Κωνσταντινούπολη-Ιστανμπούλ: μια πόλη θρύλος, που περικλείει ιστορία αιώνων, μεγαλοπρεπή κτίρια, και συγκεντρώνει ποικιλία πολιτιστικών μορφών και εκφράσεων· γυναίκες, ντυμένες με ό,τι πιο δυτικό κυκλοφορεί και άλλες με μαντίλα, τονίζουν τη διαφορετικότητα. Μοναδική για τη γεωγραφική θέση της, ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία, και για το μωσαϊκό των λαών και των πολιτισμών. Τα ίχνη των Ρωμιών, των Αρμενίων, των Εβραίων και των Ευρωπαίων πολλά, και πάντως συνδεδεμένα με τα πολιτιστικά πρότυπα των Οθωμανών και των Τούρκων. Οι δρόμοι σφύζουν από ζωή, ενώ στα πεζοδρόμια οι γάτες παίζουν και τα αδέσποτα σκυλιά αναζητούν το χάδι των περαστικών· τα καφέ και τα εστιατόρια είναι γεμάτα με νέους ανθρώπους, απολύτως εξοικειωμένους με τη σύγχρονη τεχνολογία. Στη λεωφόρο Μετζλίς-ι Μεμπουσάν, τα τεράστια δέντρα ρίχνουν τη βαθιά σκιά τους και τα λουλούδια γύρω από τους κορμούς τους, αλλά και φυτεμένα κατά μήκος της λεωφόρου, όπως και στα πρανή, κοσμούν το αστικό τοπίο.
Ελληνικό στοιχείο
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο επισκέπτης δεν θα πλήξει ποτέ στην πόλη μητρόπολη, μιας και η ποικιλομορφία, οι εναλλαγές τοπίων και πολιτιστικών τάσεων είναι καταιγιστικές. Μπορεί να ξεκινήσει κανείς από την Παλιά Πόλη με επισκέψεις στην Αγιά Σοφιά, το τζαμί Σουλτάν Αχμέτ, το Μπλέ Τζαμί, που συνομιλεί με την επιβλητική εκκλησία-μουσείο, το Τοπ Καπί, τη Βασιλική Κινστέρνα, με τα δύο κεφάλια της Μέδουσας στα υγρά υπόγειά της, και την πλατεία όπου κάποτε βρισκόταν ο Ιππόδρομος.
Στο Φανάρι, στον Κεράτιο κόλπο, περιοχή που εκτείνεται μεταξύ του τείχους του Κωνσταντίνου και του Θεοδοσιανού τείχους, έχει την έδρα του το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπου δεσπόζει ο ναός του Αγίου Γεωργίου. Ανηφορίζοντας στους στενούς δρόμους με τα παρηκμασμένα σπίτια, φτάνει κανείς μπροστά στην επιβλητική Μεγάλη του Γένους Σχολή, στο «Κόκκινο Κάστρο», όπως λέγεται λόγω του χρώματος του υλικού που χρησιμοποιήθηκε για το χτίσιμό της το 1883, με αρχιτέκτονα τον Κωνσταντίνο Δημάδη.
Πολύ κοντά βρίσκεται το Ιωακείμειο Παρθεναγωγείο (1882-1988), το οποίο σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Βασιλάκη Μπέη Ιωαννίδη το 1879. Θλίβει η κακή κατάστασή του, μολονότι τα θρανία, τα όργανα των φυσικών επιστημών, οι φωτογραφίες μαθητριών και καθηγητών αναβιώνουν το παρελθόν.
Και από εκεί, η ξενάγηση μας οδηγεί στο Μοναστήρι του Μπαλουκλή, με την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, όπου ο πατήρ Σωφρόνιος μας οδηγεί στο Αγίασμα πρώτα, και έπειτα στο κλειστό Ορθόδοξο Κοιμητήριο, με τα επιβλητικά γλυπτά να κοσμούν τους τάφους, ενώ η ταπεινή κορομηλιά στην είσοδό του δίνει τους καρπούς της στους περαστικούς. Λίγο πιο κει και το Αρμενικό Κοιμητήριο.
Με το τραμ συνεχίζει κανείς προς τον Γαλατά, αφού αφήσει το Γενί Τζαμί και περάσει τη γέφυρα του Γαλατά που είναι γεμάτη ερασιτέχνες ψαράδες, και το Καράκιοϊ, ένα πολύβουο τμήμα της πόλης, όπου βλέπεις επιβλητικά κτίρια νεοκλασικού ρυθμού, στα οποία στεγάζονται τράπεζες, σχολεία γαλλικά και ρωμαίικα, αλλά και μικροπωλητές ή άντρες που σέρνουν στους ώμους τους καρότσες ή πωλητές φρούτων με τα μεγάλα καλάθια κρεμασμένα στους ώμους. Και ο γενοβέζικος πύργος του Γαλατά, παλιά ονομαζόταν ο Πύργος του Χριστού, στέκει αιώνες εκεί, να θυμίζει το δυτικό παρελθόν, και τα οχυρωματικά έργα των Γενοβέζων, ακριβώς δίπλα στον Κεράτιο Κόλπο. Αφήνοντας την παραλία του Καράκιοϊ, και αφού περάσει κανείς διάφορα τεμένη, φτάνει στην παραλία του Βοσπόρου, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Istanbul Modern), το οποίο ιδρύθηκε το 2004 και σηματοδοτεί το «καινούργιο πρόσωπο» της Τουρκίας.
