Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής

Για κάθε έμπειρο traveller υπάρχει ένας προορισμός που τον καθόρισε και έγινε για εκείνον σημείο αναφοράς.

11' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κωστής Τάλως, δημιουργός της σελίδας «Αθηνολόγιο» 
Ιορδανία

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-1
© GETTY IMAGES/IDEAL IMAGE

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-2Η πρωτεύουσα της Ιορδανίας, το Αμμάν, είναι μπετόχτιστη, φαβελόχτιστη, ίσως η πιο άσχημη του κόσμου. Αν σας ενδιαφέρουν όμως η έρημος, τα γεωλογικά μνημεία κι ένας αρχαιολογικός χώρος κάτι παραπάνω από συγκλονιστικός, η Ιορδανία είναι η χώρα σας. Να πάτε στην Πέτρα, την αρχαία πόλη των Ναβαταίων, όχι μόνο για μία μέρα, όπως έκανα εγώ, αλλά για περισσότερες. Να πάρετε όλα τα μονοπάτια, να περάσετε μέσα από γεωλογικούς διαύλους και φαράγγια, για να ανακαλύψετε τα μνημεία τα λαξευτά στον βράχο και να συνειδητοποιήσετε ότι δεν είναι τόσο αυτά που σε καθηλώνουν, όσο η θέση στην οποία βρίσκονται, αφού στην Πέτρα το 70% είναι το τοπίο και το 30% είναι τα μνημεία. Να περπατήσετε επί ώρες και να φύγετε όταν δεν υπάρχει πια κανείς, κάτω από τον πιο ξάστερο ουρανό. Ή να επισκεφθείτε το Γουάντι Ραμ, την αχανή έρημο με τα γιγαντιαία βράχια, που περιλαμβάνει ό,τι σχηματισμούς μπορεί να φανταστεί κανείς (έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλές διαστημικές ταινίες, όπως το «The Martian»). Είναι από τα μέρη όπου η πραγματικότητα είναι εκατό φορές πιο εντυπωσιακή από τις φωτογραφίες. Σκεφτείτε τα Μετέωρα μες στην έρημο, ένα γεωλογικό παραμύθι. Για τα δικά μου γούστα, που μου αρέσουν τέτοιου είδους τοπία, το Γουάντι Ραμ είναι ό,τι ωραιότερο έχω δει στη ζωή μου. 

Βάνα Γιαννούλα, ενδυματολόγος 
Λος Άντζελες, ΗΠΑ

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-3
© SHUTTERSTOCK

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-4

Είμαι ενδυματολόγος για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Έζησα δέκα χρόνια στο Λονδίνο και στα τέλη του 2014 έκανα ένα μεγάλο ταξίδι στο Λος Άντζελες, την πόλη όπου όλοι σε ρωτάνε αν δουλεύεις στο industry (εννοώντας τη βιομηχανία του σινεμά). Και όπου όλοι μιλάνε για χρήματα.

Επέλεξα να μείνω στο Arts District, μια περιοχή που είχε κάπως την αίσθηση της γειτονιάς, καμία σχέση με τη ροζ φούσκα του Χόλιγουντ, αλλά ούτε και με συνοικίες-γκέτο όπως το Skid Row (όπου δεν πλησιάζεις παρά από απόσταση 2 χλμ. και μόνο στη διάρκεια της ημέρας). Μου έκανε εντύπωση ότι στο L.A. είναι όλα μεγάλα, από τα αυτοκίνητα μέχρι τα μπουκάλια γάλακτος, τα πάντα είναι οικογενειακά. Επίσης, νομίζω ότι εκεί είδα για πρώτη φορά να πωλείται σε σούπερ μάρκετ χρωματιστό νερό. Ήπια παντού εξαιρετικό καφέ, δοκίμασα τα καλύτερα αβοκάντο της ζωής μου (που έχουν εντελώς διαφορετική γεύση από ό,τι στην Ευρώπη, γιατί εισάγονται απευθείας από το Μεξικό) κι έμαθα να προσέχω ώστε τα τρόφιμα που αγοράζω να είναι Non-GMO (μη γενετικά τροποποιημένα). Πήγα σε φοβερά ντάινερ (όπως το «Peggy Sue’s»), είδα πανέμορφα παλιά θέατρα και ανακάλυψα ένα εκπληκτικό μαγαζί που πουλούσε αποκλειστικά και μόνο υλικά πιλοποιίας. Πέρασα μπροστά από άπειρα malls και πάρκαρα σε αμέτρητα πάρκινγκ, αφού το L.A. είναι μια πόλη όπου δεν περπατάς! 

