Πρέπει να ήταν Δεκαπενταύγουστος του 2007 ή του 2008. Μικρή σημασία έχει η χρονολογία. Ηταν όμως εκείνη η ημέρα του χρόνου που το μικρό χωριό της Καστανιάς Ημαθίας έβαζε τα καλά του και έλαμπε λόγω της μεγάλης γιορτής στην Παναγία Σουμελά. Στα μικρά χωριά τα παιδιά δημιουργούν συνήθως μεγάλες παρέες. Ετσι και εμείς κρατούσαμε το δικό μας τυπικό, ό,τι κι αν κάναμε μέσα στη μέρα, το βράδυ, τα ξημερώματα για την ακρίβεια, θα μαζευόμασταν στον μικρό ξυλόφουρνο του χωριού για να δοκιμάσουμε πρώτοι το ένα και μοναδικό του προϊόν, πεϊνιρλί με κασέρι και φρέσκο βούτυρο. Πάνω στα πρόχειρα τραπέζια της αυλής με τις μυρωδιές του φρεσκοψημένου ζυμαριού και την πρωινή δροσιά του μεγάλου υψομέτρου στήναμε τη δική μας γιορτή και δίναμε ραντεβού για την επόμενη χρονιά. Η πρώτη φορά που άναψε ο φούρνος ήταν το 1930 από τον Αριστείδη Τσαχουρίδη, ο οποίος τροφοδοτούσε το χωριό και τις ταβέρνες της γύρω περιοχής με φρέσκο ψωμί. Περίπου 20 χρόνια αργότερα βγήκε το πρώτο πεϊνιρλί και καθιερώθηκε ως κυριακάτικη λιχουδιά.
Στη μεγάλη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου οι παλαιότεροι θυμούνται τους Πόντιους λυράρηδες να παίζουν κάτω από το σπίτι του φούρναρη μετά τα μεσάνυχτα για να ξεκινήσει το ψήσιμο. Οσο περνούσαν τα χρόνια και οι μόνιμοι κάτοικοι της Καστανιάς λιγόστευαν σε αριθμούς, το ψωμί καταργήθηκε αλλά το πεϊνιρλί παρέμεινε και απέκτησε φανατικούς φίλους στη Βόρεια Ελλάδα και όχι μόνο. Ελληνες ομογενείς και τουρίστες από την Αμερική, την Αυστραλία και την Ευρώπη έχουν δοκιμάσει το φημισμένο έδεσμα και έχουν δοθεί κατά καιρούς μεμονωμένες παραγγελίες που φτάνουν σε δεκάδες κομμάτια. «Δεν υπάρχει μυστική συνταγή, η νοστιμιά πηγάζει από τον ξυλόφουρνο», μας λέει η τέταρτη γενιά φουρνάρηδων που ψήνει σήμερα τα πεϊνιρλί τις Κυριακές του καλοκαιριού. Από τότε δεν έτυχε να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί στη μικρή Καστανιά. Μα όποτε επιστρέφω στο χωριό και είναι Κυριακή, τους αναζητώ στις μυρωδιές των παιδικών μας χρόνων.