Πού θα μας βγάλει ο δρόμος μόλις περάσουμε και αυτόν τον κάβο; Με πόσες προσδοκίες, άραγε, θα ξεκινήσει το πρώτο μας ταξίδι μετά τους περιορισμούς; Δεν έχουμε παράπονο, χορτάσαμε όνειρα όλους αυτούς τους μήνες – virtual περιηγήσεις, ινσταγκραμικές αναμνήσεις, ελπίδες πως αυτό που ζούμε θα τελειώσει νωρίτερα από όσο μας λένε τα επιδημιολογικά δεδομένα. Όμως, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θέλουμε άλλες εμπειρίες εξ αντανακλάσεως. Έχουμε ανάγκη να μυρίσουμε το χώμα, να αφήσουμε το βλέμμα να χαθεί σε λιβάδια και ορθοπλαγιές, να κλείσουμε την πόρτα στους ήχους της πόλης, να γειωθούμε.
Στα ελληνικά βουνά η ζωή συνεχίζεται χωρίς εμάς, του χειμώνα τους εκδρομείς. Δεν είμαστε εκεί για να το «πιστοποιήσουμε», αλλά προφανώς συμβαίνει. Η φύση στα Γρεβενά, στα Άγραφα, στο Ζαγόρι κάνει τα δικά της, λυτρωμένη από την ανθρώπινη παρουσία. Οι άνθρωποι προσαρμόζονται αντίστοιχα – σε πολλά μέρη της πατρίδας μας, η απομόνωση έτσι κι αλλιώς ταυτίζεται κατά κάποιον τρόπο με την εποχή του χρόνου που διανύουμε. Στη ζυγαριά του ποιος είναι πιο τυχερός μπροστά στην πραγματικότητα την οποία καλείται να υπηρετήσει, ο καθένας τοποθετεί τα βαρίδια κατά βούληση. Αποζητούμε συνήθως αυτό που δεν έχουμε.
Οι μακρινές εξερευνήσεις θα περιμένουν, είναι το μόνο σίγουρο. Τη θέση τους συνεχίζουν να παίρνουν κλεφτές ματιές σε φωτογραφικά στιγμιότυπα, ανταποκρίσεις που θα μας επιτρέπουν να ταξιδεύουμε νοερά για όσο ακόμη χρειαστεί. Ο φακός του Γρηγόρη Παπαγεωργίου, που μας χάρισε το εξώφυλλο της εβδομάδας, φέρνει μπροστά μας το χιονισμένο τοπίο και την αλπική ησυχία που απλώνεται στη Δρακόλιμνη του Σμόλικα. Με ορμητήριο το χωριό Πάδες στην Κόνιτσα, ανακάλυψε τους τελευταίους μήνες στα βουνά της Ηπείρου «ομορφιές που δεν τις χωράει ο νους του ανθρώπου», όπως λέει. Τυχερός, στα δικά μας μάτια, γιατί μπορεί να βρίσκεται εκεί όπου εμείς ονειρευόμαστε.
Τυχεροί όμως κι εμείς, γιατί μπορούμε να ονειρευόμαστε, έστω με τη διαμεσολάβηση της εικόνας. Όχι μόνο το πρώτο ταξίδι της νέας εποχής, αλλά και πολλά από τα επόμενα.