Τα ονειρεμένα ταξίδια της ζωής τους…

Τα ονειρεμένα ταξίδια της ζωής τους…

7' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Εχω  να φορέσω φτερά στα μαλλιά σχεδόν μια βδομάδα, οπότε συμπεραίνω ότι η επανένταξή μου προχωρά ομαλά», έγραφε προχθές στο Facebook η Αθηνά. Οι φίλοι της είχαμε καταλάβει αμέσως σε τι αναφερόταν.

Λίγες εβδομάδες είχαν περάσει από το ταξίδι της στη Βραζιλία, ταξίδι-όνειρο ζωής για την ίδια. Ολοι είχαμε γίνει κοινωνοί της ανυπομονησίας της γι’ αυτό, είχαμε περάσει «μαζί» της τη μεγάλη προετοιμασία, την είχαμε ξεπροβοδίσει online κι έπειτα είχαμε γευτεί κι εμείς εκείνη την πρώτη καϊπιρίνια στην Pedra do Sal.

Είμαστε πολλά, αλλά είμαστε και τα ταξίδια μας. Ιδίως αυτά που υπήρξαν όνειρο και απωθημένο, αυτά για τα οποία κοπιάσαμε, τα πιο συνειδητά. Και αυτά τα ταξίδια φτιάχνουν τις πιο γοητευτικές διηγήσεις.

Επιλέξαμε να ξεναγηθούμε σε χώρες μακρινές, μέσα από τα λόγια τέτοιων τυχερών ταξιδιωτών. Η Αθηνά, ο Νίκος, η Τίνα, η Λίνα θυμούνται για την «Κ» το ταξίδι της ζωής τους, εκείνη την πολύτιμη πινέζα στον χάρτη τους.

Βιετνάμ, Τίνα Σκλαβόλια – Κυριάκη

Ενα σοκ για τις αισθήσεις

Μέχρι τα 30 μου είχα κάνει πολλά ταξίδια αλλά μου διέφευγε η Ασία. Κυρίως λόγω budget, ίσως και λίγο ανασφάλειας – δεν μου αρέσει να ταξιδεύω οργανωμένα. Το Βιετνάμ αποδείχθηκε τόσο εξωτικό όσο ακούγεται, όχι με την έννοια του μαγευτικού αλλά του ξένου. Ολα τα ταξίδια μου μέχρι τότε είχαν πάντα αναφορές στον δυτικό κόσμο, πατήματα στη ζωή που ξέρουμε. Το Βιετνάμ ήταν διαφορετικό: στη βλάστηση, στη θερμοκρασία, τις μυρωδιές, τα χρώματα, τους ήχους. Ολα ήταν ένα μικρό σοκ για τις αισθήσεις, απλά γιατί ήταν όλα τόσο καινούργια. Αυτό που απόλαυσα περισσότερο ήταν ότι η χώρα τότε (το 2006) είχε μείνει ακόμα σχετικά ανέγγιχτη από την τουριστική βιομηχανία. Εβλεπες πραγματικά πώς ζούσε ο κόσμος, ελάχιστα είχαν αλλάξει για χάρη του τουρίστα. Επισκέφθηκα μέρη στο Βόρειο Βιετνάμ που για να τα φτάσεις χρειαζόσουν μια μέρα ταξίδι δύσκολο, όπου ο χρόνος έμοιαζε να είχε σταματήσει πριν από 100 χρόνια. Με συνθήκες ζωής αδιανόητες για τον σύγχρονο κόσμο, συνειδητοποιώντας πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η έννοια της ευτυχίας και της δυστυχίας και η σχέση τους με τον πλούτο. Είδα τοπία με φύση τόσο κυρίαρχη, που κατάλαβα εύκολα γιατί η Αμερική δεν θα μπορούσε ποτέ να κερδίσει τον πόλεμο εκεί. Ενιωσα μια ηρεμία σπάνια που προερχόταν μόνο από την αρμονία του τόπου και του τοπίου. Και είδα ανθρώπους να δουλεύουν με επιμονή και σκληρότητα για να διεκδικήσουν μια θέση στο σύγχρονο κόσμο.

