Τo γνωρίζουμε κυρίως από τις ταινίες «Πεπέ λε Μόκο» και «Η μάχη του Αλγερίου», όταν οι Eλληνες γλεντζέδες αναζητούσαν «κορμιά ξωτικά» στο «Eνα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι» του Καλδάρα. Oμως, «Το Αλγέρι ανοίγεται στον ουρανό σαν ένα στόμα ή μια πληγή» (Καμί) κι είναι τυλιγμένο στην αχλύ του Μαγκρέμπ και της γαλλικής αποικιοκρατίας, που άφησε ανεξίτηλα ίχνη στο «δέρμα της πόλης», στις προσόψεις των πολυκατοικιών στο κέντρο του Αλγερίου, 63 χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Αλγερίας. Εδώ δεν υπάρχουν τουρίστες, ανταλλακτήρια συναλλάγματος, ούτε καν στο αεροδρόμιο, παρά μόνο λαθρόβιοι «τραπεζίτες του δρόμου», που κουνούν επιδεικτικά μάτσο τα δηνάρια. Η πόλη είναι ένα Melange απροσδιόριστο, αρχικά δυσανάγνωστο κι όμως ελκυστικό ψηφιδωτό, μέσα στο πλήθος, στη φθορά και την εγκατάλειψη. H καρδιά της χτυπά, σήμερα άρρυθμα και υποτονικά έστω, στην Κάσμπα (Casbah). Στην Κάσμπα (Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, UNESCO 1992) αφήνεσαι να σε οδηγήσει άναρχα, για να χαθείς, με την υπενθύμιση όμως ότι, πρώτον, χρειάζεσαι συνοδεία και, δεύτερον, πως κάποια σοκάκια παραμένουν «άβατο». Τη φοβήθηκαν ακόμα και οι σκληροτράχηλοι Γάλλοι αλεξιπτωτιστές την περίοδο της Αλγερινής Επανάστασης. Κάθε εισβολή, κάθε πολιορκία, κατέληγε συνήθως σε φιάσκο ή σε πογκρόμ: οι αγωνιστές του FLN ήξεραν τα κατατόπια της, κάθε κόχη, κάθε στέγη ήταν καταφύγιο ερμητικό και ταυτόχρονα διαφυγή στην ελευθερία. Κάποτε ήταν κάστρο (Citadelle) με πέντε εισόδους, από τα τείχη του έχουν μείνει μόνο ερείπια. Βγαίνοντας από την Κάσμπα, αναπνέεις τον αέρα του λιμανιού για να καταλήξεις στην προκυμαία και στον σιδηροδρομικό σταθμό. Στο κέντρο της πόλης ξεχωρίζει το επιβλητικό κτίριο της Grande Poste (υπό αναπαλαίωση), στην πλατεία Εμίρ Αμπντέλ Καντέρ κάνεις μια στάση στη Librairie du Tiers Monde κι απολαμβάνεις έναν καφέ στο ιστορικό Milkbar όπου εκδηλώθηκε η πρώτη βομβιστική επίθεση του FLN. Rock the Casbah!
Αλγέρι: Ελκυστικό ψηφιδωτό της φθοράς
1' 24" χρόνος ανάγνωσης
Στα σοκάκια της Κάσμπα αφήνεσαι να χαθείς με την υπενθύμιση ότι χρειάζεσαι συνοδεία.