Ο Γιώργος Κορδάκης αγαπάει να φωτογραφίζει το καλοκαίρι. Όταν τον σκέφτομαι, μου έρχεται συνειρμικά στο μυαλό εκείνη η πολύ χαρακτηριστική polaroid φωτογραφία του από μια παραλία της Ρόδου – αυτή με τις κόκκινες και άσπρες ομπρέλες. Ήταν μέρος του πρότζεκτ «Global Summer», που είχε υλοποιήσει περίπου δέκα χρόνια πριν, αποτυπώνοντας τη σχέση διαφορετικών λαών με το καλοκαίρι. Τότε είχε φωτογραφίσει καλοκαιρινές στιγμές από τη Σαντορίνη και την Κέρκυρα μέχρι τη Χαβάη και την Ντοβίλ, θέλοντας να σημειώσει ότι, όσο κι αν διαφέρουν οι κουλτούρες, το καλοκαίρι είναι κάτι «οικουμενικό» και άρα κοινό σαν αίσθηση. Οπότε, για να γυρίσουμε στο σήμερα, το φωτογραφικό λεύκωμά του με τίτλο «Mykonos Mediterranean Cycladic – Everlasting summer» δεν έρχεται σαν έκπληξη. Ειδικά αν υπολογίσουμε το γεγονός ότι η Μύκονος είναι ένας τόπος που γνωρίζει καλά και στον οποίο πάντα επιστρέφει.
Το ολοκαίνουργιο coffee table book που υπογράφει ο Έλληνας φωτογράφος είναι αφιερωμένο στην ψυχή του «Νησιού των ανέμων»: από τον ανέμελο, μποέμ χαρακτήρα του μέχρι την ουτοπία του jet set – δύο αντιφάσεις που συνθέτουν το μοναδικό του πρόσωπο. Ο Γιώργος Κορδάκης, γνώστης της Μυκόνου, εστίασε το ενδιαφέρον του και στους δύο πόλους της, χωρίς να απορρίπτει τον έναν ή τον άλλο, αλλά αναζητώντας με τον φακό του μια αισθητική ισορροπία, την οποία και βρήκε, όπως φαίνεται. «Η ιδέα ήταν να καταγράψω με αγάπη τα δύο πρόσωπα του νησιού ως έχουν σήμερα, σταματώντας τον χρόνο. Η Μύκονος είναι το μόνο νησί που έχει την ιδιότητα να έχει από τη μία την παραδοσιακή κυκλαδίτικη πλευρά του και από την άλλη τη διεθνή, την κοσμοπολίτικη, γεγονός που την καθιστά έναν από τους πιο ιδιαίτερους προορισμούς στον κόσμο. Σε ό,τι με αφορά, αγαπώ να συνδυάζω μέσα στην ίδια μέρα και τις δύο της πλευρές», λέει.
Πρώτη φορά επισκέφτηκε τη Μύκονο έφηβος, στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Μου μιλάει για την αίσθηση εκείνη και για το πόσο έχει διαφοροποιηθεί μέσα στα χρόνια, χωρίς να συμμερίζεται τη συνήθη δυσαρέσκεια του Έλληνα, που νιώθει ότι συχνά ο τουρισμός τού «κλέβει» κάτι δικό του. «Θυμάμαι να φτάνω διστακτικός στο παλιό λιμάνι και να αισθάνομαι μια ατμόσφαιρα διασκέδασης, ανεμελιάς και γενικής ευθυμίας που μου ήταν πρωτόγνωρη. Τότε η Μύκονος διατηρούσε ακόμα την αυθεντική της ταυτότητα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 μπήκαν οι βάσεις γι’ αυτό στο οποίο εξελίχθηκε και στα τέλη πια των ’00s έφυγαν οι Έλληνες και εμφανίστηκαν οι ξένοι – μαζικά, ακόμη και ως ιδιοκτήτες κατοικιών και επιχειρήσεων. Τότε άρχισε να αλλάζει έντονα το νησί. Σήμερα βρίσκεται στα χρόνια της υπέρμετρης ανάπτυξης και χλιδής. Έχει διανύσει μια πορεία που δεν έχει επιστροφή. Με τα καλά και τα κακά της.
