Κείμενο: Elaine Glusac c.2021 The New York Times Company
Απόδοση: Μαρία Κωβαίου
Υπήρχαν ελλείψεις στη draft μπίρα και οι κρουαζιέρες στους παγετώνες πότε πραγματοποιούνταν και πότε όχι. Σπάνια συναντούσαμε ουρές ή μποτιλιαρίσματα στους ελικοειδείς ορεινούς δρόμους, εκεί όπου οι κιτρινισμένες λεύκες ακτινοβολούσαν ανάμεσα στα αειθαλή δέντρα. Αυτό είναι το φθινόπωρο στην Αλάσκα, ίσως η πιο φευγαλέα από τις εποχές του χρόνου, όταν ο καιρός μπορεί να αλλάζει δραματικά από μέρα σε μέρα και από λιακάδα να το γυρίζει σε 15 εκατοστά νωπό χιόνι.
«Οι κάτοικοι της Αλάσκας έχουν σχέση αγάπης-μίσους με το φθινόπωρο γιατί διαρκεί τόσο λίγο», μου λέει η Melissa Frey, επικεφαλής μετεωρολόγος του ειδησεογραφικού οργανισμού Alaska’s News Source. «H αλλαγή από το καλοκαίρι στον χειμώνα είναι δραματική. Μοιάζει, όμως, λες και συμβαίνει εν μία νυκτί».
H υψηλή σεζόν για την 49η πολιτεία των ΗΠΑ είναι, βέβαια, το καλοκαίρι. Όταν οι κρουαζιέρες με μεγάλα πλοία ανεστάλησαν μέχρι τον Ιούλιο λόγω της πανδημίας, πολλοί ταξιδιώτες, εμπνευσμένοι από την εντολή που δόθηκε για κοινωνική αποστασιοποίηση και καθαρό αέρα, στράφηκαν στην Αλάσκα και στα ταξίδια με αυτοκίνητο, κάτι το οποίο οδήγησε σε ελλείψεις στα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα και σε πληρότητα στις κλίνες των καταλυμάτων.
Μέχρι να μπει ο Σεπτέμβρης, όμως, ο κόσμος είχε επιστρέψει στα σπίτια του. Η «ενδιάμεση εποχή» με τα αραιά πλήθη, τη διαθεσιμότητα στα αυτοκίνητα και τις λογικές τιμές διαμονής ξεκινούσε. Αυτό οδήγησε τον γιο μου – που είχε μόλις ολοκληρώσει τη σεζόν εργαζόμενος στη Δασική Υπηρεσία της Αλάσκας – και εμένα να πραγματοποιήσουμε ένα πενθήμερο ταξίδι με αυτοκίνητο στη χερσόνησο Kenai, νότια της πόλης-κομητείας Anchorage.
Σε σύγκριση με ένα παλαιότερο ταξίδι μου στην Αλάσκα μήνα Ιούλιο, η ενδιάμεση εποχή μου έδωσε την ευκαιρία να δω την πολιτεία υπό νέο πρίσμα. Αυτό που ανακαλύψαμε είναι πως διαφέρει κατά πολύ το φθινόπωρο, όταν πολλές από τις τουριστικές επιχειρήσεις κλείνουν και ο άστατος καιρός σε αναγκάζει να είσαι πιο ευέλικτος και να μην κάνεις αυστηρό προγραμματισμό.
