Aν υπάρχει κάτι που πάντα εντυπωσιάζει, είναι η διακύμανση στη φήμη προσώπων που κάποτε ήταν δημοφιλή και περιζήτητα. Ο πολιτιστικός τουρισμός για όσους ενδιαφέρονται να βλέπουν εκθέσεις ανοίγει ορίζοντες όχι μόνο σε πρόσωπα του παρελθόντος, αλλά σε ολόκληρες θεωρήσεις ζωής.
Ετσι, κρατώ το όνομα του Ελβετού ζωγράφου Jean-Etienne Liotard, που γεννήθηκε στη Γενεύη από γονείς Γάλλους Ουγενότους πριν από 313 χρόνια. Αυτό το φθινόπωρο, το Ηνωμένο Βασίλειο γιορτάζει την εκ νέου ανακάλυψη αυτού του μοναδικού στυλίστα, του κοσμογυρισμένου και αντισυμβατικού. Αυτές τις μέρες τελειώνει στο Εδιμβούργο (Scottish National Gallery) η μεγάλη έκθεση των προσωπογραφιών, για τις οποίες ήταν διάσημος ο Λιοτάρ, και θα μεταφερθεί στο Λονδίνο. Θα παρουσιάζεται στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών από τις 24 Οκτωβρίου έως τις 17 Ιανουαρίου, εμπλουτισμένη και με νεκρές φύσεις.
Ο Λιοτάρ ήταν εμφανισιακά ένας hipster της εποχής του. Με μακριά γενειάδα που ξύρισε στα 54 χρόνια του, όταν παντρεύτηκε μια πολύ νεότερη γυναίκα, φορούσε ρούχα εκτός συμβατικής μόδας, συχνά επηρεασμένος από την τετράχρονη διαμονή του στην Κωνσταντινούπολη. Ας σκεφτούμε ότι έζησε την Ευρώπη του «Παλαιού Καθεστώτος» και ήταν αγαπημένος της Μαρίας Θηρεσίας, για την οποία ζωγράφισε όλα τα παιδιά της. Ο Λιοτάρ ξεχώριζε για την τεχνική του, καθώς χρησιμοποιούσε πολύ την κιμωλία και το παστέλ, γεγονός που έκανε ανάλαφρα και αινιγματικά τα πορτρέτα του. Αλλά εκείνο για το οποίο πραγματικά ξεχώριζε ήταν γιατί παρέσυρε τα μοντέλα του σε ένα αντισυμβατικό ύφος, τους έσπαγε την ακαδημαϊκή πρόσοψη ακόμη και αν ζωγράφιζε μια πριγκίπισσα. Οι μορφές του αποκαλύπτονται εντυπωσιακά μοντέρνες με μία νεωτερικότητα, πρώιμη αλλά όχι αβέβαιη, προϊόν και αυτή της περιπετειώδους φύσης του ίδιου του Λιοτάρ. Τα πορτρέτα του, αν και ρέπουν προς τον «φωτογραφικό» ρεαλισμό, τείνουν ευχάριστα προς έναν αυτοσαρκασμό που ξεπερνάει το τεχνητό όριο του χρόνου.