Η Μύκονος είναι πλέον ένας σταθμός πριν ή μετά την Ίμπιζα, την Τουλούμ και άλλους αντίστοιχους προορισμούς». Τον ρωτάω πώς αποτυπώνεται αυτή η πολυπλοκότητα μέσα στις φωτογραφίες του: «Νομίζω με το φίλτρο ενός ανθρώπου που την επισκέπτεται τα τελευταία 30 χρόνια ανελλιπώς και έχει παρακολουθήσει όλη την εξέλιξή της από κοντά». Όσο για την εικαστική προσέγγιση: «Δεν θα έλεγα ότι υπήρχε συνειδητή αισθητική ταυτότητα. Η επιθυμία μου ήταν να δω τυπωμένο στις σελίδες του βιβλίου αυτό που επιλέγω να βλέπω όταν βρίσκομαι εκεί. Δύο λέξεις που με καλύπτουν σε σχέση με την αισθητική μου ως φωτογράφου είναι η απόσταση και η παρατήρηση».
Μέσα από το καλλιτεχνικό φίλτρο της προσωπικής σχέσης του Γιώργου Κορδάκη με τη Μύκονο, αυτό το λεύκωμα είναι η φωτογραφική μαρτυρία του για την εμβληματική Κυκλαδίτισσα. Μετά από προσεκτική εξερεύνηση κάθε γωνίας, φωτός και χρώματος του ιδιόμορφου μυκονιάτικου σύμπαντος, όσα τον συνδέουν με το νησί πήραν μορφή μέσα σε 220 σελίδες, τις οποίες επιμελήθηκε καλλιτεχνικά η Δόμνικα Γρηγοριάδη. Μέσα από μια σχεδόν αρχιτεκτονική προσέγγιση, η graphic designer έδωσε ζωή στην έκδοση, η οποία κυκλοφορεί με τρία διαφορετικά εξώφυλλα: το κίτρινο, το μοβ ή το λευκό ύφασμα γίνεται το πλαίσιο τριών αντίστοιχα διαφορετικών εικόνων. Όσο για τη λεπτή γκραβούρα και την ξεχωριστή τυπογραφία, αυτές αναδεικνύουν την αίσθηση ενός τόπου που φαίνεται να κατοικεί στον δικό του χώρο και χρόνο. «Τελικά, τι θα δούμε σ’ αυτό το βιβλίο;» τον ρωτώ στο τέλος. Λιτή και μεστή η απάντησή του: «Τη Μύκονο που αγαπώ».
ΣΕ 200 ΛΕΞΕΙΣ
ΛΑΤΡΕΥΩ ΝΑ ΜΙΣΩ Τα τρελαμένα πλήθη που μεταφέρουν τις συνήθειές τους, χωρίς ποτέ να αντιλαμβάνονται και να απολαμβάνουν την ιδιαιτερότητα του τόπου. | ΣΗΜΕΙΟ Οι λίγες ανοργάνωτες παραλίες. | ΣΥΝΗΘΕΙΑ Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τον κόσμο. Είναι ένα εξαιρετικά ποικίλο και αντιφατικό συνονθύλευμα ανθρώπων. | ΠΑΡΑΛΙΑ Η Μυρσίνη. | ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΚΑΙ ΜΠΑΡ Η ταβέρνα Kiki’s και οι Ρίζες, όχι μόνο για το υπέροχο φαγητό, αλλά και για την όλη εμπειρία. Το TSAF για τους μεζέδες, τα ούζα και την ησυχία. Το Alemagou και ο Scorpios για το φαγητό και τα ποτά, αλλά και για τη μουσική και την party ατμόσφαιρα. | ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗ ΜΥΚΟΝΟ Πρωινό στο Liberty πριν από το μπάνιο σε μία από τις λίγες πλέον ανοργάνωτες παραλίες. Ανάλογα με τον καιρό, θα επιλέξω Άγιο Σώστη, Μικρή Λια ή Μυρσίνη, αφού πρώτα περάσω από τον φούρνο στην Άνω Μερά για τυρόπιτες και σπανακόπιτες. Αργότερα, sunset drink στο Αlemagou και πολύ αργότερα στο Scorpios. Μια άλλη εναλλακτική είναι να πάω με καΐκι στη Δήλο ή στη Ρήνια, όπου θα περάσω όλη μου την ημέρα διαβάζοντας ένα βιβλίο. Αργότερα, βόλτα στα Ματογιάννια για ψώνια, ποτό και φαγητό.
Info:
Για να παραγγείλετε το λεύκωμα του Γιώργου Κορδάκη «Mykonos Mediterranean Cycladic – Everlasting summer», επισκεφθείτε τον ιστότοπο ode-studio.com