Ενας από τους μετρημένους ελληνικούς προορισμούς που μοιάζουν να ευνοήθηκαν από την κρίση, η Στενή της κεντρικής Ευβοίας, εν μέρει οφείλει την επιτυχία της μεταξύ των Αθηναίων εκδρομέων στη γειτνίαση της με την πρωτεύουσα –απέχει λιγότερο από δύο ώρες με το αυτοκίνητο– στους συμπαθητικούς ξενώνες, που έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια, στις πολυάριθμες ταβέρνες, οι οποίες σερβίρουν κατά βάση κρέας χωρίς ιδιαίτερα «στολίδια» ακόμα και τη Σαρακοστή, και στο γεγονός ότι είναι εντελώς ανεπιτήδευτη, καταβάλλοντας ελάχιστη προσπάθεια για να γίνει αρεστή στους επισκέπτες. Στην κεντρική πλατεία, οι σερβιτόροι γεμίζουν τις κανάτες απευθείας με νερό από την πηγή και απαγγέλλουν από μνήμης το μενού, τα καταστήματα κλείνουν όταν στην τηλεόραση έχει ντέρμπι και τα μοναδικά «αναμνηστικά» προς πώληση είναι τσάι του βουνού, ρίγανη και μέλι.
Ομως αυτό που πραγματικά κάνει τη Στενή να ξεχωρίζει σε σχέση με αναρίθμητα άλλα χωριά σε κοντινή απόσταση από την Αθήνα δεν είναι η αρχιτεκτονική, η ιστορία, ούτε οι τουριστικές υποδομές, αλλά το βουνό της:
Η Δίρφυς, που με υψόμετρο 1.743, συναγωνίζεται σε ομορφιά και ποικιλομορφία πολύ ψηλότερα ελληνικά βουνά. Σχεδόν πάντα χιονισμένη τους χειμερινούς μήνες, διαθέτει έντονο ανάγλυφο και απότομες πλαγιές, ενώ οι πρόποδές της είναι καλυμμένοι με καστανιές, βελανιδιές και οξιές, που σταδιακά δίνουν τη θέση τους στα έλατα. Χειμώνα καλοκαίρι, λάτρεις της ορειβασίας και της ορεινής ποδηλασίας στήνουν τις σκηνές τους δίπλα στο ποτάμι που διαρρέει το χωριό, κοντά στο σημείο από όπου ξεκινούν τα μονοπάτια με προορισμό το καταφύγιο και το απόκρημνο Ξηροβούνι. Και για όσους δεν αγαπούν την πεζοπορία, το βουνό διασχίζει –δυστυχώς– ένα ολόκληρο δίκτυο δρόμων, το οποίο συνδέει τη Στενή με τις παραλίες Χιλιαδού και Βύθουρα, τους Στρόπωνες, τα υπόλοιπα χωριά της ανατολικής Δίρφυος και, πιο μακρυά, την Κύμη.