κορυφές των λόφων, άλογα που βόσκουν δίπλα σε ερείπια της Εποχής του Λίθου, αλλά και κουκλίστικα χωριά με φιλικές παμπ που σερβίρουν παραδοσιακό κυριακάτικο ψητό και τοπικές μπίρες σε σεπαρέ από σκούρο ξύλο.

Παρότι το Mumbles είναι φιλόξενος τόπος, ποτέ δεν συναντήσαμε τουρίστες εκεί. Οι δρόμοι είναι τόσο μικροί και στενοί, που οι αποστάσεις μοιάζουν μεγαλύτερες από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

Μεσολάβησαν γάμοι, γεννήσεις, αποφοιτήσεις, επέτειοι, θάνατοι και κάθε ταξίδι μας εκεί αντιπροσώπευε και έναν διαφορετικό σταθμό της ζωής μας. Συγχρόνως μας έδινε την αίσθηση πως δεν πρόκειται για μία ακόμη επίσκεψη στους συγγενείς μας, αλλά για μια απόδραση σε ένα μυστικό, όμορφο μέρος που μόνο εμείς γνωρίζαμε.

Ο Owen Martikan είναι δικηγόρος στο Σαν Ανσέλμο της Καλιφόρνια. Επισκέπτεται συχνά την πατρογονική του οικογένεια στη Νότια Ουαλία με τη γυναίκα και τα παιδιά του.

48. Σαϊπάν, Βόρειες Μαριάνες Νήσοι

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-26

Τα μέλη της λέσχης δρομέων Saipan Hash House Harriers συναντιούνται κάθε Σάββατο με πανσέληνο, με έναν προκαθορισμένο επικεφαλής, τον επονομαζόμενο «λαγό», να δείχνει τον δρόμο στους υπολοίπους.

Αν και το Σαϊπάν έχει πλάτος μόλις 8 χλμ. και μήκος 19 χλμ., οι δρομείς μού έδειξαν μέρη του νησιού που δεν θα μπορούσα ποτέ να βρω μόνος μου.

Είδαμε έναν όμορφο κινητήρα B-29, απομεινάρι συντριβής αεροπλάνου στα βουνά. Επίσης μια σκάλα σφηνωμένη σε έναν βράχο από το τελευταίο ιαπωνικό στρατιωτικό αρχηγείο που λειτούργησε εδώ.

Οι δρομείς με πήγαν για βαρκάδα, καταδύσεις, πεζοπορία, κάμπινγκ, εξερεύνηση σπηλαίων και γκολφ.

Koλυμπώντας σε μια λιμνοθάλασσα, υπολογίσαμε πόση απόσταση είχαμε διανύσει βάσει του επάνω μέρους τριών βυθισμένων τανκς Σέρμαν, που προεξείχαν στο νερό.

Ποτέ δεν ήμουν ο «λαγός», αλλά θα επιστρέψω στο Σαϊπάν για να δείξω τον δρόμο.

Η Meghan West από το Ντένβερ είναι γεωφυσικός. Εργάζεται στο Σώμα Μηχανικών του στρατού και ταξίδεψε στο Σαϊπάν, αναζητώντας πυρομαχικά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που δεν έχουν εκραγεί.

49. Εκκλησία Saint James the Less, Λονδίνο

Το 2000, όταν ήμουν φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, έκανα ένα μέρος των σπουδών μου στο Λονδίνο. Ανακάλυψα την εκκλησία St. James the Less στο πλαίσιο του μαθήματος «Η πόλη και οι χώροι πρασίνου». Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε, αλλά θυμάμαι ακόμη έντονα ότι την πρώτη κιόλας φορά που διάβηκα το κατώφλι της ένιωσα σαν στο σπίτι μου. Θυμάμαι επίσης τις ταπεινές τούβλινες καμάρες της, τα περίτεχνα βαμμένα ψηφιδωτά και τη ζεστασιά που απέπνεε το φθαρμένο ξύλο. Υπήρχαν αστέρια σκαλισμένα πάνω από τα παράθυρα και μοτίβα που μου θύμιζαν τα κουβερλί που είχε φτιάξει η γιαγιά μου. Έγραψα τότε στο ημερολόγιό μου ότι η επίσκεψή μου μου έφερε συνειρμικά στον νου ζεστό μηλίτη και φρέσκο ψωμί.

Είναι σημαντικό να εντοπίζουμε τα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε ζεστασιά και θαλπωρή. Να έχουμε ένα μέρος να ταξιδεύουμε με το μυαλό, που να είναι ελκυστικό, ακόμα κι αν η πραγματικότητά μας δεν είναι. Αυτό το μέρος είναι για μένα η εκκλησία του St. James the Less, μαζί με ατέλειωτα φλιτζάνια τσάι, κεριά και καλά βιβλία.

Η Sarah Best είναι ιδιοκτήτρια μιας μικρής επιχείρησης και ποιήτρια. Ζει στο Μάντισον του Γουισκόνσιν με τον σύζυγό της.

50. Σιβηρία, Ρωσία

Ταξίδια στον κόσμο: 52 «εισιτήρια» για το 2021-27
Φωτογραφία: Shutterstock

Αφού πέρασα τις εξετάσεις για να γίνω δικηγόρος, λαχταρούσα για περιπέτεια. Το τρένο είναι ένας πολύ διαδεδομένος τρόπος για να εξερευνήσεις τη Σιβηρία – το δικό μας ταξίδι διήρκεσε πέντε εβδομάδες, με στάσεις σε μικρές πόλεις. Το καλοκαίρι η Σιβηρία είναι φωτεινή και ανθισμένη, το ίδιο και οι άνθρωποί της: είχαν περιέργεια για εμάς και εμείς αντίστοιχα για εκείνους.

