Ενα βροχερό, χειμωνιάτικο ακόμα, βράδυ, κάθομαι στις καμάρες του κάστρου της Βούδας και απολαμβάνω τη θέα του Δούναβη και της Γέφυρας των Αλυσίδων του 19ου αιώνα, που συνδέει τη Βούδα με την Πέστη. Πέρα από τη γέφυρα, η ομίχλη προσδίδει μια περίεργη όψη στο κοινοβούλιο. Η φίλη μου Eliza Muto, που σπουδάζει και ζει στην πλευρά της Πέστης και με την οποία κάνουμε αυτήν τη βόλτα, μου λέει ότι το σημείο όπου στεκόμαστε μετατρέπεται σε ένα πολυσύχναστο καφέ στη διάρκεια του καλοκαιριού. Με άλλα λόγια, αν δεν ήταν χειμώνας, θα έπρεπε να περιμένω -και να πληρώσω- για την ίδια θέα. Και ακόμη χειρότερα, θα το περνούσα όλο αυτό μόνος μου, καθώς το καλοκαίρι η Ελίζα δεν πηγαίνει ποτέ στη Βούδα: είναι πολύ τουριστική για τα γούστα της.
Τώρα όμως είμαστε μαζί. Προσωπικά, οι ευρωπαϊκές πόλεις μού αρέσουν περισσότερο με κρύο καιρό, όταν η πληθωρικότητα των ολάνθιστων κήπων και των πολύβουων υπαίθριων καφέ δίνει τη θέση της στη μελαγχολία των γυμνών δέντρων και του σκοτεινού ουρανού. Είναι λίγο σαν να κρυφοκοιτάζεις στα παρασκήνια μετά το τέλος μιας παράστασης στο Μπρόντγουεϊ, όταν τα πλήθη έχουν φύγει και οι ηθοποιοί επανέρχονται στους αληθινούς εαυτούς τους χωρίς το μέικαπ.
Δεν είναι, βέβαια, όλες οι ευρωπαϊκές πόλεις προσιτές το χειμώνα. Ενα κρεβάτι σε χόστελ στο Λονδίνο, για παράδειγμα, μπορεί να κοστίζει όσο ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη διάρκεια της περιόδου αιχμής στη Γουατεμάλα. Η πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, ευτυχώς, ελάχιστα μοιάζει με το Λονδίνο. Στη βρετανική πρωτεύουσα, με μπάτζετ της τάξης των 100 δολαρίων τη μέρα (75 ευρώ περίπου), μπορείς να πετύχεις μια φθηνή διαμονή και όχι κάτι καλύτερο από fish & chips για φαγητό. Εδώ, πάλι, με τα ίδια χρήματα πέρασα ένα υπέροχο, χλιδάτο τριήμερο. Παράγγειλα ορεκτικά και επιδόρπια χωρίς ενοχές, γνώρισα την τοπική κουλτούρα, και στη φθηνή, αλλά και στην ακριβή της εκδοχή, και έμεινα σε ένα πολυτελές μπουτίκ ξενοδοχείο πέντε αστέρων. Σχεδόν δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου.
Το ξενοδοχείο μού το πρότεινε ένας άλλος φίλος, ο Neil Barnett, που είχε μείνει για μια δεκαετία στη Βουδαπέστη. Είναι το Mamaison Hotel Andrassy (mamaison.com) και το πραγματικά ευρύχωρο δωμάτιό μου κόστιζε περί τα 62 δολάρια τη μέρα (στα 45 ευρώ). Η κάρτα μετακίνησης στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς στοίχισε γύρω στα 21 δολάρια (16 ευρώ) για τρεις μέρες, ενώ μου έμειναν και άλλα 28 δολάρια τη μέρα (21 ευρώ) για οτιδήποτε άλλο.Και πράγματι, με εξαίρεση μια στιγμή και μόνο γενναιοδωρίας, πέτυχα τον οικονομικό μου στόχο για φθηνές διακοπές.
Η πολυτέλεια, άλλωστε, δεν προϋποθέτει υποχρεωτικά και σπατάλη. Οταν επέλεγα σε ποια θερμά λουτρά της πόλης θα μπορούσα να χαλαρώσω, απέφυγα τις πιο διάσημες επιλογές για τα λιγότερο γνωστά Veli Bej Baths (irgalmas.hu/veli-bej-furdo), με τους χαρακτηριστικούς τρούλους της Οθωμανικής εποχής και την καλή τιμή των 12,40 δολαρίων (9 ευρώ). Αλλά και όταν αγόραζα εισιτήρια για την Κρατική Οπερα της Ουγγαρίας (opera.hu/en), απέρριψα την κεντρική θέση των 50 δολαρίων (36,50 ευρώ) στη «Νυχτερίδα» του Γιόχαν Στράους, επιλέγοντας μια θέση των 20 δολαρίων (14,50 ευρώ), που μου επέτρεπε και να απολαμβάνω το θέαμα, αλλά και να ξεχνιέμαι κοιτώντας γύρω μου τον μεγαλοπρεπή χώρο.
Η κουζίνα δεν είναι το μεγαλύτερο ατού της Βουδαπέστης, αν και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αξιόλογες προσπάθειες αναβάθμισής της. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αποφάσισα να ακολουθήσω μια αποκλειστικά ουγγρική διατροφή κατά την τριήμερη διαμονή μου στην πόλη, επιχειρώντας συγχρόνως να δω αν πράγματι οι εν λόγω προσπάθειες ανταποκρίνονται και σε λιγότερο φουσκωμένα πορτοφόλια.
Ενας άλλος φίλος, ο Nicolas Braun, ο οποίος είναι δάσκαλος Γαλλικών και κατά το ήμισυ Ούγγρος, μας πήγε, μια μεγάλη σχετικά παρέα, στο Frici Papa Kifozdeje (fricipapa.hu/eng), ένα άνετο και συγχρόνως απλό εστιατόριο, το οποίο διαθέτει τεράστιο μενού με όλα τα κλασικά πιάτα, σε πραγματικά χαμηλές τιμές. Παραγγείλαμε άπειρες σούπες και γκούλας, αλλά και τηγανητά ορεκτικά ώς και επιδόρπια με παπαρουνόσπορο. Και όταν ο λογαριασμός μάς ήρθε στα 146 δολάρια (106 ευρώ), έκανα κάτι πραγματικά ασυνήθιστο για το χαρακτήρα μου: πήρα και διάβασα τον τιμοκατάλογο.
Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να παραδεχτώ ότι το φαγητό ήταν γενικώς άνοστο – εξαιρουμένου του πιάτου μου, με την ονομασία sonkaval, που περιείχε μια κροκέτα στο μέγεθος συντεθλιμμένης μπάλας του τένις, γεμιστή με στήθος γαλοπούλας, ζαμπόν και τυρί. Ημουν δε σκασμένος μέχρι το το μεσημέρι της επομένης.
Πριν από τον περιπατό μας με την Eliza, πήγαμε παρέα στο Kadar Etterem, ένα ουγγρο-εβραϊκό στέκι με μπουκάλια σόδας στα τραπέζια, άσπρα και κόκκινα καρό τραπεζομάντιλα και μια αίθουσα γεμάτη κόσμο. Το φαγητό ετοιμαζόταν από δύο πολύ επιδέξια χέρια κι εκεί δοκίμασα παραδοσιακή εβραϊκή σούπα matzah και βραστό βοδινό με χρένα, που μπορεί να ακούγονται απαίσια, αλλά ήταν εξαιρετικά. Η Eliza παρήγγειλε cholent, άλλο ένα παραδοσιακό εβραϊκό πιάτο, με φασόλια και ρολό από κιμά. Στην πόρτα στεκόταν ένας άντρας με ένα κομπιουτεράκι και ρωτούσε πόσες φέτες ψωμί και πόσα ποτήρια σόδα καταναλώναμε και μας χρέωνε αναλόγως. Και ήδη στη μέση του γεύματός μου ήμουν στα 11 δολάρια (8 ευρώ).
Οταν ταξιδεύω μόνος, δεν μου αρέσει καθόλου να μένω μέσα τις νύχτες και η ευρωπαϊκή νυχτερινή ζωή συνήθως με σπρώχνει έξω για μπίρα. Οχι όμως στη Βουδαπέστη.
Το Σάββατο, ο Nicolas με οδήγησε στο Morrison’s Liget (morrisonsliget.hu), ένα μόλις δύο ετών αχανές κλαμπ στα νότια της πόλης, όπου σχεδόν όλοι οι θαμώνες, εκτός από μας, έμοιαζαν να έχουν βγει μαζικά από το γυμναστήριο. Ηταν ακριβώς το μέρος που δεν θα επέλεγα ποτέ να πάω στην πόλη όπου ζω, αλλά δεν θα ήθελα να το χάσω στην πόλη που επισκεπτόμουν. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ένιωθα πολύ άνετα.
Την περισσότερη ώρα την περάσαμε στη μεγαλύτερη από τις τρεις αίθουσες χορού, όπου ο DJ Szecsei (στα Ουγγρικά προφέρεται Sexy) έπαιζε χορευτική ηλεκτρονική μουσική, επικουρούμενη από λέιζερ και καπνό. Κλείσαμε όμως τη βραδιά σε έναν άλλο χώρο, όπου κλασική αμερικανική μουσική -όπως το «It’s Raining Men»-εναλλασσόταν με μοντέρνα ουγγρική ποπ. Τραγουδούσαμε σε διάφορες γλώσσες προσπερνώντας δεκαετίες, ήταν πολύ ωραία και οπωσδήποτε κάτι που δεν βρίσκεις στο Λονδίνο σε καμία τιμή.