Πηγαίνοντας για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη, ήθελα να πάρω μια, όσο γίνεται, ολοκληρωμένη γεύση της αμερικανικής καθημερινής κουλτούρας. Να δω πώς είναι οι Νεοϋορκέζοι στην καθημερινότητά τους, πώς σου απευθύνονται και εάν δίνουν πρόθυμα οδηγίες στον δρόμο, αν τρώνε τελικά χοτ ντογκ ή προτιμούν τα νουντλς που βρίσκονται σε αφθονία πίσω από τους ουρανοξύστες, αν περνάνε με κόκκινο οι πεζοί –όχι δεν το κάνουν– και πώς φέρονται στον δημόσιο χώρο. Εδώ το παράδειγμα του High Line, η μετατροπή μιας παλιάς γραμμής του ηλεκτρικού σε έναν καταπράσινο χώρο περιπάτου, είναι εντυπωσιακό. Ωστόσο, το να επισκεφθώ την Αστόρια δεν ήταν στις προτεραιότητές μου. Η ελληνική γειτονιά έχει κάτι το μυθικό καθώς είναι συνδεδεμένη με τους ομογενείς που πήγαν στις ΗΠΑ πριν από χρόνια, αλλά δεν υπήρχε λόγος να δω παραταγμένα εστιατόρια και σουβλατζίδικα τύπου Apollon και Opa Opa.
Τελικά όμως ακολούθησα αυτή τη βόλτα σκεπτόμενος ότι θα κάναμε ένα νοερό ταξίδι στα ίχνη μιας Ελλάδας περασμένων δεκαετιών. Και κάπως έτσι ήταν, μέχρι που ένας φίλος μάς πήγε στο Martha’s Country Bakery στη Λεωφόρο Ντίτμαρ, σε ένα μικρό αρτοζαχαροπλαστείο με λίστα αναμονής. Μαρένγκες και βελούδινα τσίζκεϊκ, πολυώροφα κομμάτια carrot cake, δίπατες τούρτες, τραγανά μπισκότα σε διάφορες γεύσεις και μεγέθη, αφράτα cupcakes και χορταστικές μηλόπιτες μέσα στις παραδοσιακές γυάλινες προθήκες των παλιών ντάινερ παρέα με αχνιστό καφέ. Οι γαργαλιστικές μυρωδιές από την καραμελωμένη ζάχαρη και τη βανίλια έφταναν μέχρι έξω καθώς όλα τα λαχταριστά γλυκά φτιάχνονται εντός του καταστήματος. Το Martha’s Bakery ιδρύθηκε το 1972 και, όπως μάθαμε, το κατάστημα της Αστόρια προσελκύει την πελατεία του από όλη τη Νέα Υόρκη.
Το ντιζάιν του βασισμένο στο στυλ και στο κόνσεπτ των παλιών αμερικανικών αρτοζαχαροπλαστείων, δημιουργεί μια ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα σε αντίθεση με τα πιο φόρμαλ και στυλιζαρισμένα ζαχαροπλαστεία στο κέντρο του Μανχάταν. Πιο δίπλα, σε μια ψαροταβέρνα, ονόματι φυσικά Cyclades, μάθαμε ότι τρώει συχνά πυκνά ο Τζορτζ Κλούνεϊ.