Βουνό ή θάλασσα; Αιώνιο αλλά και κάπως βαρετό δίλημμα. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με τέτοιο φυσικό πλούτο και ποικιλομορφία, την οποία σπάνια συναντά κανείς ακόμα και σε πολύ μεγαλύτερες χώρες, τα επιχειρήματα της μιας ή της άλλης «πλευράς» ξεθωριάζουν ακόμα περισσότερο. Επειδή πάντως έχουμε μπροστά μας χειμώνα και οι παραλίες δεν φαντάζουν πολύ ελκυστικές, ανηφορίζουμε προς τις όχθες της λίμνης Πλαστήρα και τα θεσσαλικά Αγραφα· εκεί, μέσα στην αγκαλιά του βουνού, ο επισκέπτης ανακαλύπτει κάτι περισσότερο από τον καθαρό αέρα και το πράσινο των δέντρων: είναι η ευεργετική επίδραση της διαπλοκής όλων των αισθήσεων με το φυσικό τοπίο που κάνει τη διαφορά.
Με ορμητήριο τα χωριά της περιοχής, στα οποία μπορεί κανείς να βρει καταλύματα παραδοσιακού στιλ, σε διάφορες κλίμακες τιμών και ανέσεων, οι βόλτες στο βουνό μπορούν να συνδυαστούν με ενδιαφέρουσες δραστηριότητες. Επισκεπτόμαστε έναν παραδοσιακό νερόμυλο – στην περιοχή υπάρχουν κάποιοι από τους λίγους εν λειτουργία στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι εκεί κερνούν τσίπουρο (ότι πρέπει για το κρύο) ενώ μας εξηγούν πώς λειτουργεί ο μηχανισμός που δίνει κίνηση στη μυλόπετρα, αξιοποιώντας την ορμή του νερού. Η πιο ξεχωριστή όμως εμπειρία που μπορεί να απολαύσει κανείς τέτοιο καιρό στο βουνό είναι η «μανιταροβόλτα». Ιδανικά με τη συνοδεία ενός ειδικού ή και κατά μόνας, η εξόρμηση στα πολλά πεζοπορικά μονοπάτια για συλλογή μανιταριών, τα οποία ξεφυτρώνουν κατά χιλιάδες με την παραμικρή βροχή, είναι συναρπαστική. Εντυπωσιακά σε μεγέθη και χρώματα τα άγρια, βουνίσια μανιτάρια κλείνουν μέσα τους, νομίζεις, όλη την πνοή του δάσους. Αν δε τα γευτείς (αφού βεβαιωθείς πως είναι ασφαλή), έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν ολόκληρο κόσμο, όχι γιατί είναι πεντανόστιμα, αλλά διότι, όπως σχεδόν όλα σε τούτα τα μέρη, ικανοποιούν τον ορισμό της αυθεντικότητας.