Το τοπίο ημιορεινό, η περιοχή σπαρμένη από μικρά χωριά με έντονη τη μυρωδιά μιας άλλης εποχής. Φθάσαμε στην περιοχή Πιεμόντε της βορειοδυτικής Ιταλίας. Στα κτίρια επικρατεί το χρώμα της ώχρας, κάτι που μας παραπέμπει συνειρμικά σε σκηνές της ταινίας «1900»του Μπερτολούτσι. Το πιο συγκλονιστικό, όμως, αξιοθέατο είναι τα παλιά κάστρα του. Ζωντανά και κατοικούμενα έως σήμερα, είτε από τους απογόνους των αρχικών τους ιδιοκτητών είτε από νέους ιδιοκτήτες που τα αγόρασαν και τα αποκατέστησαν.
Τα κάστρα και οι πύργοι της περιοχής είναι αρχιτεκτονικά αριστουργήματα που τονίζονται ακόμη περισσότερο από το λοφώδες τοπίο και την έντονη χλωρίδα που τα περιβάλλει. Σχεδόν τα ντύνει –θα λέγαμε– με το πράσινό της, το οποίο μετατρέπεται σε κόκκινο και κίτρινο το φθινόπωρο. Οι τίτλοι ευγενείας των ιδιοκτητών μη οικείοι για τους Ελληνες. Κόμηδες, βαρόνοι, μαρκήσιοι – βαρύγδουποι τίτλοι μεν, αλλά που σήμερα κρύβουν πίσω τους φιλικούς και καθημερινούς ανθρώπους σαν εμάς. Ο διαχωρισμός τους από τους κοινούς θνητούς έχει μείνει στο παρελθόν.
Συνολικά, τα κάστρα είναι είναι 168, σκορπισμένα σε μια περιοχή κάπως μεγαλύτερη από τη Στερεά Ελλάδα. Το καθένα με κάποιο ξεχωριστό δικό του ύφος. Με μεγάλη δυσκολία διαλέξαμε κάποια για παρουσίαση.
Κάστρο Κρεμολίνο
Μια ονειρεμένη μεσαιωνική μικρογραφία. Χτισμένο στο τέλος του 13ου αιώνα, γύρω από έναν προγενέστερο πύργο, κατοικείται κανονικά σήμερα από τους ιδιοκτήτες του. Η τάφρος που το περιβάλλει και τα ψηλά τείχη του το κράτησαν απόρθητο καθ’ όλη τη διάρκεια των περίπου οκτώ αιώνων της ζωής του. Από τα υψηλά σημεία του διακρίνονται 14 ακόμη κάστρα της ευρύτερης περιοχής. Οι πολυτελέστατες ψηλοτάβανες αίθουσές του, διακοσμημένες με παλιά χοντρά ξύλινα έπιπλα εποχής, μας μεταφέρουν στον χρόνο και μας πάνε στο ένδοξο παρελθόν του. Καταπράσινο το καλοκαίρι από τα αναρριχώμενα φυτά του, παίρνει κόκκινο χρώμα από τα φύλλα τους το φθινόπωρο. Πανύψηλα αιωνόβια δένδρα στους κήπους του. Πυξάρι, τριαντάφυλλα και ορτανσίες, ανάμεσα σε λίμνες με ψάρια και νούφαρα, συνθέτουν το υπόλοιπο παραμυθένιο σκηνικό του.
Κάστρο Μορζάσκο
Ενας κόσμος από μόνο του. Ο φιλικός σημερινός ιδιοκτήτης του εκπέμπει μια ευδιάκριτη μεγαλοπρέπεια από το παρελθόν. Οι υπέροχοι κήποι του κάστρου μάς αφήνουν άφωνους με την καλαισθησία και την αρχοντιά τους. Η θέα ενός τοπίου γεμάτου αμπέλια, κυπαρίσσια και πανύψηλους κέδρους είναι μαγευτική. Οι πολυτελείς του αίθουσες, με τα τεράστια τζάκια τους και τα υψηλά διακοσμημένα τους ταβάνια, μας μεταφέρουν στο μακρινό αριστοκρατικό παρελθόν του. Η μεγάλη κάβα του, με τα τεράστια δρύινα βαρέλια των 40.000 λίτρων, μας κάνουν να αισθανόμαστε σαν νάνοι μπροστά τους. Τα χοντρά άδεια γυάλινα μπουκάλια περιμένουν υπομονετικά να γεμίσουν, όταν το κρασί θα έχει πια ωριμάσει. Μια υπέροχα διακοσμημένη στενόμακρη αίθουσα για εσωτερικά παιχνίδια μάς κάνει να μην πιστεύουμε στα μάτια μας. Η λεπτομερής της διακόσμηση και το υπέροχο πάτωμά της, στρωμένο με τα αρχικά κεραμικά πλακάκια, διατηρούνται σε τέλεια κατάσταση. Ενας τεράστιος πέτρινος εσωτερικός χώρος για επίδειξη πετάγματος ακριβείας από γεράκια και κουκουβάγιες μάς αφήνει σε έκσταση. Οι αίθουσες, με καμάρες και κοίλα ταβάνια στα υπόγεια του κάστρου, φιλοξενούν χιλιάδες μουσειακά αντικείμενα από το παρελθόν του. Φυσικά, όπως συμβαίνει σε όλα τα κάστρα του Πιεμόντε, δεν λείπουν και τα κελιά των φυλακών του. Σε αυτά τα θεοσκότεινα και υγρά μέρη έβαζαν τους παράνομους της εποχής και τους επίδοξους ανταγωνιστές των παλαιών ηγεμόνων του. Με αναμμένα φανάρια βλέπουμε παλιές ημερομηνίες και πρόχειρα ημερολόγια χαραγμένα στους πέτρινους τοίχους τους. Τελευταία μας εντύπωση, φεύγοντας μέσα στο σούρουπο, τα πέτρινα στενά δρομάκια που το περιβάλλουν. Με αναμμένα τα παλιά φανάρια τους, φωτισμένα έτσι ώστε να μη θυμίζουν τη σύγχρονη εποχή, αλλά να μας κρατούν ακόμα σ’ ένα όνειρο του 13ου αιώνα.
