Oταν πήρα στα χέρια μου τα δύο μικρά φωτογραφικά λευκώματα της University Press Studio για την Αρετσού, τη Νέα Κρήνη και το Μπεχ-Τσινάρ, τόποι της Θεσσαλονίκης, ένιωσα να με πλημμυρίζει το αίσθημα μιας αναπάντεχης ανακάλυψης. Η νέα φροντισμένη έκδοση, σε επιμέλεια του γνωστού φωτογράφου και μελετητή της φωτογραφίας Ηρακλή Παπαϊωάννου, αποκαλύπτει στους λιγότερο μυημένους εραστές της πόλης αποθησαυρισμένα κομμάτια της μυθολογίας της που κάνουν τη Θεσσαλονίκη αυτό που είναι σήμερα. Επτά φωτογράφοι, επτά διαφορετικές αφηγήσεις. Ο Γιώργος Μπούτικος, ο Σίμος Σαλτιέλ και η Ιωάννα Φωτιάδου περιπλανιούνται στο μετα-παραθεριστικό τοπίο της Αρετσούς και της Νέας Κρήνης, ο Κοσμάς Παυλίδης, ο Κωστής Αργυριάδης, ο Αχιλλέας Τηλέγραφος και ο Στέργιος Καράβατος στις μεταβιομηχανικές εσχατιές του Μπεχ-Τσινάρ. Και ο Ηρακλής Παπαϊωάννου διατρέχει με σύντομα, κατατοπιστικά εισαγωγικά κείμενα την ιστορία και το παρόν αυτών των τόπων.
Εκτός από όλα τα άλλα, η τομή ανάμεσα στις δύο αυτές περιοχές είναι πρωτίστως γεωγραφική. Στη δυτική είσοδο το Μπεχ-Τσινάρ, στα ανατολικά η Αρετσού και η Νέα Κρήνη.
Η Αρετσού και η Νέα Κρήνη από βαλτώδης περιαστική περιοχή έγινε μετά το 1922 εστία πρώτης εγκατάστασης εξουθενωμένων προσφύγων. Στα μικρολίμανά της αναδύθηκαν κοσμικά κέντρα που άφησαν ιστορία και πολυτελείς βίλες. Μετά τον πόλεμο τη θέση της γειτονιάς πήρε πλέον ένα περιφερειακό αστικό κέντρο, ενώ η παραλιακή λεωφόρος μεταμορφώθηκε σε πολύβουη ζώνη ψυχαγωγίας. Περπατώντας σήμερα στο αποβιομηχανοποιημένο Μπεχ-Τσινάρ δυσκολεύεσαι να φανταστείς την εξέλιξή του: υπήρξε παθογόνο έλος, παραδεισένιος και κοσμοπολίτικος εθνικός κήπος, η ακτή που φιλοξένησε οργανωμένες πλαζ. Αργότερα, πάνω στο σώμα του επεκτάθηκε το λιμάνι, στοιχήθηκαν βιομηχανίες και αναπτύχθηκε μια κυψέλη βυρσοδεψείων, εγκαταστάθηκαν τα σφαγεία της πόλης. Αλλά η παράδοξη γοητεία του συγκινεί ακόμα.