Aν ο Τρούμαν Καπότε περιέγραψε τη Βενετία σαν να τρώει κανείς –με μια μπουκιά– ολόκληρο κουτί σοκολατάκια με λικέρ, τότε πώς θα μιλούσε κανείς μεταφορικά για την περίφημη Costa Amalfitana; Τη χερσόνησο που ξεκινά από το Σαλέρνο και φτάνει μέχρι το Σορέντο, με μερικά από τα πιο όμορφα τοπία της Ιταλίας; Θα χρησιμοποιούσα ξανά το κουτί με τα αμαρτωλά σοκολατάκια, διευκρινίζοντας ότι στο εσωτερικό τους είναι το πιο γνωστό προϊόν της περιοχής, το limoncello.
Την ώρα που το αυτοκίνητο βρίσκεται στην κόψη ενός υπερυψωμένου θεόστενου παραλιακού δρόμου, με συνεχείς στροφές, το βλέμμα πηγαίνει από το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας στις αναβαθμίδες που είναι φυτεμένες χιλιάδες μικρές κατάφορτες λεμονίτσες. Οι καρποί τους είναι το σήμα κατατεθέν της Costa Amalfitana.
Δεν οδηγώ εγώ. Θα ήταν θράσος να πράξω κάτι τόσο παράλογο. Κάθε δέκα δευτερόλεπτα βρισκόμαστε ανάμεσα στα γκρεμνά και σε κάποιο ντόπιο που μπαίνει στη λωρίδα μας με μια Alfaromeo στα 120 χλμ. την ώρα.
Οδηγεί ο Ρομπέρτο, ένας 25άρης Ναπολιτάνος με βγαλμένα φρύδια α λα Ρονάλντο που δεν μιλάει λέξη άλλης γλώσσας πλην ιταλικών. Συνεννοούμαστε με νοήματα. Είναι ένας γνωστός φίλων που προσφέρθηκε έναντι μιας (ψιλοληστρικής) αμοιβής των 50 ευρώ (εννοείται μαύρα) να έρθει με το δικό του αυτοκίνητο για να κάνουμε μια βόλτα, καθώς ξέρει καλά τον πολύ επικίνδυνο δρόμο.
Οσο είναι εκείνος στο τιμόνι, αντιμετωπίζοντας τα γκαζιάρικα «θηρία» που έρχονται ανάποδα, εκατοστά από τον προφυλακτήρα μας, εγώ χαζεύω με την άνεσή μου το τοπίο. Παρά το ότι εμείς οι Ελληνες είμαστε απόλυτα κακομαθημένοι από την ομορφιά της χώρας μας, τούτο εδώ είναι κάτι ξεχωριστό. Οικείο αλλά και απόμακρο.
Τι θυμίζει; Η ομορφιά της θάλασσας που λαμποκοπάει κάτω από τον μεσογειακό ήλιο. Θα μπορούσε να είναι το Αιγαίο ή το Ιόνιο, έχει αυτό το συγκεκριμένο κομπάλ χρώμα που κάνει τους Βορειοευρωπαίους, πράσινους από τη ζήλια. Ομως, το δομημένο περιβάλλον είναι διαφορετικό. Κάθε τόσο ξεπετιέται μπροστά μας μια βίλα κάποιου ξεπεσμένου αριστοκράτη με τα ωραία, ψηλά πεύκα που μετρούν ζωή πάνω από 100 χρόνια. Με ξεφλουδισμένους τοίχους από την έλλειψη συντήρησης, σκουριασμένες επιβλητικές καγκελόπορτες και παραμελημένους κήπους κρατά κάτι από τα παλιά μεγαλεία.
Και ολόγυρα άλλα σπιτάκια, το ένα πάνω στο άλλο και πολεοδομικό χάος που μπορεί και να ξαναθυμίζει Ελλάδα. Ο Ρομπέρτο οδηγεί επιδέξια στον φιδωτό δρόμο με προορισμό το Αμάλφι. Είναι περίπου 20 χιλιόμετρα η απόσταση που το χωρίζει από το Σαλέρνο. Ανάμεσα στα δύο σημεία, δεκάδες κολπίσκοι φτιάχνουν προστατευτικές αγκαλιές για τους λουόμενους το καλοκαίρι και δίνουν ευκαιρίες για ωραίες φωτογραφίες.
Επειτα από μία περίπου ώρα, φτάνουμε στον παραθαλάσσιο οικισμό που ταυτίστηκε με μια από τις πιο κραταιές ναυτικές δυνάμεις του παρελθόντος και έχει μια διάσημη εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, με βυζαντινά στοιχεία. Τα στενάκια είναι γεμάτα από τουρίστες που τρώνε παγωτό ή πίτσα και στα λίγα εστιατόρια που είναι ανοιχτά δεν βρίσκεις τραπέζι από την πολυκοσμία. Οι μπουγάδες από το ένα μπαλκόνι στο άλλο σχηματίζουν πολύχρωμες αψίδες με τζιν, εσώρουχα και σεντόνια. Οι τιμές είναι παντού αλμυρούτσικες. Χαλάλι. Την Ιταλία τη συγχωρείς ακόμα και για τα πιο έκδηλα μειονεκτήματά της. Οπως άλλωστε είχε πει και ο Λόρδος Βύρων, οι Ελληνες είναι Τούρκοι που θα ήθελαν να είναι Ιταλοί. Ή περίπου κάτι τέτοιο.
Λίγες συμβουλές…
Εφτασα στην Costa Amalfitana, πετώντας στη Νάπολι με απευθείας πτήση της Easyjet (σε λίγο ξεκινάει και μία πτήση της Aegean). Από εκεί έφτασα μέσα σε μια ώρα ώς το Σαλέρνο με το τρένο, το οποίο αποτέλεσε τη βάση των εξορμήσεών μου. Η ακτή περιλαμβάνει πολλά σημεία που αξίζει να δείτε από το Ραβέλο μέχρι και το Ποζιτάνο ανάλογα με τον χρόνο που έχετε στη διάθεσή σας.
Μη φύγετε αν δεν δοκιμάσετε τα gelati, όχι γιατί είναι τόσο ωραία αλλά γιατί το να κρατάς ένα παγωτό στο χέρι είναι μέρος του ταξιδιωτικού τελετουργικού της Ιταλίας. Επίσης, είναι ωραία όλα τα γλυκά που έχουν λεμόνι ή κρέμα λεμονιού. Οι ντόπιοι είναι πολύ ζεστοί, αλλά αν δεν μιλάτε ιταλικά θα ταλαιπωρηθείτε. Το duty free της Νάπολης δεν είχε πολλά καλούδια, οπότε μην περιμένετε να ψωνίσετε εκεί.