O σπόρος μπήκε πριν από είκοσι χρόνια, όταν μια φίλη μού είπε ότι πήγε στην εξοχή της Αγγλίας, μπήκε σε ένα αεροπλάνο και έκανε ελεύθερη πτώση. Στις δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν, ο σπόρος «κοιμόταν», μέχρι που πέρυσι το καλοκαίρι πέταξε βλαστάρια. Με τη λήξη της δεύτερης καραντίνας, αποφάσισα να κάνω το ίδιο, δηλαδή να πηδήξω από τα 14.000 πόδια με αλεξίπτωτο.
Πρότεινα στη φίλη μου την Ελένη να πέσουμε μαζί. Ήταν Τρίτη. Μπήκα στο google και έγραψα «ελεύθερη πτώση Αθήνα». Στα αποτελέσματα εμφανίστηκε το Skydive Athens στο αεροδρόμιο της Κωπαΐδας, κοντά στο Κάστρο Βοιωτίας και στη λίμνη Υλίκη. Ψάχνοντας λίγο, είδα ότι έχει υψηλό μέσο όρο από πολλές κριτικές χρηστών και κατέληξα ότι ο λαός του ίντερνετ δεν παίζει με τόσο σοβαρά θέματα, όπως το να δοκιμάσεις για πρώτη φορά να ανοίξεις τα φτερά σου, βουτώντας στο κενό. Πήρα τηλέφωνο και κανόνισα να πάμε το Σάββατο. Στις τέσσερις ημέρες που μεσολάβησαν το έψαξα ελάχιστα. Δεν έμπαινα στο YouΤube να δω βίντεο, δεν το σκεφτόμουν, το αντιμετώπιζα σχεδόν σαν να μη με αφορά, για να μην αγχώνομαι. Το Σάββατο ήρθε. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μιάμιση ώρα μετά είχαμε φτάσει στο αεροδρόμιο της Κωπαΐδας. Παρέες και ζευγάρια περίμεναν τη σειρά τους, εκπαιδευτές αγκαλιάζονταν και χαιρετιούνταν σταυρωτά, αεροπλάνα προσγειώνονταν, αλεξίπτωτα ανοιγόκλειναν. Ήταν σαν να βρισκόμαστε στα παρασκήνια ενός μεγάλου καλοκαιρινού φεστιβάλ και να πλησίαζε η ώρα ένας ένας οι καλλιτέχνες να βγούμε στη σκηνή.
Όταν ήρθε η σειρά μας, μπήκαμε σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο για να κάνουμε εκπαίδευση για το tandem skydive, δηλαδή την πτώση με αλεξίπτωτο που γίνεται από δύο άτομα δεμένα μεταξύ τους. Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά στάδια της διαδικασίας, το γεγονός δηλαδή ότι έχεις λίγο χρόνο, εκτός από να πάρεις κάποιες τεχνικές γνώσεις, να εξοικειωθείς με τον άνθρωπο με τον οποίο θα πέσεις μαζί. Θυμάμαι ότι ο εκπαιδευτής μού εξηγούσε τη σωστή στάση που πρέπει να έχω (λέγεται «μπανάνα», επειδή ο μαθητής τεντώνει το σώμα του και δημιουργεί μια ελαφριά καμπύλη κάτω από το σώμα του εκπαιδευτή) κι εγώ αναρωτιόμουν πόσες φορές έχει κάνει ελεύθερη πτώση στη ζωή του. Εκείνος μου έλεγε ότι καλό είναι να κοιτάζω την κάμερα που είναι δεμένη στον καρπό του, να ποζάρω και να κάνω χειρονομίες κατά τη διάρκεια της πτώσης (όχι μόνο για να βγουν ωραίες οι φωτογραφίες, αλλά και γιατί το να είναι συγκεντρωμένο το μυαλό σε κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή βοηθάει για να χαλαρώσεις) κι εγώ τον ρωτούσα αν αυτή είναι η κύρια δουλειά του. Όχι, είναι η δουλειά του Σαββατοκύριακου και δεν μπορούσε να θυμηθεί πόσες φορές έχει κάνει ελεύθερη πτώση, γιατί είναι αναρίθμητες.
Η εκπαίδευση είχε τελειώσει. Η στιγμή να διαβούμε τον Ρουβίκωνα είχε φτάσει. Ένα ένα τα ζευγάρια εκπαιδευτών-μαθητών μπήκαμε στο αεροπλάνο, καθίσαμε ο ένας πίσω από τον άλλον με λυγισμένα τα πόδια, οι εκπαιδευτές μάς έδεσαν πάνω τους, το αεροπλάνο άρχισε να παίρνει ύψος. Ήμασταν στριμωγμένοι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, σαν αλεξιπτωτιστές που δεν έχουν να δώσουν μια πραγματική μάχη, έχουν όμως κοινή μοίρα. Γι’ αυτό η συντροφικότητα εκείνων των λεπτών, τα βλέμματα ανυπομονησίας, κατανόησης και φόβου, τον οποίο σχεδόν εκμηδένιζε το αίσθημα του ότι δεν είσαι μόνος αλλά ανήκεις σε μια αγέλη, είναι η πιο δυνατή ανάμνηση της όλης εμπειρίας.