Κάστρο Πιόβερα
Μεταφορά στο παρελθόν. Το πιο εξέχον στοιχείο του κάστρου δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη του. Ενας γραφικότατος και ευγενής άνθρωπος, με το υψηλό δερμάτινο καπέλο του και τις δερμάτινες μπότες του, γεμάτος από καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα και με έκδηλη την ανάγκη στα μάτια του να τα μοιραστεί με άλλους. Η παλιά τάφρος που το περιβάλλει κάνει το μεσαιωνικό αυτό κάστρο του 14ου αιώνα να μοιάζει σαν να βγήκε από σκηνικό ταινίας του Χόλιγουντ. Είναι, όμως, απολύτως αληθινό και στέκεται μπροστά μας. Μας εντυπωσιάζουν τα τεράστια αιωνόβια δένδρα στο κτήμα που το περιβάλλει. Οι αίθουσές του, πλήρως διακοσμημένες και επιπλωμένες όπως παλιά, μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι θα φανούν πολεμιστές και ιππότες από τις γωνίες των πέτρινων διαδρόμων του. Εχοντας περάσει κατά το παρελθόν από την κατοχή των Ισπανών και του οίκου της Σαβοΐας, σήμερα αποτελεί μια πύλη σε άλλη εποχή. Ο ευρηματικός κόμης που κατοικεί εδώ σήμερα, διαθέτει ακόμα κι ένα μουσείο με αυτοκίνητα αντίκες σε μια αίθουσα του κάστρου του.
Το γενεαλογικό του δέντρο, ζωγραφισμένο σ’ έναν μεγάλο τοίχο του κάστρου, είναι τόσο περίπλοκο όσο θα ήταν ένα δύσκολο σύγχρονο τεστ ευφυΐας. Οι φήμες λένε ότι υπάρχει εδώ και ένας κάτοικος που σπάνια εμφανίζεται στους επισκέπτες. Το φάντασμα ενός προγόνου του κόμη.
Καστέλο Πιέα
Το μέγεθος δεν έχει σημασία. Μέσα στο πουθενά, δίπλα σ’ ένα πολύ μικρό χωριό του Πιεμόντε, βρίσκεται το εξαιρετικό αυτό, λεπτεπίλεπτο θα λέγαμε, μικρό κόσμημα. Κατοικούμενο από ένα ευγενέστατο και φιλόξενο ζευγάρι, μας αφήνει καταρχήν άφωνους με τους υπέροχους κήπους του, γεμάτους με καλόγουστα αγάλματα. «Μαγεμένος νάρκισσος» το υποκοριστικό του, το έχει λάβει από τους 40.000 νάρκισσους που ανθίζουν γύρω του κάθε άνοιξη. Τα έπιπλα αντίκες που βρίσκονται μέσα στις αίθουσές του θα έκαναν να ζηλέψει και ο μεγαλύτερος συλλέκτης έργων τέχνης. Ακόμη και τα καταλύματα του πολυάριθμου προσωπικού που υπήρχε εδώ στο παρελθόν είναι αριστοκρατικά και δεν διαφέρουν πολύ από αυτά στο κυρίως κάστρο. Ανάμεσα σε πανοπλίες και σε στρωμένα μαρμάρινα τραπέζια, αισθανόμαστε σαν να ζούμε στην παλιά εκείνη εποχή της μεγάλης αίγλης του. Εδώ δεν υπάρχουν φαντάσματα, είναι ένα χαρούμενο κάστρο που κάνει τους επισκέπτες του να γεμίζουν διάθεση για ζωή.