Από εκεί ο επισκέπτης μπορεί να ανηφορίσει προς την πλατεία Ταξίμ και τη φημισμένη περιοχή Μπέιογλου, στο Πέραν, όπου θα περπατήσει στην οδό Ιστικλάλ (Μεγάλη Οδός του Πέραν) ή θα πάρει το παλιό τραμ, θα χαζέψει στα μαγαζιά, θα περάσει μπροστά από το ελληνικό πολιτιστικό κέντρο, το Σισμανόγλειο, ενώ αν στρίψει κάπου εκεί κοντά, θα δει τα φημισμένα σχολεία των Ρωμιών, το Ζωγράφειον και το Ζάππειον Παρθεναγωγείο, αλλά και το αρμενικό λύκειο.
Στο Τεπέμπασι, βρίσκεται το Μουσείο Πέρα το οποίο ιδρύθηκε το 2005 από τη Σουνά και τον Ινάν Κιράτς, μέλη της γνωστής οικογένειας επιχειρηματιών. Στεγάζεται στο κτίριο που κάποτε ήταν το ξενοδοχείο Μπρίστολ, το οποίο είχε σχεδιάσει το 1893 ο αρχιτέκτονας Αχιλλέας Μανούσος. Στο καφέ του μουσείου κεντρική θέση έχει το πιάνο της Μαρίας Κάλλας, το οποίο της είχε αγοράσει ο πατέρας της όσο ζούσαν στην Αθήνα, αλλά η μετακόμισή τους στη Νέα Υόρκη, την ανάγκασε να το χαρίσει στην αγαπημένη της δασκάλα, την Ισπανίδα σοπράνο Ελβίρα ντε Χιντάλγκο, η οποία μετά την Αθήνα, όπου δίδασκε στο Ωδείο Αθηνών, πήγε στην Αγκυρα.
Οι αριστοκρατικές περιοχές
Η περιπλάνηση μας φέρνει στο Τζιχαγκίρ και το Νισάντασι, σε δύο αριστοκρατικές περιοχές της πόλης, όπου βρίσκονται κομψά καφέ, ακριβά εστιατόρια και καταστήματα διεθνών επώνυμων οίκων.
Οταν αφήνει κανείς το κέντρο, περιπλανιέται στην περιοχή Ορτάκιοϊ, με το εξαιρετικό τέμενος Μπουγιούκ Μετζίντιγιε, έργο του Αρμένιου αρχιτέκτονα Νικογός Μπαλιάν, ο οποίος σχεδίασε και το περίφημο παλάτι του Ντολμά Μπαχτσέ, στην περιοχή Μπεσίκτας. Από εκεί φαίνεται ο Πύργος (φάρος) του Λεάνδρου ή ο Πύργος της Παρθένου, ο οποίος βρίσκεται πιο κοντά στα ασιατικά παράλια.
Συνεχίζοντας την περιήγησή μας βορειότερα, περνάμε από την περιοχή Κουρούτσεσμέ, όπου και το νησάκι με τα εστιατόρια και καφέ, στο Αρναβούτκιοϊ (Το Μέγα Ρεύμα), το Μπεμπέκ, περιοχές όπου κάποτε έσφυζαν από Ρωμιούς – τώρα έχουν μείνει ελάχιστοι- , και φτάνουμε στο Κάστρο Ρουμελί Χισάρ, δίπλα στη γέφυρα που ενώνει την Ευρώπη με την Ασία, και κοντά στη Ροβέρτειο σχολή (σήμερα Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου). Ωραία αστικά σπίτια, τα γιάλια, είναι χτισμένα πάνω στην παραλία, αλλά και τα καλαίσθητα εστιατόρια και τα καφέ δεν χαλούν την αισθητική του περιβάλλοντος.
Δυναμικό παρόν
Τέλος, αφήνουμε την ιστορία και το παρελθόν και μπαίνουμε δυναμικά στο παρόν και το μέλλον, στους ουρανοξύστες της περιοχής Λεβέντ, αυτούς που συνιστούν το θαύμα που συντελέστηκε στην Τουρκία μετά το 2000. Από τον ουρανοξύστη Sapphire, με τους 54 ορόφους, ατενίσαμε και χαιρετίσαμε την Κωνσταντινούπολη των δύο ηπείρων, την πόλη που ποτέ δεν «κλείνει μάτι», που μπορεί να ικανοποιήσει όλα τα γούστα.