Πιστεύουμε ότι η Ευρώπη και η Αμερική είναι το κέντρο του σύμπαντος, αλλά τα πάντα συμβαίνουν εκεί, στην Ασία, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Τελικά νομίζω ότι γι’ αυτό το Βιετνάμ ξεχωρίζει στη μνήμη μου περισσότερο από άλλα ταξίδια. Γιατί τράνταξε τη θεώρηση του κόσμου όπως τον ήξερα μέχρι τότε.

* Η Τίνα Σκλαβόλια – Κυριάκη είναι ιδρύτρια της εταιρείας οργάνωσης εναλλακτικών διαδρομών Alternative Athens.

Nέα Yόρκη, Νίκος Φωτάκης

Ηταν όπως στις ταινίες

Ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά όλες αυτές τις λίστες των περιοδικών με τα «πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν φτάσεις τα 30», τις θεωρούσα ανοησίες. Να όμως που, καθ’ οδόν προς τα 35, συνειδητοποίησα πως είχα μόνο ένα απωθημένο: να βρεθώ στην Νέα Υόρκη. Και δεν θα το αποφάσιζα, αν δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία η γυναίκα της ζωής μου. «Αν δεν το κάνουμε τώρα, δεν θα το κάνουμε ποτέ», είπε. «Γιατί;». «Γιατί δεν θα έχουμε την οικονομική δυνατότητα». Ηταν 2009. Ναι, είναι διορατική.

Ενας λόγος που δεν το αποφάσιζα, ήταν για να μην απογοητευτώ. Η Νέα Υόρκη που ήθελα να πάω, είναι αυτή που ήξερα από τις ταινίες του Γούντι Αλεν. Με την ασπρόμαυρη κορυφογραμμή του Μανχάταν, τα κίτρινα φύλλα στους δρόμους του Upper East Side, τις ανέμελες βόλτες στο Σέντραλ Παρκ, με μουσική υπόκρουση το πιάνο του Αρτ Τέιτουμ και τη φωνή του Μπόμπι Σορτ να τραγουδάει: «I happen to like New York». Φοβόμουν ότι θα πάω και δεν θα είναι καθόλου έτσι.

Hταν έτσι ακριβώς. Ο κεντρικός σταθμός του τρένου, το Σέντραλ Παρκ, τα καρότσια που πουλάνε χοτ ντογκ, η βαβούρα στην Times Square, το Radio City, το Greenwich Village, τα cupcakes στο Magnolia, τα σκίτσα του Αλ Χέρσφιλντ στο Blue Bar, η τζαζ. Eνα εξαιρετικό σκηνικό που σε έκανε να νιώθεις πρωταγωνιστής κι ας είσαι μόνο κομπάρσος.

Στο Museum of Modern Art, η Μαρίνα Αμπράμοβιτς έβαζε σε δύσκολη θέση όποιον στεκόταν απέναντί  της,  στο  Μπρόντγουεϊ η  Σκάρλετ  Γιόχανσον  έσκιζε στο «Κάτω από τη γέφυρα» του Μίλερ, στο Iridium ο Σίνταρ Γουόλτον έπαιζε με τον Τζίμι Κομπ και άλλους βετεράνους της τζαζ του ’60. Ενα βροχερό πρωί, σε ένα κατάστημα δίσκων, ο δαιμόνιος τρομπετίστας  Κρίστιαν Σκοτ, παρουσίαζε το νέο του άλμπουμ.

Μαζευτήκαμε  30  άτομα.  «Ακόμη και στη Νέα Υόρκη, μειοψηφία είσαι», γέλασε η γυναίκα της ζωής μου.