Μαριλένα Σαλαμάνου, συνδημιουργός του Easy Greek στο YouTube
Ισλανδία

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-5
© SHUTTERSTOCK

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-6Έχω ταξιδέψει στην Ισλανδία τρεις φορές. Σίγουρα κάτι με ελκύει σε αυτήν και γι’ αυτό επιστρέφω ξανά και ξανά. Ο σύντροφός μου, ο Δημήτρης, με τον οποίο βρέθηκα εκεί την τελευταία φορά, λέει πως οφείλεται στο ότι ελκύομαι από ό,τι έχει να κάνει με τα ηφαίστεια, τη φύση γενικά. Πράγματι, η φύση της Ισλανδίας είναι αυτή που μου έχει κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τους θερμοπίδακες (geysers) με τους ψυχεδελικούς ατμούς και τις αναπάντεχες εκρήξεις τους, το Βόρειο Σέλας, το οποίο, αν και κατάφερα να το δω μόνο μέσα από το αεροπλάνο, είχε κάτι το μυστικιστικό, τη Μαύρη Παραλία (Reynisfjara) με τα πελώρια κύματα που μπορούσαν να σε ρουφήξουν χωρίς να το καταλάβεις, αλλά και τον παγετώνα Sólheimajökull, που με συγκίνησε με τη σιωπή του. Θυμάμαι πως το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ήχοι που έκανε ο πάγος και εγώ για πολλή ώρα είχα την ανάγκη να μη μιλήσω σε κανέναν. Ήθελα απλώς να σταθώ δίπλα του σιωπηλή, σαν σε ένδειξη σεβασμού. Εμείς πάμε και φεύγουμε, και αυτός μένει πάντα εκεί.

Γεράσιμος Κουβαράς, γενικός διευθυντής της Action Aid στην Ελλάδα
Σερενγκέτι, Τανζανία

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-7
© GETTY IMAGES/IDEAL IMAGE

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-8Είναι Δεκέμβριος του 2004 και ετοιμαζόμαστε με τη Μαρίνα, τη σύντροφό μου, να πάμε στην Κούβα. Τα πλάνα όμως ανατρέπονται τελευταία στιγμή και βρίσκομαι να κάνω κράτηση για Τανζανία, επειδή είχε τις οικονομικότερες πτήσεις, πριν ακόμα συνεννοηθώ μαζί της. Της ήρθε κάπως ξαφνικό, τελικά όμως πείστηκε και το ταξίδι αποδείχτηκε ένα από τα ομορφότερα και ουσιαστικότερα που έχουμε ποτέ μαζί. Οι έξι μέρες που περάσαμε κάνοντας σαφάρι στο Εθνικό Πάρκο Σερενγκέτι άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Κατ’ αρχάς, εκεί στη μέση της απεραντοσύνης της σαβάνας («σερενγκέτι» σημαίνει το μέρος με την ατελείωτη γη) συνειδητοποιείς πως έχεις ξεχάσει να ακούς. Είμαστε τόσο συνηθισμένοι σε ντεσιμπέλ πόλης, που στην αρχή νομίζεις πως παρακολουθείς βουβό κινηματογράφο. Άπαξ όμως και τα αυτιά σου ξεκουραστούν, αρχίζεις και διακρίνεις ένα σωρό ήχους: τα τιτιβίσματα των πουλιών, τους βρυχηθμούς των ζώων, τον αέρα. Η μεγαλύτερη όμως συνειδητοποίηση έρχεται αργότερα.

