Όταν η Τζούλια Ντε Μάρκι επισκέφθηκε πριν από μερικά χρόνια το Λούβρο, κρατούσε στα χέρια της μια κάμερα. Ήταν το δώρο που είχε κάνει στον εαυτό της μετά τη συμμετοχή της σε ένα σεμινάριο φωτογραφίας στην πατρίδα της, το Τρεβίζο της Ιταλίας. Το πάθος της να φωτογραφίζει οτιδήποτε κινούνταν γύρω της ήταν άσβεστο. Άγγιζε τα όρια μιας υγιούς εμμονής που προσπερνούσε την ποιότητα του μέσου, ακόμα κι αν αυτό ήταν η κάμερα ενός κινητού. Προτού παρακολουθήσει το σεμινάριο, η Τζούλια απλώς μαγευόταν από τη δύναμη της φωτογραφίας. Επισκεπτόταν εκθέσεις, διάβαζε πρακτικά εγχειρίδια, είχε αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση, ταξίδευε. Και κάθε φορά που εξερευνούσε μια καινούργια πόλη, ξεκινούσε πάντοτε από τα μουσεία της. Την σαγήνευαν και τη γέμιζαν ερεθίσματα.
Η επίσκεψη στο Λούβρο έγινε στο πλαίσιο μιας σύντομης απόδρασης από την Ιταλία. Σε μία αίθουσα με πίνακες που απεικόνιζαν ποικιλότροπα μια βρεφοκρατούσα Παναγία, πέτυχε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Περπατούσαν στην αίθουσα δίχως να αφήνουν ο ένας το χέρι του άλλου και διηγούνταν ψιθυριστά την ιστορία και την τεχνοτροπία όσων έργων τούς έκαναν εντύπωση, παρόλο που γνώριζαν την ιστορία τους. Ήταν εκείνη τη στιγμή, μέσα στο διάσημο μουσείο του Παρισιού, που γεννήθηκε το φωτογραφικό πρότζεκτ «Lucente».
Τι σημαίνει «Lucente» όμως για την Τζούλια ντε Μάρκι; «Στο λεξικό, το “Lucente” περιγράφεται ως ένα αντικείμενο που διαχέει ένα έντονο φως, λαμπερό και φωτεινό. Και αυτό ακριβώς αυτό θέλω να περάσω με το πρότζεκτ μου, του οποίου το αποτέλεσμα κινείται ανάμεσα στο τυχαίο και το επιτηδευμένο, υπαγορευμένο από το φως». Αλλά δεν είναι μόνο το φως που υπαγορεύει τη φωτογραφία, καθώς μέσα σε αυτήν εμπεριέχονται και οι άνθρωποι, τα τοπία, το ταξίδι. Όπως εκείνο το κάδρο της Ιταλίδας φωτογράφου με το ζευγάρι που ατενίζει το απέραντο της θάλασσας από ένα μπαλκόνι και μένει σιωπηλό, το άλλο με τους ντόπιους μιας γαλλικής πόλης που κάνουν ηλιοθεραπεία στις μεταλλικές καρέκλες στον κήπο ενός παλατιού ή αυτό με τα παιδιά που περιμένουν την σειρά τους πάνω σε έναν βράχο για να βουτήξουν στην παραλία. Εικόνες που τραβήχτηκαν από διάφορα ταξίδια της στην Ιταλία και τη Γαλλία, μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια. «Μου αρέσει να πυροδοτώ στον θεατή έναν συγκεκριμένο μηχανισμό της φαντασίας του. Αυτός ο μηχανισμός αφορά τους ανθρώπους που πρωταγωνιστούν στις εικόνες μου, οι οποίοι έχουν στραμμένη την πλάτη στον φακό, καθώς επίσης τις σκέψεις τους αλλά και το πώς συνεχίζουν την πορεία τους μετά το φωτογραφικό στιγμιότυπο».
