Η στήλη λέγεται «Διαδρομές» και αυτήν τη φορά είναι με τα πόδια. Με πολύ θόρυβο, καυσαέριο και εμπόδια για τον πεζό. Ωστόσο, λίγη θέληση χρειάζεται. Είμαστε στη Συγγρού και μόλις στρίψαμε από τη λεωφόρο Αμαλίας. Το τμήμα της μεγάλης κεντρικής αρτηρίας σε καλωσορίζει γεμάτο υποσχέσεις – εξάλλου, ολόκληρος ο δρόμος χτίστηκε εκατέρωθεν ως υπόσχεση δυτικής μητρόπολης. Καταστήματα, εκκωφαντικά κτίρια, κτίσματα συγκινητικά αθηναϊκά και κάποια άλλα που έπεσαν θύμα της εργολαβικής μανίας, ζαχαροπλαστεία, το μετρό, η εσάνς Μακρυγιάννη και Κουκακίου, Νέου Κόσμου και, βέβαια, το Φιξ· το πολύπαθο ΕΜΣΤ στέκει αγέρωχο (αυτό κι αν είναι γεμάτο υποσχέσεις). Ο κόσμος ανεβοκατεβαίνει τη Συγγρού, εποχούμενος ή πεζή, προσπαθεί να χωρέσει στην πόλη.
Στη διασταύρωση με τη Φραντζή, συνεχίζεις προς το «κυρίως πιάτο»· εκείνο που σου δείχνει ότι αυτός ο δρόμος έχει μια θολή ταυτότητα, όση ζωή κι αν πέρασε κάποτε από εκεί. Η Συγγρού, από εκείνο το σημείο κι έπειτα, μπορεί να είναι υπερήφανη για τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, που εποπτεύει, μαζί με το Πάντειο Πανεπιστήμιο, τους οδηγούς και τους διαβάτες, ίσως και τα πολλά «Ενοικιάζεται» και «Πωλείται» που επικρέμανται από σκοτεινά, εγκαταλελειμμένα κτίρια, που κάποτε φιλοξενούσαν ένα μεγάλο μέρος της επιχειρηματικής ζωής της πόλης, όλο υποσχέσεις που κατέρρευσαν αργά, σαν μια τράπουλα που ξεχάστηκε δίπλα σε βορινό παράθυρο. Ανάμεσα σε όλα αυτά, τα ξενοδοχεία, το γιγάντιο κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής, το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.
Μια θαμπή λάμψη, μια ξεχασμένη διασκέδαση – πάντως, κάποιοι επιμένουν, όπως επιμένει το Ιδρυμα Μαρίας Τσάκου, όπως επιμένει ο Αγιος Σώστης (θέλοντας και μη) ή κάποιες εταιρείες που αντέχουν. Η Συγγρού, όμως, δίνει την εντύπωση ότι δεν ξέρει προς τα πού να προσανατολιστεί· ότι ποτέ δεν ήξερε. Στο τέρμα της, το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, η νέα και λαμπερή υπόσχεση της πόλης. Και είναι αποφασισμένη να πετύχει.