Φτάνοντας στα 14.000 πόδια, το αεροπλάνο σταμάτησε να ανεβαίνει. Τα ζευγάρια άρχισαν να αργοκινούνται. Σέρνονταν συγχρονισμένα, έφταναν στην ανοιχτή πόρτα του αεροπλάνου και έπεφταν. Ο ένας μετά τον άλλον βουτούσαν στο κενό. Είδα τη φίλη μου την Ελένη να περνάει από μπροστά μου, να φτάνει στην πόρτα, να μένει λίγα δευτερόλεπτα εκεί και να χάνεται από το οπτικό πεδίο μου. Ο εκπαιδευτής μου κι εγώ ήμασταν οι τελευταίοι. Προχωρήσαμε, όπως οι προηγούμενοι, σαν αργοκίνητα φίδια, ώσπου βρεθήκαμε στην πόρτα καθιστοί, με τα πόδια να κρέμονται, το μισό σώμα μέσα στο αεροπλάνο και το άλλο μισό απέξω. Το τελετουργικό της πτώσης λέει ότι σε αυτό το σημείο ο εκπαιδευτής κάνει τρεις κινήσεις με το σώμα: μία μπροστά, μία πίσω, μία ακόμα μπροστά και πέφτει. Πόσο να διαρκούν αυτές οι τρεις κινήσεις, τρία δευτερόλεπτα; Τρία ατελείωτα δευτερόλεπτα, κατά τα οποία ο μαθητής βρίσκεται αντιμέτωπος με το κενό χωρίς κανέναν προσωπικό έλεγχο απέναντι στη ζωή του. Τρία όμορφα και συγχρόνως τρομακτικά δευτερόλεπτα.
Μπροστά, πίσω, μπροστά και πέσαμε, από τα 14.000 πόδια, με 220 χλμ. την ώρα, φέρνοντας το σώμα σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση που δεν έχει ξαναβιώσει ποτέ. Στην αρχή φοβόμουν, αλλά γρήγορα το ξέχασα, κοιτώντας ευθεία προς τον ορίζοντα αλλά και την κάμερα στον καρπό του εκπαιδευτή. Έκανα χειρονομίες και ούρλιαζα, ενώ πέφταμε δεμένοι με αμείωτη ταχύτητα. Η ελεύθερη πτώση κράτησε σχεδόν ένα λεπτό, ώσπου ο εκπαιδευτής άνοιξε το αλεξίπτωτο, μειώθηκε αισθητά η ταχύτητα και από οριζόντια ήρθαμε σε όρθια θέση. «Δες τη φίλη σου», μου είπε και κοιτώντας απέναντι, ανάμεσα στα σύννεφα, είδα ένα αλεξίπτωτο, στην άκρη του οποίου κρεμόταν, ως άλλη Μαίρη Πόπινς, η Ελένη. Έστρεψα το κεφάλι προς τα κάτω, όπου απλώνονταν τα πολύχρωμα χωράφια της Βοιωτίας, άρχισα να ζαλίζομαι και να φοβάμαι. Πλησιάζοντας τη γη, διέκρινα δύο ανθρώπους, που περίμεναν, χαμογελαστοί και σε εγρήγορση, στη ζώνη προσγείωσης, για να μας πιάσουν αν χρειαστεί. Δεν χρειάστηκε, η προσγείωση ήταν εύκολη και ομαλή. Αυτό ήταν, τέλος. Απογείωση με το αεροπλάνο, ελεύθερη πτώση, άνοιγμα αλεξίπτωτου και προσγείωση δεν διήρκεσαν ούτε μισή ώρα. Ο εκπαιδευτής βιαζόταν, έπρεπε να τρέξει για το επόμενο γκρουπ. Δεν θυμάμαι το όνομά του, θυμάμαι ότι πήγε να με χαιρετήσει διά χειραψίας κι εγώ τον αγκάλιασα, γιατί με έφερε σώα στη γη. Θυμάμαι, επίσης, να σκέφτομαι ότι η ελεύθερη πτώση είναι μια προσομοίωση της ζωής, με συμπυκνωμένα διδάγματα. Όσο διαρκεί, είσαι σε έκσταση. Όταν μειώνεται η ταχύτητα και έχεις συναίσθηση του τι συμβαίνει, φοβάσαι. Όσο υπάρχουν κι άλλα μέλη της αγέλης με τα οποία μπορείς να μοιραστείς την εμπειρία, νιώθεις ασφαλής.
Μέσα στην επόμενη εβδομάδα οι άνθρωποι του Skydive Athens μου έστειλαν με email τις αναμνηστικές φωτογραφίες από την πτώση. Το ένιωθα σαν προσωπικό παράσημο το ότι έπεσα από τα 14.000 πόδια και χαιρόμουν να χαζεύω τα στιγμιότυπα όπου ουρλιάζω στον ουρανό. Από τότε ακολουθώ τον λογαριασμό του Skydive Athens στο Instagram. Αναρτούν πολύ όμορφες εικόνες και βίντεο, με ανθρώπους που κάνουν κωλοτούμπες, πιρουέτες ή χορεύουν κυκλωτικούς χορούς στον αέρα. Το πιο συγκινητικό είναι ένα βίντεο που απεικονίζει τον κύριο Αλέξανδρο να κάνει ελεύθερη πτώση για να γιορτάσει τα 80ά γενέθλιά του…
Info Το κόστος για ελεύθερη πτώση από τα 14.000 πόδια είναι 230 ευρώ (υπάρχει και η δυνατότητα για πτώση από τα 8.000 πόδια με κόστος 200 ευρώ). Το πακέτο φωτογραφιών-βίντεο από την κάμερα του εκπαιδευτή κοστίζει 60 ευρώ, ενώ από ανεξάρτητο αλεξιπτωτιστή-καμεραμάν 100 ευρώ.
Τηλ. 6970-300222, skydive-athens.gr