Με κινηματογραφική ματιά
Το στοιχείο της φαντασίας λειτούργησε καταλυτικά στη δική της περίπτωση, ενόσω δούλευε το πρότζεκτ της. «Πώς είναι ο κόσμος πίσω από μας; Ποιος μας παρακολουθεί, ενώ ζούμε το τώρα; Πώς εμφανίζεται το οπτικό πεδίο με εμάς στη μέση; Αυτές οι σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου, όταν φωτογραφίζω κάποιον που έχει γνώση για αυτό που βρίσκεται μπροστά του, αλλά δεν έχει συναίσθηση του τι παράγει με το να βρίσκεται εκεί, τη δεδομένη χρονική στιγμή», λέει. «Το τοπίο αλλάζει από μόνο του και “διώχνει’’ την παρουσία του μοντέλου, σαν να μην έχει μνήμη. Ίσως να περιμένει κάποιους άλλους, έτοιμους να υιοθετήσουν το νέο και μοναδικό τους ρόλο που δεν θα έχω ικανότητα να φωτογραφήσω».
Τη ρωτώ κατά πόσο τα ταξίδια της επηρεάζουν τον τρόπο που φωτογραφίζει και εκφράζεται. «Αντιμετωπίζω το ταξίδι ως μια συνεχή αναζήτηση της ομορφιάς. Όχι τόσο με τη μορφή ενός αντικειμένου, αλλά με την ομορφιά των λεπτομερειών που περικλείονται σε γρήγορες, καθημερινές πράξεις και χειρονομίες: στα δύο αδέρφια που παίζουν, στο ζευγάρι ηλικιωμένων που κρατιούνται χέρι χέρι, στη γιαγιά που σπρώχνει ένα καροτσάκι μωρού πλάι στη θάλασσα».
Πώς επιλέγει όμως τις τοποθεσίες που θα στήσει την κάμερά της; Και πώς καταφέρνει να δημιουργεί την εντύπωση μέσα από τη δουλειά της πως οι φωτογραφίες που τραβάει έχουν κινηματογραφικές προεκτάσεις; «Οι τοποθεσίες που επιλέγω τείνουν να είναι σιωπηλές. Όταν υπάρχει η ανθρώπινη παρουσία, αυτή ενισχύεται από πόζες που προκύπτουν ασυνείδητα. Όπως σε μια χορογραφία, οι φιγούρες παίζουν με το περιβάλλον του χώρου όπου βρίσκονται. Η τύχη και η υπομονή συμβάλλουν στο να απαθανατιστεί η εκάστοτε στιγμή, μαζί με μια ικανότητα που αποκτάται μετά από εμπειρία χρόνων». Βέβαια, ο κινηματογράφος και η τηλεόραση έχουν αφήσει τα ίχνη τους στις εικόνες της. Έχει παρακολουθήσει πολλές φορές το Twin Peaks του Ντέιβιντ Λιντς, ενώ επισκέπτεται -αν και όχι όσο συχνά θα ήθελε- ένα μικρό σινεμά στην πόλη της. «Πάντα βρίσκω έμπνευση στο σινεμά και τη μουσική, πάντα ψάχνω για κάτι που μας ενώνει στα μηνύματα των καλλιτεχνών, χωρίς ωστόσο να αλλοιώνεται η άποψή μου για τα πράγματά γύρω μου».
Το «Lucente» δεν σταματάει εδώ, όμως. Θα συνεχιστεί, παρόλο που η Τζούλια Ντε Μάρκι έχει βάλει στα σκαριά και κάτι εντελώς διαφορετικό. Θέλει να δημιουργήσει μια φωτογραφική αφήγηση με ιστορίες σε πρώτο πρόσωπο. «Θα είναι ένα πολύ πιο σύνθετο και βαθύ ταξίδι». Για εκείνους που έχουν «επιβιβαστεί» στο σινεμά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το πρώτο πράγμα που έφτιαξε ο Θεός είναι το ταξίδι. Για κάποιους άλλους, μια διαδικασία κατά την οποία ο άνθρωπος προσαρμόζεται στις αλλαγές. Για τη Τζούλια ντε Μάρκι, είναι το φως και οι άνθρωποι που δίνουν ορισμό στην φωτογραφία και στις περιπλανήσεις της.