Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για την εξωστρέφεια αλλά και την ανοδική πορεία του ελληνικού κρασιού στις ξένες αγορές. Η φετινή λίστα του αμερικανικού περιοδικού Wine & Spirits –από τα πιο έγκριτα του κλάδου– συμπεριέλαβε τέσσερα ελληνικά οινοποιεία στα 100 καλύτερα του κόσμου. Για τα τρία από αυτά δεν ήταν η πρώτη φορά που εμφανίζονταν στη λίστα. Στο ίδιο μήκος κύματος, πριν από λίγους μήνες ο έμπειρος οινοκριτικός των New York Times, Eric Asimov, διαπίστωνε με ικανοποίηση ότι μπορεί πλέον εύκολα να βρει στις κάβες της Νέας Υόρκης αγαπημένες του ελληνικές ερυθρές ετικέτες. Δεκαπέντε χρόνια πριν, στην καλύτερη περίπτωση έπρεπε να πάει κανείς ως την Αστόρια, γράφει ο Asimov, και να τις αναζητήσει σχεδόν πόρτα πόρτα, συχνά με αμφίβολα αποτελέσματα.
Ένα ποτήρι κρασί σε ταξιδεύει τη στιγμή που το απολαμβάνεις με την παρέα. Γεννά εικόνες, δημιουργεί μνήμες. Και σου ξυπνά την επιθυμία να εμβαθύνεις, να παντρέψεις την εμπειρία και με άλλες απολαύσεις. Το γεύεσαι για πρώτη φορά σε ένα τραπέζι με οικεία πρόσωπα και ο δρόμος σε φέρνει λίγο αργότερα στο κελάρι του οινοποιείου. Είτε η αφετηρία του ταξιδιού είναι η Αθήνα είτε η Νέα Υόρκη, ο συνδετικός κρίκος είναι τα αρώματα, οι γεύσεις, οι άνθρωποι. Αλλά και ο τόπος, πάνω απ’ όλα, η γη στην οποία καρπίζουν τα αμπέλια, που έχει κι αυτή με τη σειρά της πολλά να δώσει. Ένα ποτήρι φινετσάτο Μοσχοφίλερο μπορεί να γίνει η αφορμή για γνωριμία με δύο σπουδαία αρχαία θέατρα της Αρκαδίας, της Μαντινείας και του Ορχομενού. Και μια στιβαρή Νάουσα, η ευκαιρία να χαρεί κανείς την υπέροχη φύση του Βερμίου και της Δυτικής Μακεδονίας, σε μια περιήγηση γεμάτη γαστρονομικές εκπλήξεις.
Ο οινοτουρισμός είναι πράξη πολιτισμού. Με σημείο αναφοράς το κρασί, μπορούμε να κοιτάξουμε τον τόπο μας με άλλο βλέμμα. Και είναι αυτή η ανάμνησή του, γεμάτη ζεστασιά, γνώση και μοίρασμα, που θα μας συντροφεύει σε κάθε καιρό.