Το ταξίδι μας αποτελούνταν από αυθόρμητα κεφάλαια: Μια ομάδα στρατιωτών εκτός υπηρεσίας μάς έγνεψαν να πάμε στο κουπέ τους. Μοιραστήκαμε μαζί τους βότκα με χρένο, επικοινωνώντας με παντομίμα και google translate. Στη διπλανή κουκέτα, ένα εξάχρονο αγόρι που δεν σταματούσε να μιλάει μου έμαθε με ενθουσιασμό τις ρωσικές λέξεις για τα χρώματα. Στις όχθες του ποταμού Κάμα πέσαμε πάνω σε ένα υπαίθριο ντίσκο πάρτι, ενώ σε μια συναγωγή στο Νοβοσιμπίρσκ ένας ραβίνος συνομίλησε μαζί μας σε σπαστά εβραϊκά. Η Σιβηρία δεν είναι κρύα και άγονη. Βρήκα ζεστασιά, ανθρώπους που μοιράστηκαν μαζί μου το φαγητό τους και ατέλειωτα σημεία σύνδεσης.

Η Betsy Feuerstein, 31 ετών, είναι δικηγόρος στην Washington D.C. Έχει ζήσει σε τέσσερις ηπείρους.

51. Kaohsiung, Ταϊβάν

Πέρασα ένα χρόνο στο Kaohsiung ως βοηθός δασκάλου αγγλικής γλώσσας, από το 2017 έως το 2018. Δεν είχα πάει ποτέ ξανά στην Ταϊβάν. Δεν ήξερα καν πώς να προφέρω το τοπωνύμιο Kaohsiung! Η πόλη είναι η αυθεντική εκδοχή της Ταϊβάν -δεν ακούς μανδαρινικά τόσο συχνά όσο την τοπική ταϊβανική διάλεκτο. Το γεύμα διαρκεί ώρες πολλές. Οι άνθρωποι, αφού φάνε, περπατούν ως τη νυχτερινή αγορά και τσιμπούν κάτι ακόμα. Έπειτα παίρνουν το ποτό τους και κατεβαίνουν στην παραλία.  Είναι επίσης πολύ εύκολη η πρόσβαση στη φύση -υπάρχουν βουνά και παραλίες στην καρδιά των ορίων της πόλης.

Στην Ταϊβάν με ακολούθησε και ο φίλος μου. Δεν ήμασταν και πολύ σίγουροι για το πώς να διαχειριστούμε την ομοφυλοφιλία μας στην Ασία. Το μόνο σημείο αναφοράς μου ήταν η Κίνα, την οποία δεν τη λες και ανοιχτή στο συγκεκριμένο θέμα. Την εποχή εκείνη ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων δεν είχε ακόμη νομιμοποιηθεί στην Ταϊβάν, αλλά θεωρώ ότι σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι εκεί είναι πολύ φιλόξενοι και πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν. Σήμερα, όλο και πάνω σε κάτι θα σκοντάψουμε -συνήθως φαγητό-, που θα μας κάνει να νοσταλγούμε το Kaohsiung σχεδόν καθημερινά.

Ο Andrew Liu γεννήθηκε στην Κίνα και μεγάλωσε στο Χάντσον Βάλεϊ της Νέας Υόρκης. Εργάζεται στο Βερολίνο, στον τομέα της μεταναστευτικής νομοθεσίας.

52. Ο κόσμος

Ήμουν πολύ μικρή το 1965, όταν οι συνέταιροι του πατέρα μου αποφάσισαν να πουλήσουν το πρατήριο βενζίνης που διατηρούσαν στο Μπρούκλιν. Η επόμενη δουλειά του θα άλλαζε τη ζωή μου.

Έγινε μηχανικός αεροσκαφών για την αεροπορική εταιρεία Pan American World Air-ways. H μεσοαστική οικογένειά μου από το Κουίνς, για την οποία γκράντε διακοπές σήμαιναν καλοκαίρι στο Βερμόντ, ξαφνικά ταξίδευε σε μέρη όπως η Πόλη του Μεξικού, η Μόσχα, το Μαρακές και το Κιότο.

Έκανα τον πρώτο μου γύρο του κόσμου στα δεκαοκτώ. Ξαφνικά ένας καινούργιος κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου. Ήμουν άραγε εκ φύσεως φιλοπερίεργη ή ήταν τα ταξίδια που συνέβαλαν σε αυτό;

Ενώ όλοι οι άλλοι κάθονται στο αεροπλάνο και βλέπουν ταινία, εγώ είμαι κολλημένη στο παράθυρο και παρατηρώ παγετωνικούς σχηματισμούς που μου φαίνονται υπέροχοι.

Θυμάμαι μια ηλιόλουστη μέρα που πετούσα πάνω από τις ΗΠΑ. Μια λεπτή στρώση χιονιού κάλυπτε μεγάλο μέρος της χώρας. Έστρεφα το βλέμμα στις μικρές πόλεις που απλώνονταν αποκάτω μου και σκεφτόμουν πως είμαστε σαν μυρμηγκάκια πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Πολλές φορές γύριζα στον άγνωστο συνεπιβάτη της πίσω σειράς και του έλεγα: «Κοίτα!».

Η Carrie Dovzak, 63 ετών, είναι συνταξιούχος γεωλόγος και ζει στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια. Ονειρεύεται να ταξιδέψει ξανά τη μετά-Covid εποχή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή