«Στο εθνικό πάρκο Γιοσέμιτι, στην Αμερική, είχα δει τα πιο ψηλά δέντρα». Με περισσή φυσικότητα και δίχως να καταλαβαίνει ακριβώς τη σημασία αυτού που λέει, η 14χρονη Άννα Κωτσογιαννίδη μπορεί να σε κάνει να νιώσεις εντελώς… αταξίδευτος. Με πρώτο της ταξίδι, εκτός Ελλάδας, στα τρία της χρόνια στη γαλλική Disneyland, έχει ταξιδέψει μέχρι σήμερα –σε διάστημα 11 χρόνων δηλαδή– σε 16 χώρες, σε πολλές από τις οποίες περισσότερες από μία φορές. Χάρη στο πάθος του πατέρα της για τα ταξίδια –του επιχειρηματία Τάσου Κωτσογιαννίδη–, αλλά και χάρη στη θέλησή του να της γνωρίσει τον κόσμο διευρύνοντας τους ορίζοντές της, η Άννα έχει βιώσει εμπειρίες που πολλοί ενήλικες πιθανόν δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία, και βρέθηκε από την Ευρώπη μέχρι τα Αραβικά Εμιράτα, την Ιαπωνία, την Αμερική και τη Μαδαγασκάρη.
Όλη αυτή τη γνώση αποφάσισε να την επικοινωνήσει σε συνομηλίκους της, δημιουργώντας πρόσφατα στο Youtube το κανάλι Anna’s tales. «Βρήκαμε χρόνο μέσα στην καραντίνα και φτιάχνουμε τα βίντεο. Θέλω να μοιραστώ με άλλα παιδιά όσα έχω ζήσει, να γνωρίσουν κάθε χώρα που έχω επισκεφθεί και να δουν αν θέλουν να κάνουν το ίδιο. Μου φαίνεται πολύ παράξενο που δεν ταξιδεύουν όλοι, μέχρι πρόσφατα το θεωρούσα κάπως δεδομένο», λέει.
Το πιο ωραίο ταξίδι της ήταν ένα road trip στις ΗΠΑ το 2018: «Νοικιάσαμε τροχόσπιτο και κάναμε 4.000 χιλιόμετρα. Διασχίσαμε την Καλιφόρνια, τη Νεβάδα και φτάσαμε έως το εθνικό πάρκο Yellowstone. Είδαμε διπλό ουράνιο τόξο στο κέντρο της ερήμου, πήγαμε σε ένα ροντέο, εντυπωσιάστηκα φοβερά με το Λας Βέγκας: φτάσαμε απόγευμα και έμοιαζε με εγκαταλελειμμένη πόλη, με αστέγους στα περίχωρα, αλλά όταν έπεσε το βράδυ και άναψαν όλα αυτά τα φώτα, τα έχασα. Στο Σαν Φρανσίσκο κάναμε ποδήλατο ανάμεσα στη θάλασσα και σε ουρανοξύστες μέσα στην ομίχλη. Στο Λος Άντζελες μαγεύομαι κάθε φορά. Είναι μια χαρούμενη πόλη, γεμάτη χρώματα, και νιώθω σαν να παίζω κι εγώ σε ταινία», λέει και μεταφέρει τη διήγησή της στα πάρκα: «Το Yellowstone είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω δει στη ζωή μου. Με τους θερμοπίδακες, τη λίμνη, τους καταρράκτες, τα ζώα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Αλλά και το Yosemite ήταν φανταστικό, βρίσκεσαι στην κοιλάδα και γύρω γύρω το μόνο που βλέπεις είναι βουνά και επιβλητικά βράχια. Γύρισα στην Αθήνα και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι είχα ζήσει».
Μέχρι στιγμής στα ταξίδια της δεν έχει συναναστραφεί με συνομηλίκους της, είτε γιατί ντρεπόταν είτε γιατί δεν ήξερε τη γλώσσα: «Στη Μαδαγασκάρη έβλεπα μέσα από την πιρόγα τα άλλα παιδιά να παίζουν στις όχθες και, παρότι ήταν πολύ φτωχά, με σκισμένα ρούχα, ήταν πολύ χαρούμενα. Στην Ιαπωνία ήταν πολύ σοβαρά, δεν έδειχναν τα συναισθήματά τους και ήταν ντυμένα αυστηρά. Κατάλαβα πόσο διαφορετική είναι η κουλτούρα και οι συνήθειές μας», λέει και διαπιστώνει ότι «σταδιακά αρχίζει να υπάρχει ένα χάσμα με τους συμμαθητές μου. Έχουμε άλλες εικόνες και βιώματα, διαμορφωνόμαστε διαφορετικά. Γι’ αυτό τους παρακινώ να ταξιδεύουν με τους γονείς τους, ενώ εκείνοι συχνά βαριούνται. Άλλοι πάλι με παρακαλούν να τους παίρνουμε μαζί».
Μεταξύ των μαθημάτων που αγαπά ξεχωρίζει τη Χημεία, τη Γεωγραφία και τα Αγγλικά, ενώ παράλληλα μαθαίνει Γαλλικά και Ισπανικά: «Έτσι, στα επόμενα ταξίδια θα μπορώ να συνεννοούμαι με τα άλλα παιδιά. Ονειρεύομαι να κρατήσουμε επικοινωνία και να έχω φίλους σε όλο τον κόσμο. Ανυπομονώ να πάμε Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία, Γαλλική Πολυνησία – θα περάσουμε όλο τον Αύγουστο εκεί. Διαβάζω βιβλία, ψάχνω στο ίντερνετ, βλέπω ντοκιμαντέρ – ενθουσιάζομαι όλο και περισσότερο. Επίσης, έχουμε συμφωνήσει με τον πατέρα μου ότι θα πάμε στον Αμαζόνιο, στο Νεπάλ και στην Κένυα για σαφάρι. Βασικά για το τελευταίο προσπαθώ ακόμη να τον πείσω!».