Προς τη χερσόνησο Kenai
Από την πρώτη στιγμή το ταξίδι αυτό έθεσε υπό δοκιμή την ικανότητά μας να αναπροσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα. Και προέκυψε όταν στα τέλη Αυγούστου ο δρόμος για το Εθνικό Πάρκο Denali έκλεισε ξαφνικά στο μέσο σχεδόν της διαδρομής των 148 χλμ., εξαιτίας κατολίσθησης. Παρόμοιες κατολισθήσεις συμβαίνουν στην περιοχή Pretty Rocks του πάρκου τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1960. Οι επιπτώσεις, όμως, της κλιματικής αλλαγής – και ειδικά οι θερμότεροι χειμώνες και οι έντονες βροχοπτώσεις, που προκαλούν την τήξη του παγωμένου εδάφους – έχουν μετατρέψει ένα πρόβλημα που κάποτε αντιμετωπιζόταν με περιοδικές επισκευές στους δρόμους σε «πρόκληση υπερβολικά μεγάλη για να ξεπεραστεί με βραχυπρόθεσμες λύσεις», όπως δήλωσαν οι αρμόδιοι της Υπηρεσίας Εθνικών Πάρκων σε δελτίο Τύπου που ανακοίνωνε το κλείσιμο του πάρκου Denali.
Αντί να οδηγήσουμε βόρεια από το Anchorage, αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε νότια προς τη χερσόνησο Kenai, που εκτείνεται κάπου 240 χλμ. νοτιοδυτικά των ορέων Chugach (πληρώσαμε 326 ευρώ για την ενοικίαση ενός SUV από την Avis Alaska για όλο το ταξίδι. Τα κόμπακτ/μικρομεσαία αυτοκίνητα για την ίδια περίοδο ξεκινούσαν από 182 ευρώ).
«Ονομάζουν τη χερσόνησο παιδική χαρά της Αλάσκας, γιατί όλοι οι ντόπιοι επίσης πηγαίνουν εκεί», μου είπε μία εβδομάδα πριν από το ταξίδι η Richenda Sandlin-Tymitz, διευθύντρια μάρκετινγκ και διαχειρίστρια περιεχομένου στο ταξιδιωτικό γραφείο Alaska Tour & Travel στο Anchorage. «Είναι μία υπέροχη περιοχή με βουνά, δάση, μεγάλα ποτάμια και μία ακτή με όμορφα φιορδ και παγετώνες, όλα σε σχετικά μικρή –για τα δεδομένα της Αλάσκας– ακτίνα».
Το πρώτο μας βράδυ, σταματήσαμε λίγο πριν από την χερσόνησο στην πόλη Girdwood, κάπου 64 χλμ. από το αεροδρόμιο του Anchorage, και κάναμε check in στο πανδοχείο Ski Inn (172 ευρώ), ένα άνετο κατάλυμα οκτώ δωματίων στην περιοχή του κέντρου, λιγότερο από 1,5 χλμ. από το όρος Alyeska, όπου βρίσκεται το πιο δημοφιλές χιονοδρομικό κέντρο της πολιτείας.
Στις εστίες έξω από τη ζυθοποιία Girdwood Brewing Co. ήπιαμε μπίρες IPA με τρεις οδηγούς καγιάκ που εργάζονταν στην πόλη Seward και με το πέρας της καλοκαιρινής σεζόν είχαν αποφασίσει να κάνουν road trip.
Η θερμοκρασία είχε πέσει στους 10 βαθμούς Κελσίου όταν καθίσαμε στη βεράντα του Spoonline Bistro για τσιγαρισμένα χτένια από τη νήσο Κόντιακ (17 ευρώ) και γλασαρισμένη πάπια (33 ευρώ), οι υπάλληλοι, όμως, τοποθέτησαν δύο πελώριες σόμπες ακριβώς δίπλα μας.
Παγετώνες δια ξηράς
Δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι ακόμα και τα πιο άρτια καταστρωμένα σχέδια στην Αλάσκα απαιτούν και plan b. Ξυπνώντας το επόμενο πρωί στο Girdwood, μας ενημέρωσαν ότι λόγω σφοδρών ανέμων είχε βγει απαγορευτικό απόπλου και ότι η εξάωρη κρουαζιέρα μας με το γραφείο Kenai Fjords Tours από την πόλη Seward στο Εθνικό Πάρκο Kenai Fjords (133 ευρώ το άτομο) είχε ακυρωθεί.
