Αν δεν είχε ενσκήψει η πανδημία, τον περασμένο Μάρτιο, η Μαρία-Ελουίζα Σταβάρα θα ετοίμαζε τις αποσκευές της για την Ανταρκτική, για να συμμετάσχει στον εκεί Μαραθώνιο, για τον οποίο προετοιμαζόταν εντατικά τα προηγούμενα δύο χρόνια. Η περσινή διοργάνωση, για την οποία κατά κανόνα υπάρχει τριετής λίστα αναμονής καθώς παίρνουν μέρος μόλις 250 αθλητές, αναβλήθηκε μία εβδομάδα πριν από την αναχώρηση. Αν όλα πάνε καλά, θα πραγματοποιηθεί τον Μάρτιο του 2022. Θα είναι δε η πρώτη φορά που θα συμμετέχει Ελληνίδα μαραθωνοδρόμος, πράγμα που της δίνει κίνητρο να συνεχίζει τις προπονήσεις, μια και εδώ και έναν χρόνο, με εξαίρεση τα digital events, δεν υπάρχουν αγώνες. «Δεν είναι όμως αυτός ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν έχω σταματήσει να τρέχω. Έχεις τόσους λόγους να τρέχεις όσους και να ζεις, και κάθε φορά παίρνεις ένα διαφορετικό δώρο από αυτή τη διαδικασία», λέει.
Το τρέξιμο μπήκε στη ζωή της το 2016. Θήλαζε ακόμη τον 10 μηνών γιο της, με την εγκυμοσύνη να της έχει αφήσει πολλά παραπανίσια κιλά αλλά και κακή φυσική κατάσταση, που δυσχέραινε την καθημερινότητά της. Έτυχε τότε να διαβάσει στο Facebook το ποστ ενός συναδέλφου της οδοντιάτρου, ο οποίος περιέγραφε τη συγκίνηση με την οποία είχε καταφέρει να τερματίσει στον Μαραθώνιο της Αθήνας. «Είπα, αφού το έκανε εκείνος, θα το κάνω κι εγώ. Τον πήρα τηλέφωνο, του ζήτησα κάποιες οδηγίες, αλλά ντρεπόμουν σε εκείνη τη φάση να βγω στον δρόμο να τρέξω ή να επικοινωνήσω με κάποιον προπονητή. Αγόρασα λοιπόν ένα ελλειπτικό μηχάνημα και ξεκίνησα σιγά σιγά να μπαίνω στο κλίμα». Πολύ σύντομα, ξεκίνησε την προετοιμασία της με προπονήτρια τη Μαρία Πολύζου, με σκοπό να τρέξει την κλασική διαδρομή του Μαραθωνίου τον Νοέμβριο, δέκα μήνες αργότερα, όπως και έκανε.
«Τερμάτισα σε 4 ώρες και 10 λεπτά. Όταν κατάλαβα ότι μπορώ, γιατί αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις μόνο τη στιγμή που φτάνεις στο σημείο τερματισμού, σκέφτηκα ότι θέλω να αρχίσω να ταξιδεύω μέσα από αυτό. Να τρέχω δηλαδή στους Μαραθωνίους των πόλεων του κόσμου». Toν Μάιο του 2017 συμμετείχε στον πρώτο της Μαραθώνιο στο εξωτερικό, αυτόν της Πράγας, ενώ έβαλε στόχο να ολοκληρώσει τη σειρά «Abbott World Marathon Majors», η οποία περιλαμβάνει τις 6 μεγαλύτερες διοργανώσεις Μαραθωνίων στον κόσμο (Λονδίνο, Τόκιο, Σικάγο, Νέα Υόρκη, Βερολίνο, Βοστώνη). Το πολύτιμο μετάλλιο, το οποίο έχει απονεμηθεί σε μετρημένες στα δάχτυλα Ελληνίδες, το κατέκτησε τον Μάρτιο του 2019, στο Τόκιο.
«Όταν τρέχεις μέσα σε μια πόλη, είτε αγωνιστικά είτε για προπόνηση, την ανακαλύπτεις με έναν άλλο τρόπο. Είναι διαφορετικός ο σκοπός του ταξιδιού και διαφορετική η ματιά σου. Στη Βοστώνη οι συνθήκες ήταν πολύ αντίξοες, είχε χιονίσει την προηγούμενη μέρα και έτρεχα με θερμοκρασία στο μηδέν και με έντονο κόντρα αέρα. Ήταν η πιο δυνατή μου εμπειρία, παρότι έκανα τον χειρότερο χρόνο μου. Τη Νέα Υόρκη είχε τύχει να την επισκεφθώ πολλές φορές πριν από τον Μαραθώνιο, όμως στην καρδιά μου μπήκε δυνατά όταν την έτρεξα. Γιατί τη συνδύασα με την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλα και με όλα τα υπέροχα συναισθήματα που με κατέκλυσαν στη διάρκεια του αγώνα, με τον κόσμο της να είναι εκεί έξω, στον δρόμο, για μένα και τους άλλους δρομείς…»