Στην γκαλερί Theorema των Βρυξελλών, για ένα μήνα και πλέον στήθηκε και ξετυλίχθηκε ένα ελληνικό, εικαστικό «παραμύθι». Είναι με την ευκαιρία της προεδρίας της χώρας μας που γεννήθηκαν πολλά καλλιτεχνικά γεγονότα εντός κι εκτός Ελλάδος. Ετσι και η έκθεση «Aurea» της Ελένης Παυλοπούλου, που ολοκληρώνεται, μεν, σήμερα, αλλά που αφήνει ένα ενδιαφέρον ίχνος και έναν ωραίο κατάλογο, με τον εξαίρετο πρόλογο του εκλεκτού ελληνιστή Πέδρο Ολάγια.
Στις Βρυξέλλες, η Ελένη Παυλοπούλου, εικαστικός με απολύτως προσωπικό ιδίωμα, με αναφορές σε ένα πλατύ λεξιλόγιο μύθου, αλληγορίας και υβριδικής εικονογραφίας, έφερε μία ενότητα εμβαπτισμένη στην αντιθετική, συμπληρωματική και ηλεκτρισμένη ένωση του χρυσού και του κόκκινου.
Αυτό που προκύπτει είναι ένας ανθρωποκεντρικός γαλαξίας με κίνηση και απόκοσμη ένταση, δίχως όμως την παραστατικότητα του ρεαλισμού. Και είναι αυτό το μεταίχμιο μιας εν πτυχώσει αλληγορίας και μιας συμπυκνωμένης αφήγησης που κάνει τα έργα της Ελένης Παυλοπούλου, στο Βέλγιο, να μοιάζουν με «πινακοθήκη άυλων ομοιωμάτων». Ετσι χαρακτηρίζει τον ορατό της κόσμο ο Πέδρο Ολάγια, που με μεγάλη έφεση στη μυθολογική ανάλυση, μιλάει για τα «πέπλα του νου», με εσωτερικό φως και μία παράδοξη ιερότητα. «Οι γυναίκες και άνδρες της, τα πουλιά της, τα άνθη της, τα σώματά της, που χορεύουν, είναι άυλα ομοιώματα, τα οποία μοιράζονται άφατους χώρους με την ίδια τη δομή της ύλης, με τις δονήσεις του χρόνου, με τις ροές της ενέργειας, με τον μακρόκοσμο και τον μικρόκοσμο συνάμα, με αυτό που είμαστε και με αυτό που φανταζόμαστε για να είμαστε».
Δύσκολα θα προσέδιδε κανείς εθνική ταυτότητα στα έργα της Ελένης Παυλοπούλου, ωστόσο υπάρχει κάτι βαθύτερα αρχέγονο, που παραπέμπει άμεσα ή έμμεσα σε αρχαία κοιτίδα. Η Ελένη Παυλοπούλου, που έχει εκθέσει και στην Κωνσταντινούπολη, αφήνει τη δική της «Aurea» στις Βρυξέλλες, ένα προσωπικό ίχνος και μία προσωπική μυθολογία.