Μετά από στάση στο κέντρο επισκεπτών της Δασικής Υπηρεσίας του Girdwood, όπου προμηθευτήκαμε χάρτες της χερσονήσου, συμβιβαστήκαμε με τον παγετώνα Portage στο Whittier, ένα λιμάνι στον πορθμό Prince William, σχεδόν 40 χλμ. από την πόλη Girdwood.
Σε γενικές γραμμές, τα road trips στην Αλάσκα – μία πολιτεία μεγαλύτερη από την Καλιφόρνια, το Τέξας και την Μοντάνα μαζί – παίρνουν πολύ χρόνο. Πόλεις που στον χάρτη μοιάζουν γειτονικές στην πραγματικότητα απέχουν πολύ μεταξύ τους. Σημεία με γραφική θέα κατά μήκος της διαδρομής που σε κάνουν κάθε τόσο να σταματάς για φωτογραφίες, δρόμοι δύο λωρίδων και πινακίδες που προειδοποιούν για διαβάσεις ταράνδων, σε αναγκάζουν να μην αναπτύσσεις ταχύτητα.
Το να φτάσεις στην πόλη Whittier αποτελεί ένα αρκετά χρονοβόρο εγχείρημα, ακόμα και για τα δεδομένα της Αλάσκας. Οι αυτοκινητιστές είναι αναγκασμένοι να διασχίσουν ένα τούνελ 4 χλμ. (μετά διοδίων, που κοστίζουν 11 ευρώ με επιστροφή), το οποίο όμως έχει μόνο μία λωρίδα κυκλοφορίας, η οποία αλλάζει κατεύθυνση κάθε μισή ώρα.
Δεν χρειάζεται να περιμένεις να περάσεις το τούνελ για να δεις τον παγετώνα Portage που κάποτε κάλυπτε την κοιλάδα των 23 χλμ. που συνδέει τη χερσόνησο Kenai με την ενδοχώρα της Αλάσκας. Η πεζοπορική διαδρομή που σε περιμένει στην άλλη μεριά του τούνελ αξίζει, ωστόσο, τη μισάωρη αναμονή. Ύστερα από μία ανηφόρα μήκους 1,5 χλμ. φτάσαμε σε ένα σημείο από όπου μπορούσαμε να θαυμάσουμε τη θέα της κοιλάδας και του παγετώνα στο βάθος, ο οποίος έμοιαζε λες και επρόκειτο να χυθεί στη λίμνη Portage.
Αν και ανακαλύψαμε πως το φθινόπωρο οι κρουαζιέρες για την παρακολούθηση παγετώνων στις ακτές ωκεανών δεν ήταν πάντα εφικτές λόγω των αντίξοων καιρικών συνθηκών, οι πεζοπορίες σε παγετώνες που βρίσκονταν ανάμεσα σε βουνά και κοιλάδες, όπως ο Portage, μας αποζημίωσαν. Κοντά στην πόλη Seward, περίπου 145 χλμ. από το λιμάνι Whittier, μια σειρά περιπατητικών διαδρομών, συμπεριλαμβανομένης μιας ασφαλτοστρωμένης κυκλικής διαδρομής μήκους 1,6 χλμ., πρόσφεραν σχετικά εύκολη πρόσβαση στον παγετώνα Exit, το μόνο τμήμα του Εθνικού Πάρκου Kenai Fjords προσβάσιμο δια ξηράς.
Στο κλείσιμο της σεζόν
Στο Resurrection Roadhouse, ένα τεράστιο εστιατόριο στο δρόμο για τον παγετώνα Exit, η μπαργούμαν μας έδειξε το μενού με τις μπίρες που ήταν γραμμένο με κιμωλία σε έναν πίνακα και μετά μας έδωσε σε χαρτί τη λίστα με τις μπίρες (σχεδόν το μισό μενού) που δεν ήταν διαθέσιμες.
«Κλείνουμε σε τέσσερις μέρες», μας εξήγησε.
