Μεγάλη Παρασκευή:
– Είναι 39 ευρώ.
– Απόδειξη θα μας φέρετε;
– (Λίγο μετά) Ξέρετε, έγινε ένα λάθος. Είναι 24 ευρώ.
Ηταν η τελευταία φορά που θα ανεχόμουν τις βρωμερές τουαλέτες της καφετέριας για χάρη της μοναδικής θέας στον ελαιώνα της Αμφισσας, στα πόδια των Δελφών. Εκρυψα τον εκνευρισμό μου μπροστά στους φίλους από τη Νότιο Αφρική. Ηταν πιο δύσκολο να κρύψω τους μαυροφορεμένους χρυσαυγίτες που είχαν παραταχθεί στα διόδια της Μαλακάσας λίγες ώρες νωρίτερα. Πίσω από το ανεβασμένο τζάμι του αυτοκινήτου, οι επισκέπτες μάθαιναν τις πρώτες ακατάλληλες λέξεις στα ελληνικά.
Δευτέρα του Πάσχα:
– Είναι απαράδεκτο που σηκώσατε τις δύο κυρίες για να καθίσετε άλλη παρέα.
– Μα οι άλλοι ήταν πέντε.
– Κι αν αργότερα έρθουν οκτώ, θα σηκώσετε τους πέντε;
Ο εστιάτορας στη Ζαχλωρού δεν απολογήθηκε ποτέ, ίσως να μην αντιλήφθηκε καν το πρόβλημα. Η παρέα επέστρεψε στο αυτοκίνητο. Οπως έκανε και λίγο νωρίτερα στο Διακοφτό, αφετηρία του ιστορικού οδοντωτού, αντικρίζοντας το τοιχοκολλημένο «STRIKE». Τι κι αν είχαν ταξιδέψει από την άλλη άκρη του κόσμου, τι κι αν είχαν κλείσει τα εισιτήρια (μέσω τρίτου, από το κέντρο της Αθήνας, αφού το Ιντερνετ είναι εχθρός της παράδοσης) της διαδρομής δύο μήνες νωρίτερα. Ο μοναδικός υπάλληλος ασφάλιζε νωχελικά τον γκισέ, ενώ η κεντρική ιστοσελίδα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ ευχόταν «Καλό Πάσχα».
Τρίτη του Πάσχα:
«Να σας κόψω κάτι από την τιμή των δωματίων και να πούμε στη Booking πως δεν εμφανιστήκατε ποτέ». Ηταν η πρόταση του ξενοδόχου στον Μυστρά όταν διαμαρτυρηθήκαμε πως τα δωμάτια, με το ψεύτικο πάτωμα και το χαρακτηριστικό πλακάκι μπάνιου στους τοίχους, δεν είχαν καμία σχέση με τον παραδοσιακό ξενώνα που είχαμε κλείσει στο Ιντερνετ.
Οι ομορφιές της Ελλάδας δεν αναιρούνται από τα παραπάνω περιστατικά. Το ερώτημα είναι πόσα είσαι πρόθυμος να ανεχτείς για να τις απολαύσεις. Η χώρα αναμένει φέτος 19 εκατομμύρια τουρίστες. Αυτοί με τη σειρά τους αναμένουν ένα μίνιμουμ επίπεδο επαγγελματισμού για να επιστρέψουν.