Μη αντέχοντας να ζουν μόνιμα υπό τον φόβο εισβολών, οι περισσότεροι κάτοικοι της μεσαιωνικής Σάμου την εγκατέλειψαν στο διάστημα από τα τέλη του 15ου αιώνα έως τα μέσα του 16ου. Οι έποικοι από την Ηπειρο, που περίπου 200 χρόνια αργότερα ανακάλυψαν έναν μικρό παράδεισο στο εύφορο, προστατευμένο από τους ανέμους νησί του Ανατολικού Αιγαίου, ίδρυσαν, μεταξύ άλλων, το χωριό Βαλεοντάδες (ή Βαλιοντάτες) στη λεγόμενη κοιλάδα των Αηδονιών, κοντά στον σύγχρονο παραθαλάσσιο οικισμό του Αγίου Κωνσταντίνου. Στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες των αρχών του περασμένου αιώνα, μικρές συστάδες κυπαρισσιών δεσπόζουν στις κατά τα άλλα σχεδόν γυμνές πλαγιές του βουνού Καρβούνης (ή, για προφανείς λόγους, Αμπελος). Σήμερα, όμως, το δάσος έχει «επανακαταλάβει» τα αφημένα στη μοίρα τους εδώ και δεκαετίες αμπέλια. Τα πετρόκτιστα σπίτια του χωριού είναι πνιγμένα στη βλάστηση και τη σιωπή, που διακόπτεται μόνο από το κελάρυσμα ενός ρυακιού και, τις νύχτες, το κρώξιμο της κουκουβάγιας. Ενα μάλλον θλιβερό θέαμα για όσους νοσταλγούν την περίοδο ακμής της ελληνικής επαρχίας, αλλά ταυτόχρονα ένα μικρό θαύμα φυσικής αναγέννησης.
Μολονότι οι Βαλεοντάδες εγκαταλείφθηκαν οριστικά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι περισσότεροι κάτοικοί τους μετανάστευσαν στην Αμερική, μερικά από τα διατηρητέα παραδοσιακά σπίτια έχουν αποκτήσει ξανά ζωή χάρη στην απόφαση των νέων, Ολλανδών ιδιοκτητών τους να τα ανακαινίσουν και να τα μετατρέψουν σε τουριστικά καταλύματα, διατηρώντας άθικτο τον χαρακτήρα τους.
Καλοδιατηρημένα μονοπάτια και καλντερίμια, που κάποτε εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των κατοίκων της περιοχής αλλά σήμερα είναι στη διάθεση των πολυάριθμων (ξένων, κυρίως) πεζοπόρων, συνδέουν το χωριό με τις γειτονικές Μανωλάτες, τους Βουρλιώτες, τη Μονή Βροντά (το παλαιότερο μοναστήρι της Σάμου) και, πιο μακριά, τις κορυφές Λάζαρος και Προφήτης Ηλίας με ύψος άνω των 1.000 μέτρων και πανοραμική θέα.