Την επομένη, περπατάγαμε ανέμελα στο Greenwich Village. Είχε ήλιο, είχαμε βρει το «καλύτερο μπέργκερ της πόλης» (στο βρωμερό The Corner Bistro), είχα αγοράσει δίσκους βινυλίου σε καλή τιμή, ένιωθα πλήρης. Ηταν Απρίλιος του 2010. Ακριβώς έναν χρόνο μετά, έγινα πατέρας.

* Ο Νίκος Φωτάκης είναι διαχειριστής της ιστοσελίδας australianjazz.net 

Βραζιλία, Αθηνά Ψυλλιά

Ο,τι έζησα δεν υπάρχει εδώ

Το ταξίδι στη Βραζιλία υπάρχει στη ζωή μου εδώ και δώδεκα χρόνια: διάβαζα οδηγούς, έμπαινα σε ιστοσελίδες αεροπορικών εταιρειών και έλεγχα τιμές, σχεδόν όλα τα password που χρησιμοποιούσα για μια δεκαετία έχουν σχέση με τη Βραζιλία (τα έχω αλλάξει!). Αλλά είτε δεν το έβαζα σε προτεραιότητα, είτε η πραγματικότητα ήταν απαγορευτική, ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια. Εντάσσεται σε ένα μεγαλόπνοο σχέδιο: να επισκεφτώ όλες τις πορτογαλόφωνες χώρες. Eχω ζήσει και έχω επισκεφτεί την Πορτογαλία αρκετές φορές, μία φορά το Πράσινο Ακρωτήριο και τώρα τη Βραζιλία. Τον Μάιο, κι ενώ η ελπίδα πηγαινοερχόταν, βρέθηκα με μερικά χρήματα παραπάνω που δεν επαρκούσαν για να λύσω κανένα σοβαρό θέμα, οπότε αποφάσισα να τα επενδύσω στο ταξίδι και έκλεισα το αεροπορικό εισιτήριο ώς το Ρίο. Η οριστική απόφαση πάρθηκε τις μέρες του δημοψηφίσματος, με τις τράπεζες δηλαδή κλειστές. Η προσδοκία μου ήταν να φτάσω στον Αμαζόνιο, στο ποτάμι και στη ζούγκλα και να γνωρίσω τη ζωή των ανθρώπων εκεί, με την ελπίδα ότι δεν θα παρουσιαστεί κάποια σοβαρή αντιξοότητα. Φυσικά, αυτό που έζησα είναι απείρως πιο πλούσιο από αυτή την περιγραφή. Επιλέξαμε να μείνουμε σε σπίτια και υπόστεγα ντόπιων Ινδιάνων και να ζήσουμε τη φύση με τον δικό τους τρόπο ή περίπου, στις κοινότητές τους. Αεροπλάνα και μηχανοκίνητα κανό ήταν τα μεταφορικά μας μέσα. Ο επίλογος του ταξιδιού σε Αμαζονία, Παρά και Μαρανιάο γράφτηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Δεν ξέρω πώς να μιλήσω για τις εντυπώσεις μου, γιατί τα περισσότερα πράγματα που έζησα, είδα, έφαγα δεν υπάρχουν εδώ, δεν έχουμε λέξεις γι’ αυτά. Φανταστείτε, απλώς, πώς είναι να ζεις κάθε μέρα κάτι πρωτόγνωρο, να τρως κάτι που δεν έχεις ξαναφάει, να ακούς μια πρωτάκουστη ιστορία, να βλέπεις ένα αδιανόητο δέντρο, να πλέεις σε ένα ασύλληπτο ποτάμι, να διασχίζεις μια δροσερή έρημο, αλλά οι άνθρωποι να είναι γνώριμοι και οικείοι.

* Η Αθηνά Ψυλλιά είναι μεταφράστρια.

Ινδία, Λίνα Βέτσικα

Παρδαλοί θεοί, παντού!

