Δεν υπάρχει τίποτα πιο χρήσιμο στη ζωή από το να έχεις εξασκήσει τους προσωπικούς σου μηχανισμούς ώστε να βλέπεις καθαρά τη «μεγάλη εικόνα» στα πράγματα. Αντί να κοντοστέκεσαι στο εδώ και τώρα, να έχεις την ικανότητα να κάνεις το πολυπόθητο άλμα στον χώρο και στον χρόνο κοιτάζοντας πέρα από ό,τι προσωρινά σε δυσκολεύει, σε βγάζει από τη βολή και τη ρουτίνα σου, σου κλείνει τον ορίζοντα.
Η «μεγάλη εικόνα» μάς βοηθάει να διαχειριστούμε τα τρέχοντα, όμως προηγουμένως έχουμε ανάγκη να επικεντρωθούμε σε ένα σημείο, να κρατηθούμε από κάπου. Ίσως γιατί ξέρουμε πως μόνο έτσι θα καταφέρουμε τελικά να ανοίξουμε τα φτερά μας.
Να γιατί οι περίπατοι της καραντίνας έχουν υπάρξει ευεργετικοί για όλους μας. Ακολουθώντας γνώριμες και οικείες διαδρομές, έχουμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε καλύτερα ό,τι μέχρι πρότινος προσπερνούσαμε. Αντιληφθήκαμε στην πράξη –με τον πιο άτσαλο τρόπο– πως τα μεγαλεπήβολα σχέδια συχνά τα αναιρεί η ίδια η καθημερινότητα, αλλά κάτι κερδίσαμε και από αυτό. Γιατί μόνο κέρδος είναι το να εντοπίζεις με ευκολία τη χαρά της ζωής σε ένα ταπεινό φύλλο, σε ένα περιποιημένο παρτέρι, στο πέταγμα ενός πουλιού. Απομονώνοντας τα υπόλοιπα ερεθίσματα, μάθαμε να στρέφουμε το βλέμμα στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.
Κάπως έτσι λειτουργεί και ο φακός του μακροφωτογράφου. Φέρνει μπροστά στα μάτια μας κομμάτια που συνθέτουν το παζλ του κόσμου μας, τα οποία υπό διαφορετικές συνθήκες πιθανόν να περνούσαν απαρατήρητα. Όσο περισσότερο πλησιάζεις, τόσο περισσότερα σου φανερώνονται, αλλά, για να το πετύχεις, καλείσαι να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου. Με πείσμα και υπομονή, χωρίς προκαταλήψεις για το τι σε περιμένει εκεί έξω. Μετατοπίζεις τη σκέψη σου, εξερευνάς, αφουγκράζεσαι, επιστρέφεις. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή, πέρα από ένα ενδιαφέρον φωτογραφικό στιγμιότυπο, είναι το ότι μπορείς να ανακαλύπτεις την ομορφιά εκεί που οι άλλοι δεν βλέπουν τίποτα.