Παρατηρώντας την τσίτα που κυνηγάει, ένα λιοντάρι που τεντώνεται, την πιθηκίνα που μαθαίνει στο μικρό της πώς να κατεβαίνει από το δέντρο, ακόμα και έναν ελέφαντα που κάνει την ανάγκη του, συνειδητοποιείς πως ως ζωικό είδος είσαι ένα τίποτα. Η επαφή με την άγρια φύση από τη μια σου προκαλεί δέος (για μένα είναι ισάξιο με το να βλέπεις έναν πίνακα στο Uffizi) και από την άλλη σε βάζει στη θέση σου. Αντιλαμβάνεσαι πως όλο αυτό είναι αυτοτελές και εσύ ένας απλός επισκέπτης. Το οικοσύστημα δεν σε χρειάζεται. Και αυτό είναι τόσο απελευθερωτικό, που εύχεσαι να μπορούσες να μείνεις εκεί για πάντα.

Κατερίνα Κατώπη-Λυκιαρδοπούλου, Σύμβουλος τουριστικής ανάπτυξης
Γαλλική Πολυνησία και Φίτζι

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-9
© ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΤΩΠΗ-ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΥ

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-10Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να ζωγραφίζει φοινικιές σε έρημα νησιά το ηλιοβασίλεμα. Λάτρευα τον Γκογκέν και τις εξωτικές του πολύχρωμες καλλονές στην Ταϊτή και είχα γοητευτεί από τα τοπία στα νησιά Φίτζι, στην ταινία «Γαλάζια λίμνη» της νιότης μου. Αυτά τα δύο μέρη, κουκκίδες στον Ειρηνικό, που όλοι νομίζουμε ότι είναι δίπλα, αλλά τελικά απέχουν μεταξύ τους περίπου 4 ώρες αεροπορικώς, ήταν το απόλυτο όνειρό μου. Αποτελούνται δε από εκατοντάδες νησάκια και βραχονησίδες διάσπαρτα στα αρχιπελάγη τους. Τα επισκέφτηκα σε δύο διαφορετικά ταξίδια, που ήταν αμφότερα καλύτερα από ό,τι μπορούσα να φανταστώ. Γιόρτασα τα γενέθλιά μου δύο φορές μέσα σε 24 ώρες στα Φίτζι –διότι η χώρα τέμνεται από το dateline– με ατελείωτες λουλουδάτες γιρλάντες γύρω από τον λαιμό μου. Βουτήξαμε στο «χιονισμένο» με λευκά κοράλλια Great White Wall –ίσως η καλύτερη κατάδυση της ζωής μου–, εξερευνήσαμε δεκάδες ακατοίκητα νησιά και συναντήσαμε μοναδικά φιλόξενους ανθρώπους. Ήταν ο απόλυτος παρθένος εξωτικός παράδεισος. Προς στιγμήν θέλαμε με τον άνδρα μου να ζούσαμε έξι μήνες τον χρόνο εκεί. 

Η Ταϊτή ήταν εντελώς διαφορετική και ιδίως η Μπόρα Μπόρα: ένα κατοικημένο σβησμένο ηφαίστειο που περιβάλλεται από μια κυκλική λιμνοθάλασσα με μικρές νησίδες, όπου αναπτύσσονται τα ξενοδοχεία. Τα νερά από διάφανα γαλαζοπράσινα γίνονται απότομα βαθύ μπλε και στην άκρη τα κύματα σπάνε στον κοραλλιογενή ύφαλο. Το φως εναλλάσσεται περίεργα και το τοπίο κόβει την ανάσα. Περιέργως, οι καταδύσεις δεν είναι συγκλονιστικές και πολύχρωμες όπως στα Φίτζι, μας έδωσαν όμως την ευκαιρία να κολυμπήσουμε με δεκάδες καρχαρίες, εμπειρία μοναδική. Θυμάμαι ότι, ξυπνώντας την πρώτη μέρα εκεί, ανέβασα ένα βίντεο στο Instagram και έγραψα: «When reality is better than your dreams»… Είναι υπέροχο τα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα και ξαφνικά οι φοινικιές στο ηλιοβασίλεμα να μην είναι απλώς μια ζωγραφιά. 