Μπορούσες να παραγγείλεις μπίρα porter αλλά όχι ξανθιά, να φας nachos αλλά όχι jalapeños. Λίγα όμως ήταν τα παράπονα, καθώς οι θαμώνες γιόρταζαν το τέλος μίας ακόμα μακράς σεζόν.
«Αυτή είναι η αγαπημένη μας εποχή του χρόνου», μου είπε ο Ian Whittle οδηγός τουριστικού σκάφους στην πόλη Seward που έτρωγε το βραδινό του δίπλα μας στη μπάρα.
«Για όσο διαρκεί η καλοκαιρινή σεζόν δεν καταφέρνουμε να κάνουμε τίποτα», πρόσθεσε η σύντροφός του Tamara Lang, που επίσης εργάζεται σε κρουαζιερόπλοια.
Στα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης Seward, που αριθμεί 3.000 κατοίκους, έβλεπες κρεμασμένες ταμπέλες που έγραφαν «Τα λέμε το 2022» δίπλα σε πανό με το σύνθημα «Go Lydia!» (σ.σ. πάμε Lydia!) για την κολυμβήτρια Ολυμπιονίκη Lydia Jacoby με καταγωγή από το Seward που κέρδισε χρυσό και ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Μέσω Airbnb κλείσαμε ένα ευχάριστο στούντιο (120 ευρώ) με θέα στο βουνό, που στεγαζόταν πάνω από ένα καφέ, το οποίο όμως ήταν κλειστό. Ο οικοδεσπότης, πάντως, μας είχε προμηθεύσει με καλής ποιότητας καφέ.
Ευτυχώς, η βασική ατραξιόν του Seward, το κέντρο θαλάσσιας ζωής Alaska SeaLife Center, μένει ανοιχτό όλο το χρόνο δίνοντας στους επισκέπτες τη δυνατότητα να ανακαλύψουν τον πλούσιο θαλάσσιο οικοσύστημα της Αλάσκας, ακόμα και τις περιόδους που δεν μπορούν να έρθουν σε άμεση επαφή με τη φύση.
Στις πελώριες δεξαμενές του κέντρου μπορείς να δεις από θαλάσσιους λέοντες Steller (Eumetopias jubatus) βάρους 363 κιλών και πελαγικά πτηνά Puffin (θαλασσοψιτακούς ή παπαγάλους της θάλασσας) μέχρι ιχθύδια σολομών, αναρριχίδες (ψάρια που μοιάζουν με τεράστια σε πάχος χέλια), γαρίδες του γένους Pandalus και χιτώνες (θαλάσσια μαλάκια). Στις δεξαμενές αφής ήμασταν εντελώς μόνοι μας, οπότε καθίσαμε για ώρα και χαζεύαμε πώς οι αστερίες και οι αχινοί βάζουν με αργές κινήσεις στο στόμα τους τα κομματάκια καλαμαριών που τους ταΐζουν οι φροντιστές του κέντρου.
Το τέλος της διαδρομής
Κατά τη διάρκεια της νύχτας, η μετεωρολογική ρουλέτα γύρισε. Για καλή μας τύχη η μπίλια «έκατσε» σε μία λαμπερή μέρα χωρίς αέρα, ιδανική για μία πεζοπορία 6,4 χλμ. κατά μήκος του μονοπατιού Tonsina Creek Trail στο Seward. Νότια της πόλης, το μονοπάτι πηγαίνει σχεδόν παράλληλα με τον ωκεανό διασχίζοντας ένα δάσος με έλατα και κωνοφόρα μέχρι τις όχθες του ομώνυμου ρυακιού Tonsina, όπου ξεβράζονται τα κουφάρια των σολομών που έχουν κολατσίσει οι αρκούδες.
Αν και ο καλός καιρός είχε επιτρέψει τον απόπλου των κρουαζιερόπλοιων στο πάρκο Kenai Fjords, εμείς έπρεπε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας οδηγώντας για τρεισήμισυ ώρες μέχρι την πόλη Homer.