Το ρητό «μία εικόνα, 1.000 λέξεις» δεν ισχύει για φωτογραφίες από την Ινδία. Μία εικόνα υποδηλώνει χίλιες λέξεις και κρύβει άλλες τόσες μυρωδιές. Αρώματα κι οσμές ξεπηδούν από παντού, «τρυπώντας» τη μύτη μας και αποτυπώνοντας πράξεις της καθημερινής ζωής, που εν πολλοίς εκτυλίσσεται δημόσια. Επαγγέλματα παράξενα «ανθούν» στον δρόμο. Ο πωλητής-εφαρμοστής επιτόπου τεχνητών οδοντοστοιχιών, ο ζυγιστής περαστικών, ο κάτοχος αγελάδας που γνέφει χρησμούς, ο ψήστης με τις καυτές σαμόσες σε κομμάτι εφημερίδας. Οι άνθρωποι για να διασχίσουν τη μεγάλη Βομβάη, στριμώχνονται σε βαγόνια τρένων για «άντρες» ή «γυναίκες»! Αντίθετα, η φτώχεια και η βρωμιά δεν γνωρίζουν φύλα, ούτε ηλικίες. Κι εγώ τα είδα να είναι το ένα απότοκο του άλλου και τα συναισθήματά μου εναλλάσσονταν διαρκώς και σχεδόν ρυθμικά, όσο περιδιάβαινα χαζεύοντας: Οι τύψεις του καλοζωισμένου, ο εντυπωσιασμός του μαγεμένου. Ομως οι φτωχοί Ινδοί φαίνεται να πορεύονται συμφιλιωμένοι με τις αντιξοότητες αυτές. Ισως να βοηθούν και οι χιλιάδες θεοί τους. Παρδαλοί θεοί, παντού! Λατρεύονται σε αυτοσχέδιους ναούς στον δρόμο, σε φορητά παγκάρια, με κεράκια, sticks σανδαλόξυλου, λιβάνια. Γιορτές σα διάσπαρτα κομμάτια ενός θεματικού λούνα παρκ, στις πόλεις ή στα ιερά χωριά όπως το Rishikesh. Εκεί, στους πρόποδες των Ιμαλαΐων, που ο Γάγγης είναι ακόμα καθαρός και οι δεήσεις-φωτιά αφήνονται στο νερό του. Στους δρόμους χάος. Τρίκυκλα, φορτηγά, αγελάδες, ποδήλατα, κάρα, παιδιά με καλάθια, ηλικιωμένοι φορτωμένοι με χρόνια, υπομονή και σκόνη. Ολοι να παροτρύνουν όλους, με γραμμένο στο όχημά τους «Please Horn». Κι όλοι ν’ ανταποκρίνονται κορνάροντας κι ας μη βιάζονται. Στις αγορές, χάος. Χύμα φάρμακα, ζαρζαβατικά, προφυλακτικά με το κομμάτι, μπαχαρικά, ζώα, υφάσματα. Στη γειτονιά Μahalaxmi, χάος. Χαρακτηριστικό, το τεράστιο υπαίθριο πλυντήριο, σαν οργανωμένος λαβύρινθος, όπου πλένονται στα χέρια τα ρούχα από χιλιάδες μπόγους, που φτάνουν καθημερινά με καρότσια.

Το χάος όμως αυτό, της εντροπίας η χαρά και του μινιμαλισμού η λύπη, λειτουργεί!  Το άλλο πρόσωπο της επιχειρηματικής/οικονομικής υπερδύναμης, δεν το γνώρισα. Χάθηκε στα διψασμένα για εξωτισμό, μάτια μου. Την Ινδία που αγάπησα, την έχω δίπλα μου. Μέσα από τον διαλογισμό και τη μουσική, τα βιβλία για τον Βουδισμό και τη yoga. Οταν, όμως, μου λείπει πολύ, αναζητώ τις μυρωδιές της. Πάω μια βόλτα στην Ευριπίδου και μετά μαγειρεύω Vindaloo…

* Η Λίνα Βέτσικα είναι γιατρός.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή