«Μπαμπά δεν είναι ψηλότερα τα κτίρια από το Ιασώ και το Υγεία». Στο τρένο για τη Νέα Υόρκη, η 6χρονη κόρη μου με το ασυνείδητο θράσος της ήθελε να αμφισβητήσει όσα της είχα πει. Δεν θα ξεχάσω το ύφος της, όταν βγήκαμε από τον υπόγειο του Grand Central. Με μάτια γουρλωμένα απλά κοίταζε άφωνη τους ουρανοξύστες. «Και πώς ανεβαίνουν εκεί πάνω;» με ρώτησε με την αθωότητά της, ενώ τύλιγα ένα κασκόλ στον λαιμό της.
Θα μείνουν αξέχαστα στους τρεις μας αυτά τα Χριστούγεννα. Αμφιταλαντευόμασταν για καιρό με τη γυναίκα μου λόγω του κόστους του ταξιδιού. «Θα θυμάται άραγε τίποτα το παιδί»; αναρωτιόμασταν. «Αφού δεν έχετε να πληρώσετε διαμονή κάντε το τώρα και μη το σκέφτεστε» μας προέτρεπαν φίλοι κι έτσι πήραμε την απόφαση συνομολογώντας και τις μελλοντικές θυσίες που δεσμευθήκαμε να κάνουμε.
Η Νέα Υόρκη ήταν ακόμη πιο ακριβή απ’ ό,τι φανταζόμασταν. Και φαίνεται πιο ακριβή διότι η ισοτιμία δολαρίου-ευρώ είναι πια ένα προς ένα. Το επισημαίνω γιατί, έχοντας την τύχη να ζει ο αδερφός μου μόνιμα στη Νέα Υόρκη, μου θύμισε την πρώτη μου επίσκεψη το 1993, όταν μεταφράζοντας τα δολάρια σε δραχμές, όλα ήταν απλησίαστα. Καμία σχέση με τα τέλη του 2000, όταν ξαναπήγα. Τότε ήταν πραγματικά αστείο ότι η Νέα Υόρκη φαινόταν πάμφθηνη. Ηταν η εποχή του 1 προς 1,5, αλλά κανείς βέβαια δεν συνειδητοποιούσε ότι κάτι πήγαινε στραβά με τη δική μας «ισχυρή» οικονομία και όχι την τάχα «ασθενή» δική τους.
Είναι δύσκολο να σας περιγράψω το πλήθος στους δρόμους του Μανχάταν. Ειδικά στις τουριστικές περιοχές. Το Time Square, το Rockefeller, η 5η και η 6η λεωφόρος έμοιαζαν με σοκάκια της Μυκόνου τον Δεκαπενταύγουστο. Σε όλα τα μουσεία και τα μεγάλα μαγαζιά υπήρχαν ουρές ακόμη και για να φτάσεις στην είσοδο. 55 εκατ. τουρίστες έμαθα ότι υποδέχεται η Νέα Υόρκη κάθε χρόνο και σκεφτόμουν ότι ο πληθυσμός της τα Χριστούγεννα πρέπει να ήταν υπερδιπλάσιος της χώρας μας.
Hμασταν όμως και τρομερά τυχεροί, καθώς ο καιρός ήταν ο καλύτερος των τελευταίων 100 ετών. Περπατήσαμε, όσο όλο τον χρόνο στην Ελλάδα, και προσπαθούσαμε να αποφεύγουμε τον πολύ κόσμο. Το High Line ήταν η πιο ωραία έκπληξη. Στα νότια της Νέας Υόρκης μια παλιά υπερυψωμένη σιδηρογραμμή έχει μετατραπεί σε ένα πανέμορφο πάρκο με καταπληκτική θέα που μοιάζει με τεράστια γέφυρα κρεμασμένη από τους ουρανοξύστες. Θα μας μείνουν αξέχαστες η έκθεση των γλυπτών του Πικάσο στο Moma, του Frank Stella στο Whitney, η βόλτα στο Chelsea Market, στο Soho, στο Ground Zero που σε πιάνει δέος και μόνο που βρίσκεσαι εκεί. Κρατώντας τη συμβουλή «μην κολλήσετε μόνο με τα burger» στο φαγητό πειραματιστήκαμε. Και μείναμε ενθουσιασμένοι μπαίνοντας σε εστιατόρια που δεν τα πιάνει καν το μάτι σου. Το μεξικανικό Pampano, το γιαπωνέζικο Ibis, το γαλλικό Deux Amis.
Αν κάτι, ωστόσο, μου έκανε και τούτη τη φορά εντύπωση ήταν η τεχνολογία. Τα κινητά τηλέφωνα μοιάζουν πια να κάνουν τα πάντα εκεί. Από το να προγραμματίζουν τον συναγερμό και τη θερμοκρασία του σπιτιού σου, μέχρι να ανοιγοκλείνουν τα φώτα ή τον φούρνο της κουζίνας. Εξυπακούεται ότι όλα τα παραγγέλνουν μέσω Ιντερνετ. Φαινόταν τρελό στους φίλους μας ότι θα ταλαιπωρηθούμε χριστουγεννιάτικα στα μαγαζιά όταν το Amazon προσφέρει πλέον στη Νέα Υόρκη την υπηρεσία «σπίτι σου δωρεάν». Τι σημαίνει αυτό; Δωρεάν μέσα σε δύο ώρες (ή και σε μία ώρα αν δώσεις 8 δολάρια) έρχεται στο διαμέρισμά σου -24 ώρες το 24ωρο- οτιδήποτε σου κατέβει στο μυαλό. Από φαγητό, ψώνια σούπερ μάρκετ και φάρμακα, μέχρι βιβλία, ρούχα, ηλεκτρικές συσκευές, ακόμη και έπιπλα.
Μέσω κινητού ξέρεις, επίσης, ανά πάσα στιγμή ποια στάση του Μετρό είναι η πλησιέστερη, ποιο δρομολόγιο πρέπει να πάρεις ή και πόσο κοστίζει η διαδρομή που θέλεις να κάνεις με το ταξί ή το Uber που είναι η μετεξέλιξη του δικού μας taxibeat, καθώς μπορείς να επιλέξεις ακόμη και να μοιραστείς το κόστος με άλλον πελάτη. Ενα βράδυ χαζεύοντας μια εφαρμογή για τη διασκέδαση αναζήτησα από περιέργεια πόσες συναυλίες γίνονταν γύρω μας, ορίζοντας, μάλιστα, για αστείο ότι δεν θέλουμε να απομακρυνθούμε περισσότερο από μισό μίλι. Χάζεψα, όταν συνειδητοποίησα ότι εκείνη την ώρα γίνονταν 19 live παραστάσεις γύρω μας και χωρίς να το πολυσκεφτούμε σε λίγη ώρα βρισκόμασταν σε μια φανταστική μικρή σκηνή -το Bonafide- στην οποία είδαμε μια από τις ωραιότερες συναυλίες της ζωής μας. Τον άγνωστο -σε μας- μπασίστα Richard Bona που εκ των υστέρων μάθαμε ότι έχει παίξει με τεράστια ονόματα και εκείνο το βράδυ είχε μια εξαιρετική μπάντα με μουσικούς από τη Βραζιλία και την Κούβα μέχρι τη Νέα Ορλεάνη και το Τέξας.
Αυτή, όμως, είναι τελικά η Νέα Υόρκη. Μια πόλη που κρύβει γύρω σου χιλιάδες εκπλήξεις, τις οποίες νιώθεις ότι ποτέ δεν θα ανακαλύψεις όσο χρόνο και αν μείνεις. Μια μικρή λωρίδα γης που συστεγάζει αρμονικά εκατομμύρια ανθρώπους από όλο τον πλανήτη και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι κάθε τι καινούργιο που θα ζήσει ο κόσμος ξεκινά από εκεί.
«Θα ήθελα αυτό το αεροπλάνο να μας πηγαίνει στη Νέα Υόρκη και όχι να μας επιστρέφει» μας είπε η μικρή μου κόρη όταν πια απογειωθήκαμε από το Κένεντυ. Κοιταχτήκαμε με τη γυναίκα μου, χαμογελάσαμε και ανομολόγητα δεσμευθήκαμε να το επαναλάβουμε. Σε κάποια χρόνια…