Ανδρονίκη Χριστοδούλου, φωτογράφος
Ιαπωνία 

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-11
© GETTY IMAGES/IDEAL IMAGE

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-12Πρώτη φορά μου τράβηξαν την προσοχή οι Ιάπωνες όταν έκανα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, το 2001. Με εντυπωσίασε η εξωτερική τους εμφάνιση, τα εκκεντρικά ρούχα, η απίθανη αισθητική τους. Άρχισα να κάνω φωτογραφικά projects γι’ αυτούς. Έναν χρόνο μετά, στην Ελλάδα, οργάνωσα το πρώτο μου ταξίδι στο Τόκιο. Σχεδίασα να κάνω ένα φωτορεπορτάζ για τους αστέγους. Έκλεισα δωμάτιο σε ριοκάν (παραδοσιακό ξενοδοχείο) που βρήκα στο Lonely Planet. Ένιωθα σαν να βρισκόμουν στην άκρη της Γης. Από το ξενοδοχείο μού έδωσαν έναν μικροσκοπικό χάρτη και βγήκα στους δρόμους εντελώς χαμένη. Σταμάτησε ένας κύριος με το ποδήλατο και με ρώτησε αν χρειάζομαι βοήθεια. Του ζήτησα εστιατόριο για νουντλς. Με συνόδευσε με τα πόδια, ένα τέταρτο απόσταση, μέχρι το ράμεν (τοπικό φαστφουντάδικο). Ακόμη και στην ουρά περίμενε μαζί μου για μισή ώρα. Πριν φύγει, είπε στο ζευγάρι που στεκόταν μπροστά: «Να τη φροντίσετε». Το ζευγάρι ανέλαβε: μου εξήγησαν το μενού, με έβαλαν να καθίσω ανάμεσά τους, περίμεναν να φάω με τα τσόπστικς, με κέρασαν κιόλας. Τη δεύτερη μέρα πήγα στις «πολύχρωμες» περιοχές Χαρατζούκου και Ομοτεσάντο, με τα μαγαζιά και τους εκκεντρικά ντυμένους νέους. Τότε οι νέοι εδώ φορούσαν ότι πιο τρελό υπήρχε, βάφονταν αλλόκοτα, πειραματίζονταν γενικώς. 

Γρήγορα αναζήτησα κάποιο σπίτι, καθώς θα έμενα έναν μήνα. Βρέθηκε εύκολα ένα δωμάτιο. Όλα έγιναν εύκολα. Όλοι ήθελαν να φωτογραφηθούν, όλοι με βοηθούσαν, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις με κατηύθυναν. Ό,τι προγραμμάτιζα γινόταν, κανένας δεν μου έλεγε όχι. Έναν μήνα μετά, κατάλαβα ότι βρήκα τον τόπο μου. Επέστρεψα στην Ελλάδα, άρχισα να μαθαίνω ιαπωνικά και δούλεψα ως φωτογράφος των Ολυμπιακών Αγώνων και της λαμπαδηδρομίας. Με τα χρήματα ξαναγύρισα στο Τόκιο με το πορτφόλιό μου, για να δω αν μπορώ να δουλέψω εκεί. Εγκαταστάθηκα στην Ιαπωνία στα τέλη του 2004. Δεν υπήρχε λογική. Το αισθάνθηκα τόσο έντονα, που έπρεπε να το ακολουθήσω.

Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, research manager στην NBCUniversal 
Ευρώπη με Interrail 

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-13

© Pavel Horejsi/The New York Times

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-14Καλοκαίρι 1996. Έχει μόλις τελειώσει η ασφυκτική πίεση των Πανελληνίων και ξεκινάμε με τον κολλητό μου για ταξίδι ενός μήνα με ελάχιστα χρήματα, έναν σάκο και τη μαγική κάρτα Interrail, που επιτρέπει απεριόριστες διαδρομές με το τρένο σε όλη την Ευρώπη. Χωρίς ιδιαίτερο πλάνο, αλλά με μια άγρια αίσθηση ελευθερίας, παίρνουμε το πλοίο για την Ιταλία και από εκεί αλλάζουμε χώρα κάθε τρεις ημέρες, κοιμόμαστε σε youth hostels ή στα τρένα, τρώμε τυρί και σαλάμι από το σούπερ μάρκετ. Χαζεύοντας σε έναν χάρτη το δαντελωτό σχήμα της Νορβηγίας, αποφασίζουμε να πάμε μέχρι τα φιορδ, κι εκεί ένας άλλος ταξιδιώτης μάς πείθει για τα σκωτσέζικα Ηighlands. Στο μεσοδιάστημα, περνάμε από την Πράγα, που ακόμα δεν μοιάζει με Δυτική Ευρώπη, παίρνουμε μια γεύση από την αντισυμβατική ζωή της Κριστιάνια στην Κοπεγχάγη, δοκιμάζουμε παράξενες μπίρες στο Βέλγιο. Μαζί με τους τόπους, μας αποκαλύπτονται και οι αμέτρητες πιθανότητες της ενήλικης ζωής, οι συναρπαστικές εμπειρίες που μέχρι τότε έμοιαζαν άπιαστες. Τότε αποφασίζω ότι θέλω να μάθω ξένες γλώσσες, να κάνω Erasmus, να ζήσω στο εξωτερικό. Στα χρόνια που πέρασαν, έχω κάνει πιο μακρινά και εξωτικά ταξίδια, αλλά κανένα δεν είχε τη δύναμη αυτής της πρωταρχικής εμπειρίας, την έξαψη του πρώτου βήματος εκτός Ελλάδας, όταν κατέβηκα από το πλοίο που έκανε το δρομολόγιο Ηγουμενίτσα-Μπρίντιζι.

Έλενα Πέγκα, συγγραφέας
Ινδία

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-15
© SHUTTERSTOCK

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-16Την Ινδία την αδικούν οι φωτογραφίες. Το κατάλαβα με το που προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο του Δελχί και ξεκίνησα ένα ταξίδι τόσο ιδιαίτερο για μένα, που οδήγησε στη συγγραφή ενός βιβλίου. Είδα έναν κόσμο ρευστό, που η ύλη του προκαλεί τη φαντασία, καθώς η χώρα ζει ταυτόχρονα σε πολλούς αιώνες. Είδα πανάρχαιους τρόπους και εικόνες να συνυπάρχουν με το εκσυγχρονισμένο παρόν.

Οι συγκινήσεις, τα βιώματα και οι εμπειρίες της Ινδίας δεν ήταν μόνο οι δέκα μέρες που πέρασα εκεί, αλλά και οι επόμενες χίλιες που ταξίδευα νοητά γράφοντας για την ψυχική μετατόπιση που μου προκάλεσε η επαφή μου με τα μέρη και τους ανθρώπους που συνάντησα, αλλά και για τη μείξη Δύσης και Ανατολής στον πολυπολιτισμικό σημερινό μας κόσμο. Επισκέφτηκα ναούς, κήπους, τάφους, παζάρια. Συζήτησα με κηπουρούς, αρχιτέκτονες, ακτιβιστές, χειρώνακτες, κοσμηματοπώλες για το τυχαίο, το μοιραίο, την κοινωνική ιεράρχηση, μέχρι και για εκτυπωτές από μεταλλαγμένους ατμοσφαιρικούς ρύπους, τους οποίους, πράγματι, έχει εφεύρει ένας Ινδός.

Από το πολύβουο Δελχί μια ξεχωριστή διαδρομή είναι μέχρι τη «ροζ» πόλη της Τζαϊπούρ, στο Ρατζαστάν. Επισκέφτηκα το Monkey Temple, χτισμένο μέσα σε μια απότομη κοιλάδα, σφηνωμένο ανάμεσα σε μεγάλους βράχους, και αντίκρισα τις ίδιες εικόνες με εκείνες που έβλεπαν οι άνθρωποι πριν από εκατό, τριακόσια, χίλια χρόνια. Διάσπαρτα κτίρια με σκοτεινά παράθυρα, χωρίς τζάμια και έπιπλα, και πολλές μικρές μαϊμούδες να περιδιαβαίνουν στους ναούς και να συμπεριφέρονται σαν το μέρος να τους ανήκει. Ο χρόνος εδώ δεν υπάρχει. Οι ημερομηνίες, τα γεγονότα, αυτά που γνωρίζεις δεν έχουν καμία αξία. Τίποτε άλλο εκτός από τα ρούχα μας και το ταξί που μας περίμενε παρκαρισμένο στην είσοδο δεν πρόδιδε πως βρισκόμαστε στο σήμερα.

Όλγα-Αλίνα Κοτσίνα, πολιτικός μηχανικός 
Καναδάς

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-17
© SHUTTERSTOCK

Eννιά ταξιδιώτες, εννιά ταξίδια ζωής-18Ασχολούμαι με τον αθλητισμό όλη μου τη ζωή. Δοκίμασα πολλά σπορ, ωστόσο από το γυμνάσιο και μετά αφοσιώθηκα στο σκι. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Οράντεα της Ρουμανίας, από μητέρα Ρουμανο-Ουγγαρέζα και πατέρα Έλληνα – λάτρεις και οι δύο του βουνού. Τα ταξίδια ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, το ίδιο και οι αναβάσεις στο βουνό, τις οποίες συνέχισα στην Ελλάδα. Μέσα από το σκι ανακαλύπτω τα όριά μου, μαθαίνω τον εαυτό μου. Η διαρκής εξέλιξη με έφερε κοντά και σε άλλα είδη, όπως το ορειβατικό σκι, με το οποίο ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά στον Καναδά, ένα ταξίδι-ορόσημο τόσο για τις ταξιδιωτικές όσο και τις αθλητικές μου εμπειρίες. Έχω κάνει σκι σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου, στις Άλπεις, στα Βαλκάνια, στη Γεωργία και αλλού. Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με όσα έζησα εκεί.

Το 2009 ταξίδεψα για έναν μήνα στο Whistler του Καναδά, για να πάρω το δίπλωμα της ski instructor. Τις πρώτες μέρες κάναμε καθημερινά μαθήματα στα βουνά Whistler και Blackcomb, δίπλα στο Βανκούβερ. Ένα Σαββατοκύριακο φορτωθήκαμε σακίδια βάρους 50-60 λίτρων, βάλαμε φώκιες στα χιονοπέδιλα και αρχίσαμε την ανάβαση εκτός πίστας, στην περιοχή του Garibaldi Park. Για φαγητό είχαμε σακουλάκια με αποξηραμένη τροφή, την οποία μαγειρέψαμε σε χιόνι που λιώσαμε σε κατσαρολάκι, ενώ το βράδυ σκάψαμε χιονότρυπες για να κοιμηθούμε. Παρά την ανησυχία που είχα για τις αρκούδες, όταν τη νύχτα βγήκα έξω, ήταν μαγικά: η απόλυτη ησυχία, οι χοντρές νιφάδες χιονιού που έπεφταν, ο ουρανός που έμοιαζε τόσο κοντά μου. 

Πλησίαζε το ελληνικό Πάσχα και αποφασίσαμε να το γιορτάσουμε με heli-skiing. Το πρόγραμμά μας είχε τρεις καταβάσεις: στο Spearhead, στο Trorey Glacier και στο Tremor Side Chutes. Το να δοκιμάζεις την τεχνική σου κατεβαίνοντας σε απάτητες πλαγιές στη μέση του πουθενά είναι εμπειρία μοναδική. Πλέον όλα αυτά συμβαίνουν και στην Ελλάδα, όμως αυτό που ζούσαμε ήταν πρωτόγνωρο και συναρπαστικό για εκείνη την εποχή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή