Χίος: «Χορός» αντιθέσεων

Κυριακή Βασσάλου

19.06.2014 • 14:16

Η δημοσιογράφος Εβίτα Κυριαζή αποκαλύπτει τα αγαπημένα της σημεία στο νησί όπου μεγάλωσε και επέστρεψε πρόσφατα.

Μερικοί άνθρωποι χάνουν εύκολα τις ισορροπίες τους αν δεν υπάρχει η θάλασσα στο φόντο της καθημερινότητάς τους. Ανήκω σε αυτούς τους ανθρώπους-ψάρια και ευτυχώς έχω εύκολη πρόσβαση στις θάλασσες της Χίου, του νησιού στο οποίο μεγάλωσα. Είναι εσωστρεφείς οι χιώτικες ακτές, οι περισσότερες με βράχια και βότσαλα, μπλε-μολυβί νερά, τοποθετημένες στο τέρμα πολλών χιλιομέτρων ασφάλτου ή και χωματόδρομου. Το ηφαιστειογενές Φώκι (η δεύτερη παραλία στα Μαύρα Βόλια) είναι μια σταρ που δεν αντανακλά φως, αλλά το καταπίνει και παραμένει σκοτεινή, βιβλική και χωρίς αλαλαγμούς γύρω της (ρακέτες, μουσική κ.λπ.). Η διπλανή Κώμη είναι το άκρως αντίθετο: χρυσή άμμος, κοσμοσυρροή, μπίρες και σνακ κάτω από ομπρέλες – ωστόσο, τελευταία, της κλέβει την κοσμική δόξα το Βίρι, λίγο πιο βόρεια, με το γεμάτο γραμμωμένα κορμιά αθλητών beach bar Carpe Diem να σερβίρει πραγματικά άψογα κοκτέιλ.

Μπάνιο και ηλιοβασίλεμα πάνε μαζί στις δυτικές παραλίες, δηλαδή στους αμέτρητους κόλπους εκατέρωθεν της Ελίντας (η οποία είναι πολλά υποσχόμενη από ψηλά, αλλά αποφευκτέα λόγω αιχμηρών βοτσάλων). Απ’ όλους προτιμώ το Τραχήλι – αρκεί να μην έχουν μαζευτεί «λιλιγκιές» (σφήκες): οι συνήθεις ύποπτοι της περιοχής για τη μετατροπή του μπάνιου σε πάλη με τα θηρία. Νοτιότερα μου αρέσει η μικρούλα, παρεΐστικη Αγία Δύναμη -κοντά στο χωριό Πυργί, με την πανελλαδική πρωτοτυπία των διακοσμητικών «ξυστών» στις όψεις των σπιτιών- και η Αποθήκα με το φανταστικό καφενείο, που εποπτεύει από ψηλά το Αιγαίο – κοντά στο χωριό Μεστά, με τη δίκαιη φήμη του πιο ατμοσφαιρικού μεσαιωνικού χωριού της Χίου. Βρουλίδια στο νότιο άκρο, Γιόσωνας στο βόρειο άκρο και Μάναγρος-Μαγεμένα το νούμερο ένα στην απεραντοσύνη και στο προσωπικό μου τοπ χιακών ακτών.

H Xίος, με το κάθε άλλο παρά ομοιογενές τοπίο, είναι νησί ιδανικό για μακρινές αυτοκινητάδες: από τον πορτοκαλεώνα με τα γενοβέζικα αρχοντικά, που η ομορφιά τους φέρνει ζάλη, τον Κάμπο (η Τοσκάνη τρώει τη σκόνη του), προς τα μαστιχοχώρια του Νότου. Από το κεφαλοχώρι της Βολισσού, που φοράει σαν κομψό διάδημα ένα μεσαιωνικό κάστρο, μέχρι τα χωριά γύρω από το όρος Αμανή κ.ο.κ. Θα περιγράψω την (λόγω παιδικών, οικείων εικόνων) αγαπημένη μου. Ξεκινώντας από τον Βροντάδο, οδηγώ στην παραλιακή οδό προς βορρά, έχοντας στα αριστερά βραχώδεις σχηματισμούς και στα δεξιά τη θέα προς την τουρκική χερσόνησο της Ερυθραίας. Κάνω στάση στο Θόλος, ένα καρνάγιο γεμάτο σκαριά κάθε είδους, που έχουν βγει στη στεριά για συντήρηση: από πολυτελή γιοτ μέχρι το ετοιμοθάνατο πια Σμαραγδάκι, το ξύλινο καραβάκι που κάποτε μπαινόβγαινε καμαρωτό στο χιώτικο λιμάνι και μου έχει χαρίσει την ανάμνηση ενός τρομερού πάρτι εν πλω. Το υπέροχο λιμανάκι της Λαγκάδας είναι προορισμός για εξαιρετικό φαγητό με συνοδεία πολλά καραφάκια ούζο «Καζανιστό Στουπάκη» στα τραπέζια του Νόστου. Η σύντομη εκδοχή της αυτοκινητάδας καταλήγει στο Μάρμαρο, το επίνειο των Καρδαμύλων, ναυτότοπου που γέννησε τον πεθερό του Ωνάση και του Νιάρχου, τον Σταύρο Λιβανό. Συχνά παίρνω το μονοπάτι που οδηγεί στον ασβεστωμένο ανεμόμυλο και κάθομαι λίγο ταξινομώντας σκέψεις. Στην προέκταση αυτής της οδικής διαδρομής βρίσκεται το φαράγγι των Καμπιών, πολύ ενδιαφέρον για πεζοπορία, με αφετηρία το ομώνυμο χωριό και κατάληξη μια ακτή βγαλμένη από έργο ναΐφ ζωγράφου.

Οταν δεν έχω διάθεση να διανύσω χιλιόμετρα και έχω ήδη καταναλώσει πολλές θερμίδες ώστε να ενδώσω στις γευστικές απολαύσεις της Χώρας, όπως το ντόπιο παγωτό στο «Scoop» που σερβίρει η κούκλα Αννα ή τα απίστευτα μαγειρέματα στην all time classic αυλή του Χότζα, ποδηλατώ έως τις παλιές εγκαταστάσεις του ανοιχτού κολυμβητηρίου της ΠΕΚΕΒ. Εκεί, και στη διπλανή πλαζ στον όρμο Λω, συντίθεται καθημερινά μια μικροκοινωνία γεμάτη ζουμί: βετεράνοι γκριζομάλληδες κολυμβητές που τους χαιρετούν οι πάντες, κυρίες με λαμπερά μαγιό και κοσμήματα που μαυρίζουν στις ξαπλώστρες, ζευγαράκια που κυνηγιούνται έξω από τα αποδυτήρια, έφηβοι που παίζουν μπασκετάκι ξυπόλυτοι, πιτσιρίκια που μαθαίνουν ιστιοπλοΐα στα Lazer. Σε αυτήν τη γωνίτσα του νησιού, η οποία φυλάει προσεκτικά τα νεανικά μου καλοκαίρια, παίρνω την πιο μεγάλη «τζούρα» από Χίο.