Το Homer βρίσκεται στο τέλος του αυτοκινητόδρομου Sterling Highway (τμήμα της εθνικής οδού Alaska Route 1), που κατηφορίζει παράλληλα με τις δυτικές ακτές της χερσονήσου, αφού πρώτα περάσει από τη λίμνη Kenai και τον oμώνυμο ποταμό, όπου οι ψαράδες βαδίζουν με τόλμη μέσα στα ορμητικά νερά. Τη λαμπερή εκείνη μέρα εκμεταλλευτήκαμε κάθε ευκαιρία για να φωτογραφίσουμε τις κιτρινισμένες φυλλωσιές των δέντρων που έμοιαζαν να φλέγονται, με φόντο τις πασπαλισμένες με Ninilchikχιόνι βουνοκορφές.
Μία από τις πιο ουσιαστικές στάσεις μας ήταν αυτή στη ζυθοποιία Kenai River Brewing Co στην πόλη Soldotna, περίπου 120 χλμ… πριν από το Homer, όπου απολαύσαμε δύο μεγάλα και χορταστικά μπέργκερ με μπιφτέκι από μαύρα φασόλια (12 ευρώ) σε ένα θερμαινόμενο βεραντάκι που έβλεπε στο δάσος. Ύστερα από ακόμη 64 χλμ. φτάσαμε στο παραθαλάσσιο χωριουδάκι Ninilchik. Πάνω στο λόφο βρίσκεται μία ρωσική ορθόδοξη εκκλησία του 1901, με θέα στα βουνά του Εθνικού Πάρκου και καταφυγίου άγριων ζώων Lake Clark στην αντίπερα όχθη του περάσματος Cook Inlet.
Στα τελευταία του χιλιόμετρα ο αυτοκινητόδρομος Sterling παίρνει απότομη στροφή ανατολικά, αποκαλύπτοντας μία θέα τόσο εντυπωσιακή που υποχρεώνει τους αυτοκινητιστές να σταματήσουν: τον κόλπο Kachemak και στην απέναντι όχθη το Κρατικό Πάρκο Kachemak Bay με τους παγετώνες του.
Σύντομα θα ανακαλύπταμε πως την ίδια θέα είχε και η επιπλωμένη μας γιούρτα (151 ευρώ) σε ένα ερημικό κομμάτι γης στο πλάι ενός λόφου με ειδική κατασκευή για άναμμα υπαίθριας φωτιάς και σύγχρονο μπάνιο σε γειτονικό σπιτάκι. Θεωρήσαμε τους εαυτούς μας τυχερούς, μια και το Airbnb μάς διαβεβαίωνε πως η γιούρτα ήταν «σπάνιο εύρημα» και «συνήθως κλεισμένη».
Αρκετά από τα πιο δημοφιλή εστιατόρια στην πόλη Homer ήταν κλειστά, αναγκάζοντάς μας να γίνουμε ενθουσιώδεις θαμώνες του εστιατορίου Fat Olives. Σέρβιρε πίτσες με αφράτη κρούστα (από 13 ευρώ) που θα έβαζαν κάτω τις περισσότερες που έχω δοκιμάσει στις 48 πολιτείες νότια της Αλάσκας.
Αργά το απόγευμα της τελευταίας μέρας του ταξιδιού μας και ενώ νιφάδες είχαν αρχίσει να στροβιλίζονται στον αέρα, τέσσερις γερανοί γλίστρησαν στα νερά του υγρότοπου που βρίσκεται στο πλάι της «γλώσσας», της αμμώδους προεξοχής της ξηράς στην πόλη Homer. Έκαναν στάση πριν συνεχίσουν για το νότο και μας έδωσαν τη σπάνια ευκαιρία να δούμε, ανάμεσα στα βρύα και τις καλαμιές, τα κόκκινα σημάδια (όρατα μόνο από κοντινή απόσταση) στην κορυφή των κεφαλιών τους, υπενθυμίζοντάς μας ότι για την ορνιθοπαρατήρηση δεν υπάρχει κακός καιρός αλλά μονάχα κακός εξοπλισμός.